FRED VORSTENBOSCH in - Astrakan Rusland verhaal van Alina

In mijn reisverhaal over Rusland - Astrakan heb ik U het een en ander verteld over mijn reiservaringen aldaar.

Ik heb in Astrakan twee vertaalsters gehad.

Een van hen is Alina, een jonge 22 jaar) moderne vrouw, niet alleen erg goed in haar vertalingen Engels - Russisch en Duits - Russisch, en natuurlijk ook omgekeerd.

Ze houd van uitgaan, lol hebben, met vrienden zijn, zich vermaken, maar is ook erg serieus.

Ze weet wat ze wilt en dat is niet mis. Nu studeert ze Japans en dat is niet zo gemakkelijk, althans dat denk ik. Alina vindt dat schijnbaar niet zo moeilijk. Gewoon van het Russische schrift (Cyrillisch) en taal je gedachten concentreren op het Japanse schrift en taal, en dan gaat het allemaal heel begrijpelijk, althans volgens Alina.

Sinds mijn vertrek uit Astrakan hebben we contact gehouden en hopen elkaar weer eens op mijn toerisme missie terug te zien. Ik heb Alina gevraagd of ze een reis of andere ervaring in haar eigen land of stad aan mij zou willen opsturen, zodat ik deze zou mogen gebruiken om u het te laten lezen.

Op deze manier hopen we inzicht te geven, hoe de jeugd zich in Astrakan vermaakt of voelt.

Veel succes met het lezen van Alina haar verhaal.

Is het u ooit gebeurd dat je een onverwachte gast te ontvangt?

Niet uw buur of kennis die in dezelfde stad woont, maar een absoluut onbekende persoon, die uw verre verwant blijkt te zijn?

Slechts het aanbellen in het midden van de nacht deed me verschrikt wakker worden.

Met een slaperig gezicht en met half-open ogen vroeg ik me s‘morgens af, of ik de verantwoordelijkheid op me moest nemen om deze persoon de stad via een sightseeing te laten zien.

Het is geen gemakkelijke verantwoordelijkheid, zou ik zeggen.

Over het tonen van mijn stad, realiseer ik me, hoeveel of eigenlijk hoe weinig ik over mijn meest inheemse plaats in mijn leven weet.

Toch besliste ik, hoe dan ook, dat te wagen, hoewel ik op een of andere manier toch bang was, omdat mijn gast uit Moskou kwam.

Wat kan ik hem in een dergelijke - en uiterst kleine stad zoals Astrakan is, laten zien, dat 10 keer kleiner dan zijn stad Moskou?

Nochtans redde mijn gast mij uit deze situatie en stelde voor, dat wij eerst een fatsoenlijke maaltijd zouden moeten gaan eten.

Ik ben geen restaurant -goeroe, maar ik ken toch heel wat aardige en comfortabele plaatsen waar men een passende maaltijd kan nuttigen en er van kan genieten..

Ik begon de namen van de diverse restaurants op te noemen en mijn gast hield van de naam van één restaurant - de Academie van het Bier. Geweldig!

Het is niet zo dat ik met bier nu zo gelukkig was, maar in dit restaurant bieden zij een grote verscheidenheid van vismaaltijden aan, en als er iets is om voor Astrakan te komen en daarvoor reclame te maken, dan is het omdat Astrakan de zuidelijke hoofdstad van de visserij en verwerking daarvan is.

Wij bestelden een kraakbeenachtige vissoort, of eenvoudig hoe wij het hier zeggen - rode vis - en hadden een aardige - en prettige conversatie, terwijl wij op de maaltijd wachten.

De maaltijd was zo heerlijk, dat ik wenste dat mijn maag twee maal zo groot zou zijn, om reeds de volgende portie er bij toe te voegen..

Het werd langzaam tijd om aan enige fysieke bewegingen te gaan doen.

Het centrum van Astrakan is klein - men kan het binnen 30-40 minuten belopen.

Wij liepen door de Lenin straat die in het Lenin plein overgaat, om uiteindelijk bij het Kremlin aan te komen. - De eerste bezienswaardigheid die elke burger van Astrakan die aan een excursie met zijn gast zal beginnen, zal laten zien.. Nu merkte ik pas de resultaten van de restauraties op, die sinds Februari 2005 waren begonnen. De muren waren zo wit van helderheid, dat je er pijn van in de ogen van moest krijgen.

Ik besliste dit ogenblik ook niet te verliezen en bleef opscheppend vertellen.

De "Kerk van de Kathedraal van het Kremlin wordt beschouwd als om één van mooiste in Rusland. Toen Peter de Grote naar onze stad kwam en het Kremlin zag, zei hij, dat het de mooiste Kathedraal is die hij ooit had gezien, en gaf opdracht tot het nauwkeurige na bouwen van dit exemplaar welke bestemd zou zijn voor in Moskou.

Het Kremlin van Astrakan is werkelijk indrukwekkend, met zijn Gouden koepels fonkelend in de zon, en het geluid van de klokkentoren klok maakt het praktisch onmogelijk voor de doden om niet wakker te worden.

Toen de scherpte van de kleur wit van het Kremlin ons te veel werd en nadat wij ook naar andere oudere kerken en tempels rond gekeken hadden, besloot ik dat het hoog tijd was te gaan om onze ogen rust te gaan geven in het nabijgelegen park.

Daar konden wij onze ogen rust geven, maar niet onze oren

De oorzaak hiervan was dat er een kamerorkest het spelen was. "Wat geweldig!!!",

Ik dacht - wij hebben absoluut geluk deze dag!

De oorzaak er van is, dat er ook een tentoonstelling van volksambachten en het werk van lokale schilders en fotografen was. Op die schilderijen en de foto’s kon je verschillend Astrakan zie zoals: bij nacht, bij dageraad, gedurende de drukte - het werkingsgebied was zo enorm, dat ik kon nauwelijks geloven dat het één en hetzelfde mijn eigen stad was - het leek allemaal zo verschillend!

Terwijl ik over dat nadacht hoorden wij luide gejoel van de menigte.

"Wat is dat" - dacht ik. En toen viel het kwartje bij mij.

Deze week waren er bioscoopfestivals van komedies "Glimlach, Rusland" gaande.

"Maar wat" gebeurt er? Ik was benieuwd.

Wij verlieten het park en draaiden de hoek om, van waar het - gejuich -, werd gehoord en op een menigte van mensen struikelden, die zich rond een gebouw verzamelen.

"Juist!", - nu begreep ik het ook, - "er werd een gereconstrueerd bioscoop, dat jarenlang na de instorting van de Sovjetunie verlaten bleef, heropend

. Maar wanneer waren zij erin geslaagd om dit te doen?!?!?"

Ik verliet de stad 2 weken er vóór en het bleek dat sommige dingen binnen die tijd veranderden.

Nu bevonden verscheidene Russische filmsterren zich voor het bioscoop gebouw en stonden op het punt dit gebouw officieel te gaan openen.

Ze gaan oude films in deze bioscoop tonen. - "Hartstikke leuk" dacht ik.

We verlieten de beroemdheden om van hun glorie te genieten en gingen verder onze weg., Toen ik voelde plotseling een vreemde onbekende oppervlakte onder mijn voeten.

Ik keek naar beneden en kwam te weten dat de weg waarop wij liepen plotseling op koppel stenen was gemaakt. Mijn gedachte "wanneer zij erin geslaagd waren om dit te doen?"

Maar toen bemerkte ik dat het niveau waar wij op liepen veel lager was van toen gebruikelijk. "Ah, ze sneden gewoon enkel het moderne asfalt weg en bereikten de 19de eeuw bestrating!" Werkelijk, nooit draag ik hoge hakken schoenen. Deze hoge hakken zijn bestemd voor de wellustige en slechte meisjes die nauwelijks op hun manier op 12 centimeters hoge hakken zich kunnen voort bewegen. Maar plotseling waren deze ook uit de mode.

Die dag, leek de stad veranderd voor mij, alsof ik er verscheidene jaren niet geweest was en niet alleen 2 weken niet geweest was.

Ik zag de gebouwen die ik nooit er vóór had opgemerkt, en ik verwonderde me over de ornamenten die ik nu wel zag en eerst niet, hoeveel keer ik ook langs toen ging.

Ik hoopte, dat minstens de bootcruise, het oude en vertrouwde gevoel me zou teruggeven.

Wij namen een cruiseboot die ons op en neer de rivier de Wolga voer.

Van de rivier kijkend, lijken de steden altijd verschillend, maar wat werd ik verrast bij het aantal van die in rijen langs de kade van de rivier zich uitrekkende en de talrijke boten die zich op de wateroppervlakte bevonden.

Ver weg in de lucht konden wij een lange brug zien hangen, zoals een regenboog, over de grenzeloze ruimte van de rivier.

"Na enige uren varen zagen we de zee en heel veel lotusbloemen gebieden.

De zon rolde dichter aan tegen de horizon, en wij waren weer op weg naar huis.

Wij liepen langs de kade van een kleine rivier, waar de oude handelaren huizen,stuk voor stuk elkaar opvolgden.

Ik dacht hard na om historische feiten in mijzelf op te halen om feiten over die gebouwen te herinneren en te assembleren, die ergens ver weg in mijn geheugen waren.

Ik dacht dat ik het niet goed deed, veronderstelde ik, maar mijn gast had een geweldige glimlach op zijn gezicht, en ik begreep dat hij absoluut tevreden was.

Hij vertelde me dat hij van de oude stad hield qua de oude de beschaving in de gematigde staat waarin het nu is, en raakte lichtjes teleurgesteld toen ik hem vertelde wat het nieuwe glazen gebouw daar, Mc Donald's was, waar de stad 448 jaar bestond zonder dit moderne glazen huis.

"Over twee jaar (2008), zal er een herdenking zijn. De stad bestaat dan 500 jaar.

Kom hier heen! Het moet pret zijn!"

Ik zei dat tegen mijn gast bij de vertrekpoort op de luchthaven, toen ik hem weg bracht.

Door het lawaai van het herbouwen, moest ik harder praten.

"Wij nemen de tweede plaats in na Moskou in ruimte om te bouwen in Rusland" - zei ik trots.

"Misschien zijn wij dan niet zo klein en ver van jullie" - voegde ik er met een lach aan toe.

En de laatste grappen aan elkaar vertellend namen we afscheid van elkaar.....

Alina