Na de feestelijke vorm en leute, bijhorende kussen, veel kussen, want we kussen wat af in ons westerse wereldje, met een snotvalling tot gevolg, wens ik u een jaar van gezondheid, veel genegenheid en vriendschap.

Om in alle rust 2015 af te sluiten besloten we, na de pré-feestelijkheden, en klaar voor de ‘ons-varken-heeft-vier-voeten’ obligate post-feestelijkheden, om oudejaarsavond door te brengen aan het strand, ter hoogte van de Opaalkust, daar waar je vanop een grijze kaap de witte kliffen van Dover kan zien.

Doordrongen van de soberheidsgedachte zetten we de evidentie op zijn kop door tijdens de jaarwende een alternatieve, naar onze normen extreem eenvoudige, maaltijd te koppelen aan idem dito beperkt comfort in een rustige omgeving. We zouden gaan genieten van een woelig Noordzeestrand in plaats van uitbundig af te tellen. Zoals vaak in het verleden reden we spontaan naar het plekje waar we mekaar een eerste kus gaven.

Stomverbaasd herkenden we het baantje door de polders niet meer, op weg naar het dorpje aan de Franse kust. Hekkens en politiebewaking sloten de boerenhoven af van hun akkkers en de dorpelingen van het hinterland. Verschrikt reden we over het tunnelgat naar England, absoluut overtuigd dat ordehandhavers onze ‘tot-kampeerwagen-omgebouwde-werfwagen’ zouden tegen houden om een huiszoeking uit te voeren. Niets van dat,… we werden geen blik waardig gegund. Ook de politie telde af naar het nieuwe jaar. Dat de Jungle van de heilzoekers daags nadien zou worden uitgeroepen tot Hel konden we (nog) niet vermoeden.

Tijdens het openen van een fles ‘goedkope‘ wijn beseften we dat een steenworp verder, in de Jungle van Calais, enkele duizenden mensen bereid zouden zijn om, naar westerse normen, een misdaad te begaan. Wie van hen zou niet in een 18 jaar oude camionette van verrukkelijkheden willen smullen alvorens in slaap te vallen onder een warm donsdeken, vrij van modder en vocht, voorwaar op een propere matras?

Onze Frank/Euro viel pas toen we, door het cordon van hekkens en politieversperringen, naar het strand rond het dorpje Wissant sukkelden. We waren onder de indruk. De eenvoud van de maaltijd was in dat licht een decadente orgie in al zijn betekenissen, waarbij, vergeleken, het feestcomité van onze militairen en politieagentes een kneusje is.

Terwijl we prettig warm indommelden onder het getrommel van de striemende regen op ons waterdichte dak, beseften we ons geluk. 2015 werd uiteindelijk toch nog fantastisch en 2016 kon alleen maar beter worden. Misschien niet voor iedereen. Toch is iedereen gelijk, zei Orwell in zijn ‘animal farm’.

Enfin, na de stormachtige nacht, op 1 januari, keerden we terug naar huis, maar niet zonder eerst Oostende aan te doen. U begrijpt dat één nacht soberheid direct moest worden gecompenseerd met flaneren, daar waar de winkels wèl open waren. Terug naar de Vlaamse realiteit. We sloten de eerste dag van het 2016 af met een dampende pot mosselen ‘au vin blanc’, klaar om in onze eigen realiteit het leven terug op te nemen. (lees verder…)

Een laatste wandeling door de Vlaamse duinen bracht ons helemaal terug naar de realiteit. Normaal ligt er nu een laag sneeuw, waardoor de West-Vlaamse bergen-aan-zee veranderen in klein Tirol. Nu ploeterden we door het zand, natuurlijk mul, wat dacht je wel en stonden we verbaasd te kijken naar de laatste restanten van 2015.

Voorwaar, ik zeg u dat we de zonnewende deze winter niet kunnen vieren. De natuur is er niet klaar voor. De laatste vruchten van 2015 blijven halsstarrig hangen, nog blozend van het leven dat al tot zaad voor nageslacht had moeten verwelken. Moeder Aarde is van haar melk, van slag, overdonderd door de decadentie van het overwoekerende beest, de mens.

En zo beginnen we aan het nieuwe jaar: dankbaar, verbaasd, van onze melk.

Nog goesting om te lezen? Lees de oudere verhalen op www.sjarelklak.be