Vandaag heb ik mij even emotioneel laten gaan. Ik ben bezorgd. Ja mag het. Of niet.

En moet je er dan mee bemoeien of noem je dat niet zo. Ik vind het moeilijk want wanneer je bezorgd bent om iemand zou je het liefst alle zorgen en lasten willen overnemen en het oplossen. Want ja wij weten het wel wat je moet doen.
Of moet je alleen maar een hint geven en verder de persoon met rust laten en oprapen als het dan toch verkeerd gaat.
In dit geval gaat het om de gezondheid van een dierbare.
Lichaam geeft veel seintjes dat het allemaal een tandje terug moet en daar wordt niet naar geluisterd. Nee juist een tandje bij wordt er gezet want ja we zijn geen mietje. En daar sta je dan aan de zijlijn. Signalerend en troostend. Schiet te hulp waar je kan maar je ziet het dat het niet goed gaat.

Tsja en dan. Liefst zou je ingrijpen en die persoon bij de hand nemen. Maar dat werkt niet. Wat dan. Praten over de gezondheid, hoe ze het zelf zien. En proberen je bezorgdheid kenbaar te maken. Duidelijk proberen te maken dat het zo niet langer gaat. En dan wordt er niks ondernomen. Heel frustrerend want nu komt het probleem ook langzaam op jou neer.

Er staan er meer aan die zijlijn en die vragen allemaal aan jou waarom er niks wordt onderzocht. Waarom geen dokter bezoek of een specialist. Tsja deze persoon vindt dat allemaal niet nodig.

Wat zouden jullie doen in zo'n geval ben daar wel benieuwd naar.

Nou vandaag is mijn dierbare weer ziek. Voor de zoveelste keer in het weekend. En ik weer een dag rekening houden met. Balen dus. Dit keer kon ik me niet meer inhouden. Ik heb dus verteld dat ik het zat ben bezorgd te zijn en dat ik gefrustreerd wordt omdat ik niet het idee heb dat ik serieus genomen wordt. Als je dan niet genoeg om jezelf geeft en het niet voor jezelf wil doen doe het dan voor mij? Je kan wel stoer doen maar daar red je het niet mee. Luister naar je lijf en als je dat niet wilt doen hou er dan rekening mee dat ik er ook nog ben en dat ik me dus ook zorgen maak.

Misschien had ik dat niet moeten doen. Maar de frustratie won het van mij. Het moest eruit. Gelukkig werd het goed opgevat en wist hij niet dat ik zó bezorgd was. Hopelijk wordt de gezondheid nu serieus opgenomen en gaat hij zuiniger met zijn lijf om. Hij moet er nog lang mee doen.

Na een scheiding komt een verwerkings periode waarin je vaak terugdenkt aan de goede en slechte tijden. Je geeft alles een plaatsje en je leven gaat verder.

Opeens besef je dat je familie een stuk kleiner is geworden. Schoonzussen, zwagers, nichten en neven zijn allemaal weg. Daar ik geen grote familie heb valt er voor mij een hoop weg. Wat raar is dat eigenlijk want ik heb de geboortes meegemaakt en de zorgen gedeeld en de kinderen zien opgroeien. Ook met de volwassenen hun problemen besproken maar ook hun vreugde momenten gedeeld. En opeens...weg. Alsof je nooit hebt bestaan.
Tijdens de scheiding wel beloftes van ik bel je en we houden contact en we zullen je erg missen. Maar dan is het zo ver en dan blijft het stil. Via facebook kun je nog wel wat volgen en af en toe een like. Maar persoonlijk contact is er niet meer.

Het moeilijke is ook dat jouw leven verder gaat. Dus je vult je leven in en krijg nieuwe vrienden en nieuwe liefde. Daar hangt ook weer een familie aan. En alhoewel je het daar weer druk zat mee hebt ben je toch nieuwsgierig naar het reilen en zeilen van de ex familie. Hoe gaat het op school met de kinderen? Hebben de grotere hun baan nog? Is er al een vriendje..enz. enz.

Hoe zou dat nou komen dat we schijnbaar toch zo makkelijk afstand kunnen nemen van mensen waarvan we dachten dat dat toch wel dierbare familie was? Ik ben natuurlijk wel degene die is weggegaan maar dat kon niet anders. Ben ik dan toch de "schuldige “in hun ogen?

Gelukkig belde dierbare vrienden me op met de vraag of ik nog wel contact wilde. JA natuurlijk wil ik dat. Ook zij vonden het vreemd elkaar 25 jaar volgen en dan opeens ...leegte.. Dus er zijn degelijk mensen die me missen ;-) en die gedachte troost me dan weer wel.

Wat kan het leven heerlijk zijn.

Na een korte scheiding van mijn huwelijk van 24 jaar heb ik weer een nieuwe liefde gevonden.

Ik dacht altijd dat ik wel wist wat liefde was en dacht dat dit het was. Nou wat had ik het mis. Vanaf het eerste moment dat ik hem zag was ik al verliefd. Wat een leuke man en wat een lieve smile dacht ik meteen. Die zal wel bezet zijn. Laat hij nou ook gescheiden zijn.

Allebei met toch wel een rugzakje in een nieuwe relatie. Al zeiden we beiden dat we het wel verwerkt hadden, merk ik nu toch wel dat sommige gewoontes van vroeger er goed in zitten. Zo ook de negatieve gedachtes die je hebt.
Ik werd vaak terecht gewezen dat het beter kon en anders en dat zit dus erg vast in mijn hoofd. Als ik iets doe voor mijn vriend, het zij in huis of voor hem, dan denk ik elke keer “zal hij het wel goed vinden? Wordt hij nou niet boos?”. Terwijl ik weet dat hij niet zo is.
Mijn vriend kan ik tot tranen brengen door een klein iets te geven. Dat gebeurde blijkbaar nooit.

Wat jammer dat dit altijd zo was maar wat fijn dat we dit nu aan elkaar kunnen geven. Zo zijn er natuurlijk nog meer dingen en zullen er nog meer aan de oppervlakte komen.
Het is ook fijn om te merken dat de kinderen van beide zijden toenadering zoeken en als de klik er dan ook is, is het plaatje compleet.

Zo zie je maar weer dat na regen zonneschijn komt. Ik hoop dat ik en mijn vriend nog tot in lengte van jaren van elkaar kunnen genieten en dat het geluk aan onze kant blijft.

In dit bericht post ik mijn gedichten die ik in mijn jeugd in een schriftje heb geschreven. Ik had het dan vaak over een verloren liefde maar als je goed leest gaat het daar niet echt over.

Zoals ik mijn problemen verwerk

Overdag ben ik bang
Dat heb ik allang
Ik begrijp het zelf ook niet
Waarom ik dan het liefst niemand ziet
Ik kruip weg in een hoek
En doe of ik lees in een boek
Of luister naar een plaat
Of denk aan die iemand die ik haat
Dan weer ben ik verstrooit
En huil zoals nooit
Mijn gevoelens moet ik scheiden
Anders is ruzie niet te vermijden
Ik denk anders dan anderen
En probeer dat te veranderen
Soms vind ik mezelf een oen
En vind dat ik er wat meer aan moet doen
S ’avonds als ik niet kan slapen
Zit ik mijn toekomst te maken
Maar die zie ik somber in
Toch heeft mijn leven nog veel zin
Ik zal moeten blijven wachten
Tot de pijn in mij zal verzachten
Met 17 heb ik al veel gehad en zal nog veel moeten leren
Maar nooit van mijn leven zal ik iemand weer vereren

Het meisje en ik

Vanavond zag ik had een meisje verdriet
Iemand had vanmiddag haar leven verziekt
Doorgaan kon ze nog wel
Alleen en zonder liefde in het spel
Dit meisje kon niet huilen
Ze heeft geleerd alles achter haar glimlach te verschuilen
Oh ja de emoties kent ze goed
Alleen tonen weet ze niet hoe dat moet
Zonder dat ze het wilt is ze zo hard als een kei
En dat maakt haar steeds minder blij
Ze snapt zichzelf vaak niet
En er is ook niemand die haar problemen ziet
Er wordt misbruik van haar gemaakt
Maar deze keer werd ze daarom niet kwaad
Bij deze jongen kon ze zichzelf zijn
Een wereld ging open met veel zonneschijn
Alleen deze ging ook weer gauw dicht
En opnieuw verscheen er een gemaakte glimlach op haar gezicht
Ik wou dat ik haar kon helpen met dit probleem
Maar dit meisje ben ik, bij wie de warmte verdween

verhuizen

Eenzaam verlatend de stad
Denkend aan de goede tijd die ik had
Peinzend over de tijd die komen gaat
Over de mensen die je weer verlaat
Overleggend wanneer je weer terug zult gaan
Want de drang terug te keren blijft bestaan

Dit is mijn lieve boxer Benzo waar ik altijd mee in de mand zat.

In dit stuk zal ik vertellen hoe de scheiding van mijn ouders verliep. Dit heeft veel gevolgen voor mij gehad dus een belangrijk onderdeel van mijn leven.Veel is niet verteld maar dat zou een boekwerk worden.

Het begon allemaal toen ik 9 was.
We woonden in Colijnsplaat en mijn vader was zeeman en mijn moeder was pedicure aan huis.
Daar mijn moeder vaak alleen was ging ze s ’avonds in de horeca werken. Dat vulde haar avonden want ze voelde zich vaak alleen.
Ik sliep vaak bij haar in bed. Dat vond ze prettig en ik vond het niet erg. Soms wilde ik wel in mijn eigen kamer maar zij wou dat vaak niet. Soms als ze sliep ging ik stiekem toch naar mijn kamer. Dat vond ze dan ook niet erg.
Het gebeurde met enige regelmaat dat mijn moeder begin te huil enen niet meer ophield. Heel hard verscheurend. Ik kon dan niks doen. Meestal riep ik mijn oudere zus en ging dan naar mijn kamer want ik vond het altijd wel eng. Mijn zus belde soms de dokter om haar een kalmeringsmiddel te geven.
Als mijn vader thuiskwam met verlof dan moest alles tiptop in orde zijn. Er werden dingen gegeten die hij lekker vond en we mochten geen ruzie maken mijn zus en ik want we moesten een blije familie zijn. Dat lukte natuurlijk niet altijd.
Ik was altijd blij als mijn vader kwam want ik adoreerde hem. Hij was stoer, handig, rook heerlijk naar olie, en ik wilde hem leren kennen. Ik stond vaak in de schuur te kijken hoe hij iets maakte.
We waren ook altijd aan het verbouwen wat ook weer voor de nodige stress en troep zorgde.

Wat ik nu weet en toen nog niet is, dat de buurvrouw schuin tegenover mijn moeder aan een vriend van hun had voorgesteld. En dat klikte goed. Toen is de verhouding al begonnen. Dit ontdekte ik pas veel later.

Omdat mijn moeder niet tegen het alleen zijn kon hebben mijn ouders het horecabedrijf gekocht waar mijn moeder werkte in de avond.
We verhuisde naar Kortgene. Het was een snackbar met bar en restaurant.
Er veranderde veel voor mijn zus en mij. Vader was heel dagen thuis en bemoeide zich opeens met ons. En verder waren ze altijd druk. Ik werkte ook in de keuken wat ik erg leuk vond.
Inmiddels was ik al 13.
Na een poos ging mijn vader veel drinken en er kwam veel ruzie. Conclusie mijn vader wilde weer varen. Hij miste het te erg. De dagen dat het bedrijf dicht was en iedereen boven was (daar woonden we) was eigenlijk niet erg gezellig. Was altijd een geladen sfeer.
Ik weet nog wel van die tijd dat ik bijna niet met mijn ouders sprak. Ik ging veel weg en verder was ik op mijn kamer.

Uiteindelijk ging mijn vader weer varen. We verkochten het bedrijf en gingen in Wissenkerke wonen.
Daar begon de ellende pas goed. Na een tijdje vond ik dat mijn moeder veel dronk. In de ochtend stond er een klein kratje bier naast de bank en in de midden kwam meneer Sandeman, de sherry, op tafel. De hele kruik ging meestal wel leeg.
Ik zei er weleens wat van maar ze wuifde het weg en ik mocht er niks over zeggen.
Er werd regelmatig gebeld of ik mijn moeder kwam halen in een kroeg of ergens op straat. Ik had natuurlijk geen vervoer dus zei altijd bel maar een taxi voor haar.
Mijn zus was inmiddels al het huis uit en heeft het drinken niet veel meegekregen.

Op een dag kwam weer de beste vriend van mijn vader op visite. Ik hoorde ze beneden praten en waarom weet ik niet maar ben heel zachtjes naar beneden gegaan om te kijken wat ze deden. Er was gelach en gegiechel en dat was vreemd. Toen ik beneden kwam zag ik ze in een innige zoenende omhelsing. Ik schrok heel erg en ging weer stiekem terug naar boven. Mijn moeder en haar lover gingen naar de gang en ik keek van boven naar hun. Hij betaste haar op intieme plaatsen en toen was het voor mij echt duidelijk dat mijn moeder al een tijd een verhouding met deze man had.
Dingen vielen op zijn plaats voor mij.

Mijn wereld stortte in. Letterlijk. Toen hij weg was werd ik geroepen. Ze wist dus schijnbaar dat ik thuis was. Met een brok in mijn keel en kloppend hart ging ik naar beneden. Ze vroeg me om boodschappen te doen. Ik werd boos en zei doe het zelf maar! Ze vroeg wat er was want ik was natuurlijk aan het huilen. Ik zei heel boos “ik heb je wel gezien hoor met … hier staan zoenen”.
Haar reactie was verbijsterend. Heel kalm zei ze, je weet dat als je dit verder verteld dat het jouw schuld is als papa en mama gaan scheiden he. En ik zal iedereen zeggen dat je gek bent. Dus ga maar gewoon boodschappen doen.
Geheel verbaasd en verdooft pakte ik het geld aan en nam de honden mee en ging recht naar mijn vriendin die ook werkster was bij ons thuis. Daar vertelde ik wat ik had gezien. Ze zei dat ze het al heel lang wist en dat het al jaren aan de gang is. Waarom had ze het mij niet eerder verteld? Omdat ik het niet zou geloven zei ze. Tsja zat wat in.

Ik durfde het echter verder tegen niemand te vertellen want ja dan zou er pas een probleem zijn. Ik droeg dat geheim drie weken mee en toen vroeg mijn zus wat er was. Ik had al drie weken rot opmerkingen van mijn moeder gehad ne ze vree openlijk nu met haar minnaar want ik wist het toch.
Ik hoorde een telefoontje van mijn moeder naar mijn vader die aan het varen was en hoorde haar zeggen dat ik de laatste tijd erg raar deed en gekke dingen zei. Hij moest maar niet verbaasd staan te kijken als ik iets over haar zou zeggen.

Nadat ik het eindelijk tegen mijn zus had gezegd ging het balletje rollen en de ellende begon goed.
De familie en mijn vader keerde tegen mij en ik stond er echt alleen voor. Mijn moeder dronk meer dat tevoren. Er gebeurde rare dingen.
Zo werd er een galg opgehangen aan een balk boven in een kamer en zei ze misschien is die wel voor jou of hang ik er een keer aan…
S ’nachts barricadeerde ik mijn deur want ze was dan vaak zo dronken dat ze stond te schreeuwen en bonken op de deur. Ik wist niet wat ze zou gaan doen en was bang. Ik kroop dan weg in een hoekje en wachtte tot ze wegging. Dat duurde vaak wel lang. Soms ging ze met de auto weg en ik wist niet waarnaartoe.
Politie kwam haar regelmatig terug brengen in een zeer dronken toestand. Toen die merkte dat ik er alleen bij zat kwamen er gesprekken met hun. Agent wilde me echt helpen en kwam overdag terug. Hij wilde met mijn moeder praten maar dat ging niet. Hij gaf het op.
Toen mijnmoeder voor de eerste keer zelfmoord pleegde voelde ik me echt verlaten. Ik moest ernaartoe van mijn vriendin. Maar mijn moeder vroeg alleen aan me of ik haar minnaar kon bellen en had geen aandacht voor mij. Dat kwam hard aan.
Na deze poging heeft ze het nog zo vaak geprobeerd en op een gegeven moment kwam de arts niet meer. Hij zei dat ze precies wist wat ze in kon nemen om het zo te doen lijken. Vergis je niet het gebeurde wekelijks.
Ik werd er ook harder in en het interesseerde me niet meer. Neem dat drankje maar zei ik weleens.

Op een dag was ik met mijn vriendin wat aan het drinken in een bar. Was heel gezellig en ontspannen. Plots werd ik geroepen door de eigenaar. Telefoon van je moeder, je moet meteen naar huis gaan. Uiteraard wilde ik gaan want anders zwaaide er wat en had geen zin in die heisa. Maar er gingen mensen met me mee om te kijken of het veilig was. Zo ook mijn vriendin die mijn moeder goed kende.
Mijn moeder was in een zeer dronken staat. Ik moest eten maken voor haar en meteen want ze had honger. Ik zei tis midden in de middag dat doe ik niet. Ze begon te schreeuwen en gillen en riep van alles naar me. Uiteraard niet zulke aardige dingen maar zal het niet herhalen. Ik weet dat ik in een roes raakte en haar niet meer hoorde.
We stonden in de garage en er lag gereedschap van mijn vader vlakbij. Ik dacht, als ik haar nu met een hamer een klap geef dan krijg ik waarschijnlijk wel strafvermindering want ik ben een kind. Ík wilde dus naar de hamer grijpen en haar slaan. Mijn vriendin zag op tijd mijn blik en schreeuwde dat ik weg moest gaan en mijn spullen pakken. Zij heeft nog ligt gevochten met mijn moeder om haar tegen te houden zodat ik weg kon. Ik heb toen mijn spullen gepakt en ben weggelopen.

Als ik dacht dat ik het toen veel beter kreeg had ik het mis. Mijn moeder kreeg een straatverbod omdat ze s ’nachts stond te bonken op de deur. Ik sliep dus wel veilig.
Maar ik kreeg telefoontjes van haar familie en mijn zus dat ik meteen terug moest gaan en dat het mijn plicht was om voor mijn moeder te zorgen. Steun kon ik dus wel vergeten.
Ik zag mijn zus een keer op straat en die zei als je morgen niet terug bent hoef ik je nooit meer te zien. Ik zei nou fijn leven dan want ik ga nooit meer terug. Raar dat niemand aan mij vroeg hoe ik me voelde en waarom ik weg was gegaan?

Ik had een maatschappelijk werker ingeschakeld maar die had geen auto en ik moest uur fietsen voor een klein gesprek waar niks uit kwam. Ik kon alleen maar feiten opnoemen. Voelen deed ik niet dat deed te veel pijn. Gewoon overleven dag bij dag. Hij zat maar te zeuren dat hij mijn vader wilde spreken maar die was aan boord al een half jaar. En toen wilde hij mijn moeder spreken. Ik zei nou ga maar ze woont daar. Hij kwam terug en zei dat hij het snapte omdat hij ook niet met haar kon praten. Helaas hij kon niets voor me doen.

Ik had de kinderrechter in Vlissingen gebeld en gevraagd naar mijn rechten en plichten. Ik moest terug naar huis als mijn vader het zei anders mocht ik daar blijven zei hij. Hij had ook de politie gebeld en die wisten dat ik bij mijn vriendin woonden en lieten me met rust.
Toen mijn vader weken later een keer thuis kwam heeft hij met opgehaald. Ik ben meegegaan. Hij vroeg niets ne ik kreeg een verhaal van hem te horen dat hij ook weleens was weggelopen en ging vissen. Zijn aas was op en ging toen maar weer naar huis en was net op tijd dat zijn moeder hem uit bed riep. Ik zei wil je nou helemaal niet mijn verhaal weten. Nee zei hij daar heb ik niks aan en ik ga toch morgen weer weg. Hm klap in mijn gezicht had beter geweest. Toen hij de volgende dag weer weg was ben ik ook weer weggegaan.

Ik heb me in die tijd vreselijk eenzaam gevoeld en als mijn ouders en mijn familie me niks vinden dan kon ik het toch eigenlijk ook niet waard zijn om te leven. Waarom was ik er nog, toekomst was er niet. Als ik daaraan dacht was alles zwart. Dag voor dag. Bijna uur bij uur. Nooit wetend of mijn moeder doodlag. Nooit wetend wat je aantrof als ik de voordeur opendeed. Was vaak bang daarvoor. Lag ze met een man? Lag ze dood? Waarom hing die strop er nog?
Ik weet heel veel niet meer van die tijd. Allemaal gaten in mijn herinneringen.
Vanaf mijn 16de heb ik het contact met mijn moeder gebroken. Ik haatte haar tot het diepst in mijn hart.
Nu snap ik haar pijn wel maar nog steeds niet waarom ze zo naar mij deed. Ik had toch niks misdaan?

Ik ben nu 51 en heb alles wel een plaatsje gegeven. Ouders zijn overleden dus kan niks meer vragen. Met mijn vader heb ik nooit gesproken. Praten kon hij niet. Dat zorgde ervoor dat ik dat dus ook niet heb geleerd. Ik weet wel dat het heel belangrijk is om je te leren uiten. Dat heeft me wel veel jaren en moeite gekost om dat te kunnen.

 Hallo,

Ik ben Sylvia en geboren op 17 augustus 1964 te Zwijndrecht.

Ik heb daar niet lang gewoond naar mijn weten en verhuist naar Alblasserdam. Daarna geëmigreerd naar Zuid-Afrika en weer terug naar Vlaardingen. Vandaar naar de provincie Zeeland. Het eiland Noord-Beveland heb ik helemaal gehad. Colijnsplaat, Kortgene en Wissenkerke. Vanuit daar het huis uit en eerst op kamers in Goes en later een eenpersoonshuisje. Toen kwam het eerste vriendje en we gingen samenwonen en verhuizen naar een eengezinswoning. 6.5 Jaar later ging deze relatie stuk en verhuisde ik weer naar Vlaardingen. Daar leerde ik weer mijn ex-man kennen, ging samenwonen en betrokken een huis in Arnhem. In Bemmel getrouwd en weer verhuist 2x in Arnhem. Tenslotte ben ik nu gescheiden en woon in Zevenaar na 25 jaar.

Dat was mijn leventje in een notendop. Nu zal ik wat meer van mijn herinneringen vertellen van verschillende plaatsen.

Het begint nog voor dat ik naar Afrika ging verhuizen.

Ik weet nog goed dat we een boxer hadden Benzo. Ik sliep regelmatig in de mand als ik mijn middagdutje moest doen.

Echt de liefste hond op aarde voor mij. Helaas is hij afgemaakt omdat hij te oud was om mee te nemen naar Afrika. Dit hoorde ik gelukkig veel later. Ik dacht altijd dat hij naar de buren was verhuisd. Dat was ons toen verteld. Ben er later nog heel boos om geworden maar ja was misschien wel de beste oplossing.
Ik weet niet meer waar het was maar volgens mij was het Alblasserdam. Ik kan me een boomgaard herinneren en een grote voortuin. Althans dat was het voor mij.
Op een dag reed ik met mijn driewielertje. Gezellig in de voortuin. Helaas liep die voortuin een beetje af naar de sloot en ik ging harder en harder en plons lag erin. Mijn moeder viste me eruit. Gelukkig was hij niet diep. Maar ze vertelde me dat ik een uur in de wind stonk en onder het kroos zat.
Van diezelfde sloot herinner ik me dat mijn opa Bertus een liedje had over visjes in de sloot. Geen idee meer hoe het ging maar er waren er 7 in een boersloot en toen kwam er een grote vis en waren er nog maar 6. Dat vond ik zon leuk liedje kon er uren naar luisteren.
Zo had hij ook een verhaal :
Er was eens een groot bos op zee. Met 7 houten bomen. En achter elke boom stond een struikrover. En de hoofdroverman zei tegen Jan. Jan vertel eens een mooi verhaal. En Jan begon….Er was eens een groot bos op zee. Met 7 houten ….
Na heeeeel vaak vertellen zei ik dan: Opa u verteld elke keer hetzelfde. Hahaha.
Mijn Opa Bertus woonde samen met mijn Oma Lie. Toevalliger wijze hadden ze dezelfde achternaam dus ik nam maar aan dat ze getrouwd waren. Pas veel later ontdekte ik dat het niet zo was.

Afrika.
Mijn ouders besloten naar Afrika te emigreren. En wij moesten natuurlijk mee. Ik was 4 en wist nog niet wat er allemaal aan de hand was. Dus ik vond het allemaal spannend.
We gingen met de boot daarnaar toe. Bij het afscheid waren er linten die de mensen aan de kant vasthielden en wij op de boot tot ze braken. Dat lint heeft mijn oma Lie nog lang bewaard. Helaas is dat na haar overlijden verdwenen.
Op de boot was het wel erg leuk. Ik weet nog heel goed dat er een opvang was. Een soort crèche. Veel speelgoed, een schoolbord en een stukje buiten. Net buiten de deur waren de wc’s. En die waren voor mij belangrijk. Ik vond het namelijk niet leuk daar. Ik was gescheiden van mijn ouders en dat wilde ik niet. Dus moest ik zogenaamd plassen en ging dan naar de wc. Wachtte tot ze niet meer keken of even niet goed oplette en ging er dan snel vandoor. Rennen naar papa en mama. Helaas werd ik vaak snel gesnapt maar het gebeurde ook wel dat het me lukte.
Ik herinner me een keer dat ik in een grote zaal kwam waar een soort feest was. Daar zaten ze hoor dus ik rennen. Ik blij en zij heel verbaasd. Toen waren ze heel boos en ik weer verbaasd en moest terug. Heb de hele zaal geloof ik bijeen geschreeuwd. Die zullen zich goed geschaamd hebben.
Zo kwam het dat er een keer een oppas vrij had en dat ze zei laat haar maar bij mij. Ik let wel goed op.
We gingen bij het zwembad zitten en zij ging lekker zonnen. Ik echter wilde het water in. Maar dat mocht niet. In de middag was het voor de grote mensen en stond het water namelijk hoog. Dus gevaarlijk. Maar de oppas viel in slaap of leek zo en ik ging de trap af. Ik kon net de leuning in het zwembad pakken en volgde dei. Dat ging goed. Geen bandjes aan natuurlijk. Dit was spannend en leuk! Tot ik bij de andere kant kwam. Ik kon er net niet bij. Na aarzelen nam ik de gok en sprong naar de trap. Helaas lukte dat niet en ik verdween naar de bodem.
Vrienden van mijn zus, die 4 jaar ouder is, zagen mij in het water en riep haar. Zij maakte de oppas wakker en die sprong in het water. Dat het goed afliep hoef ik niet te zeggen anders zat ik hier niet te typen.
Maar die oppas heeft wel flink op d’r kop gehad.

Er waren ook feesten aan boord. Leuke verkleed feesten. Je mocht van alles maken en uitbeelden. Ik was een keer roodkapje en een keer een boerin of zo. Mijn moeder was er druk mee. Alles werd van crêpepapier gemaakt. Je mocht dan op de tafel staan en werd beoordeeld door een jury. Helaas vond ik dat gedeelte niet zo leuk want iedereen keek dan naar me. Dus bij mij ging er iemand bij op tafel dat ik niet alleen stond. Eerst met Robin of Arthur ik weet niet meer wie het was. Dit waren de zonen van de steward die ook ging emigreren. En later met mijn zus op tafel.

Er was ook een doop toen we de evenaar overgingen. Voor de jongere moesten we op een rijtje zitten en kregen van alles op ons hoofd. Eieren, melk, meel en nog meer troep. Daarna werden we door neptunes in het zwembad gegooid. Ik had hele lange haren en mijn moeder is uren bezig geweest zei ze om de knopen eruit te halen. Er was wel een kapper aan boord maar die was opeens overbezet. Ik heb er nog een leuk diploma van.

In Afrika heb ik in Pretoria, Kaapstad en Johannesburg gewoond. Ik weet er niet veel meer van. Alleen weet ik dat ik een nanny had. Een (voor mij dan) grote zwarte vrouw. Haar kindje kwam weleens mee maar eigenlijk mocht dat niet. Als de afrikanen in onze blanke wijkkwamen moesten ze en pasje hebben vertelde mijn moeder later. En dat had dat kindje niet. Ik speelde weleens met haar.

Ik ging daar niet naar school. Het bleek dat er nog lijfstraffen waren en dat wilde mijn moeder niet. Het was daar ook niet verplicht. Helaas heb ik daardoor de kleuterschool gemist.
We konden er niet wennen en mijn zusje had heimwee dus we zijn weer teruggegaan.

Nederland

Teruggekomen gingen we in Vlaardingen wonen in een flat. Was wel even wennen maar mijn oma en opa en tante woonde daar ook dus was wel weer gezellig.
Ik ging daar ook naar school.
We woonde geloof ik 3 hoog en ik, zoals gewoonlijk, wist in het begin het huis niet te vinden. Ik wist de etage niet en stond dan beneden te roepen. Mijn moeder moest dan vertellen waar en stond dan bij de trap te wachten want ik durfde niet alleen.
Op de galerij woonden een Italiaans gezin waar ik veel speelde. Op de hoek bij de trap woonde nog een oudere vrouw en daar kwam ik weleens. Verder hadden we weinig contact met de buren.

We verhuisde vandaar naar de provincie Zeeland. Naar Colijnsplaat. Een grote bungalow en veel tuin. Dat was erg leuk want ik hield van tuinieren. Was wel wennen van een stad naar een dorp. Ook de taal was erg anders. Ik kwam in de tweede klas wat nu groep 4 is en verstond de juf bijna niet. Ik keek veel bij mijn buurvrouw die mij hielp. Dat is een hele goede vriendin van me geworden.
Na een ouder gesprek vertelde mijn moeder aan de juf dat ik haar niet verstond en deed ze meer haar best.
Was een leuke school en heb er een leuke tijd gehad. De schoolreisjes waren keigezellig.
Colijnsplaat is een gemengd dorp van gelovige en niet gelovige. Helaas moesten de meeste van mijn vriendinnen naar de zondagschool. Ik snapte daar niks van want ik ben niet opgegroeid met het geloof. Hoe kon je in hemelsnaam nou je vrije zondag daarvoor opgeven, snapte er niks van.
Er was een hobby huis op de vrijdagavond. Een gewoon huis verdeeld in twee verdiepingen. Onder stond een biljart en een flipperkast voor de oudere kinderen en boven kon je handwerken. Ik ging daar erg graag naar toe. Je mocht daar alles maken.
Er was ook een kleine bibliotheek in Colijn en dat waren veel boeken met van dat bruine kaftpapier. Vond het zo gezellig om daar te neuzen. Ik zelf had ook heel veel boeken. Mijn Tante was lerares en die vond het belangrijk dat je leesde. Dus ik kreeg hele series van haar die ik verslond.
Er was ook een oud gemeentehuis dat voor veel speelplezier zorgde. Vooral omdat het verboden terrein was.
Colijn ligt aan zee en ik hou ervan. Waarschijnlijk omdat mijn vader zeeman is ik weet het niet. Ik hou van de oneindige vlakte en de beweging die het water maakt. Tis altijd indrukwekkend die vlakte.
Ik ging met onze honden dan ook vaak lopen langs de dijk. Vooral als het een beetje stormde. Dan ging ik achter het muurtje zitten en wachten tot er een golf over kwam en dan hopen dat je droog bleef haha.

Na Colijnsplaat gingen we verhuizen naar Kortgene.
Daar betrokken we een horecabedrijf “De Graaf van Buren”. Mijn moeder wilde dat mijn vader thuisbleef want ze miste hem te veel. Dus gingen ze de horeca uitproberen. Dat was ook een heel leuke tijd en tegelijk thuis minder. Er kwamen veel ruzies en mijn vader ging aan de drank. Hij miste de zee. Ik vertel daar later meer over want de scheiding van mijn ouders is een apart verhaal.
Ik vond het echter wel een gezellige tijd. De klanten droegen me op handen en de kok ook. Ik zelf werkte in de keuken bij mijn vader. En ik vond het leuk en gezellig. Wel hard werken dat wel.
Ook op de vrijdagavond was er een biljartavond. De graaf had een eigen ploeg en ik mocht daar op een gegeven moment bij. Ik was de jongste deelnemer ooit. Er werden onderlinge wedstrijden gehouden met andere cafés. Soms mocht ik meedoen maar de andere cafés lieten mij niet altijd toe omdat ik te jong was.
Kortgene was toen der tijd een bloeiend dorp. Veel kroegen en een disco. Dus veel uitgaan!
Ik zat daar op de mavo. Dat was echt erg. Ik vond helemaal niks leuk aan die school. De lessen waren saai en oninteressant. Maar ik moest ernaartoe. Ik zelf wilde erg graag naar het land en tuinbouwschool in Goes maar mijn moeder vond het te ver en geen toekomst bieden. Dan wilde ik graag naar de huishoudschool omdat daar meer met de handen werd gedaan. Maar ook dat mocht niet. Ik weet dat er een grote ruzie met mijn tante (de lerares) over was.
In de tweede gooide ik er al met mijn pet naar. Ook had ik mijn enkel zwaar gekneusd en toen die bijna beter was kneusde ik de andere. Daardoor veel gemist ne het boeide me niet. Gevolg, ik bleef zitten.