|
kleine kabbala van het kabaal
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
men schrijft, verdrijft de tijd
zoals men dieven verjaagt
met schoten in de lucht
meer ernst en het wordt een droeve klucht
een meesterkok die zich beklaagt
bij een dove keukenmeid
men moet het luchtig houden
de somberste tombe
is een tafel onder het schuim van kant
meer gewicht maakt van de aarde weer
een schijf, een gekarteld blad
dat door de ruimte ratelt
de draden doorsnijdt
waaraan de sterren hangen
men schrijft gevangen
in de betovering van het woord
een vogel die door nevel
en deemstering boort
en de nevel verdicht tot beelden
die men aan kan spreken
bij hun eerste naam
van toen de wereld nog bevroren was
een glazuren zwijgen
dat naar adem zocht
om de deemstering weg te blazen
men schrijft, men rijft de bladeren samen
die zigzagden uit de boom van de taal
men luistert naar het ruisen
naar de aloude rust in dit ruisen
want wie zich in blijft houden
maakt nog het meest kabaal
|
