Ik mis het even. Ik heb het nu even niet. En ik ben ook bang dat het ook even niet gaat komen. Inspiratie met een hoofdletter i. Ik weet het, ik heb jullie beloofd om iedere zaterdag een vlammend, inspirerend of scherp stukje Seven aan te leveren. Maar ik heb het gewoon even niet. Sorry. En dat gebrek aan inspiratie ligt volgens mij aan de maand maart. Ik heb namelijk helemaal niets met deze maand en vind het eigenlijk een net-niet-maand. De winter ligt achter ons en de lente is nog lang niet in zicht. Het is iets er tussenin, noem het linter of wente of weet ik veel. Voor mij is maart zo’n typische ik-weet-niet-welke-jas-ik-aan-moet-maand. En hoe maart z’n staart ook roert, ik merk er niets van. Maart doet mij nou eenmaal helemaal niets. Nooit gedaan ook. Ik denk ook dat ik lijd aan de Maart Blues. Eenendertig dagen vol melancholie afwachten tot het voorbij is en in de tussentijd hopen dat het snel april wordt. Eigenlijk ben ik één dag blij in de maand maart, maar dat is persoonlijk. Maart is ook de maand waarin Internationale Vrouwendag valt. Volgens de weerberichten ging het toen regenen, en de weergoden kwamen hun belofte na. Akkoord, nadien werd het zonnig en regende het alleen nog pralines, boeketjes bloemen en ontbijtjes op bed. Het was - zoals ieder jaar- een dag waarop kranten, radio en televisie gevuld werd met én door vrouwen. Eigenlijk, als ik er over nadenk, denk ik dat vrouwen een grondige hekel hebben aan zichzelf steeds maar te moeten herhalen, zonder gehoor te vinden. Nu het wielercircus uit zijn winterslaap ontwaakt is, Vlaamse kasseien weer kennis maken met glimmende rennersbenen vraag ik me af of jullie wel weten hoe moe je als vrouw wel kan zijn van het zich lenen om bezwete renners te zoenen als een soort “bloemenhoeren”. Vergeef me dat laatste woord, maar in kleinerende bewoordingen worden aangesproken en te worden weggelachen als het gaat over intimidatie en misbruik, neen dat pikt niemand. Straks als de lente -en nog wat verder weg- de zomer er aankomt zullen véél vrouwen het hebben over hoe moe ze worden van het feit dat spaghettibandjes niet zouden kunnen, dat een bikini een verkeerd signaal geeft en korte zomerjurken mannen hun hoofd op hol brengen maar ook dat naakt de noemer "artistiek" krijgt als een prominent regisseur er zijn naam onder plaatst maar vooral moe zijn van het feit dat mannen ware liefde zien in een potje vrijen als hun dat past. Rechten en plichten. 

Neen, ik deed het eerder in een ander medium maar ook vandaag wil ik nog eens een wel gemeend merci zeggen aan alle harde werksters onder de vrouwen. Aan zij die zich iedere dag inzetten in hun vakgebied, zij die na de drukke dagtaak nog een gevecht aangaan met kookpotten en nadien empatisch de avond en nacht verorberen in stilte. Bij deze, mijn respect harde werkers! Met een merci en mijn respect moeten jullie een jaar verder, en dat gaat lukken. Het is zaterdagochtend. Er is koffie, mijn muze en “de rosse” zijn wakker. Deze laatste negeert mijn vragen die ik mij bij mezelf stel. Waarom ga ik zitten voor een boek van 500 bladzijden, terwijl ik ook een samenvatting van één A4-tje kan lezen? Waarom fietst iemand dagenlang van Gent naar Parijs terwijl je er met de trein in een middagdutje bent? Waarom beklimt iemand met veel moeite die hoge berg met dat prachtige uitzicht, terwijl er ook een kabelbaan naartoe gaat die hem er in 10 minuten brengt? Het lijken absurde vragen hé. Ik zie het anders, of zou de maand maart hierin een rol spelen? De reis naar de eindbestemming is blijkbaar niet minder belangrijk dan daadwerkelijk op de eindbestemming aankomen. In de meeste gevallen is die reis ook nódig. Om arts te worden moet je (gelukkig maar…) minstens 6 jaar lang met je neus in de boeken en eindeloze uurtjes meekijken bij de specialisten. Als je een huis bouwt ben je maandenlang bezig, heb je verschillende vakmannen nodig, laat het één op het ander wachten en heb je veel geduld nodig voor alle onverwachte tegenslagen.De weg ergens naartoe is dus in veel gevallen belangrijker dan (of op z’n minst even belangrijk als) de eindbestemming. Tijdens het schrijven hou ik me deze gedachte vaak voor. Ware liefde is niet gekoppeld aan een dag, maand of leeftijd. Neen, de weg er naartoe bewandelen we echt niet alleen maar fluitend. Ook al ben ik een man, ik wil het vergelijken met een zwangerschap (waar ik géénszins ervaring mee heb). Momenten van euforie en momenten waarbij je adrenaline- en endorfineniveau (in goede zin) piekt. Maar ook de momenten van onzekerheid, ongemak, stress en pijn. En daarna, na het hardste werken, opnieuw dat moment van euforie. Mijn muze en ik kijken er telkens naar uit, naar dat gevoel van euforie. Maar deze reis, de hobbelige weg er naartoe: wij hebben samen ingezien hoe belangrijk en waardevol hij is. Onmisbaar en nodig. Een geschenk. Net als wij de tedere lieve betrokkenen. We zijn er dankbaar voor. Daar kan de maand maart, een Internationale Vrouwendag of zelfs Maart Blues géén speld tussen krijgen.