INTRATUIN.

Ik ben het een beetje beu -en moe- tegelijk die regendagen. Het lijkt mij of wind en regen een ongeschreven samenwerkingscontract getekend hebben. Ergens op de digitale weg kwam ik deze tekst tegen en vond hem eigenlijk zel heel toepasselijk. Als het leven je een regenachtige dag geeft, speel dan in de plassen. Durven jullie dat? Spelen in plassen? Ik moet er eerlijk gezegd eens over nadenken. Ik wil het niet meteen aanhalen als mijn muze net wakker is, een kopje koffie drinkt -op haar eigen gracieuze wijze- en de “rosse” lustig spinnend de ochtend verwelkomt. Terwijl ze wat kiwi’s van haar jasje ontdoet vraagt ze mij hoe het afgelopen is met de ontmoeting -eerder deze week- met een vriend van mij, een keurige kakker (ja, supporter van Mechelen dus) overigens die me wilde spreken onder vier oren.

Na zijn telefoontje had ik voorgesteld om dat in de koffiecorner van Intratuin in Zwijndrecht. Hij voelde meer voor een ontbijtje in het keurige Le Tissu Hotel. Na kort aandringen won ik.

Het gesprek begon traag en raar. Hij wilde weten wat ik leuk vond aan die scootmobielhoekje van de Intratuin? Ik vroeg hem op mijn beurt wat er gezellig was aan het Le Tissu Hotel? We namen wat kleine en grotere wereldproblemen door. Al gauw ging het over de klimaatspijbelaars. ”Van onze belastingscenten”, mopperde hij en voegde er in één volzin nog aan toe dat die kids allemaal vliegend met vakantie gaan en dagelijks bij de plaatselijke McDonalds zitten. Nee, dan waren wij vroeger beter af met onze broodtrommeltjes. Harde korstjes, daarvan kregen er véél…juist ja  Ik zei het waarschijnlijk nét iets te luid want aan de draaiende kopjes van alle andere koffieklanten kon ik merken dat zij mijn ongezouten uitspraak té luid -én dus té duidelijk hadden meegekregen. Ze claxonneerden als het ware instemmend. Ook mijn vriend – de kakker annex maneblusser- was het roerend met me eens. Heerlijk. Nu ja, we hebben de leeftijd voor dit soort saamhorige meningen. Zoals? Als ze willen protesteren doen ze dat maar beter maar in hun eigen tijd. Ik deed het overigens in 1981 met die kruisraketten ook. Vorige week las ik trouwens dat de meeste leerlingen op donderdag vrij zijn in verband met het chronische lerarentekort, maar dat hield ik hier wel stil. Laat de honden maar gezellig slapen. 

Samen moesten we ook nog even smakelijk lachen om Stef Wauters, die steeds zo lief zijn best doet om intellectueel over te komen. Stef is ongetwijfeld lief, maar als nieuwsanker hou ik méér van een acuratere uitstraling. Schattige Stef mag er wezen. Nadat we het nog even hadden over de malaise bij Real Madrid merkte mijn vriend mij op dat niet alleen de Noord- en Zuidpool met zekere spoed smelten, maar dat ook de gletsjers in Hindoekoesj en de Himalaya in rap tempo verdwijnen. Maar liefst 1,9 miljard mensen zijn afhankelijk van dat water en komen daarna -zo goed als zeker- met bootjes onze kant op. Ze spoelen waarschijnlijk aan bij Oostende dat inmiddels verlost is van een Coucke-complex. 

Ik vroeg mijn oude -maar beschaafde- vriend waarom hij mij eigenlijk wilde spreken. Simpele vraag : Of ik hem wilde vertellen over ware liefde. Ik zei hem: “ die vertelt je alles zelf, als je ze ontmoet.” Hij leek beduusd door mijn antwoord, ik zei dat ik weg moest. Bij de uitgang van het tuincentrum zag ik Gwendoline Rutten met een zakje kunstmest in haar karretje. En toen? Toen toeterde een scootmobiel en deed ik verbaasd én beleefd een stapje opzij.

Aan de keukentafel ben ik alleen achter gebleven. Mijn muze hoor ik boven volop bezig, de “rosse” is alwéér in Cats Dreamland en ik? Ik denk nog even na over Intratuin.