PAARDENKONT, EEN MEREL EN DE MOOISTE VIER WOORDEN.
Smalle dorpskern. De nachtwinkel -waar het neonlicht nog éénmaal aan-uit flitst- flirt met de ochtend. 
In het eikenbos vol van koppige bomen vertelt Lenaerts aan een oude boerenstam. Bedrogen vogels, hun nest leeg geroofd zoeken steun bij elkaar. 
Een groot boerenpaard – a horse with no name- stapt met de ploeg de kluiten aarde uit zware grond. Boer Nest zelf stuurt de ploeg achter de paardenkont, die kwikkelt en kwakkelt als wet van verleiding. Wolken breken traag, schuren de weidegrond en vormen een kraag. Heel zacht in het rond kruipt aarzelend het licht over de drassige bosgrond, waar het zich richt waar eekhoorns vertellen.
Paardenkont, een merel en de mooiste vier woorden.
In laden liggen herinneringen te wachten tot ze ontwaken. Sommige boeken dragen naamloos verdriet op hun witte bladzijden. Het lijkt even of de schaduw van de wind van Carlos Ruiz tot leven komt. 
At last, de zon laat zich eens zien de laatste dagen. De lente zoekt volop zijn weg, en dan moet de zomer nog komen. Door haar vingers heen glijden nog vragen en antwoorden over elkaar heen. 
Zijn foto stapt uit de mist der jaren, teder aaibare huid vol littekens . De binnenkant van toen, de muren ouder en op barsten zien hoe hij een stukje hemel wegknipt. De bangheid voor de zomer. 
Ontspiegeld zoekt zij gestolen zinnen in het kleine schriftje. 
De vermoeide dichter.
Mijn ogen vallen bijna toe.
Op 'ogen vallen bijna toe'
rijmt niet toevallig: 'moe.'
Voor mij een scherm 
en een klavier.
Ik zucht en schrijf:
'Was jij maar hier.'
Mijn geest valt stil.
't Is laat in mij.
Al wat ik nog
bedenken kan,
is
jij en jij
en dan 
weer
jij. 
Paardenkont, een merel en de mooiste vier woorden.
Wereldstad. Ik zoek niet meer, ik heb gevonden. Hoogstens de weg naar de buitenlucht zoek ik nog. De weg naar rust. Een soort diefstal van iedere warme zonnestraal, mijn gemoed verblijdend. Je hart heb ik al eerder gestolen, jij het mijne. Met mijn krant en een warme kop koffie in de hand, nestel ik mij als een jonge vogel in de rieten tuinzetel die helaas te weinig gebruikt wordt.
Vaak heb ik hem bekeken op te vroege ochtenden vanuit de deuropening of door het beslagen raam met regendruppeld, maar steeds denkend aan jou. Vandaag is het anders. Er is niemand thuis. Het alleen zijn doet goed.
De oude buurman zijn vlijtige liesjes en purperen violetjes geuren op een onnavolgbare uitbundige wijze.
Ik ga zitten aan het kleine ovale tafeltje -gekocht aan low budget tarief op een rommelmarkt- met enkel een cactus met stekelige glimlach als mijn gezelschap. Mijn mobiele telefoon leg ik er op neer. Een zonnebril hoef ik niet. Ik nip zuinig aan mijn tweede tas koffie, en sla de krant open.
Plots zie ik een trotse mannetjes-merel die net mij heeft uitgekozen voor zijn liefdesserenade. Over de krant heen zie ik hem zitten op de rand van het dak. Hij ontlokt in mij zelfs een glimlach, tot hij plots in een soort -gewaagde- duikvlucht iets verder neerstrijkt op de wankele schutting.
Bij de geslaagde landing veert zijn staart omhoog. Om zijn balans te houden, denk ik. Tot plots uit het niets zijn geliefde opduikt en zich meteen naast hem gaat nestelen. Een intermezzo van ware liefde, live uitvoering.
Ik, het voorrecht hebbende als enige toeschouwer, denkend aan jou...aan ons.De prille zonnestralen verlammen me.
Ze voeren me mee in gedachten, een reis van mooie momenten and more to come. Met de ogen gesloten beleef je alles intenser. Veel bewuster ook, in een stilte naar normale maatstaven zalig.
Ik zoek een stukje fruit (ik weet het, ik eet het té weinig) , en diep uit de schaal naast mijn koffie een kers op. 
Typisch zoete smaak, die me doet denken aan de voorbije maanden.
Het heeft iets van een zomer, waarvan wij dachten die gaat nooit meer voorbij dixit Gerard Cox en enkel wij die nu al weten dat er nog veel gaan komen.
Sommige dingen veranderen nooit, zoals ware liefde.
Ergens ben ik verbaasd hoe simpel gelukkig ik ben hier in deze buitenlucht,alleen en het toch lijkt alsof je naast me zit. Liefde, in kleine dingen maar puur.
Soms niet binnen handbereik, op afstand maar in wezen ook niet. Ware liefde is onvoorwaardelijk. 
Misschien heb ik wel al 80.000 woorden of méér geschreven. Geen idee, maar de mooiste vier woorden die ik ken zijn : ik hou van jou!