DE MAAGD.
De ondertussen wat vervallen herberg met wit gekalkte muren, aangehaakte bloembakken waar violetjes hun prachtige kleuren tentoonstelden en de scheefgezakte terrastafeltjes rechtgehouden door samengevouwen bierviltjes aan de oevers van de Leie boden mij een ideale rustplaats aan. Langsheen het oeverpad flitsten de pseudo beroeprenners voorbij in hun fel gekleurde wielertruien, krom gebogen over het stuur zonder ooit een wedstrijd te winnen. De zonnestralen zorgden voor het spiegelende effect op hun kaalgeschoren hoofden, gebruinde kopjes beschermd door een modieuze fietshelm. Aandacht voor mijn terraslocatie hadden ze niet. 
Apatisch reden ze café De Maagd voorbij. Niet dat het een Vestaalse nog onbevlekte schoonheid betrof, het was enkel een uithangbord.
Terwijl ik de door mij bestelde wijn liet ontsnappen uit de fles, nam mijn bijna al-ziend oog een koppeltje wandelaars op.
Het bejaarde duo slenterde in slow motion tempo voorbij. 
De man, klein van gestalte met nog weinig tekenen van woekerende hoofdkaalheid had zich uitgedost in een maatpak, waarvan ik vermoed dat hij niet meer wist het ooit gekocht te hebben in een obscuur klein naaiwinkeltje in één of andere hoofdstad, tijdens een daguitstap. 
Een kostuum, met glitterende afborduring uit de tijd toen het woord city trip nog moest geboren worden. Het hemd zorgde voor het juiste accent. De felblauwe kleur paste als gegoten bij het muizengrijze drie-delige geheel. 
Zijn wandelstok, zijn glimmende schoenen en veelkleurige das maakten het plaatje kompleet.
Doorheen haar rond brilletje hield zijn vrouw -dat ze dat was ging ik toch van uit- hem kortbij. Haar rijzige gestalte bood hem een vaste arm aan. De met bloemen getekende jurk leek weggeplukt uit een stilleven. De schoenen aangepast aan de activiteit, dus no high heels en een handtas die enkel gevuld was met het hoogst nodige.
Het hoofdknikje beschouwde ik als een goeie namiddag gewenst.
Halt houdend nabij het water hoorde ik de man zeggen : ...te zuiver water bevat geen vis.. 
Meteen was het ook duidelijk waarom er geen vislijnen een contourlijn tekenden, vast gepland in de graszoden met op houten bakjes zittende immer zwijgende vissers.
Het rustige -soort vertedering- opwekkende tafereel werd plots verstoord door een overvliegend sportvliegtuigje. Uit de met de vinger wijzende piloot meende ik te moeten besluiten dat De Maagd hier een plaatselijke attractie moest zijn. Zijn passagier staarde dan ook met zekere verbouwereerde blik naar beneden. Met het verstommende motorlawaai aan het einder, was ook het bejaarde koppel verdwenen.
Ik realiseerde me dat ik hier helemaal alleen zat. 
Met mijn gedachten, en een fles wijn die ik waarschijnlijk té veel had betaald. De half volle fles zou straks wel de weg naar de afvoerbuis vinden, ikzelf de weg naar huis.
De waard van De Maagd keek me na, en gaf me bij wijze van afscheid deze woorden mee...Heb een liefdevol leven, geniet van de kleine dingen en zorg voor je geliefde.
Mijn glimlach bij deze zin zal hij nooit begrijpen, denk ik.