Mijn lieve vriend, wat schrok ik toen 'k je zag liggen, zo wit als de witte lakens én toch een lieve glimlach voor mij. Wat kan ik doen? Wat moet ik doen? Je ligt daar zo eenzaam alleen in het grote bed. 't Is net alsof alle leven in je lichaam in rook is opgegaan. We hebben elkanders handen vastgepakt; jij zo broos en stil. Ik heb stilletjes met je gepraat; jij luisterde vooral en gaf af en toe een antwoord,
een knikje of een glimlach...
Ben zo in de war, heb geen dokter gezien noch gesproken. Hoe kan 'k je helpen? Je zei dat je geen pijn hebt; daarvoor ben ik dankbaar maar er moet meer gebeuren...
Donderdag heb ik een afspraak bij mijn professer/dokter voor controle. Kom daarna direkt naar je toe. Laat je niet alleen, mijn lieve vriend. Heb zoveel van jou gekregen de voorbije jaren; jij weet als geen ander wat échte vriendschap betekent!
Daarom mijn vriend: 'Slaap zacht vannacht; als ik wakker ben denk ik aan jou.' Ben bang je te verliezen en weet niet waar 'k een beetje hulp kan vinden. Donderdag kom ik naast je zitten en blijf bij je zo lang het mag...
Reacties op bericht (1)
29-01-2007
hulp
Ik kan je niet helpen maar een ding weet ik zeker wel : je helpt je vriend enorm veel door daar bij hem te zitten. En alleen door dat te doen help je misschien ook een beetje jezelf. Heel veel sterkte voor jou en je vriend
(p.s. Mocht je mij niet meer vinden, ik heb mijn blog verhuisd naar de categorie poëzie). Lieve groetjes, Merel
29-01-2007 om 21:39
geschreven door begrijphetnietje
