Column naar aanleiding van de verruwende maatschappij, zinloos geweld, dwaze slogans en het falen van de democratie.

De beschuldiging van Democrates.

“Democrates, gij wordt beschuldigd van het creëren van onzekerheid. Gij zegt bedrieglijk ‘Wir schaffen Das’ en gij zegt ijdel alle tegendraadsheden op één lijn te zullen krijgen. Toch twijfelt gij aan al de zekerheden die ons werden geleerd. Hiermee brengt gij zowel de jeugd als de ouderen in verwarring. Gij zijt dus de echte tegendraadsheid, een dikke nul. Het moet nu maar eens gedaan zijn met de constante dwang tot palaveren en die ellendige zucht naar bezinning. Wat hebt gij nog te zeggen ter verdediging voor we jou schuldig verklaren?”

Dit lijkt over Europa anno 2018 te gaan…

Het is nochtans een doorslag van de aanklacht tegen de Griekse filosoof Socrates. Kan u zich inbeelden wat die oude sirtaki meemaakte toen hij werd aangeklaagd door alwetende berechters die het verlichte denken kotsbeu waren?

Dat verhaal speelde zich 470 jaar voor ‘onze’ christelijke tijdrekening af.

Voor volledige neutraliteit is dat 1102 jaar voor de dood van Mohammed en in het 3391ste jaar na de schepping volgens de Joodse telling. Kwestie van u aan het rekenen te zetten.

Staan we op een kruispunt in de Europese geschiedenis?

Ook in de tijd van Socrates was er heel wat discussie over anders denkenden, waarbij vreemde luizen in de Griekse pels klauwden naar het herenvolk dat zelfverklaard geboren werd uit goden die van boven op de bergtoppen op de wereld neerkeken en dat herenvolk verpletterend meende te moeten uithalen naar ieder die anders dacht en leefde. Het waren tijden zoals vandaag, waarin halfgoden met een stierenkop niet uit de toon vielen.

We leven eind 2018 nog met de illusie van verlichting maar velen kunnen het flauwe peertje al lang niet meer verdragen.

Beleidslieden nemen nog wel beslissingen maar beseffen amper dat het volk niet meer mee is. Opportunisten profiteren er van en stellen simpele oplossingen voor. Burgers met storm en drang verenigen zich vervaarlijk in fracties, als gilden met de goedendag in de aanslag. Want wat mals is, vals is! Sla dood? Oeps,… foutje, dat verwijst naar een ander straf verhaal,… uit 1302.

De Europese democratie lijkt te falen.

Misschien moeten we de volgende keer maar (alweer) eens wat anders proberen. Want, durf jij nog twijfelen, zelfs wanneer iets duidelijk lijkt en de kuisploegen al klaar staan om het puin te ruimen?

We moeten ook dit keer de verdwazing voorbij.

Toch is fatalisme geen optie.

Geraak ook jij nooit overtuigd dat je absoluut gelijk hebt? Dan ben je een héél klein beetje eenzaam zoals Socrates. De zekerheid is immers voor de grote massa: zij overheerst het debat.

Epiloog :

Socrates eindigde de aanklacht die tot zijn executie leidde met de woorden :

“Ik ben helemaal niet boos op wie mij veroordeelde, ofschoon ze enkel mijn nadeel beoogden. Dat mag ik hen wel verwijten. Thans is het tijd om heen te gaan, ik om te sterven, om te leven gij. Wie van ons ‘t beste tegemoet gaat weet geen mens.”

Kunnen we dit keer een eindoplossing bedenken die iedereen de kans geeft te leven,… en te laten leven?

Misschien moet het begrip ‘vrijheid’ maar eens wat beter worden uitgelegd,… en afgedwongen. Vrijheid gaat zover tot ze de vrijheid van anderen in het gedrang brengt. Vrijheid komt met grenzen.

Democratie mag daarom nooit een optelsom worden van wat de massa schreeuwt. Op dat vlak faalt het huidige concept ‘democratie’.

SjK

inspiratie : Appologia Sokratous, Socrates’ verdediging, vertaling uit het Sanskriet door Dr. A. Rutgers, 1934.