Gezellige zondag gehad met mijn zoon Lieven. Bij de bakker wat lekkers gehaald en op naar zijn huis. Het gras gemaaid (de zon komt toch nog eens piepen) en in de garage wat herstellingen gedaan. Ik zet een kan koffie en met goede muziek met een flinke beat koffiekoeken gegeten met een tas sterke koffie (voor Lieven kan de koffie niet sterk genoeg zijn). Een praatje gemaakt met één van Lieven's nabije buren; die buurman is zeer vriendelijk en legt Lieven allerlei practische zaken uit als nieuwe inwoner van Meerhout. Het stucwerk in de garage moet langzaam drogen én voor de rest is er vandaag niets meer te doen. Dus weer naar huis met een goed gevoel; Lieven heeft een mooi en aangenaam huis gekocht en ik voel dat ie er erg tevreden mee is...
Morgen heeft hij een sollicitatiegesprek in Lier; 'k wens hem het beste toe en zal voor hem 'duimen'. Hij heeft nochtans een heel goede job maar wil nog altijd verbeteren. Hij weet van aanpakken, die lieve zoon van me, een échte vechter al sinds zijn geboorte.
Hoop dat hij in Meerhout 'GELUKKIG' wordt want dat is (samen met een goede gezondheid) het allerbelangrijkste in het leven...
Drie 'simpele' spreuken die toch veel wijsheid bevatten: 1) 'Waarheid is niet bang voor vragen'. 2) 'Laat je liefde zijn als motregen: kleine druppeltjes die een rivier doen overstromen'. ( een Afrikaans gezegde ). 3) 'ALS JE NIETS LIEFS KUNT ZEGGEN IS STILTE BETER'. ( dit Arabisch spreekwoord prijkt boven de deur van de Ambassadeurszaal in het Alhambra in Granada )
Gisteravond de prachtige film 'The Unbearable Lightness of Being' teruggezien na zoveel jaren... Film van Philip Kaufman (uit 1988) met prachtige vertolkingen van o.a. Juliette Binoche, Daniel Day-Lewis en Lena Olin... Raar... maar herkende nog menig fragment; deze film heeft me ooit diep geraakt, vandaar de vele herkenningsscènes...
En morgen begint een nieuwe serie van de QI-quiz (13 delen !) op BBC2, gepresenteerd door Stephan Fry (!) én met vast panellid de onnavolgbare Alan Davies. Dat wordt GENIETEN met volle teugen !!!
Voel me vandaag verschrikkelijk alleen en eenzaam. Mijn moeder belde: dankzij mijn gesprek met ons Agnes is de 'ruzie' tussen hen beiden opgeklaard. Daar ben ik blij om. Vanmorgen al heel vroeg naar de dokter gereden, maar... ben wéér teruggekeerd. Angst, schrik dat er teveel mensen in de wachtkamer zitten. Niet te corrigeren angst, ben het zat !
Naar dokter gebeld; hij komt morgen op huisbezoek. OEF !
Gordijnen en overgordijnen de ganse dag gesloten gehouden; nog eens naar de 2-delige documentaire van Stephan Fry gekeken, krijg de 'krop' in de keel maar weer geen tranen. En nochtans de énige remedie is: uw tranen de vrije loop laten (ALS dat kan !), medicatie nemen én erover praten... Maar heb niemand om mee te praten (mijn kinderen zijn aan 't werk, mijn moeder kan 'k in haar situatie niets zeggen/vragen (ze heeft het al zo moeilijk met zichzelf) en m'n broer en zussen zijn niet beschikbaar).
Wat moet je dan als alleenstaande doen ? Lezen (kan me niet concentreren), mooie muziek opzetten (word 'k zo weemoedig van), TV interesseert me nu écht niet, daarom mijn dagboek bijgeschreven en dat helpt een beetje...
Dit stukje even ingetypt, ben ik weer es enkele minuten bezig en moet niet denken, noch piekeren...
Hoop dat 't morgen een betere dag wordt !
'Bi-polar' of 'Manic-Depressive' (Stephan Fry); 26/09/06
Ademloos gekeken én geluisterd naar het 2-de deel van de medische documentaire op BBC2: 'Bi-polar' or 'Manic Depressive'.
Wist al zolang zoveel daarvan maar weet pas sinds één jaar dat ik dat ook ben/heb.
Kan dan ook goed begrijpen wat er in het verleden allemaal gebeurd is en ook de reacties van de mensen die me het dierbaarst zijn (kunnen me niet volgen, begrijpen, helpen,... het is én zal blijven een eindeloos gevecht tegen de ziekte die zelfs door veel dokters NIET gekend is). Krijg sinds één jaar de nodige én correcte medicatie, zonder is het leven niet houdbaar.
Heb het ALTIJD geweten, zelfs als jong kind van +/- 5j., maar wist niet dat het een ziekte was én bovendien een ziekte zwaar om dragen, moeilijk leven, nooit helemaal jezelf kunnen/mogen zijn. Dat werd én wordt nog steeds beschouwd als 'raar', 'ongrijpbaar', 'niet kunnen vatten wat dat betekent', 'ongeloofwaardig', 'wat scheelt er precies ?', 'niet (meer) kunnen praten, zelfs niet met je eigen kinderen', 'niet meer kunnen wenen, alle tranen zijn opgedroogd', 'het is de hel', 'waarom ik ? waarom ik ?'
Triest en toch enige opluchting omdat nét Stephan Fry, een man die ik zo bewonder, ook bi-polar is en het aandurfde om deze documentaire te maken, zich helemaal blootgaf, geen enkel moeilijk of intiem onderwerp verzweeg maar het ganse ziekteproces duidelijk beschreef plus de mogelijkheden die er nu zijn (in de 21-ste eeuw) om een klein beetje aanvaardbaar te kunnen leven; Daar ben ik hem ontzettend dankbaar voor... En Karen had gelijk maar heeft het er heel moeilijk mee; zij als psychologe wist het al jaren, waarom heeft ze dat niet gezegd en uitgelegd ? Ik denk nog steeds dat ze er beschaamd over is én ze weet maar al te goed dat deze ziekte in de genen zit en zij of haar broer het ook kunnen krijgen. Dat wens ik mijn kinderen absoluut niet toe !!!!!
Ben van plan in dit blog alles , maar dan ook alles te noteren over mijn kinderen en kleinkinderen én hun besognes, wat me aanspreekt, wat me stoort, wat me kwaad, woedend maakt, wat me héél warm maakt, wat ik écht mooi vind (al vindt iedereen het lelijk; kan me niet schelen), waarvan ik hou, waar ik van gruwel, wat ik hypocriet vind, wat ik oerdom vind maar ook wat ik pienter en slim
vind, tegenstellingen, overeenkomsten, de gruwel van mensen die iedereen (van om het even welk ras, godsdienst, opinie, kleur, stand,...) als de 'boosdoeners' in onze Westerse maatschappij betitelen, klassieke muziek, dans, opera, pop/rock, humor, literatuur, poëzie, schrijven, wetenschappen (alfa&beta), film, concerten (klassiek&modern), theater, sport, de natuur in al zijn grootsheid, alleen zijn, eenzaam zijn, gelukkig-en ongelukkig zijn,...
LEVEN...HOE MOEILIJK EN TOCH PRACHTIG...
