|
het zijn maar zwarten
Het lijkt wel een afwijking van mij, maar weer kan ik de verontwaardiging van Mia Doornaert in haar column 'Doorgeprikt staat netjes' (zie De Standaard van 2 maart) niet volgen.
Dat in Europa minder aandacht is besteed aan de Arabische slavenhandel dan aan de Europese is een feit maar dit heeft alles te maken met het eurocentrisme in onze geschiedschrijving en niet met een duistere machinatie die ons zou beletten om over de islam de waarheid te vertellen. Dat zelfde eurocentrisme heeft onze geschiedschrijvers ertoe gebracht de kruistochten en de conquista van Latijns-Amerika voor te stellen als heldendaden en de tegenpartij - Saracenen en 'Indianen' - als onbeschaafde en goddeloze wilden.
Doornaert neemt de verdediging op zich van de zwarte Afrikaan als slachtoffer van racisme, maar de zwarte Afrikanen vormen geen homogene groep. De genocide in Rwanda was een racistisch conflict tussen Hutu's en Tutsi's. En telkens - zowel in Darfur als in Rwanda - zien we hetzelfde: ras of geloof wordt aangegrepen als een excuus om de eigen misdaden te rechtvaardigen terwijl het in wezen om een economisch conflict gaat, meer in het bijzonder om de strijd voor meer landbouwgrond.
Doornaert klaagt terecht aan dat onze pers te weinig aandacht heeft voor de gruweldaden die in Afrika worden bedreven, maar wie is daar verantwoordelijk voor? Toch niet de 'moslimvrienden' onder de journalisten? Over de misdaden in Tsjetsjenië wordt evenmin voldoende gepubliceerd. De enige verklaring voor deze verwaarlozing lijkt me dat de media ervan uitgaan dat voor deze onderwerpen geen publiek is, een commerciële overweging dus.
Trouwens, kwaliteitskranten als De Standaard en De Morgen, doen het terzake wel iets beter, maar of zij zelf voldoende doen daar mogen de buitenlandredacties eens een gewetensonderzoek over afleggen. Hoe vaak is er de afgelopen tien jaren bericht over de slachtpartijen in Oost-Congo en op welke pagina: hoeveel aandacht hebben de ruim drie miljoen slachtoffers in de Vlaamse en Westerse media gekregen? Bestaat er geen verband tussen de houding van de Westerse pers en de onverschilligheid van de internationale organisaties zoals de UNO die soldaten uitstuurde die de feiten mochten registreren maar niet mochten tussenbeide komen?
|
