Fred Vorstenbosch in Georgië (26 mei 2005)

ontmoeting met Zizi, lerares toerisme.

Alhoewel ik al voor 2005 en tot mei 2008 in Georgië geweest ben en u al verteld heb over hoe mooi Georgië is, wat het allemaal de reiziger en toerist te bieden heeft aan gastvrijheid, ben ik u nog een verhaal schuldig.

Dat komt, omdat ik na 5 jaren weer plotseling contact kreeg via Linkedin.com met Zizi, een lerares van de Staats Technische Universiteit afdeling toerisme te Tblisi.

Het is vreemd, zo ben je elkaar een paar jaar uit het oog verloren, nu ineens vinden we elkaar. Dus we zijn bezig om de banden weer te gaan verstevigen. Inmiddels is ze getrouwd, heeft kinderen en een lang zwangerschapsverlof. Na dit verlof wilt ze een eigen reisorganisatie opzetten en vroeg mijn assistentie hierin, die ik haar zal geven.

Zoals ik vertelde, Zizi was lerares toerisme op de bovengenoemde Universiteit. Ik werd uitgenodigd om toen 2 dingen te doen in Georgie:

1 Een reisorganisatie te helpen met mijn kennis m.b.t. toerisme

2 Les gaan geven aan de examenklas van bovengenoemde Universiteit.

Eigenlijk ben je er zo. Je boekt een ticket, gaat naar het vliegveld en je vliegt in circa 4,5 uur naar Tblisi, de hoofdstad van Georgië. Nu heb je een geldig paspoort nodig en geen visum. Gemakkelijker kan dus niet.

Ik werd afgehaald door de uitnodiger van de reisorganisatie die gespecialiseerd is in speciale reizen,zoals bergbeklimmen, paardrijden, fietsen, wandelen, raften en nog veel meer.Natuurlijk biedt deze firma ook rondreizen in de diverse varianten aan. Zijn doelgroepen zijn de toerist en de reiziger.

Een torist gaat meestal geheel georganiseerd op reis. Een reiziger plant dit helemaal zelf, zoals vlucht, reis en accommodatie en reist vaak niet in georganiseerde groepen.

Ik heb in mijn vorige informaties over Georgië al veel verteld over het land, de gewoonten, gebruiken, feestdagen, speciale gelegenheden.

Waar ik niet veel over verteld heb zijn mijn reiservaringen met de twee Universiteiten alwaar ik als gastdocent toerisme werkzaam was.

Dit verhaal gaat dus over de Technische Universiteit, afdeling toerisme, gelegen aan de rand van Tblisi.

Deze Universiteit is geen zeer grote – en moderne Universiteit in aantal leerlingen en was in 2005 gevestigd in een heel oud hoog gebouw, waar het een en ander nog aan verspijkert moest gaan worden.

Vanuit mijn in het centrum gelegen eenvoudige hotel, maar met uiterst warm, behulpzaam en vriendelijk personeel, werd ik in de ochtend opgehaald door de vertegenwoordigster Laila van de reisorganisatie. We reden naar door het zeer drukke verkeer van de hoofdstraten, passeerden vele winkeltjes, propvolle bussen en busjes. Overal reden taxi’s. Fietsen zag je er niet. De Georgiers vinden fietsen levensgevaarlijk. Daarentegen is het rijden met de auto in Tblisi, vind ik, een gevaarlijke kunst. Soms luid toeterend, soms gewoon uitwijkend zonder richting aan te geven, proberen de voertuigen zich een weg te banen door het drukke verkeer. Gelukkig dat er ondergrondse oversteekplaatsen zijn. Het is niet altijd goed om in de hoofdstraten de weg over te steken.

In een nauw kort straatje is het kantoortje van de reisorganisatie gelegen die me met de universiteit heeft uitgenodigd om naar Georgië te komen.

Ik word prettig ontvangen en na de begroeting is het tijd voor een sterke mok koffie, die bijna altijd bestaat uit een soort van Moccona poeder koffie.

Koffie wordt duur betaald, maar wat is er voor ons duur in Georgië.

De levensstandaard is er voor ons erg goedkoop. Het enige wat duur is zijn de 4 en 5 sterren buitenlandse hotels in het centrum van Tblisi.

Na een tijdje de reisorganisatie van mij informatie te hebben voorzien, was het tijd voor mijn gastcolleges aan de toerisme afdeling van de universiteit.

Terug in de auto, terug het drukke verkeer in, al zigzaggend reden we naar de Universiteit, alwaar een medewerkster van de reisorganisatie mij heen bracht.

Je komt niet zomaar de Universiteit binnen. Nadat je de draaideur bent doorgegaan, staat er pal daarna een controleur die je in het Georgisch vraagt wat je kom doen en waar je heen wenst te gaan. Gelukkig wordt ik geholpen door Laila en spoedig staan we voor een batterij liften die ons naar een van de bovenste van de circa 20 etages tellend gebouw zullen brengen.

Ik ben voor de Universiteit een bijzondere gast en mag dan ook gratis met de oude liften mee. De studenten hebben de keuze; of ze lopen gewoon via het trappenhuis naar hun leslokaal, of ze betalen aan de vrouwelijke (oude) liftgirl voor de rit in de lift. Het is wel apart deze ervaring. Vele studenten nemen toch nu vaker de benenwagen dan de lift. Ze gebruiken alleen de liften tegen betaling, indien de leslokalen op de hogere etages zijn gelegen. Zo sla je twee vliegen in 1 klap. Trimmende - traplopende studenten en geld vragen voor het gebruik van de liften en hun onderhoud.

Ik kom op 1 van de hogere etages aan. Het lijkt niet echt op een Universiteit, maar het is toch echt zo. Wij hebben een beeld van onze klaslokalen in Nederland. Deze zijn op dit moment (2005) geheel afwijkend van onze denkbeelden en klaslokalen. (de Universiteit die ik in 2008 in Georgie behulpzaam was met mijn kennis, was zeer modern ingericht en voorzien van alle denkbare moderne snufjes).

Zodra ik of andere leraren het klaslokaal binnentreden, is het er heel stil en de leerlingen staan beleefd voor de leraar op, tot het moment dat de leerlingen van de docent toestemming krijgen om te gaan zitten. Oh ja, petjes etc. zijn niet toegestaan in de klassen. De leerlingen zijn super beleefd en zeer leergierig.

Alhoewel ze allemaal Engelse les in hun pakket hebben, moeten ze eraan wennen dat ze het dan ook moeten verstaan en nog moeilijker, ze moeten terug kunnen praten, en dat is voor de leerlingen een vreemde uitdaging.

Ik wordt de bestuurskamer ingetrokken en voorgesteld aan de directie en aan diverse leerkrachten, waaronder Zizi. In de Uni zal ze me helpen om in de juiste klaslokalen te komen, me te voorzien van mij natje en droogje en hulp te bieden indien er geholpen moet gaan worden.

Trots word ik voorgesteld aan de leerlingenraad, die bezig is het geleerde in de toerisme praktijk als oefening te brengen. Meisjes en jongens, vaak in de leeftijd 18 plus, luisteren zeer aandachtig naar mij, wanneer ik hen in het kort vertel wat de reden van mijn bezoek aan de Uni is. Ze komen al direct met vragen die ik helaas niet direct ga behandelen maar wel zal gaan behandelen gedurende mijn gastcolleges.

De directeur verontschuldigd zich voor de staat van onderhoud van zijn Uni en vraagt mij of ik het niet koud heb. Het waait in de kamer van de directeur. Hij verontschuldigd zich met het feit dat er momenteel geen ramen in zijn kamer zijn, maar ze zijn wel besteld.

Ik stel hem gerust en maak de volgende opmerking:

Alle nadelen hebben ook zijn voordelen. Dus vraagt hij mij dit uit te leggen. Ik vertel hem het volgende: Als je geen ramen hebt kan het koud zijn en dat is een nadeel. Geen ramen als voordeel is dat je dan ook niet de ramen behoeft te wassen. De directeur lacht hartelijk om mijn opmerking, maar of hij er blij mee is?

Zizi wenkt me en verteld me dat de lessen beginnen en dat ik verwacht wordt in een eigen klaslokaal. Met de lift zakken we af naar de begane grond, steken het schoolplein over en achter een zware eikenhouten deur, in een slecht verlichte zaal zitten zeer braaf een volle klas met meisjes en jongens studenten op me te wachten. Bij mijn betreden van de klas staan de leerlingen beleefd en muisstil op. Op mijn teken gaan ze weer zitten.

Ik vertel hen wie ik ben en dat ik heel informeel les geven zal. Dat is geheel in tegenstelling tot hoe de Georgische leerkrachten dat doen. Deze zijn zeer formeel bezig en gaven toen les gebruikmakend van oude stof uit een ver verleden toen toerisme nauwelijks een item was voor Oost Europese landen.

Gedurende mijn lessen mag er direct gediscussieerd worden, dat in tegenstelling tot de toen Georgische lesmethoden.

Ook dat is vreemd voor de leerlingen.

Eigenlijk vinden de leerlingen mijn manier van ontspannen en open lesgeven wel heel aantrekkelijk en grappig.

De leerlingen zijn een en al oor en slurpen zoveel mogelijk van mijn informatie op. Allemaal vragen ze om mijn @ mail adres zodat ze me kunnen schrijven. Ik geef aan dat dit beter via Zizi afgehandeld kan worden.

Ik geef de leerlingen, op een speelse manier, ook lessen over de taken, voor- en nadelen van reisleiding te zijn. Dit doen ik niet alleen mondeling maar ga ook oefeningen met ze doen. Als voorbeeld spelen we na het waar gebeurde spel dat 1 van hun gasten plotseling dood is gegaan op de achterste rij in de toeristenbus terwijl ze onderweg waren naar een bezienswaardigheid . Ik vraag de leerlingen om door middel van het nabootsen van een toeristenbus, hun stoelen achter elkaar in 2 rijen te zetten, waarop de achterste rij een vrijwilligster als dood moet gaan zitten. Ik wijs iemand aan die voor chauffeur moet spelen en vraag een vrijwilligster, die ik dus aanwijs, om als reisleidster op te treden en het probleem van de dode persoon in de bus, op te gaan lossen.

Algehele hilariteit, je zult nu plotseling ,dat wat je net geleerd heb in de praktijk moeten brengen met daarbij je eigen kritische medeleerlingen. Het is niet eenvoudig. Uiteindelijk help ik hen uit de brand en geef hen de juiste oplossing voor dit dode probleem.

We doen meer oefeningen op deze manier. Bijvoorbeeld wat doe je als je als reisleidster in een niet roken toeristenbus geconfronteerd wordt met een gast in je bus die wel gaat roken en waarop de diverse gasten van je protest gaan aantekenen en de hulp van de reisleiding eisen. Als u het weet, laat mij dat dan ook weten. Ik weet wat ik zou doen.

Aan het einde van al mijn gastlessen, hebben de leerlingen veel geleerd. Dat zeg ik niet, dat vertellen de leerlingen mij en weer komen er leerlingen naar me toe en vragen ze mij of ze me mogen mailen. Ze zijn van plan een eigen project op te gaan zetten en indien er moeilijkheden c.q. vragen zijn willen ze mijn hulp hebben. Natuurlijk mogen ze me altijd mailen m.b.t. toerisme.

Zizi en haar staf hebben we Tblisi en omstreken laten zien. Geweldig wat een cultuur en natuur. Heerlijk uitgebreid gegeten. Lekkere wijnen gedronken, heerlijke lokale cognak gedronken. Examenfeesten meegemaakt. Natuurlijk naar het Shavnabada Klooster geweest, etc.

Leuk om dit vrijwilligerswerk te doen, vind ik. Ik geniet er met volle teugen van.

Nu 5 jaar later ben ik weer in contact met Zizi gekomen. Ze verteld me honderd uit over haar 2 kinderen die ze toen nog niet had. Ze brengt me weer in contact met sommige van haar / mijn leerlingen.

Ik hoop weer eens naar Georgië te komen. Dat zal een feest van herkenning worden.

Vandaag is het 26 mei, de nationale bevrijdingsdag in Georgië, die ik samen in 2005 in Georgië samen met Zizi en haar groep heb mogen vieren.

Georgiers zien toeristen als door God gezonden.

Wanneer komt u eens een keertje naar Georgië.

Gewoon doen.

Fred Vorstenbosch 26 mei 2010.