Dag lieve mensen die me de voorbije maanden mailden en geen antwoord kregen. Dit vind ik zeer jammer; helaas kon ik de voorbije maanden wel mailtjes versturen maar er GEEN MEER ONTVANGEN.
Mijn zoon Lieven had al allerlei uitgeprobeerd maar kon ditmaal niet helpen. Bovendien ergert hij zich mateloos aan me omdat ik koppig blijf vasthouden aan Apple.
Gelukkig kreeg ik vandaag hulp van een jongeman, een oudleerling van me,
Jan. Had hem vorige week toevallig ontmoet in de Aldi (jaja... in de Aldi); nog steeds zeer vriendelijk én slim; vertelde hem in 't kort o.a. over mijn troubles met de iMac.
Hij stelde voor om eens te komen kijken én ja hoor, hij was hier net. Het heeft die lieve schat slechts 10 min gekost... én voilà... al die mailtjes verschenen wonderbaarlijk op het scherm. Ben hem heel dankbaar; heb weer ondervonden dat 'Wie goed doet, ook goed ontmoet.' Ben heel blij iedere keer én om het even waar oudleerlingen terug te zien. Hun gezichten ken ik nog goed... maar er dan een naam opplakken, dat is andere koek ! Heb honderden leerlingen wiskunde geleerd, soms met succes, meestal met grote ogen vol niet-begrijpen... Toch hebben we allemaal veel plezier gemaakt in de klas. Jan heeft een vrouw en twee meisjes, Ann en Lotte. Lief hen samen op foto te zien... We hebben een aangenaam gesprek gehad en hij stond erop hem hulp te vragen als ik probleempjes had. OEF !
Daarom lieve mensen die mij mailden en geen antwoord kregen; u weet nu waarom en dat 'k probeer iedereen alsnog te bedanken.
Nog éénmaal een stukje uit de Humo van enkele maanden geleden. Heb net het 2-de en laatste deel opgenomen van Stephen Fry's documentaire over 'Bi-polar' of 'The Secret Life of the Manic Depressive'. Had het in september 2006 al gezien -én opgenomen (van de BBC) maar met ondertiteling is het makkelijker te volgen.
Humo: Stephen Fry kennende zal er ongetwijfeld ook al eens gelachen mogen worden, maar voor de rest zal de schrijver, komiek, quizmaster en ALL ENGLISH ECCENTRIC zich vanavond van een veel serieuzere kant laten zien dan wij van hem gewend zijn: in het tweedelige 'The Secret Life of the Manic Depressive' interviewt Fry bekende en onbekenden die aan manische depressiviteit lijden ( onder andere Robbie Williams, Carrie Fisher ( prinses Leia uit 'Star Wars' ) en Richard Dreyfuss ), en spreekt openlijk over zijn eigen worsteling met de ziekte, die hem al tot twee keer toe een zelfmoordpoging deed ondernemen. Een ernstige Stephen Fry dus vanavond, maar zoals 's mans onovertroffen 'BLACKADDER'-personage General Melchett zou zeggen: 'Ernst is geen vies woord. Reet, dat is een vies woord. Ernst niet.' Kijken dus, vanavond op BBC 2 ( 19/09/2006 ).
Stephen Fry: 'De eerste symptonen van mijn manische depressiviteit waren er al toen ik nog een kind was, maar op mijn zeventiende begonnen ze pas echt op de voorgrond te treden. In die tijd liep ik met twee gestolen kredietkaarten op zak door het centrum van London, waar ik mezelf opnieuw probeerde uit te vinden door lachwekkende jarentwintigpakken met stijve kragen en zijden dassen te kopen, en dure cocktails te gaan drinken in de lobby's van vijfsterrenhotels als the Savoy en Ritz. Toen heb ik ook mijn eerste zelfmoordpoging ondernomen; ik sloeg zoveel tabletten als ik kon achterover, en om het zo giftig mogelijk te maken , slikte ik heel veel verschillende soorten tegelijk. 't Heeft niet geholpen; vijf minuten later was ik aan het projectielbraken (LACHJE).
'Op 37-jarige leeftijd, nu elf jaar geleden, heb ik opnieuw zelfmoord proberen te plegen. Ik ben mijn garage binnengegaan, heb de kieren van de deur met een deken dichtgestopt en ben in mijn auto gaan zitten. Twee uur heb ik zo gezeten, met beide handen op de contactsleutel... Het lijkt achteraf bekeken misschien op een schreeuw om aandacht, maar het was wel degelijk een zelfmoordpoging.'
'Ik besloot naar het vasteland te vluchten en nam de ferry naar Europa om naar Duitsland of Denemarken te gaan, ervan overtuigd dat ik nooit meer naar Engeland zou terugkeren - ik wilde niemand meer zien die me kende. Al na een week stond ik weer in Dover; bang dat de pers zich EN MASSE op mijn verdwijning zou storten. Toen heb ik een afspraak gemaakt met een arts, om voor het eerst van m'n leven echt over mijn probleem te praten. Die arts vertelde me dat ik BIPOLAIR was; nooit van gehoord , maar ik was blij dat ik eindelijk een soort officiële verklaring kreeg van de extreme hoogtes en laagtes waar ik al m'n hele leven aan blootgesteld was.'
'Sindsdien besef ik pas goed hoe ernstig mijn ziekte is. In het Verenigd Koninkrijk alleen al zijn er vier miljoen mensen die bipolair zijn, of manisch depressief, zoals het ook genoemd wordt, en veel van hen zullen vroeg of laat zelfmoord plegen. Vandaar dat ik 'The Secret Life of the Manic Depressive' gemaakt heb; ik hoop er een klein steentje mee te kunnen bijdragen aan het doorbreken van dat taboe; THAT IS MY SOLE WISH.'
P.S. Er is één Vlaming waarvan ik zeker weet dat hij ook bipolair was; Julien Schoenaerts (overleden op 07/09/06 op 81-jarige leeftijd; hij was een geweldig acteur en ondanks zijn ziekte heeft hij een heel lange lijst van theater- en filmrollen op zijn naam; hij had de laatste jaren van z'n leven ook Alzheimer maar zijn 81 jaar doet vermoeden dat een manisch depressief mens ook oud kan worden).
Heel fijne informatie in 'De Zevende Dag'; vanaf eind 2007 heeft Vlaanderen zijn eigen Nieuwjaarsproms. In Wenen kan je toch niet binnen, ook al ben je een rijke oliebaron; het is daar jaaaaaaren en jaaaaaaren wachten tot je er binnen raakt.
En nu krijgt Vlaanderen zijn eigen Nieuwjaarsproms met de Beethovenacademie, onder leiding van niemand minder dan 'onze' Dirk Brossé.
Dat vind ik nu eens een geweldige bijdrage voor alle klassieke muziek (van o.a. Rossini, Strauss, Mahler, ...).
En het concert wordt geleid door niemand minder dan Dirk Brossé zelf; ben sinds lang een échte bewonderaarster van zijn muziek; hij componeert prachtig en uitvoeringen onder zijn leiding blijven je lang bij...
DUS: 'Ga ertegenaan mensen zodat wij ook kunnen genieten.
Ik probeer meer te weten te komen bij google want zoveel zitplaatsen zijn er nu ook niet...
MAAR... vind de 'BEETHOVENACADEMIE' EEN GEWELDIG INITIATIEF !
Oef... Heb ons mema naar huis gebracht. Wat een gedoe om haar tevreden te stellen... Zoals afgesproken speelde ik 'Out of Africa' voor haar. Wat ze niet (meer) wist: het verhaal is langdradig, dus de film duurde té lang voor haar.
Jongens, jongens, ... wat kan je nog uit de poppenkast halen om haar te plezieren ? Ik wist het niet.
Heb achteraf lang met m'n grote zus gebeld, die me zei niet teveel 'eieren' onder haar te leggen want het haalt toch niks uit. Ze heeft groot gelijk.
Vrijdagmorgen... Ben eens heel vroeg gaan slapen gisteren (+/- 0.50 uur is voor een echte nachtraaf als ik heel vroeg; 't is net of de dag/nacht pas begint). Dus vanmorgen vroeg op (7uur; andere mensen hebben er al een halve dag opzitten, voor mij begint de dag nu pas). Leesvoer en messen bijeen gescharreld want ga naar mijn moeder (die slechts één tafelmes vindt; ze legt helaas alles verloren en dat vind ik zielig maar laat haar dat absoluut niet merken).
Ze wil graag naar de pas geopende supermarkt gaan; dat is een goed idee, eerst ontdekken en dan afsluiten met koffie mét...
Mooie winkel waar je letterlijk alles kan kopen en niet eens (veel) duurder dan de Carrefour of Delhaize. Ons mema vindt klaargemaakt rundsstoofvlees,
hoop dat ze het lekker vindt... 't Is boeiend om zien wat -en hoe mensen doen bij het inkopen, nét een mierenhoop aan het werk.
Mijn moeder wordt moe als we slechts de helft van de supermarkt gezien hebben. Daarom betalen en koffie mét, vlakbij in De Oude Post. Ze praat gezellig vandaag, ze heeft écht een goede dag. Ben er blij om... na alle miserie die ze de voorbije maanden meemaakte.
Naar huis waar ze 'Mooi en meedogenloos' wil zien. Hét sein voor mij om naar huis te gaan. Ons mema voelde zich blijkbaar 'lekker' waardoor ik me ook beter voelde. Ze komt zondag naar mij en vroeg of ik nog eens 'Out of Africa' wil spelen; heb die film al zoveel maal gezien en vindt vooral de natuur en de muziek mooi maar ons mema is er helemaal wég van... Dus gaan we zondag nog een keer naar Afrika.
Vanavond een prachtig beeld gezien: een man aan het stuur van zijn auto, liefdevol kijkend naar zijn medepassagier die helemaal wég van deze wereld rustig slaapt. Wat zou ik ooit nog eens éénmaal die vrouw willen zijn, soezend en heel gelukkig door Ierland rijdend.
Gelukkig blijft er nog veel te dromen... Bovendien kan ik binnenkort mijn kinderen en kleinkinderen weer zien. Dat fleurt me op, dat doet zo'n deugd aan 't hart...
Morgen ganse dag bij-en met mijn moeder; zie dat helemaal niet 'zitten', het is echt een opgave geworden...
Als, als... ons pepa niet overleden was zou hij vandaag 90 jaar geworden zijn. We zouden een fantastisch feest gehouden hebben met hem als 'padre' van de ganse bende; zie hem nu voor me en vooral zie hem lachen met zijn grijze haren wild op zijn voorhoofd. Met zijn grote, dikke handen in zijn haren strijken, wij allemaal zingen en dansen op zijn accordionmuziek... Het mocht echter niet zijn; hij heeft zoveel geleden zonder zijn onmacht en pijn uit te schreeuwen. Mijn vadertje wat hield ik toch van jou...Al het mooie in de wereld heb ik van jou geleerd: accordion spelen (wat hij zichzelf aanleerde) was daar niet bij, wél piano spelen, liefde voor de natuur, mens, dier&plant. Met z'n tweetjes naar het voetbal (hou nog steeds van het spel; de liefde daarvoor zit diep); toen we nog geen TV hadden naar de spannende kommentaar van de journalist op de motor in de Tour luisteren (Jan Wouters met 'bibberende' stem) en daardoor nog altijd een grote wielerfanaat (ondanks de vele dopingschandalen blijf ik houden van het wielrennen; er gaat niets boven de spanning tijdens een zware Alpenrit in De Ronde van Frankrijk); gaan kamperen en wij tweetjes in volle regen de tent opstellen; Frans leren praten en schrijven; op familiebezoek gaan bij iedereen in het Pajottenland die dichtbij of veraf familie was; samen met de camion naar Leuven voor de vroegmarkt (om 3 uur 's nachts vertrekken en net voor de H. Mis weer terug thuis om naar school te gaan), als ik ons pepa niet had zou ik NOOIT hebben mogen studeren (ons mema vond natuurlijk dat 'k thuis moest helpen en niet meer naar school zou gaan), dankzij mijn liefste vader heb 'k toch naar 'Het Graf' in Turnhout mogen gaan en ben daardoor nu gelukkig helemaal onafhankelijk (krijg een klein ziektepensioen maar red het nét en meer moet dat niet zijn). Daarom en om ZOVEEL andere redenen was ik nu zo graag op uw feest geweest... Pepa, het is al 19 jaar geleden dat je stierf maar je bent er voor mij nog altijd; je leeft met me mee en geeft af en toe een schouderklopje als hulp, zo'n schat van een vader wens ik iedereen toe.
Dus is het vandaag toch een beetje uw feest, drink jij daarboven een glas met ons mee ?
Had enkele maanden geleden een documentaire van de BBC opgenomen, gemaakt met veel inspraak van de presentator ervan, Stephen Fry. Toen ik de eerste maal in de krant las dat hij, die ik zo bewonder, zelf ook Manisch Depressief is of Bi-polar (dat klinkt voor de meeste mensen gemakkelijker of ze hebben er minder afschuw van) heb ik tijdens het kijken oeverloos veel tranen van herkenning geweend. Ik heb de ziekte sinds mijn jonge jeugd, 'k wist- en voelde ook dat er iets merkelijk verkeerd was met me. Heb me door al die jaren heen geworsteld én pas sinds vorig jaar kreeg ik eindelijk de juiste diagnose: 'Je bent Manisch Depressief'. Met afschuw het verdict aanhoort maar gelukkig eindelijk de correcte medicatie gekregen. Als ik toen dacht: ' Oef, die pillen zullen me genezen en leven wordt veel gemakkelijker heb ik toch weer verkeerd gedacht'. De laatste depressie duurde gelukkig véél minder lang maar dat was het ook. Genezen van deze ziekte bestaat niet, het zit in je genen en je DNA.
Las vorige week in de Humo dat Canvas vanaf vandaag de documentaire ook uitzendt; heb er net weer naar gekeken met ook voor al die andere zieken een oeverloos maar stil verdriet... Ikzelf ben op mijn 17-de op zoek gegaan naar hulp
(durfde dat thuis absoluut niet vertellen maar verbleef twee jaren bij de Zusters in Turnhout (<==> 'Het Graf')) en in die stad ben 'k voor het eerst op consultatie geweest (met de 'bibber' over gans m'n lichaam; ben +/- 3 jaar op consult geweest bij die psychiater in Turnhout ; helaas zaten we niet op dezelfde golflengte. Daarna ontelbaar veel psychiaters en therapeuten geraadpleegd (gedurende +/- 18 jaar; helaas zonder enig resultaat... ). Nu moet niemand, ook geen dokter me iets proberen wijs te maken; weet na +/- 40 jaar wat er mis is en hoe ik er kan leren mee leven.
Om de tekst niet te verliezen noteer ik het mooie en duidelijke stukje uit de Humo:
'The Secret Life of the Manic Depressive'; Hoger, Lager.
'Manic Depression is a frustrating mess': Jimi Hendrix vatte het ooit erg beknopt samen in het geweldige 'Manic Depression', maar als je graag toch een ietsje meer uitleg had gehad over de ziekte waarvan een mens het ene moment HIMMELHOCH JAUCHZEND en het andere ZU TODE BETRUBT wordt, verwijzen wij u graag naar Stephen Fry's geweldige 'The Secret Life of the Manic Depressive', waarvan Canvas vanavond de eerste aflevering uitzendt, en waarin sterren als Robbie Williams, Carrie Fisher en Richard Dreyfuss openhartig vertellen over hun ervaringen met de ziekte. Wij gingen nu al op consultatie bij
professor Koen Demyttenaere, diensthoofd van de afdeling psychiatrie in het UZ Gasthuisberg.
==>> !!! morgen !!!
We herbeginnen weer, hollekidee !
Koen D.: 'Manische depressie, of bipolaire depressie, is een ernstiger aandoening dan de gewone depressie: de omgeving verdraagt zo'n manische fase vaak veel moeilijker dan een depressieve fase. 't Is namelijk een misverstand dat mensen in een manische periode alleen maar happy zijn: soms worden ze agressief en misnoegd, en zo vervreemden ze hun omgeving van zich. Je ziet vaak ook dat patiënten in een manische fase brokken maken'.
Humo: Zoals de Amerikaanse singer-songwriter Daniel Johnston bijvoorbeeld: die werd na een optreden door zijn vader naar huis gevlogen in een klein eenmotorig vliegtuigje, toen hij plots de sleutel uit het contact trok en ze het raam uit smeet - z'n vader wist nog succesvol te crashlanden. Typisch manisch gedrag ?
Koen D.: (lacht) 'Dat is misschien een extreem voorbeeld, maar ik ken wel mensen die zich voor tien jaar in de schulden hebben gestoken omdat ze zich in hun euforie van alles en nog wat hebben aangeschaft. En wat je ook vaak ziet, is hyperseksualiteit: mensen gaan zich bijzonder losbandig gedragen, waardoor natuurlijk relatieproblemen kunnen ontstaan.'
Humo: Vincent Van Gogh, Virginia Woolf, Kurt Cobain, Michelangelo en Stephen Fry zelf waren of zijn allemaal manisch-depressief. Heeft de ziekte iets met creativiteit te maken ?
Koen D.: 'Ja.Creativiteit is in zekere zin een lichte vorm van manie hé, dus het is geen toeval dat heel veel kunstenaars en schrijvers manisch-depressief zijn. Maar let op: als zo iemand zich in een volle manische periode bevindt, is hij niet meer creatief; dat is er echt 'Over', dan kunnen ideeën niet meer omgezet worden in iets wezenlijks. Vooral in de tussenperiode is men productief.'
Humo: Kan manische depressie eigenlijk genezen worden ?
Koen D.:'Nee, maar de effecten kunnen wel verzacht worden met medicijnen.'
Humo: Eén vrouw uit de documentaire beweerde dat Omega 3 haar had genezen.
Koen D.: 'Vergeet het maar; er is geen enkel bewijs dat Omega 3-vetzuren iets ten goede kunnen veranderen, ook niet bij een normale depressie. Maar ja, mensen geloven graag in elixirs, hé...'
(vind dit een héél goede samenvatting van enkele aspecten van de ziekte).
GOED ZO Canvas, goede programmatie ! Vanavond wordt het 1-ste deel uitgezonden van Stephen Fry's documentaire voor de BBC:'The Secret Life of the Manic Depressive'. Had ze al opgenomen van de BBC maar met Nederlandstalige onderschriften wordt het toch veel simpeler. En Stephen is zo'n echte, malse knuffelbeer...
Vandaag (tot +/- 16.30 uur) bij mijn moeder geweest; het gaat toch echt niet goed met haar... b.v. de manier waarop ze gekleed is (zou vroeger niet gebeuren), ze heeft WEER een sleutel verloren en zette haar heel appartement op stelten voor die sleutel; natuurlijk hebben we niets gevonden en dat vindt ze zo erg dat ze vannacht waarschijlijk weer niet zal slapen en blijven zoeken...
Het is voor ons, haar kinderen, ook niet gemakkelijk... maar als je haar ziet valt meteen op dat het een héél oud 'besje' geworden is. Ik vind het helemaal niet fijn om haar zo te zien, maar vooral alle probleempjes die haar kwellen geven zo'n machteloos gevoel...
We hebben samen ook gekeken naar de eerste aflevering van 'Mijn moeder' (héél mooi !); haar enige commentaar was: 'Die vrouw is véél jonger dan ik; die kan alles nog aan.' Dat klopt ook; toch was er véél meer te zien en te horen wat haar totaal niet is bijgebleven, jammer...
Dit moet toch nog effe in mijn blog omdat het zo typisch 'Wout' is met zijn droge, humoristische schrijfstijl (maar dan wél met een mooie lay-out):
Wout en Karen,
Hannah en Mathijs,
Noor en Lukas
bevestigen de geruchten en de dorpsroddels die in Zuid-Limburg reeds
de ronde deden...en het is waar.
Zij wonen nu in de pastorie van Mettekoven (50'46''51 NB - 5'17''22 OL) in
de Mettekovenstraat 8 (3870 Heers).
Met STAFKAART, KOMPAS EN PATERNOSTER raak je er zeker.
GELUKKIG NIEUWJAAR!
! Goed gedaan Wout! Nog van dat!
07/01/07: Heel fijne en gevarieerde zondag-en avond doorgebracht met een mix van muziek, literatuur, film en schrijven. Heb van dat alles genoten met volle teugen: hard (en vals) meegezongen op muziek van o.a. Wagner, Luka Bloom, de Hymne 'All is brite and beautiful, all creatures great and small...', muziek van 'Funiculi, Funicula', het heeft geen naam... als het maar muziek is die me raakt, ontroert, me blij of weemoedig maakt; het kan allemaal.
Ben ook volledig in de ban van het boek 'The Liar' van Stephen Fry; hou van zijn schrijfstijl en hij ontroert...
Eindelijk mijn dagboek aangevuld; was al geleden sinds eind nov. 2006 ==>>
OEF !!!
Panorama bracht het verhaal van Natascha Kampusch, de jonge vrouw die vlakbij haar huis +/- 8 jaar werd opgesloten in een heel kleine kelderruimte (vlakbij Wenen én haar ouderlijk huis) en als een volwassen vrouw toch wist te ontsnappen aan haar ontvoerder. 't Leek net op de gruwel met Ann en Eefje. Een krop in de keel om Natascha uiterlijk onbewogen haar afschuwelijk verhaal te zien- en horen...
's Avonds nog eens zeer genoten van de prachtfilm 'Gideon's Daughter' met o.a. één van mijn favoriete acteurs Bill Nighy; die man blijft me boeien én hij kan om het even wie van de planken spelen, en dan die ogen...
Na de film nog gekeken naar de eerste aflevering van 'Mijn moeder' op Canvas; een gesprek tussen de regisseur Stijn Coninx en zijn moeder. Ik vond het zeer mooie televisie.
Voel me 'herboren', net zoals na een lange winterslaap... Er is dan ook zoveel gebeurd op korte tijd. Maar nooit jammeren, ooit komt er meestal een einde aan alle ellende. Heb bovendien vooral tijdens de laatste dagen weer ervaren dat er nog zoveel (ook jonge !!!) mensen zijn die anderen met hun groot en warm hart helpen waar het ook maar kan. Het is zo'n fijn gevoel écht te ervaren dat behulpzaamheid, een luisterend oor en een hart voor mens-en dier nog steeds bestaan in 2007. Als je alleen luistert en kijkt naar nieuws, Terzake en Panorama krijg je toch een éénzijdig beeld van de mensen, andere (vreemde) culturen en andere godsdiensten. EERLIJKHEID, HULP, MEDEMENSELIJKHEID, VERDRAAGZAAMHEID, ... bestaan gelukkig nog steeds. Daarbij denk ik vooral aan die vier jonge meisjes van de Chiro én mijn Marokaanse buurjongen: 'LINGUA EGALE, PAROLES DIFFERENTE' (wie 't niet kent zoekt het effe op; het is voor 101% waar). Zij, jonge mensen, komen zeker goed terecht in onze maatschappij. Met zijn vijven vormden ze 'letterlijk' een cordon, maar wél een mooi cordon die me tot aan mijn voordeur brachten. Zo vriendelijk en lief; als ze zo blijven zie ik de (politieke) toekomst heel positief; wat onze geachte heren/vrouwen politiekers er nu ook van bakken. Heb mijn helpers in nood vriendelijk bedankt; dat hebben ze écht wel verdiend.
En nu 2007... Wat zal het brengen ? Alleen ziekte en problemen ? A.U.B. ... laat maar komen wat moet MAAR laat het een jaar vol HUMOR zijn !!!
Waarom, oh waarom niets meer geschreven in m'n blogje ? Heel simpel... ben weer wekenlang 'uitgeschakeld' geweest door ziekte. Zoveel mooie momenten en dagen geleefd als een kastplant en er door niets of niemand letterlijk 'uitgetrokken'; het ging gewoon niet... Nu de feestdagen allemaal voorbij zijn kom ik als een worm uit de aarde gekropen en onderzoek de ganse omgeving.
Hoera, hoera,... ik ben weer bij de levenden, dus begint 2007 gelukkig 'normaal' én hopelijk blijft dat nog lang zo. Er is tijdens die lange weken zoveel gebeurd bij en met mijn geliefden, ... kan dat alles niet helemaal typen en schrijf er daarom ook geen enkel woord over ('t zit in mijn hart en m'n hoofd en blijft daar veilig).
Ben sinds vanmiddag pas begonnen aan de lange schrijfklus van de Kerst-en Nieuwjaarskaarten. Weer zoveel kaarten gekregen sinds half december, moet al die lieve mensen met hun beste wensen en attenties heel hartelijk bedanken; het is ieder jaar een feest om die kaarten te openen en vooral te lezen, en eind januari van het nieuwe jaar als een aardig pakket bij de verzameling van zoveel jaren terug te voegen.
Ben moe, 't is al laat; morgen hopelijk gezond weer op.
Twee prachtige, warme én heel gezellige dagen samengeweest met Hannah, Mathijs, Noor en Lukas...
Was dinsdag vroeg bij Karen en Wout, Karen was al vertrokken en voor Wout was het ook 'vlug-vlug-vlug'... De bengels waren zo lief maar 't duurde wel enige tijd voor ze alle vier klaar waren voor de school. En wij te voet op stap met Noor en Lukas in de buggy. Hannah had me een omslag gegeven met ???
Ik mocht hem pas opendoen als 'k terugkeerde naar hun thuis. Maar kon het niet laten, ben véél te nieuwsgierig, en opende de omslag aan de schoolpoort.
Wat een fijne én lieve verrassing !!! Ons Hannah had een brief geschreven met mooie tekeningen erbij van Sinterklaas, Zwarte Pieten en een groot hart met m'n naam erin. De lieverd schreef het volgende (mét de taalfouten erbij; dat maakt het uniek en heel écht): lieve oma; - lieve oma ik mis je; - kom je nog eens bij ons thuis; - het gaat woensdag; - en is het goed met je; - ik hoop van wel; - en ik gaa mijn sgoen zeten; - want sinterklaas kan koomen; - veel groetjes van hannah ==>> dan SMELT mijn hart; die lieve schat !
Kon tijdens de schooluren lezen zoveel 'k wou; lectuur hebben K en W in overvloed maar ik heb eerst gekookt ( dan moet Wout dat eens een keertje niet doen ). Dinsdag hun favoriete pastagerecht gemaakt en woensdag frit met rauwkost en vlees. Kan niet precies meer herhalen wat-én waarmee we allemaal gespeeld hebben, maar dat doet er echt niet toe want we hebben ons twee dagen HEEL GOED geamuseerd. Dinsdagavond hun schoen gezet en ja, de Goede Sint bracht lekkers. Die gezichtjes zien op dat moment is geweldig...
Karen kwam woe weer thuis rond 19 uur; tijd om afscheid te nemen van m'n vier bengels... Gelukkig ga 'k volgend weekend terug, dan kunnen wij spelen terwijl mama en papa inpakken voor de grote verhuis. Het is bij hen bijna altijd druk-druk-druk... maar 't is er altijd wel een leuke 'boel'...
Twee fijne dagen in het vooruitzicht... Karen belde zoëven met de vraag of 'k me morgen en woensdag met m'n kleinkinderen kan bezighouden na de schooluren. NATUURLIJK !!! Kan me niets mooiers en gezelligers voorstellen; heb met Karen besproken dat ik haar vier 'bollebozen' ook graag naar school breng én ophaal. Dat lijkt haar een goed idee; zij moet voor haar job twee volle dagen naar een conferentie en Wout wilde wel vrijaf nemen op z'n werk maar... met de komende verhuis kan ie nu moeilijk tweemaal vrij nemen. Dat Karen om hulp vroeg vind ik geweldig; ik zie mijn liefste kleinkinderen al zo weinig... Heb dikwijls gedacht in de voorbije jaren dat ze hun kinderen niet aan mij wilden toevertrouwen en dat deed erg pijn... Waarom het nu wél mag, mag Joost weten; als ik maar kinderoppas mag zijn. Heb in de voorraadkast genoeg Sinterklaassnoep gevonden; voor alle vier nét evenveel. Niet téveel... anders kijken papa en mama heel sip of steken ze de boel ver weg. Heb ook nog spel- en kleurboeken gevonden, daarvoor zijn ze altijd te vinden.
Eén telefoontje... en daardoor twee dagen plezier plus hetzelfde ritueel volgend weekend ==>> ZALIG !!!
Had Karen (en Wout) beloofd op mijn vier kleinkinderen te 'letten' gedurende alle weekends voor 15 december a.s. ( op die dag vindt hun grote verhuis plaats van Hasselt naar Mettekoven ). Dit weekend ging dat niet door ( nog teveel pijn gehad en moet alles kalm aanpakken van Dr. Wyndaele ) maar de volgende weekends gaan de kleinkinderen en ik ons goed amuseren... terwijl Karen en Wout hun hele 'hebben en houden' inpakken. Daarbij kunnen ze hun kinderen NIET gebruiken. Hannah en Mathijs belden daarnet: 'Oma, waarom ben je niet gekomen?' Heb hen beloofd dat ik de volgende drie weekends zeker bij hen zal zijn en dat we allerlei fijne dingen gaan doen. Mathijs vraagt ook of De Goede Sint al bij me is geweest ( bij hen wel ): jaja, Sinterklaas komt ook bij oma met kleine pakjes en snoep voor hem, Hannah, Noor en Lukas... én die kapoen is daar heel tevreden over. Hannah wil zo rap mogelijk haar schoolrapport laten zien ( met zeer goede cijfers volgens Wout ); beloof m'n prinsesje haar ganse rapport aandachtig te lezen en daar is ze ook blij om. Die vier schattebollen ( 't zijn net stralende sterretjes ) zijn gelukkig nog steeds blij met een kleinigheid. Heb Hannah en Mathijs ook beloofd dat we samen gaan schaatsen. Weet nog niet goed hoe dat te organiseren; ik schaats zelf heel graag maar moet ook Mathijs helpen op het ijs én op Lukas en Noor letten... we zullen dan wel zien...
Lieven pas gisteravond laat naar zijn thuis. Het was heel gezellig met zijn tweetjes en hij heeft lekker gekookt. Vandaag een prachtige herfstdag met veel zon (alle ramen en deuren konden nog eens open tot +/- 18 uur). Mijn moeder kwam rond 13 uur op bezoek; ze voelde zich zo eenzaam (daar kan ik inkomen) en had nét genoeg energie om tot hier te komen (wist niet dat ze kwam; had haar anders met de auto gehaald en teruggebracht). Wegens buikpijn (ondanks de sterke pijnstiller) lag 'k uitgestrekt op de canapé; ons mema sprak weer over al zo dikwijls vertelde verhalen; ze is zich daar gelukkig niet bewust van maar de toehoorder wordt er 'wreed ambetant' van...
Ze bleef maar draven én doordraven over een sleutel die ze verloren had; ik werd dat gedram zo beu dat 'k haar de originele sleutel vroeg en bij de slotenmaker direkt een copie liet maken (ons mema had haar natje en droogje en veel leesvoer zodat ze zich zeker een 30-tal minuten alleen kon bezighouden).
Een sleutel laten bijmaken is driemaal niks MAAR ze verliest allerlei zaken die niet zo vlug vervangbaar zijn. Bovendien vindt ze achteraf haar 'boeltje' terug dus heeft ze nu van allerlei zaken twee-of drie stuks. Hier 'tegenin' gaan heeft totaal geen zin, ze gelooft geen enkel mens, ook haar kinderen niet. We moeten dat (zoals zoveel andere zaken) maar laten gebeuren en accepteren én er zeker niet negatief over spreken... het haalt geen sikkepit uit...
Ik heb geen snoep of koeken in huis, wist niet dat ons mema zou komen; bij een tas geurige koffie zegt ze plots:' Dat haalt ook niks uit, koffie zonder iets erbij'. Zo kan een mens natuurlijk nooit tevreden zijn... Ze wil TV zien en ben er blij om; kan ik me ondertussen met de computer bezighouden.
Lieven komt onverwacht weer op bezoek (Oef !); hij is moe, heeft honger en dorst na het werken in zijn huis. Ik heb gelukkig al eten gekookt, nét hetgeen hij op verlekkerd is: minestronesoep en witloof in hesp met veel kaassaus plus aardappelsoufflé met een korstje. We laten het ons smaken; m'n moeder eet niet mee want ze lust dat niet... Ben zo blij dat mijn lieve zoon er weer is, we hebben toch nog allerlei te bespreken; helaas is ons mema NIET geïnteresseerd en vraagt om haar naar huis te brengen; Lieven doet dat met veel plezier en als hij terug is zegt hij met volle overtuiging: 'Die moeder van jou is toch een échte zeurtrien en ik hoop dat jij nooit zo wordt' (moet binnensmonds lachen: ik hoop VAN GANSER HARTE dat ik NOOIT word zoals zij...).
Met Lieven nog gezellig gepraat over 'de kleine dingen des levens' en samen genoten van muziek die we allebei appreciëren. Als hij nog klusjes zou hebben in zijn huis belt ie me op of ik kan helpen. ZEKER EN VAST !!! Nog een dikke knuffel voor hij naar zijn vrienden rijdt. Wat heb ik toch een fantastische zoon !
Net een lange telefoon van mijn liefste zoon gehad. Hij moet tot en met vrijdag a.s. voor zijn werk in Peer zijn en vroeg of ie bij mij kon overnachten ==>> NATUURLIJK ! Ben altijd blij met zijn gezelschap en dan kunnen we 's avonds nog eens goed bijpraten. Ook al afgesproken dat hij na het werk driemaal eten klaarmaakt. Koken is ook voor Lieven een echte hobby; heb hem in zijn prille jeugd leren koken en bakken. Zijn specialiteit is eten op z'n Mexicaans; dat kan hij veel beter dan ik. Ook mijn Engelse vriend D. heeft gebeld met de vraag hoe het nu met me gaat; die lieve man voelt zich nogal eenzaam maar ik kan voorlopig niets ondernemen wat veel energie vergt. We hebben wél afgesproken samen weer gezellige uitstapjes te doen, zo vlug mogelijk, als 'k weer wat ben opgeknapt... Een leuk vooruitzicht !
