ZANDLOPER, GEEN WAAROM EN LIGHT OF TRUE LOVE.
In een soort ridderlijke zoektocht naar de morgen bestormen woorden als krijgers mijn hart. 
Het vertrouwen straalt in de kleur van twee pupillen, ogen vormen strakke wegwijzers bij een rauwe hese stem met beschermende staat. Mijn vingers vormen dijken die een ware liefdes oceaan met tedere standvastigheid beschermen. Het baken van een nieuw verhaal worstelt in alle vroegte met geboorteproblemen. De doopvont van mijn schrijversbestaan vult zich langzaam. 
Tussen een half gelezen krant en het aroma van een derde tas koffie ligt een vertraagde blik, op zoek naar tekst lachen witregels terwijl het klankbord van mijn ziel zich vult met doorspekte tederheid. Als de glorende dageraad haar foto belicht begint de pen te leven. 
Flarden zilte kussen, een strand vol zand en twee wijnglazen laten de muze dansen. Het zijn kleine stapjes van puur liefdesgeluk in het zand, een zandloper van ware liefde die eeuwig korrelt. 
Zandloper, géén waarom en light of true love.
Op het bureau liggen papieren uitnodigend te wachten om als bootjes gevouwen te worden. In mijn mijmeringen staat in de lijn van haar hals een vuurtoren, rotsvast tussen de kliffen van woorden door. De kust van haar mond danst met de zoete smaak van haar lippen, in het duin van haar benen voelt de bedauwde ochtend innige aanwezigheid. De geankerde ware liefde overwint storm en ontij. Op een soort oeverloos eiland warmt getoetste taal mijn vingertoppen. Ware liefde is er zijn, ook als het even tegen slaat. Zij stookt het vuur aan terwijl mijn lijf en leden zich warmen denk ik hoe ware liefde geen waarom kent, geen oevers. 
Zandloper, géén waarom en light of true love. Het is nog vroeg als de lentezon het bed groet.
Dorstige lenden dansen in woordeloze taal, warrige haren wrijven zich een nergens tegemoet, aangeraakt en in tere verstrengeling gebonden. Inééngesmolten taal van twee zielen vormen een stevig beleg. 
In een tijdloos even is er tussen de harten alleen huid. Het minnelied sluit af met een bis-nummer en verlaten kantelend het speelveld na de bloei. 
Intiem als een ongelezen gedachte opent de verse morgen opgeruimd zijn poorten. 
De lucht vliegt af en aan zonder zorgen terwijl in een wereldstad een letterkunstenaar zinnen pent gebonden en aaneengeknoopt door ware liefde. 
In de nestwarmte opent een sleutelwoord haar hart. 
In een dwarreling van tedere gedachten door een muur van letters en het alfabet heen verdroomt de pen. 
Voor de spiegel in de rimpels van het water het sjabloon van haar gezicht. Haar schuchtere schouders dragen de ware liefde met zich mee. 
In haar lijf met golvende hoogtij beweging stromen gedachten mee. 
Verliefde monden bij het ochtendontbijt. De schrijver, de prooi of hoe je ware liefde verwoordt. 
Smaak, pupillen met tastzin parelend tussen woordkruimels. Met de droom nog achter de ogen kleuren woorden vele eindeloze tedere momenten. De ingeschonken liefde geurt. Flarden zinnen kleden het vel papier aan met een al lang vermist verleden.
In het summiere licht van een kaars gloeit nog even de light of true love.