AFRIKAANSE KLEUREN, OMFLOERST MOMENT EN GEHECHTHEID.

Ochtend. Koud, kil terwijl een maanmuzikant zijn laatste noten speelt op een viool waarin verdriet verdampt. Op de hooizolder-op het erf van boer Nest- luisteren katten mee met grote oren. Even staat de tijd stil en zoekt zijn verloren wijzers. Straks is er het schitteren van de zon op de toren,het plein vol sneeuw rondom de ijskoude kiosk. De daken met ijskegels en kristallen die breken.

In Lenaerts gedachten staan in dit besneeuwde dorp -bij een kraam- moeder en kind (in die warme Afrikaanse kleuren) frieten te eten. Schijnbaar smaakt het hen. Gelukkig...Hoe ze hier terecht kwamen, god weet vanwaar en waarom. Stevig ingepakt kijkt de sneeuwman mee van over de muur.

Afrikaanse kleuren, omfoerst moment en gehechtheid.

Buiten op een tak stilte rouwt geen blad meer om winter, ze zijn gevallen. De wasdraad is dezer dagen eenzaam verlaten tot deze week zich sneeuw plooide rondom zijn strekking. Hij wordt ingedekt en verwarmd in gedachten. Het eitje waar een vogel zijn klaaglied zingt, al is het maar voor even iemand die luistert. Zo zijn wasdraad, vogel en sneeuw elkaars winter vrienden.

Tussen de plooien van de nestwarmte palaveren vraag en antwoord op zoek naar de kleur van haar ziel. Het is een soort mengproces tussen schimmen van stilte.Een weten zonder woorden zoals de meeuw die tuurt over het strand en een volzin wil stelen.

In gedachten laat ze hun woorden vliegen zonder vleugels. Nog half slaapdronken weet ze dat hun woorden elkaars gezicht weerspiegelen in de stilte van het water, dat het zich liet strelen om het zwijgen te laten in gedachten als een zending.

Afrikaanse kleuren, omfloerst moment en gehechtheid.

De verdwijnende duisternis baart een omfloerst moment. Poëziedagen liggen er stil bij, Nodigen uit tot het woord terwijl luisterbereidheid een witte vlag strijkt. Lenaerts zoekt tijd, een onzeker lichaam met dat oneindige harnas. Buiten bepaalt de natuur de regels in het landschap. Het is de wind die richting geeft aan het jaargetijde, 
vaak nat en diep is de aarde zwijgzaam. Een koppig kind stampvoetend zonder redenen, het water wild, uitzinnig in zijn kolken. Voor wiens rekening, denk je dan. . Dat hij het zelf niet weet wind wat hij is, en dan verdwijnt. Hij schuilt in stilte met zijn recht op adem van wie hij hem ontnam,vervormd naar de grillen waartussen overleven telt,zelfs dat landschap breekt op de muur van zijn tijd.

Afrikaanse kleuren, omfloerst moment en gehechtheid.

“De rosse” is wakker. Ik herlees een mooie tekst terwijl ik nip aan een eerste tas koffie.

“Vijfentwintig jaar getrouwd zijn en elkaar nog in de armen vliegen op het perron van de Gare du Nord zoals in een film noir van Jean Renoir. Langs de zee wandelen tot de broekspijpen nat zijn, en dan toch nog in dat chique restaurant gaan eten, en daarom lachen. Elkaar een boek voorlezen. Is dat romantisch? Ja, maar dat is de liefde ook, romantisch. Niet elke dag, maar van tijd tot tijd wel.”  Mooi hé. Het is nog vroeg. Terwijl ik denk dat woorden trager gaan in de koude, vlaagt er zacht wit dwalende zijde zacht een vlokje door de ochtend. Aarzelend tussen licht en donker komt de regen. Even wolkend smelten mijn gedachten weg in onze gehechtheid.

Afrikaanse kleuren, omfloerst moment en gehechtheid.

Het is zaterdag. Uit de letterkast wurmen zinnen zich naar het klavier. Ik schep een heerlijke thuis waar kaarsjes branden, de kachel zijn vurige rode gloed etaleert en zij rust in liefdevolle armen waarin ze weg droomt. Mooie en tedere momenten lopen voorbij terwijl ze zonder voorschrift geniet tedere geborgenheid. Met hun ware liefde voor elkaar wandelen ze nu samen door het leven. Ze kijken even elkaar aan, morgen gaan ze opnieuw een nieuwe mooie dag inslaan. Zachtjes rust het boek in haar schoot terwijl hij haar kort door de haren strijkt. Handen omarmen een mok koffie. straks strengelen de hare om de zijne. Het zijn winteravonden in nestje wel te vree zonder woorden. 
Ze sluit haar ogen en luistert stil. Gedachtengoed met muziek van de ruisende zee, orkest van achtergebleven voetstappen. Ware liefde vervat in stilte. Bruisend en cosy intiem als lichamen spreken in vloeiende bewegingen. De kachel en het boek stille getuigen, de kaarsjes langzaam dovend en zij beiden bedwelmd in een warme ware liefdesmood.

Afrikaanse kleuren, omfloerst moment en gehechtheid.

No more coffee, ik ga douchen. “De rosse” slaapt terug. Op een notitieblokje kriebel ik eerst nog snel : “garageke, kastje, afstandsbediening”, het is mijn eigen manier om kernwoorden te onthouden. Terwijl een fijn ochtendmoment wegebt draag ik haar liefde mee, probeer ik Afrikaanse kleuren te begrijpen en lees hoe een omfloerst moment begrijpende gehechtheid in ware liefde sterker maakt.