ARDEENSE HOOGTES, BELCANTO EN DREAMS.
Ze kijkt door het raam. Ardeense hoogtes, er komt géén haas voorbij. 
Met een wolf loert het gevaar op een schaap terwijl de straat erbij ligt alsof niets haar nog beroeren kan. Langs de berm een ongeopende roos. Ze houdt de kelk nog even veilig warm tot de zon aanklopt. Het is nog vroeg. In de verte een boer op zijn tractor. Hij rijdt als een automaat over de nog kille akkers. Het is mei, er ligt sneeuw. Door de smalle geasfalteerde straat, een fietser. 
Al wat ouder, stapt hij af en zet zijn fiets op de stander. Met hoge passen -een beetje eigen aan Poelman- loopt hij door het veld, ontloopt de prikkeldraad en springt lenig over een modderplas. 
Hij bukt zich en plukt kamille, sigaren, korenbloemen, aren en goudsbloem. Hij lacht als weinig later op het stuur een klein koninklijk boeket prijkt en merkt niet hoe op hem wordt gelet. Een man die zijn vrouw gaat verrassen. 
Ardeense hoogtes, Belcanto en dreams.
De nieuwe morgen ontwaakt in een wereldstad. Terwijl ik nip aan mijn derde tas koffie hoor ik roepen : “rien ne va plus”. Het is alsof de dag nog even treuzelt voor hij een nieuw etmaal ingaat, herinneringen binnen glippen en me teder en geruisloos mee nemen. Ze palmen stoelen en banken in, nestelen zich in mijn zetel, lezen mijn vruchtjes en passen mijn kleren. Ze neuzen in kasten en in lades, dragen mijn lievelingsgeur op hun huid en in hun haren. In de zomer volgen ze me naar het terras, drinken wijn uit hoge glazen, lachen om niets en blijven steeds dicht bij mij. Belcanto muziek herhaalt eindeloos dezelfde passen terwijl ik ze wil herschikken, herroepen en herdopen. Ze zetten hun tanden en nagels erin, plooien wijd hun stekels open terwijl ik lurk aan een sigaar.
Ardeense hoogtes, Belcanto en dreams.
Zainab leest hoe papiersnippers met traag vliegende letters dwarrelen door de lucht. Het zijn verscheurde woorden nooit verstuurd. Ellenlange brieven geschreven op doorzichtige papieren vellen, als cellen verspreid in de oceaan van zoute tranen. Nooit vond ze deugdelijke termen om haar zuchten te luchten, samen te brengen in die ene brief verteerd door smartelijk kermen. Ik begrijp haar. 
In de branding van haar twijfels en moed laat ik de snippers achter, op het strand in de juiste volgorde van definitief begrip.
Ardeense hoogtes, Belcanto en dreams.
De “rosse” zit voor de schrijftafel, haar borstkas ritmitsch wiegend luistert ze ademloos naar licht klassiek. Ze is al wat ouder geworden onder zang, pianospel en koormuziek. 
Eén instrument kan haar -zo vroeg in de ochtend- niet echt bekoren. Bij het geluid van blokfluiten pletten zich haar oren. Ze poogt er mauwend bovenuit te komen, een sprong maakt een einde aan de hoge tonen. Ik neem een vierde tas koffie. De “rosse”, haar naam is niet Händel, hervat haar slaapje op de zonverwarmde vloer. 
Ardeense hoogtes, Belcanto en dreams.
Terwijl de stilte tussen de woorden versmelt met de nieuwe dag schenkt haar foto mij een vredige liefdevolle blik. Op de achtergrond de lofzang van een mannenkoor, de gedachten die ware liefde bezingen terwijl woorden spelen om van te houden. In de bibliotheekkast ligt de cursus faalangst er stevig ingebonden bij. In het dons van mijn ziel rust -naast haar zachtmoedigheid- : de bekommernis. 
De gedachtegang vult zich met een knipoog en verweeft zich met zweetparels van intense momenten. Terwijl het gemis knaagt, open ik een klein doosje waarin herinneringen veilig bewaard een eigen plaatsje gevonden hebben. Gedachten zinken weg in een meimoment, dat ons-moment. US-time, de foto glimlacht . 
Samen delen van begrip en geduld, dromen van een verlaten huisje verscholen achter een duinenrij. Sfeerbewegingen dansen een vreemd spel met het vijfde geurende kopje koffie. 
Goeie morgen. Vandaag smelt emotie en passie opnieuw samen in herinneringen. Het leven met ware liefde of gewoon het bordje aan de muur : “never let go of your dreams”.