Gisterenmiddag onder een stralende zon, ging ik naar het graf van mijn vrouw in Wilrijk (Antwerpen). Alles zag er normaal en zelfs kleurrijk uit met de bomen, struiken en planten in eerste herfstdracht.
Tot ik zag dat het koperen kruisje weg was op het graf dat ik bezocht. Ik kon dit eerst niet zo goed zien, want de afdruk was nog duidelijk te merken op de grafsteen. Ik kon mijn ogen niet gelovenÂ… Toeval of geen toeval? Ik keek links en rechts en in andere rijen en telkens het zelfde triestige beeld.
Bij navraag bleek dat dit enkele maanden geleden gebeurd was.
Ik was kwaad: wie haalt het in godsnaam uit om zoiets te doen? Zelfs de doden (en de familieleden en de bezoekers) worden niet met rust gelaten.
Ik weet wel: grafschennis (hoe 'miniem' ook, zoals hier of het wegnemen van kleine beeldjes en planten) is van alle tijden en van alle culturen. Maar dit blijft knagen en hangt in mijn herinnering als een stukje prikkeldraad.
