19 maart nadert.
2008 -op een woensdag- kort voor zijn 79ste verjaardag in het Middelheim-ziekenhuis te Antwerpen kiest een man zelf het moment van zijn dood door middel van euthanasie. In mijn boekenkast laat ik vandaag mijn vingers glijden over zijn nalatenschap, stuk voor stuk leestoppers waarvoor ik géén woorden heb.
Het literaire werk van de man die over zichzelf zei dat hij niet een bronzen beeld maar een vodje of een plastic zakje in de wind was krijgt weer aandacht.
Een decennia na zijn dood gingen de stad Antwerpen en het Letterenhuis op zoek naar de mooiste zin van Claus.
In mijn letterbak zoek ik blokjes, probeer eerst woorden en dan de zinnen van de grootmeester te boetseren.
Oostende, daar is het vergaan begonnen te vergaan. Met een mooi binnenrijm, een zingende zin vol cadans die zoveel vertelt. De wolken. Ik wil niet in slaap vallen, want dan ben ik niet meer bij jou. Stofjes, de diefstal van het juiste woord uit het groot synoniemenboek. Brocatello, buratijn, florentine, slamine, oogjesgoed van filozel, allemaal grofgrein, satijn van chagrijn. Gestolen rijmend geheel. Belladonna, twee dingen hielden de minister die ochtend bezig, zijn lichaamsgewicht en de dood. Hoe dichter de dichters bij hun sterven geraken, des te grimmiger kermen zij naar de sterren.
Heer Everzwijn, ik beteken mezelf,een korte schaduw, een toeval in het licht van de aarde.
Drie blauwe gedichten voor Ellie verder. Het zal niet duren, zij bedriegt me met de wind, en ik ben toch twintig, en hij is toch veertienhonderdduizend jaar oud. In de verwondering liep de leraar de twaalf meter van zijn kamer naar de lift. Wachtte bij het traliewerk van de liftkooi en stak drie vingers door de mazen .
Weet ge wat, stuur Alma eens een ansichtkaartje. Dat doet altijd plezier.
Nu nog, aan de galg vandaag met een vod in de mond, zij die wakker wordt met gezwollen lippen,ogen toe, zij was iets dat ik wist en toen verloren heb, en hoe, maar hoe ben ik haar kwijt, hoe blaft een dronken hond?
Het monument dat speelde met zinnen alsof het knikkers waren, 11 jaar gingen voorbij.
Meer dan een loflijke poging de Meester weer te geven in een vruchtje is dit niet. Een poging. Op mijn beurt stal ik zinnen, mea culpa.
Bedankt Hugo voor alle verzen!
