![]() |
In het land der blonde duinen
En niet heel ver van de zee,
Woonde eens een dwergenpaartje
En dat heette "Piggelmee".
|
't Waren heel, heel kleine mensjes
En ze woonden - vrees'lijk lot,
Want ze hadden heel geen huisje -
In een oude keulse pot.
|
 |
|
Voor de zon en voor de regen
- Nooddruft had hun dat geleerd -
Hadden zij die stenen pot met
d' Opening naar de grond gekeerd.
|
Toen een gat er in geslagen,
Klein, maar groot genoeg toch voor
Hun zo kleine dwergenlijfjes
En daar kropen zij dan dóór.
<? |
|
|
't Vrouwtje zorgde voor het eten
Maar.... dat eten moest er zijn,
"t Ventje ging dus daag'lijks jagen
Schoot een haasje of konijn.
|
Met een heel, heel klein geweertje,
Dat gaf niet zoo'n grooten klap
En dan ging hij op zijn klompjes,
Met zijn konijntje vlug op stap.
|
|
|
Zo nu wist dat dwergenpaartje
Zich te schikken in zijn lot
En zij leefden vele jaren
In hun omgekeerden pot.
|
Toen, wie had dat kunnen denken?
't Onverwachte komt altijd,
Door een onverwachte tijding
Werd hun hart door hoop verblijd.
|
|
|
Op een mooie zomermorgen
Lazen z' in de "Dwergenkrant"
Dat er was .... een "tovervischje"
Komen zwemmen naar het strand.
|
't Vischje dat, met staart en vinnen
Vlug zich door de golven sloeg
Kon je alles, alles geven,
als je 't hem maar need'rig vroeg.
|
|
|
Doodstil werd het op dien morgen
In den ouden keulschen pot,
Want de beide dwergjes dachten
Aan hun droef en arm'lijk lot.
|
...Need'rig vragen...alles krijgen...
Alles en... zij hadden niets.
..'n Vischje, dat..zoo mooi kon toov'ren..
Toov'ren?..."manlief, zei je iets?"
|
|
|
"Ik?-Neen"-"Zou je.. manlief..durf je
Niet eens naar dat vischje gaan?"
"Vrouwtje lief, dat doe ik zeker,
Vóór je 't zei, dacht ik er aan."
|
"En,... wat wou je hem dan vragen,
Als je heusch dat vischje sprak?"
"...'t Allereerst, dunkt mij, een huisje
Met schoorsteen en dak,"
|
|
|
"n Huisje, ècht, een heuschlijk huisje?
Durf je dat te vragen man?
Zoo een huisje met een deurtje
Waar je echt in wonen kan.
|
Ik, nog éénmaal in een huisje!
Mensch? wie had dat ooit beleefd,"
En haar kleine oogjes glimmen
Van de vóórpret die ze heeft.
|
|
|
En... Des morgens in de vroegte
's And'rendaags ging Piggelmee,
Klossend op zijn kleine klompjes
Door de duinen naar de zee.
|
"Vischje!" riep hij reeds van verre
Met zijn handjes voor den mond,
"Vischje", kan ik je eens spreken,
Zwem je hier in d'omtrek rond?
|
|
|
En toen klonk er plots als antwoord
Uit de verre, wijde zee,
Zacht en zilver stemgeluidje:
"Riep je, ventje piggelmee?"
|
"Ja ik! Ja IK!" riep het ventje
En hij trilde van genot;
"Vischje, och geeft mij een huisje,
'k Woon maar in een steenen pot."
|
|
|
Ga maar! Ga maar! riep het vischje
'Geven kost mij niemandal,
Ga maar gauw naar huis m'n ventje,
Want je huisje staat er al."
|
En... vergetend te bedanken
Liep het dwergje, dol van pret
Naar.. zijn pot, waar die stond, was
Nu een huisje neêrgezet.
|
|
|
Uit één van de vele raampjes
Riep zijn vrouwtje, o! zoo blij,
"Piggelmee! wat zeg je dáár van?
Kijk eens hier, hier wonen wij."
|
Piggelmee zag met verbazing
Nu zijn keurig huisje staan
En hij wilde door het deurtje
Als een heertje binnen gaan.
|
|
|
Maar zijn vrouwtje kwam naar buiten
"t Huisje is wel aardig, maar
't Zou je binnen niet bevallen,
Want het is nog lang niet klaar."
|
"Je moet daad'lijk op je klompjes
Nog eens naar de zee gaan, man,
Want een huisje zonder meubels,
Kijk, wat hebben wij daar an!"
|
|
|
"Vraag het vischje een paar stoelen
En een tafel en een bed,
En... gordijnen voor de raampjes,
Want dat staat zoo keurig net.
|
En nog meer, wat wou ik zeggen,
Ja zoo véél nog, ga maar vast
Er moet nog een spiegel wezen
En ook nog een linnenkast."
|
|
|
Vrolijk fluitend, op zijn klompjes,
Ging het dwergje Piggelmee
Weer naar't strand en riep van verre:
"Vischje! Vischje! in de zee!"
|
Onbeweeg'lijk bleef de verte,
Niets te zien in zee en lucht,
Dan een eenzaam strandpluviertje,
Dat zijn heil zocht in de vlucht.
|
|
|
Toen kwam weer dat stemgeluidje,
Zilverzacht uit verre zee:
"Riep je nu weer m'n baasje?
Riep je, dwergje Piggelmee?"
|
"Ja ik!" riep verheugd het dwergje,
"'k Dank je voor het huisje wel,
Maar ik wou zoovéél nog hebben,
Meubels en gordijnenstel."
|
|
|
"Ga maar! Ga maar!" riep het vischje,
"'t Geven kost mij niemendal,
Ga maar gauw naar huis m'n ventje,
Want je meubels staan er al."
|
Toen het dwergje thuis kwam, vond hij
Druk zijn vrouwtje in de weer
Met het boenen van de meubels
En zij sprak als d'eersten keer:
|
|
|
"Man, je moet nog weer terug gaan,
Want het vischje is zoo goed,
Vraag voor mij wat mooie kleêren,
En een mantel en een hoed.
|
Voor je zelf een flink paar schoenen
Want, zooals je zelf wel ziet,
Met die klompjes aan je voeten
Pas je in ons huisje niet.
|
|
|
En....ofschoon hij nu wat moe werd
Ging het dwergje Piggelmee,
Klossend op zijn kleine klompjes
Wéér naar 't vischje in de zee.
|
Gaarne liep hij door de duinen
Maar het werd hem nu wat saai,
Boven hem vloog hoog een zeemeeuw,
Vóór hem een Vlaamsche gaai.
|
|
|
"Vischje!" riep hij reeds van verre,
"'k Zou't niet wagen weer zoo gauw
En zoovéél te komen vragen,
Maar ik moet wel voor mijn vrouw.
|
Kijk, ze wil wat kleêren hebben
En een mantel en een hoed,
En voor mij een flink paar schoenen,
"'t Vischje," zegt zij, "is zoo goed"
|
|
|
"Ga maar!" riep opnieuw het vischje
"Och! ik kén de vrouwtjes wel,
Je zult thuis reeds alles vinden
Ga maar heen en loop maar snel."
|
En het dwergje thuis gekomen
Vond zijn zijn vrouwtje reeds gekleed,
Zich bekijkend in den spiegel
En ze sprak:...."Het doet mij leed"
|
|
|
"Piggelmee, je moet teruggaan,
Want ik kan met goed fatsoen,
Nu niet uitgaan, als ik weg ben
Wie zal hier den boel dan doen?
|
Ga het vischje nu nog zeggen.
Dat ik niet meer heb den tijd
Om te boenen en te koken,
Dat ik hebben moet een meid."
|
|
|
Piggelmee keek nu zijn vrouwtje
Voor het eerst gramstorig aan,
Maar hij durfde niets te zeggen
En... enfin... hij zou maar gaan.
|
Onderweg dacht hij nog telkens
Aan zijn stulpje van weleer
En... dat hij het nu zoo goed had,
Maar... hij floot geen liedje meer.
|
|
|
"Vischje!" riep hij reeds van verre
"Vischje, vischje, in de zee!!"
"Roep je weêr?" vroeg nu het vischje
"Roep je, dwergje Piggelmee?"
|
"Ja ik!" riep beklemd het ventje
"Och! mijn vrouw heeft nu geen tijd
Om haar huisje schoon te houden
Zegt ze, en.... ze vraagt een meid."
|
|
|
't Vischje gaf niet daad'lijk antwoord,
't Was als of het even dacht,
Maar toen klonk wéér 't stemgeluidje:
"Dwerg dat heb ik wel verwacht."
|
"Ga naar huis, je zult er vinden
Alles netjes aan den kant
En een meisje vlug en helder,
Ook een uit het dwergenland."
|
|
|
Piggelmee, vermoeid van 't loopen
Ging naar huis, zijn vrouwtje was
Ook zoo even thuis gekomen,
Maar niet bijster in haar sas.
|
"Piggelmee, je moet teruggaan,
Daad'lijk, 'k ben er op gesteld,
Onderweg wou ik wat koopen,
't Was zoo mooi, maar.. 'k had geen geld."
|
|
|
Ga het vischje nu nog vragen,
Om wat geld, een vollen zak,
'k Moet toch ook de meid betalen,
Dáárna, neem je je gemak."
|
't Ventje ging met loome schreden
Nog een keer naar 't vischje heen,
't Was intussen laat geworden,
't Strand lag éénzaam en alléén.
|
|
|
Voor zijn voeten sloop een wezel
Azend op een duinkonijn,
En het ventje schrikte even,
Want och! hij was zelf zoo klein.
|
"Vischje!" riep hij reeds van verre
"Vischje, vischje, in de zee!!"
"Riep je?" klonk het nu weer vroolijk,
"Riep je? vriendje Piggelmee?"
|
|
|
"Ja ik!" riep verruimd het ventje,
"Ja! mijn vrouwtje stuurt mij weer,
want zij moet de meid betalen
En wat koopen en zoo meer."
|
"In ons huisje is nu alles
Wat gemak en vreugde biedt,
Zegt mijn vrouwtje, maar dat ééne,
Geld zegt zij, dat heeft ze niet."
|
|
|
"Ga maar!" riep nu plots het vischje,
't Geven kost mij niemendal,
Daar had ik om moeten denken,
Ga naar huis, het is er al."
|
't Vischje ging nu naar de diepte,
't Ventje ging naar huis, 't werd nacht,
....In het aardig dwergenhuisje,
Was een zak vol geld gebracht.
|
|
|
Lange tijd was 't heel gezellig,
En Piggelmee die was veel thuis.
Maar zijn vrouw nu, werd ontevreden,
ontevreden over haar nieuwe huis.
|
"Ga, naar 't vischje" sprak het vrouwtje,
'k wil wonen in een kasteel,
Als een adelijke dame,
En luisteren naar muziek van-minnestreel.
|
|
|
Zo ging ons ventje schoorvoetend,
Naar het vischje van de zee,
"Vischje, vischje" riep hij in de golven,
"Vischje, vischje" riep hij naar beneé.
|
Het vischje kwam weer boven,
Vroeg'an Piggelmee wat 't nu weer was?,
"De vrouw wil deftiger wonen,
Met een kasteel is ze in heur sas."
|
|
|
Je wensen zijn vervuld heer Piggelmee,
Het betekent voor mij niet veel,
"Ga naar nu snel naar huis toe,
Je zult aanschouwen je vrouw in heur kasteel |
Rap ging nu ons dwergje huiswaarts,
door de duinen, reeds zag hij van verre,
De machtige torens van het kasteel
Met daken blinkend als de sterre.
|
|
|
Maar helaas, wat is op aarde
Blijvend, ook tevredenheid
Wijkt zoo vaak voor nieuwe wenschen
Wordt verdrongen door den tijd.
|
Op een morgen sprak het vrouwtje,
"Het gaat niet naar mijn zin,
Ga naar het gulle vischje,
Adelijke dame zijn is mij te min."
|
|
|
"Zeg hem dat ik wil regeren,
Als een koningin heel machtig,
Dat de mensen voor me buigen,
Dat vind ik pas prachtig!"
|
Wederom moest hij gaan lopen,
Ons vriendje Piggelmee,
Weer een wandeling maken,
Naar het vischje in de zee.
|
|
|
En aan vischje voor z'n vrouw,
Een gunst gaan vragen.
Ze was steeds ontevreden,
Schijnbaar alle dagen.
|
Weer liep Piggelmee door het duin,
Kwam bij de zee weer aan,
En wilde nu het vischje roepen,
Zijn vraag voorzichtig stellen gaan
|
|
|
Nu werd plotseling het water
Vlak nabij een rimp'lig vlak,
Waar het glazend toovervischje,
't Zilv'ren snuitje bóven stak.
|
Ditmaal was 't zilveren vischje,
Piggelmee 's vragen voor,
Stuurde hem naar zijn ontevreden vrouw,
Die regeerde, en zich krabde achter heur oor!
|
|
|
Zóó...'t is vele maanden later
Zien we vriendje Piggelmee
Daag'lijks weer zijn wand'ling maken
Naar het vischje in de zee.
|
Dan een "dit" en dán een "datje"
Altijd was het voor zijn vrouw
En altijd als hij terugkwam,
Had vriend Piggelmee berouw.
|
|
|
Eéns, het was zoo koud dien morgen,
Moest onze arme Piggelmee,
Hij wou juist wat langer slapen,
Toch naar 't vischje, toch naar zee.
|
De vrouw wilde heersen over aarde,
Over oceaanen en de diepten der zee,
Wilde het vischje als bediende,
Zij vond het een machtig idee.
|
|
|
Piggelmee stampte met z'n voeten,
Hij durfde niets te zeggen,
En moest met tegenzin toch gaan,
En 't vischje deze vraag voorleggen |
En... het kraagje van zijn jasje,
Voor de koude hóóg nu dicht,
Gong het arme Piggelmeetje
Naar de zee, met bang gezicht.
|
Ik ben rika, en gebruik soms ook wel de schuilnaam sharika en rikja.
