Vanavond een prachtig beeld gezien: een man aan het stuur van zijn auto, liefdevol kijkend naar zijn medepassagier die helemaal wég van deze wereld rustig slaapt. Wat zou ik ooit nog eens éénmaal die vrouw willen zijn, soezend en heel gelukkig door Ierland rijdend.
Gelukkig blijft er nog veel te dromen... Bovendien kan ik binnenkort mijn kinderen en kleinkinderen weer zien. Dat fleurt me op, dat doet zo'n deugd aan 't hart...
Morgen ganse dag bij-en met mijn moeder; zie dat helemaal niet 'zitten', het is echt een opgave geworden...
Als, als... ons pepa niet overleden was zou hij vandaag 90 jaar geworden zijn. We zouden een fantastisch feest gehouden hebben met hem als 'padre' van de ganse bende; zie hem nu voor me en vooral zie hem lachen met zijn grijze haren wild op zijn voorhoofd. Met zijn grote, dikke handen in zijn haren strijken, wij allemaal zingen en dansen op zijn accordionmuziek... Het mocht echter niet zijn; hij heeft zoveel geleden zonder zijn onmacht en pijn uit te schreeuwen. Mijn vadertje wat hield ik toch van jou...Al het mooie in de wereld heb ik van jou geleerd: accordion spelen (wat hij zichzelf aanleerde) was daar niet bij, wél piano spelen, liefde voor de natuur, mens, dier&plant. Met z'n tweetjes naar het voetbal (hou nog steeds van het spel; de liefde daarvoor zit diep); toen we nog geen TV hadden naar de spannende kommentaar van de journalist op de motor in de Tour luisteren (Jan Wouters met 'bibberende' stem) en daardoor nog altijd een grote wielerfanaat (ondanks de vele dopingschandalen blijf ik houden van het wielrennen; er gaat niets boven de spanning tijdens een zware Alpenrit in De Ronde van Frankrijk); gaan kamperen en wij tweetjes in volle regen de tent opstellen; Frans leren praten en schrijven; op familiebezoek gaan bij iedereen in het Pajottenland die dichtbij of veraf familie was; samen met de camion naar Leuven voor de vroegmarkt (om 3 uur 's nachts vertrekken en net voor de H. Mis weer terug thuis om naar school te gaan), als ik ons pepa niet had zou ik NOOIT hebben mogen studeren (ons mema vond natuurlijk dat 'k thuis moest helpen en niet meer naar school zou gaan), dankzij mijn liefste vader heb 'k toch naar 'Het Graf' in Turnhout mogen gaan en ben daardoor nu gelukkig helemaal onafhankelijk (krijg een klein ziektepensioen maar red het nét en meer moet dat niet zijn). Daarom en om ZOVEEL andere redenen was ik nu zo graag op uw feest geweest... Pepa, het is al 19 jaar geleden dat je stierf maar je bent er voor mij nog altijd; je leeft met me mee en geeft af en toe een schouderklopje als hulp, zo'n schat van een vader wens ik iedereen toe.
Dus is het vandaag toch een beetje uw feest, drink jij daarboven een glas met ons mee ?
Had enkele maanden geleden een documentaire van de BBC opgenomen, gemaakt met veel inspraak van de presentator ervan, Stephen Fry. Toen ik de eerste maal in de krant las dat hij, die ik zo bewonder, zelf ook Manisch Depressief is of Bi-polar (dat klinkt voor de meeste mensen gemakkelijker of ze hebben er minder afschuw van) heb ik tijdens het kijken oeverloos veel tranen van herkenning geweend. Ik heb de ziekte sinds mijn jonge jeugd, 'k wist- en voelde ook dat er iets merkelijk verkeerd was met me. Heb me door al die jaren heen geworsteld én pas sinds vorig jaar kreeg ik eindelijk de juiste diagnose: 'Je bent Manisch Depressief'. Met afschuw het verdict aanhoort maar gelukkig eindelijk de correcte medicatie gekregen. Als ik toen dacht: ' Oef, die pillen zullen me genezen en leven wordt veel gemakkelijker heb ik toch weer verkeerd gedacht'. De laatste depressie duurde gelukkig véél minder lang maar dat was het ook. Genezen van deze ziekte bestaat niet, het zit in je genen en je DNA.
Las vorige week in de Humo dat Canvas vanaf vandaag de documentaire ook uitzendt; heb er net weer naar gekeken met ook voor al die andere zieken een oeverloos maar stil verdriet... Ikzelf ben op mijn 17-de op zoek gegaan naar hulp
(durfde dat thuis absoluut niet vertellen maar verbleef twee jaren bij de Zusters in Turnhout (<==> 'Het Graf')) en in die stad ben 'k voor het eerst op consultatie geweest (met de 'bibber' over gans m'n lichaam; ben +/- 3 jaar op consult geweest bij die psychiater in Turnhout ; helaas zaten we niet op dezelfde golflengte. Daarna ontelbaar veel psychiaters en therapeuten geraadpleegd (gedurende +/- 18 jaar; helaas zonder enig resultaat... ). Nu moet niemand, ook geen dokter me iets proberen wijs te maken; weet na +/- 40 jaar wat er mis is en hoe ik er kan leren mee leven.
Om de tekst niet te verliezen noteer ik het mooie en duidelijke stukje uit de Humo:
'The Secret Life of the Manic Depressive'; Hoger, Lager.
'Manic Depression is a frustrating mess': Jimi Hendrix vatte het ooit erg beknopt samen in het geweldige 'Manic Depression', maar als je graag toch een ietsje meer uitleg had gehad over de ziekte waarvan een mens het ene moment HIMMELHOCH JAUCHZEND en het andere ZU TODE BETRUBT wordt, verwijzen wij u graag naar Stephen Fry's geweldige 'The Secret Life of the Manic Depressive', waarvan Canvas vanavond de eerste aflevering uitzendt, en waarin sterren als Robbie Williams, Carrie Fisher en Richard Dreyfuss openhartig vertellen over hun ervaringen met de ziekte. Wij gingen nu al op consultatie bij
professor Koen Demyttenaere, diensthoofd van de afdeling psychiatrie in het UZ Gasthuisberg.
==>> !!! morgen !!!
We herbeginnen weer, hollekidee !
Koen D.: 'Manische depressie, of bipolaire depressie, is een ernstiger aandoening dan de gewone depressie: de omgeving verdraagt zo'n manische fase vaak veel moeilijker dan een depressieve fase. 't Is namelijk een misverstand dat mensen in een manische periode alleen maar happy zijn: soms worden ze agressief en misnoegd, en zo vervreemden ze hun omgeving van zich. Je ziet vaak ook dat patiënten in een manische fase brokken maken'.
Humo: Zoals de Amerikaanse singer-songwriter Daniel Johnston bijvoorbeeld: die werd na een optreden door zijn vader naar huis gevlogen in een klein eenmotorig vliegtuigje, toen hij plots de sleutel uit het contact trok en ze het raam uit smeet - z'n vader wist nog succesvol te crashlanden. Typisch manisch gedrag ?
Koen D.: (lacht) 'Dat is misschien een extreem voorbeeld, maar ik ken wel mensen die zich voor tien jaar in de schulden hebben gestoken omdat ze zich in hun euforie van alles en nog wat hebben aangeschaft. En wat je ook vaak ziet, is hyperseksualiteit: mensen gaan zich bijzonder losbandig gedragen, waardoor natuurlijk relatieproblemen kunnen ontstaan.'
Humo: Vincent Van Gogh, Virginia Woolf, Kurt Cobain, Michelangelo en Stephen Fry zelf waren of zijn allemaal manisch-depressief. Heeft de ziekte iets met creativiteit te maken ?
Koen D.: 'Ja.Creativiteit is in zekere zin een lichte vorm van manie hé, dus het is geen toeval dat heel veel kunstenaars en schrijvers manisch-depressief zijn. Maar let op: als zo iemand zich in een volle manische periode bevindt, is hij niet meer creatief; dat is er echt 'Over', dan kunnen ideeën niet meer omgezet worden in iets wezenlijks. Vooral in de tussenperiode is men productief.'
Humo: Kan manische depressie eigenlijk genezen worden ?
Koen D.:'Nee, maar de effecten kunnen wel verzacht worden met medicijnen.'
Humo: Eén vrouw uit de documentaire beweerde dat Omega 3 haar had genezen.
Koen D.: 'Vergeet het maar; er is geen enkel bewijs dat Omega 3-vetzuren iets ten goede kunnen veranderen, ook niet bij een normale depressie. Maar ja, mensen geloven graag in elixirs, hé...'
(vind dit een héél goede samenvatting van enkele aspecten van de ziekte).
GOED ZO Canvas, goede programmatie ! Vanavond wordt het 1-ste deel uitgezonden van Stephen Fry's documentaire voor de BBC:'The Secret Life of the Manic Depressive'. Had ze al opgenomen van de BBC maar met Nederlandstalige onderschriften wordt het toch veel simpeler. En Stephen is zo'n echte, malse knuffelbeer...
Vandaag (tot +/- 16.30 uur) bij mijn moeder geweest; het gaat toch echt niet goed met haar... b.v. de manier waarop ze gekleed is (zou vroeger niet gebeuren), ze heeft WEER een sleutel verloren en zette haar heel appartement op stelten voor die sleutel; natuurlijk hebben we niets gevonden en dat vindt ze zo erg dat ze vannacht waarschijlijk weer niet zal slapen en blijven zoeken...
Het is voor ons, haar kinderen, ook niet gemakkelijk... maar als je haar ziet valt meteen op dat het een héél oud 'besje' geworden is. Ik vind het helemaal niet fijn om haar zo te zien, maar vooral alle probleempjes die haar kwellen geven zo'n machteloos gevoel...
We hebben samen ook gekeken naar de eerste aflevering van 'Mijn moeder' (héél mooi !); haar enige commentaar was: 'Die vrouw is véél jonger dan ik; die kan alles nog aan.' Dat klopt ook; toch was er véél meer te zien en te horen wat haar totaal niet is bijgebleven, jammer...
Dit moet toch nog effe in mijn blog omdat het zo typisch 'Wout' is met zijn droge, humoristische schrijfstijl (maar dan wél met een mooie lay-out):
Wout en Karen,
Hannah en Mathijs,
Noor en Lukas
bevestigen de geruchten en de dorpsroddels die in Zuid-Limburg reeds
de ronde deden...en het is waar.
Zij wonen nu in de pastorie van Mettekoven (50'46''51 NB - 5'17''22 OL) in
de Mettekovenstraat 8 (3870 Heers).
Met STAFKAART, KOMPAS EN PATERNOSTER raak je er zeker.
GELUKKIG NIEUWJAAR!
! Goed gedaan Wout! Nog van dat!
07/01/07: Heel fijne en gevarieerde zondag-en avond doorgebracht met een mix van muziek, literatuur, film en schrijven. Heb van dat alles genoten met volle teugen: hard (en vals) meegezongen op muziek van o.a. Wagner, Luka Bloom, de Hymne 'All is brite and beautiful, all creatures great and small...', muziek van 'Funiculi, Funicula', het heeft geen naam... als het maar muziek is die me raakt, ontroert, me blij of weemoedig maakt; het kan allemaal.
Ben ook volledig in de ban van het boek 'The Liar' van Stephen Fry; hou van zijn schrijfstijl en hij ontroert...
Eindelijk mijn dagboek aangevuld; was al geleden sinds eind nov. 2006 ==>>
OEF !!!
Panorama bracht het verhaal van Natascha Kampusch, de jonge vrouw die vlakbij haar huis +/- 8 jaar werd opgesloten in een heel kleine kelderruimte (vlakbij Wenen én haar ouderlijk huis) en als een volwassen vrouw toch wist te ontsnappen aan haar ontvoerder. 't Leek net op de gruwel met Ann en Eefje. Een krop in de keel om Natascha uiterlijk onbewogen haar afschuwelijk verhaal te zien- en horen...
's Avonds nog eens zeer genoten van de prachtfilm 'Gideon's Daughter' met o.a. één van mijn favoriete acteurs Bill Nighy; die man blijft me boeien én hij kan om het even wie van de planken spelen, en dan die ogen...
Na de film nog gekeken naar de eerste aflevering van 'Mijn moeder' op Canvas; een gesprek tussen de regisseur Stijn Coninx en zijn moeder. Ik vond het zeer mooie televisie.
Voel me 'herboren', net zoals na een lange winterslaap... Er is dan ook zoveel gebeurd op korte tijd. Maar nooit jammeren, ooit komt er meestal een einde aan alle ellende. Heb bovendien vooral tijdens de laatste dagen weer ervaren dat er nog zoveel (ook jonge !!!) mensen zijn die anderen met hun groot en warm hart helpen waar het ook maar kan. Het is zo'n fijn gevoel écht te ervaren dat behulpzaamheid, een luisterend oor en een hart voor mens-en dier nog steeds bestaan in 2007. Als je alleen luistert en kijkt naar nieuws, Terzake en Panorama krijg je toch een éénzijdig beeld van de mensen, andere (vreemde) culturen en andere godsdiensten. EERLIJKHEID, HULP, MEDEMENSELIJKHEID, VERDRAAGZAAMHEID, ... bestaan gelukkig nog steeds. Daarbij denk ik vooral aan die vier jonge meisjes van de Chiro én mijn Marokaanse buurjongen: 'LINGUA EGALE, PAROLES DIFFERENTE' (wie 't niet kent zoekt het effe op; het is voor 101% waar). Zij, jonge mensen, komen zeker goed terecht in onze maatschappij. Met zijn vijven vormden ze 'letterlijk' een cordon, maar wél een mooi cordon die me tot aan mijn voordeur brachten. Zo vriendelijk en lief; als ze zo blijven zie ik de (politieke) toekomst heel positief; wat onze geachte heren/vrouwen politiekers er nu ook van bakken. Heb mijn helpers in nood vriendelijk bedankt; dat hebben ze écht wel verdiend.
En nu 2007... Wat zal het brengen ? Alleen ziekte en problemen ? A.U.B. ... laat maar komen wat moet MAAR laat het een jaar vol HUMOR zijn !!!
Waarom, oh waarom niets meer geschreven in m'n blogje ? Heel simpel... ben weer wekenlang 'uitgeschakeld' geweest door ziekte. Zoveel mooie momenten en dagen geleefd als een kastplant en er door niets of niemand letterlijk 'uitgetrokken'; het ging gewoon niet... Nu de feestdagen allemaal voorbij zijn kom ik als een worm uit de aarde gekropen en onderzoek de ganse omgeving.
Hoera, hoera,... ik ben weer bij de levenden, dus begint 2007 gelukkig 'normaal' én hopelijk blijft dat nog lang zo. Er is tijdens die lange weken zoveel gebeurd bij en met mijn geliefden, ... kan dat alles niet helemaal typen en schrijf er daarom ook geen enkel woord over ('t zit in mijn hart en m'n hoofd en blijft daar veilig).
Ben sinds vanmiddag pas begonnen aan de lange schrijfklus van de Kerst-en Nieuwjaarskaarten. Weer zoveel kaarten gekregen sinds half december, moet al die lieve mensen met hun beste wensen en attenties heel hartelijk bedanken; het is ieder jaar een feest om die kaarten te openen en vooral te lezen, en eind januari van het nieuwe jaar als een aardig pakket bij de verzameling van zoveel jaren terug te voegen.
Ben moe, 't is al laat; morgen hopelijk gezond weer op.
Twee prachtige, warme én heel gezellige dagen samengeweest met Hannah, Mathijs, Noor en Lukas...
Was dinsdag vroeg bij Karen en Wout, Karen was al vertrokken en voor Wout was het ook 'vlug-vlug-vlug'... De bengels waren zo lief maar 't duurde wel enige tijd voor ze alle vier klaar waren voor de school. En wij te voet op stap met Noor en Lukas in de buggy. Hannah had me een omslag gegeven met ???
Ik mocht hem pas opendoen als 'k terugkeerde naar hun thuis. Maar kon het niet laten, ben véél te nieuwsgierig, en opende de omslag aan de schoolpoort.
Wat een fijne én lieve verrassing !!! Ons Hannah had een brief geschreven met mooie tekeningen erbij van Sinterklaas, Zwarte Pieten en een groot hart met m'n naam erin. De lieverd schreef het volgende (mét de taalfouten erbij; dat maakt het uniek en heel écht): lieve oma; - lieve oma ik mis je; - kom je nog eens bij ons thuis; - het gaat woensdag; - en is het goed met je; - ik hoop van wel; - en ik gaa mijn sgoen zeten; - want sinterklaas kan koomen; - veel groetjes van hannah ==>> dan SMELT mijn hart; die lieve schat !
Kon tijdens de schooluren lezen zoveel 'k wou; lectuur hebben K en W in overvloed maar ik heb eerst gekookt ( dan moet Wout dat eens een keertje niet doen ). Dinsdag hun favoriete pastagerecht gemaakt en woensdag frit met rauwkost en vlees. Kan niet precies meer herhalen wat-én waarmee we allemaal gespeeld hebben, maar dat doet er echt niet toe want we hebben ons twee dagen HEEL GOED geamuseerd. Dinsdagavond hun schoen gezet en ja, de Goede Sint bracht lekkers. Die gezichtjes zien op dat moment is geweldig...
Karen kwam woe weer thuis rond 19 uur; tijd om afscheid te nemen van m'n vier bengels... Gelukkig ga 'k volgend weekend terug, dan kunnen wij spelen terwijl mama en papa inpakken voor de grote verhuis. Het is bij hen bijna altijd druk-druk-druk... maar 't is er altijd wel een leuke 'boel'...
Twee fijne dagen in het vooruitzicht... Karen belde zoëven met de vraag of 'k me morgen en woensdag met m'n kleinkinderen kan bezighouden na de schooluren. NATUURLIJK !!! Kan me niets mooiers en gezelligers voorstellen; heb met Karen besproken dat ik haar vier 'bollebozen' ook graag naar school breng én ophaal. Dat lijkt haar een goed idee; zij moet voor haar job twee volle dagen naar een conferentie en Wout wilde wel vrijaf nemen op z'n werk maar... met de komende verhuis kan ie nu moeilijk tweemaal vrij nemen. Dat Karen om hulp vroeg vind ik geweldig; ik zie mijn liefste kleinkinderen al zo weinig... Heb dikwijls gedacht in de voorbije jaren dat ze hun kinderen niet aan mij wilden toevertrouwen en dat deed erg pijn... Waarom het nu wél mag, mag Joost weten; als ik maar kinderoppas mag zijn. Heb in de voorraadkast genoeg Sinterklaassnoep gevonden; voor alle vier nét evenveel. Niet téveel... anders kijken papa en mama heel sip of steken ze de boel ver weg. Heb ook nog spel- en kleurboeken gevonden, daarvoor zijn ze altijd te vinden.
Eén telefoontje... en daardoor twee dagen plezier plus hetzelfde ritueel volgend weekend ==>> ZALIG !!!
Had Karen (en Wout) beloofd op mijn vier kleinkinderen te 'letten' gedurende alle weekends voor 15 december a.s. ( op die dag vindt hun grote verhuis plaats van Hasselt naar Mettekoven ). Dit weekend ging dat niet door ( nog teveel pijn gehad en moet alles kalm aanpakken van Dr. Wyndaele ) maar de volgende weekends gaan de kleinkinderen en ik ons goed amuseren... terwijl Karen en Wout hun hele 'hebben en houden' inpakken. Daarbij kunnen ze hun kinderen NIET gebruiken. Hannah en Mathijs belden daarnet: 'Oma, waarom ben je niet gekomen?' Heb hen beloofd dat ik de volgende drie weekends zeker bij hen zal zijn en dat we allerlei fijne dingen gaan doen. Mathijs vraagt ook of De Goede Sint al bij me is geweest ( bij hen wel ): jaja, Sinterklaas komt ook bij oma met kleine pakjes en snoep voor hem, Hannah, Noor en Lukas... én die kapoen is daar heel tevreden over. Hannah wil zo rap mogelijk haar schoolrapport laten zien ( met zeer goede cijfers volgens Wout ); beloof m'n prinsesje haar ganse rapport aandachtig te lezen en daar is ze ook blij om. Die vier schattebollen ( 't zijn net stralende sterretjes ) zijn gelukkig nog steeds blij met een kleinigheid. Heb Hannah en Mathijs ook beloofd dat we samen gaan schaatsen. Weet nog niet goed hoe dat te organiseren; ik schaats zelf heel graag maar moet ook Mathijs helpen op het ijs én op Lukas en Noor letten... we zullen dan wel zien...
Lieven pas gisteravond laat naar zijn thuis. Het was heel gezellig met zijn tweetjes en hij heeft lekker gekookt. Vandaag een prachtige herfstdag met veel zon (alle ramen en deuren konden nog eens open tot +/- 18 uur). Mijn moeder kwam rond 13 uur op bezoek; ze voelde zich zo eenzaam (daar kan ik inkomen) en had nét genoeg energie om tot hier te komen (wist niet dat ze kwam; had haar anders met de auto gehaald en teruggebracht). Wegens buikpijn (ondanks de sterke pijnstiller) lag 'k uitgestrekt op de canapé; ons mema sprak weer over al zo dikwijls vertelde verhalen; ze is zich daar gelukkig niet bewust van maar de toehoorder wordt er 'wreed ambetant' van...
Ze bleef maar draven én doordraven over een sleutel die ze verloren had; ik werd dat gedram zo beu dat 'k haar de originele sleutel vroeg en bij de slotenmaker direkt een copie liet maken (ons mema had haar natje en droogje en veel leesvoer zodat ze zich zeker een 30-tal minuten alleen kon bezighouden).
Een sleutel laten bijmaken is driemaal niks MAAR ze verliest allerlei zaken die niet zo vlug vervangbaar zijn. Bovendien vindt ze achteraf haar 'boeltje' terug dus heeft ze nu van allerlei zaken twee-of drie stuks. Hier 'tegenin' gaan heeft totaal geen zin, ze gelooft geen enkel mens, ook haar kinderen niet. We moeten dat (zoals zoveel andere zaken) maar laten gebeuren en accepteren én er zeker niet negatief over spreken... het haalt geen sikkepit uit...
Ik heb geen snoep of koeken in huis, wist niet dat ons mema zou komen; bij een tas geurige koffie zegt ze plots:' Dat haalt ook niks uit, koffie zonder iets erbij'. Zo kan een mens natuurlijk nooit tevreden zijn... Ze wil TV zien en ben er blij om; kan ik me ondertussen met de computer bezighouden.
Lieven komt onverwacht weer op bezoek (Oef !); hij is moe, heeft honger en dorst na het werken in zijn huis. Ik heb gelukkig al eten gekookt, nét hetgeen hij op verlekkerd is: minestronesoep en witloof in hesp met veel kaassaus plus aardappelsoufflé met een korstje. We laten het ons smaken; m'n moeder eet niet mee want ze lust dat niet... Ben zo blij dat mijn lieve zoon er weer is, we hebben toch nog allerlei te bespreken; helaas is ons mema NIET geïnteresseerd en vraagt om haar naar huis te brengen; Lieven doet dat met veel plezier en als hij terug is zegt hij met volle overtuiging: 'Die moeder van jou is toch een échte zeurtrien en ik hoop dat jij nooit zo wordt' (moet binnensmonds lachen: ik hoop VAN GANSER HARTE dat ik NOOIT word zoals zij...).
Met Lieven nog gezellig gepraat over 'de kleine dingen des levens' en samen genoten van muziek die we allebei appreciëren. Als hij nog klusjes zou hebben in zijn huis belt ie me op of ik kan helpen. ZEKER EN VAST !!! Nog een dikke knuffel voor hij naar zijn vrienden rijdt. Wat heb ik toch een fantastische zoon !
Net een lange telefoon van mijn liefste zoon gehad. Hij moet tot en met vrijdag a.s. voor zijn werk in Peer zijn en vroeg of ie bij mij kon overnachten ==>> NATUURLIJK ! Ben altijd blij met zijn gezelschap en dan kunnen we 's avonds nog eens goed bijpraten. Ook al afgesproken dat hij na het werk driemaal eten klaarmaakt. Koken is ook voor Lieven een echte hobby; heb hem in zijn prille jeugd leren koken en bakken. Zijn specialiteit is eten op z'n Mexicaans; dat kan hij veel beter dan ik. Ook mijn Engelse vriend D. heeft gebeld met de vraag hoe het nu met me gaat; die lieve man voelt zich nogal eenzaam maar ik kan voorlopig niets ondernemen wat veel energie vergt. We hebben wél afgesproken samen weer gezellige uitstapjes te doen, zo vlug mogelijk, als 'k weer wat ben opgeknapt... Een leuk vooruitzicht !
Vanmorgen was ons Lief, m'n jongere zus, hier. Ze bracht allerlei boodschappen voor me mee maar ook een hoop appels (Boscoop) en okkernoten, fruit dat ik zo graag eet en zeker als het pas geoogst is. Ons Lief noch de anderen van de familie willen niet weten van onrijpe, zure appels; ik daarentegen vind ze nu juist op zijn lekkerst (altijd tegendraads, ben zo geboren en zal zo sterven). En okkernoten vinden ze evenmin lekker; ik kan me een ganse avond bezighouden met de noten te pellen én er ontzettend van genieten.
Ons Lief heeft een volle wasmand strijk gedaan (wat ik NIET wilde, maar zij bleef aandringen) én heeft bovendien uitvoerig afgestoft, stof gezogen en gedweild. Daarvoor ben ik haar echt dankbaar; die klussen kan 'k in een gezapig tempo gemakkelijk zelf doen behalve het poetsen (kan het nu echt niet, heb teveel pijn als ik nog maar enkele minuten bezig ben; dat komt doordat je bij het poetsen veel moet reiken en bukken... en daardoor ontstaat die 'slepende' pijn).
Karen belde net, ze had allerlei te vragen en uit te leggen... EN DAT BEN IK HELEMAAL NIET GEWOON VAN HAAR !!! Ze vroeg om op de klein mannen te passen in de volgende weekends want hun verhuis gebeurt op vrijdag 15 december a.s. NATUURLIJK wil ik voor mijn liefste kleinkinderen zorgen; het zijn de 'stralende zonnetjes' in mijn leven. Karen vroeg ook of ik al plannen had voor 24 en 25 december ==>> neen. Daarom nodigde zij en Wout me uit om Karen's verjaardag (op 24/12) en Kerstdag bij hen te vieren. WAT BEN IK BLIJ !!! Dit is de eerste keer sinds jaaaaaaren dat ik mag meevieren op haar verjaardag. Lieven komt dan ook; mijn ex gaat vieren bij zijn vader en zo is iedereen tevreden...
Heb net eens in mijn gastenboek gelezen en wat deed dat DEUGD aan het hart ! Verschillende bloggers ( lieve mensen met een warm hart ) vroegen zich af waarom het zo stil was op mijn blog ( dat kan je lezen in het voorgaande stukje). Maar had me totaal niet verwacht aan hun meevoelen. Voor iedereen die een lieve en warme boodschap schreef: 'HARTELIJK BEDANKT' !!! Het geeft me zo'n warm en goed gevoel dat deze (onbekende) mensen me niet vergeten waren en zich afvroegen of-en wat er misliep. DANKUWEL !!!
Nu pas, na enkele dagen ziekenhuis (was weer in coma) en weet totaal niet wat er allemaal gebeurd is net voor de dienst 100 me naar het ziekenhuis bracht. Weet evenmin iets van m'n opname op de Spoed noch dat Karen en Lieven bij me waren (ons Karen geallarmeerd door mijn grote zus waarmee ik telefoneerde; volgens haar én mijn kinderen deed en vertelde ik de raarste dingen voor 'k in coma belandde...). Nu pas kan ik weer een zeer verkorte versie van de voorbije maand kwijt op mijn blog.
'The Good Lord' hierboven (ALS hij bestaat) moet me toch een beetje graag zien; dit is al de derde maal sinds eind 2001 dat ik 'gered' ben door mijn kinderen, mijn zus, de huisarts én de dokters plus verplegend personeel van Gasthuisberg en 't ziekenhuis van Diest. Het lijkt volkomen ongeloofwaardig maar 't is de pure waarheid. Ben sinds die opname in Diest 'gebombardeerd' met medicijnen en moet op controle om de twee weken. Heb na lang aandringen én vragen van één dokter (Dr. Wyndaele uit Diest) vernomen wat er misliep én wat er kan gedaan worden voor de genezing: 1) ik heb verschillende maagzweren (niet erg, kan met pillen opgelost worden); 2) véél erger is het feit dat ik een zware ontsteking heb aan de dunne darm... en dat moet zo snel mogelijk genezen omdat 'k sinds eind 2001 geen dikke darm meer heb. Dus... als m'n dunne darm uitvalt of afsterft kunnen de dokters me niet (meer) helpen.
Een zéér zware dobber om te weten maar ik wou het absoluut weten; het heeft totaal geen zin aan struisvogelpolitiek te doen oftewel je kop in het zand te steken... Dat levert niets op en komt de genezing zeker niet ten goede...
Zo gezond mogelijk (proberen) te leven (zei de dokter), poetsen kan ik gewoon niet (meer), dat doet zo'n pijn ! Alleen slowly, slowly... boodschappen doen en eten klaarmaken. Ben nu van verschillende mensen afhankelijk en dat valt me zwaar... En omdat ik alleen woon hebben m'n kinderen en zussen een beurtrol opgesteld waardoor 'k iedere morgen door één van hen wordt opgebeld; ze hebben allemaal mijn huissleutels en als ik niet antwoord komen ze direkt naar me toe. Hoe kan ik hen in 's hemelsnaam bedanken voor al die goede zorgen ??? Voor ons mema wordt ook gezorgd; het kleine besje had zo'n schrik... dat is voor haar gezondheid absoluut NIET goed.
Ook mijn buren zitten in het complot... Iedere dag is er wel iemand die komt vragen of alles in orde is en tot nu toe kan 'k gelukkig zeggen dat alles OK is.
Lieve buren... dat is een rariteit in deze 'ik-gerichte' maatschappij. En nu zoveel mogelijk genieten van alles wat me héél dierbaar is; zoveel materialistische
zaken zijn totaal nietszeggend en bepalen zeker niet ons gelukkig-zijn op aarde... !!! Ben zo blij weer terug te zijn !!!
Moeilijke dagen achter de rug. Donderdag 12 okt. Naar Hasselt en er uren gespeeld met m'n kleinkinderen: lezen, voorlezen, kinderliedjes gezongen, tekenen, verven ... en rond 18 uur de vier 'vuile' lieverdjes in het grote bad. Zij en ik genoten van ieder moment én weer een huilpartij als 'k weer naar huis moet.
Al de ganse dag veel pijn in mijn onderbuik; rond 20 uur niet meer uit te houden; ik bel de huisarts die heel vlug hier is. Met de 100 naar het ziekenhuis in Diest waar weer allerlei testst worden gedaan (en krijg gelukkig een baxter met o.a. een zware pijnstiller). Karen belt en vraagt wat er nu scheelt ? Weet het zelf niet. Lieven komt van Leuven en mag één uur bij me blijven. Ik dommel stilaan in...
Vrijdag (ben niet zozeer meer in de war) verschillende onderzoeken (hoofd en hersenen, hart, maag, stukje dikke darm, dunne darm,...). Als de behandelende dokter bij me komt vraag ik hem 'wat er precies scheelt'. Daarop kan hij nog geen antwoord geven, alleen wat vage informatie over dikke/dunne darm. Ziekenbezoek, ben er blij om maar eveneens tevreden als ze weer naar huis gaan... Zo'n drukte... MAAR goed nieuws: ik mag weer naar huis !
Moet dinsdag teruggaan voor een darmonderzoek (pijnlijk zonder verdoving) en de huisarts wordt ingelicht over wat er 'fout' is bij mij.
Dinsdag 17/10: weet niks meer dan vorige week; moet GEDULD hebben... Wanneer zullen de artsen eindelijk weten wat er mis is én een correcte behandeling kunnen voorschrijven ? Het lange wachten is het moeilijkste; als ik maar wist wat er fout loopt en waarmee ik kan geholpen worden...
Net een (heel) lange telefoon gehad van Karen. Dat ben ik niet 'gewoon'; ze belt zelden (als ik hen niet opbel zou 'k niets van hen én mijn kleinkinderen weten; dat vind ik héél jammer...). Lieven belt minstens tweemaal per week én komt ook ieder weekend op bezoek (vrij-of zat.avond of zondag). Karen en haar kroost komen helemaal NIET ! Als ik niet zelf het initiatief neem en m'n karretje pak zie ik hen alleen met 6 december, Kerstmis (als ze niet in Tsjechië zijn), Pasen en de verjaardagen van m'n vier 'schattebollen'.
En nu dus wél een telefoon met veel informatie én vragen over m'n gezondheid; zeg haar dat 'k veel pijn blijf houden in mijn onderbuik én dat 'k ongerust ben plus dat ik op zaterdag 14 oktober weer op onderzoek moet bij ene dokter Wyndaele in Diest (specialist maag-en darmziekten). Maar wat kan deze dokter voor mij doen; ben net in Gasthuisberg al 'binnenstebuiten' gekeerd... Ga toch maar naar die dokter; m'n huisarts heeft een afspraak geregeld, dus kan 'k moeilijk thuisblijven. Karen heeft daar ook haar bedenkingen bij; als je niet kan geholpen worden in Gasthuisberg kan het nergens... Ze belde eigenlijk vooral vanwege mijn kleinkinderen: die kapoenen zitten bij haar te 'zeuren' wanneer oma eindelijk komt. Dat moet Karen geen tweemaal zeggen... Ik ga er morgen naartoe en ga ze alle vier eerst ophalen aan hun school; dan met ons vijven naar de 'Carrefour' met voor ieder wat geld om een KLEIN pakje te kopen en nadien in het cafetaria een drankje plus pannenkoek? Wafel? Ijskreem? Stuk taart?, ... Dat vinden ze nog steeds héél fijn en ik... ik amuseer me elke minuut...
Karen vroeg of het mogelijk is tijdens de verhuisperiode te babysitten bij m'n vier kleinkinderen; HEEL GRAAG !!!
