Geweld in het verkeer: Sjarel neemt zijn klak af: Het vluchtmisdrijf.

De bel gaat. We schrikken uit onze beddenbak en strompelen de trap af. Pikdonker. De bel gaat weer,… en nog een keer. “Kalm aan, potverdekke!” “Goeie dag, bent u de ouder van…”. Paniekgedachten. How,… dit is niet goed. “Ja,… dat is mijn zoon.” De agenten vragen of ze mogen binnen komen. Adrenaline vuurt de gedachten aan : Vooruit, zeg waar het op staat. Komaan, zeg dat het niet erg is. Het zal zeker erg zijn. Als hij maar niet… “Komt u binnen asjeblief.” “Meneer, uw zoon heeft een ongeval gehad en ligt in kritieke toestand op de spoedgevallendienst. U zou er best direct naar toe gaan.” Het verstand bevriest. De volgende seconde lijkt eindeloos. We moeten nu direct. Snel. Waar liggen de sleutels. Rustig blijven. Haast je. Doe voort. Kalm aan. Oh nee!

“Hij is samen met een vriend, van het voetpad gereden door een chauffeur die daarop vluchtmisdrijf heeft gepleegd. Rij voorzichtig.” Als we maar op tijd komen. Vooruit. Onze jassen, gsm, portefeuille,… we bekijken elkaar. “Kom, we zijn weg.” Veertig eindeloze minuten. “Ik zal rijden, bel jij ondertussen het ziekenhuis.” De adrenaline giert. “Allo,… ja,… ja,.. hij leeft.” Hij is in goeie handen.

Wat de komende dagen volgt is bijna even hallucinant.
De pers verhaalt het gebeuren. De telefoon geraakt roodgloeiend want de ene mens wil sympathie betuigen, de andere de woede koelen om zoveel onrecht, voorzekers kennen ze de dader en wat die al op zijn kerfstok heeft, nog anderen willen absoluut helpen, sommigen zijn boos omdat ze het via de pers moeten vernemen,… alsof er tijd is geweest. Aan allen dank voor de goede bedoelingen. Alleen de oma,… zij mocht het niet via derden vernemen. Die is vanuit het ziekbed gebeld, van zodra het enigszins kon, zodat ze hoort dat hij echt leeft.

De dader werd door de politie dronken uit het bed gelicht en opgesloten.
We voelden ons even veilig. Heel even,… want de magistraat volgde recht en liet de betrokkene vrij onder de voorwaarde om voorlopig geen alcohol te nuttigen. Hij mag wel een auto besturen want iedereen heeft rechten. Iedereen gelijk. Waar ligt dat boek van George Orwell?

Breuken laten sporen na, wonden tonen zich genaaid, organen hernemen hun werking, de zwelling neemt af, een bed wordt in de leefruimte gezet en de rest gaat aan de kant om de rolstoel door te laten,… maar slachtoffers op straat laten kreperen kan niet worden ongedaan.

De kans om bij een slachtoffer te blijven, om hulpdiensten te verwittigen, krijgt u maar één keer. Ik druk mijn medeleven uit want u draagt in het beste geval een last. Ik denk aan zij die u lief hebben want zij staan machteloos. Maar u bent de dader van een misdrijf. Al de rest kan u zelf bedenken.

Met dank aan de hulpdiensten, de politie en de artsen/verpleegkundigen van het OLV ziekenhuis in Aalst die snel en accuraat hebben ingespeeld op de noodsituatie.

Sjarel Klak

Meer verhalen op www.sjarelklak.be

(Dit verhaal werd geschreven vlak na het ongeval in 2014, meer dan een jaar geleden. De dader is nog steeds niet beoordeeld, loopt vrij rond, mocht al enkele dagen na het vluchtmisdrijf terug rijden omdat die dat nodig had voor zijn beroep. De verzekering van de dader (KBC) bagatelliseert de gevolgen, hun arts kent één van de slachtoffers 3% handicap toe, het slachtoffer heeft zijn job van bouwvakker niet meer uitgeoefend, de eigen juridische bijstand wil eerst wachten op de definitieve afhandeling van het dossier en geeft geen enkele juridisch advies, geeft niet thuis ondanks aandringen via de makelaar, is dus onbestaand. Een burger komt beter geen ongeval tegen.)

Krantenartikel : hln.be/regio/nieuws-uit-ternat/-hij-opende-even-portier-maar-vluchtte-toch-weg-a2109320/