Het was einde juli en onze pa begon aan zijn verlof te denken.
Zijn vleugje hoop werd echter vlug in de kiem gesmoord toen ons ma sprak van eens een nieuw papierke aan de muur te plakken, want ze was er zo langzaamaan op uit gekeken.
“tisvanda”, dacht onze pa, maar dit dan nog liever dan schilderen, al had hij de maand augustus toch een beetje anders voorgesteld.
Bij het nieuw papier past dan eigenlijk een nieuwe luchter, de schuifdeur is nog van de jaren stillekes, het salon is hoognodig aan vernieuwing toe en de keuken dient te worden opgefrist.
Mag het iets meer zijn, zouden ze in de winkel vragen.
Onze pa deed dan een loffelijke poging om het tij te doen keren en de stroom van ideeën wat tegen te houden, maar op het einde moest onze pa toch bekennen dat hij er alweer eens was ingetrapt.Wij mannen, zei opa nog, wij hebben het gevoel van de baas te zijn in huis maar weet wel, dat het steeds bij een gevoel blijft, en dat de lakens niet door ons worden uitgedeeld.
Een heel realistische opmerking van mijn wijze opa.
In het begin wat tegenstribbelen, dat ligt zo een beetje in zijn aard, maar eigenlijk vond onze pa dat ons ma gelijk had en zo was de vrede vlug hersteld.
Op een mooie dag, de zon scheen zelfs, dus dubbel zo moeilijk, nam onze pa dan maar het initiatief want als hij zegt ik kuis, dan kuist hij, dan kan zelfs ons ma hem niet tegenhouden.
In eerste instantie werden natuurlijk alle kasten leeggemaakt, want die moesten immers verplaatst worden om aan de muren te geraken.
Dat is een wet waar we niet te buiten kunnen, zei onze pa heel filosofisch.
Hier mocht ik ook mijn steentje bijdragen, mijn protest dat kinderarbeid strafbaar is werd hier zo maar simpelweg weggewuifd.Het eerste probleem was alles een voorlopige nieuwe plaats geven met als moeilijkheidsgraad dat ge er nog steeds moest aan kunnen en nog belangrijker, men moest onthouden waar men het had gelegd.
Niet zo eenvoudig, ik kan het u garanderen.
Eens alles uit de living versleept stond het huis zoe ouverhoep dat over iedere beweging eerst goed moest worden nagedacht, precies een bouwwerf.
Ongelooflijk wat men allemaal bijeen krijgt met de tijd, en verrassingen zijn dan helemaal niet uitgesloten wanneer plots iets te voorschijn komt wat al jaren verdwenen was of waarvan men zelfs het bestaan niet meer wist.Om mooi werk te leveren, en dat wilde onze pa, moest het oude papier eerst worden verwijderd en daar was hij dan ook aan begonnen.
Hij dacht dat het hier een vluggertje ging worden, maar dan had hij buiten de muur gerekend want in plaats van grote stukken kwam het weerbarstige behang er maar met mondjesmaat af.
En als het dan toch eens lukte, wat hem met een grenzeloze blijheid vervulde, kwam er echter, bij nader toezien, niet alleen het papier af maar ook hele stukken plaaster,
Een bijkomend werkje waarop onze pa schijnbaar helemaal niet had op gerekend aan zijn reactie te horen.
Met plaaster, veel geduvel, geduld en water werd dan maar het papje klaargemaakt.Professioneel werk was het niet, maar om eerlijk te zijn, het resultaat mocht gezien worden, en dat vond de ganse familie aan wie hij zijn meesterwerk toonde.
Onze pa had horen zeggen dat vliespapier zo eenvoudig was om aan te brengen, en dat het de oneffenheden verdoezelde.
Allemaal de auto in en naar de winkel, oma pinkte naar ons ma zo van: “hij meent het”.
En of hij het meende.
Dus weg de paptafel, gedaan het gevecht met het ingepapte papier, finito dat vijftig keren meten, de lijm werd rechtstreeks op de muur aangebracht en dan maar plakken.
Ik dacht dat onze pa het zelfs leuk vond maar heb het maar niet gevraagd.
Nog een prettige vakantie en hou u goed.
Sponske.