VOORSPELD AANGEVOELD EN REGEN VAN TEDERHEID

Voorspeld. Februari, de dagen tochten tussen de kieren. De regen drapeert zich rondom het vensterraam, géén vogel doorkruist het bos. En toch... Drie mussen spoeden zich van tak tot dak. Zij tsjilpen en het regent. In het hoogzwangere beekje spoelt een papieren ziel weg. Te water gelaten woorden -niet altijd gesproken- weggeschreven in etter door de inkt gemengd. Lejaeghere vraagt hoe de zin van tranen naar buiten vloeit en wie het woord zal opvangen. Gonggrijp schrijft over zo'n morgen waarin niets gebeurt, waarin sneeuw is voorspeld maar regen heerst in een soort onbewogen grijs van een stilstaande wereld. Een ochtend waarin takken tasten naar houvast en gebouwen doelloos voor zich uit staren. Elbert. Hoe alles anders kan worden, als je niets zeker weet.

Voorspeld aangevoeld en regen van tederheid.

Onder haar huid huist eeuwigdurende onrust. De nachtwarmte zit nog gegoten om haar lijf als een ode in de kantlijn. Aanvoelend als een soort februari-blues omkransen grijze nevels haar hart. Het regent. Weerspiegeld in de paden van blinkende plassen langsheen de bosrand drijven haar gedachten weg.

Ze leest Roovers. “ Wanneer gedachten vrij, van dogma's reizen door een binnenwereld zonder grenzen. Wanneer je zijn kunt wat je droomt, in een buitenwereld vol respectvolle mensen. Wanneer belemmeringen drempels zijn die je naar gelang kunt overwinnen. Wanneer je liefde ziet als vorm van vrijheid en je keuzevrij bent in wat te minnen. Wanneer je leven loopt langs jouw gekozen weg en niemand je richting wil bepalen, dan proef je vrijheid. Geniet daarvan want ware vrijheid duurt tot de dood je komt halen.”

Voorspeld aangevoeld en regen van tederheid.

Ochtend en Lenaerts leest voor. In het zwerven van herinneringen -achterna- het is overal waar die kleine warmte om jou uit zijn doosje springt. Het is een blik, een handdruk een woord van troost en dat maakt me "troostbaar " blij alsof ik een grote schat opgevist heb. Even kunnen kleuren de tijd niet juist meer duiden. Straks is er koffie en zullen foto's -die voorspelbaar niet schrikten- en vuurtorentjes wéér de juiste perseptie krijgen. Simons is wakker en fluistert langsheen de muren hoe als een poolwervel jouw beenderen verkilt, hij je warmt waar je rilt .

Voorspeld aangevoeld en regen van tederheid.

In een citatenbundel staan eenzaam en verlaten vijf woorden :alles van waarde is weerloos . Terwijl het wit nog wacht op mijn eerste woorden nip ik aan een tweede tas koffie. “De rosse” is net wakker, huppelt naar haar etensbakje terwijl ik denk aan hoe de stilte met ons alleszeggend zwijgend wordt gevuld. Ik verstop me -schrijversgewijs- onder een regentapijt dat ons vandaag verbindt. Verzwolgen door letters herlees ik een brokje poëzieweek. Schrijvers en dichters lievelustig pennend, hun ziel helemaal bloot leggend in vele naakte letters. Lezende ogen begrijpen duizend poëtische woorden openlijk neergeschreven in omfloerste liefdestaal. Uit mijn handen vloeit een handschrift dat vervluchtigde toen je mij begreep maar nog méér ik jou.

Voorspeld aangevoeld en regen van tederheid.

De regen, voorspeld. Stortbui van de ochtend die tikt aan mijn ruiten en mijn hart terwijl ik in de schrijfkamer het grijze verdrijf met een schemerlamp. Ik hou het trieste buiten. Eventjes vergeet ik de wereld, kruip wat dichter tegen je aan en voel hoe jij begrijpt wat ware liefde met mensen doet. Uit de letterbak heb ik het zeuralfabet verbannen, lees Geerts die een dakdichter een sonnet en een gat in de lucht laat fluiten op het dak. Koffie. In de schoonheid van Oeyen's woorden leg ik mijn ziel. Omdat geluk in kleine dingen schuilt en ware liefde elkaar kust in lieflijke zinnen bied ik je een boek vol woorden aan om te lezen, laat ik wat zon en wind in je haren spelen en schep ik een ijslaag op een vijver