Dit is de bijnaam die ik in Congo kreeg van mijn leerlingen, toen ik nog les gaf.
Les geven vergde van mij grote inspanningen.
Er moest heel veel voorbereid worden waardoor ik geen tijd had voor uitstapjes of fietstochtjes.
Ik was altijd op mijn eentje. Van daar kwam die naam 'de man alleen'.

Een ongeluk maakte na tien jaar een eind aan mijn leraren loopbaan.
Ik kwam terug naar België en liep jaren lang verloren in het ene beroep na het andere.
Mijn droom was uiteen gespat.
Later kon ik die gedeeltekijk terug opnemen door aan asielzoekers Nederlands en Frans te leren.
Raar maar waar maar dit deed ik ook gedurende 10 jaar.

Drie keer was ik op restaurant aan tafel met de familie van Colette en drie keer werd ik onwel. 
Ik heb er geen verklaring voor. Ja is er wel een verklaring voor?
Het besluit is wel genomen:'Jij gaat niet meer mee naar maaltijden met mijn familie'.
Colette heeft gesproken en ik wordt in volle werkelijkheid 'l'homme seul', wat ik reeds altijd ben geweest.
De kloof van 18 jaar leeftijdsverschil eist nu zijn tol.
Colette zorgt zeer goed voor mij maar we spreken zelden dezelfde taal.
Voor haar stel ik te veel vragen waarop bijna nooit een klaar antwoord krijg.

Dochters trekken naar de papa uitgenomen mijn twee dochters die altijd maar op mijn kap zitten.
Dit is geen inbeelding maar werkelijkheid.
Ook daar heb ik geen verklaring voor.

En toch is het slechts nu pas dat ik me een beetje alleen begin te voelen zonder echt eenzaam te zijn.

Thuis voel ik me goed en in mijn tuin kan ik me nog nu en dan uitleven.
Ik wordt stilaan oud en voel me af en toe versleten.