Aangename kennismaking. Ik ben Sus, Suske pour les dames.
De laatste telg van de familie Wiet.
En ik ben al enige tijd straatvrijwilliger in het Antwerpse. Ik ga nog niet verklappen waar juist, en dat heeft zijn reden.
Het motto van de glorieuze familie Wiet is altijd geweest:
“Laat de waarheid nooit ofte nimmer in de weg staan van een goed verhaal.”
Ok, zelfs die leuze is gepikt, maar zo gaat dat in de familie Wiet.
Juist daarom ga ik niet verklappen waar ik ergens met de rode vuilzak en knijper ronddwaal.
Jij, beste lezer zou wel eens kunnen komen kijken of het wel klopt wat ik zeg! En dat laten we liever een beetje een mysterie blijven.
Ik zie u fronsend kijken:
“ waarom begint die K. Wiet nu een blog over straatvrijwilligers? Wat is daar nu zo interessant aan? Waarom zou ik dat in 's hemelsnaam lezen?”
Awel, beste lezer het antwoord is simpel en duidelijk:
Het Straatvrijwilligersschap wordt stiefmoederlijk behandeld in de wereld van de Blogs! Het staat in de schaduw van zovele tijdsbestedingen die het veel minder verdienen!
Iedereen die zich keukenprins of prinses waant schrijft een blog over de zoete koekskes die ze bakken, de bechamel die schift, de cuisson van de patron, veganistische frikadellebollekes en andere aanbaksels.
Computerfanaten vullen heelder blogs over hun harde en zachte Ware, over een RAM zonder de schapen, over Bitten en Byten, over over 3-4 en 5G (uit respect voor mijn West-Vlaamse vrienden volgt er nu geen grap!).
Mode! Nog zoiets dat duizenden blogs vult! Die van dit jaar, die van verleden jaar, die van volgend jaar.
Eerlijk: Suske kan hier niet meer volgen: ze willen nu allemaal een poep zoals B.Joncé of één zoals die van Kardas Jan dinges, maar riskeer niet te zeggen dat hun derriére dik is in die rok of het kot is te klein!
Er is een blog over vanalles en nog véél meer zoals De Loze Vissers Blog,
De Line Dance Lions blog, De Rooi Jarrebees Blog, De Bio Boterboon Blog enz..
Maar waar blijven de tientallen, honderden, duizenden blogs die de Straatvrijwilliger verheerlijken en het maatschappijverheffende Straatvrijwilligersschap (dit levert punten op bij scrabble) ophemelen!
NIEVERANCE! Bijna! Of toch véél te weinig! Voila!
En onder het motto:”geen woorden, maar daden, als het me maar niks kost!” heb ik Sus K. Wiet beslist en besloten om te gaan bloggen over het wel en wee van de Straatvrijwilliger.
Géén dagboek maar een weekboek. Buiten ziektes, vakanties en andere natuurfenomenen ga ik trachten om U, waarde lezer, “tot lering en vermaak” elke maandag inkijk te bieden in deze boeiende materie.
Ik zie ondertussen wel de vraag die op uw lippen ligt en ik begrijp uw nieuwsgierigheid.
Waarom Sus? Waarom zijt gij gestart als Straatvrijwilliger? Een man met zoveel talenten, zoveel mogelijkheden? Waarom hebt gij voor dit mooie maar nederige bestaan gekozen? Ge kunt op zoveel manieren ten dienste staan van uw medeburgers!
Wel beste lezer: hier volgt dan het hele verhaal. Zet U schrap want er volgt onder andere een ontboezeming uit het putteke van mijn ziel.
Ook al zie je het niet steeds, ik heb de jaren van verstand al enige tijd geleden bereikt.
Op het werk begonnen collega's Sus horrorverhalen op te dissen over de pensioengerechtigde leeftijd en de moeilijke jaren nadien.
De dagen van “Wein, Weib en Gesang” zouden over zijn en als ik er niets aan deed zou het schrikwekkende Zwarte Gat mij en mijn geest verteren.
Het Zwarte Gat: de schrik van elke gepensioneerde!
Na een gevuld leven waarin haast elke dag, elk uur en elke minuut gepland en georganiseerd is, volgt er van de éne dag op de andere...niets.
In het lang en het breed werden alle mogelijke hobby's en vrijetijdsbestedingen overlopen. Spijtig genoeg hadden ze haast allemaal één of meerdere onoverkomelijke minpunten.
Ik geef enkele voorbeelden:
VISSEN: met het grootste respect voor alle vissers, dat is echt niks voor ondergetekende. Geduld en Sus: dat is water en vuur. Wachten tot er iets gebeurd, daar krijgt Sus het van op zijn Sijskes(!). En van lang naar kabbelend water kijken: dorst en hoog water . Dus wordt de hengel afgechreven.
PETANQUE: concentratie en nauwkeurigheid heeft Sus genoeg. Goed mikken en een perfecte balans: ook geen probleem. Een arendsoog en een vaste hand: check!
Maar … al deze eigenschappen worden teniet gedaan door Sus zijn temperament. Één keer heeft Sus deelgenomen aan een tornooi. Alles verliep uitstekend en voor de zoveelste maal kwam de bol van Sus vlak bij de rode cochonnet. De eindoverwinning lag zo goed als vast. Sus proefde de champagne al. Maar toen gebeurde het: met zijn laatste bol ketste de tegenstrever Sus zijn winnende bol opzij en daardoor ketste die de andere bollen van zijn team in de coulissen. Zij verloren daardoor met 0 tegen 13 punten. Elke petanque speler weet wat dat betekent! Tot zijn grote schande moest Sus toen de “Fanny Kussen” *
Nooit ofte nimmer heeft hij nog een petanquebal aangeraakt
(wordt vervolgd...)
1*wil je weten wat dit betekent? Kijk dan even op https://www.obut.com/nl/regels-van-het-petanque-spel
Sus heeft vele talenten, waaronder zingen, toneelspelen, stand up comedy, goochelen en nog meer. Maar welke moest hij kiezen om verder te ontwikkelen na zijn pensioen? Hij begon dan ook systematisch deel te nemen aan TjinTjansPlein got talent The voice of Deurne Noord, de Hobokense Schamoteur ( goochelaar), The masked Borgeroutenaar, Iedereen in Mareksem Beroemd en in de beroemde revue “het Witte Paard” van café de Gouden Leeuw in de Trammezantlei.
Was het pure jaloezie? Speelde er corruptie? Werden er onder tafel en in donkere hoeken grote geldbedragen overhandigd? Richt de gok maffia zich op de cultuursector?
Wat de oorzaak ook: Sus werd straal genegeerd! ( dramatische stilte aub)
Dus een toekomst in de culturele sector viel ook weg.
Een volkstuintje dan. De prinsessenboontjes zien bloeien. De zon zien opgaan achter selder, prei en onbespoten tomatjes van eigen kweek! Wie wil dat nu niet.
Genoeglijk achteroverleunen na hard labeur tussen fiere bonenstaken volslanke pompoenen. Hoe mooi kan het leven van de landarbeider zijn.
Tot ge aan zo een tuintje wilt geraken!
Napoleon had zijn Waterloo, Nixon had Watergate,Caesar liep op Brutus en Sus K. Wiet verloor de strijd om het Volkstuintje. Een wachtrij tot Sint Juttemis, op zijn minst, en waarschijnlijk nog wat jaren erbij.
Het was duidelijk dat Sus op het moment dat hij een lappeke grond ter beschikking zou hebben, niet meer in staat zou zijn om een riek, schop of kruiwagen te hanteren. De gekende Vlaamsche klassieker “K Heb de mot in mijn lijf” van de gekende charmezanger Paul Boey*1 , kwam in Suske op.
Zijn verstijfde vingers zouden niet meer in staat zijn “jarrebeezekes en peekes” te oogsten! Zijn rug zou de kracht niet meer hebben om de kruiwagen te tillen, gevuld met knol en andere selders, kale en andere bassen, pom ende poenen.
Stilaan begon onze pensioengerechtigde volksheld toch een beetje in paniek te raken. Zou hij dan toch de strijd tegen het Zwarte Gat verliezen?
(wordt vervolgd)
SUS K. WIET
1Paul Boey ik heb de mot in mijn lijf https://www.youtube.com/watch?v=AIv7Fwvabqw
En in het diepst van zijn ellende kwam er een straaltje licht tussen de duistere wolken geschenen. Tijdens het eten van zijn middagbokes (éne met hesp, éné met zwarte saucis en éne met kaas, voor de geïnteresseerden) ving Sus een gesprek op tussen twee madams over hun respectievelijke halve trouwboeken. Het gesprek was eerder een litanie van allerheiligen over het feit dat “hunne lekkere” nooit meer thuis was.
Sinds ze golf speelden, hadden die altijd wel een excuus om het af te stappen, op zwier te gaan, te vergaderen zogezegd.
En alles zogezegd in het teken van sport en gezondheid.
En dan waren er nog de tornooien én zelfs op vakantie waren ze er nooit om hun ega haar rug in te pappen met zonnekreem factor 50.Geen tijd schat, want ze waren uitgenodigd door de plaatselijke golfklub onder de palmen.
Deze uitleg deed Sus wegdromen!
Buiten zijn, volop in de natuur, de vogeltjes die fluiten, de bijtjes die zoemen, een stukske rustig wandelen, wat beweging en niet te moe worden. Vooral niet te moe worden. Dat klonk als hemelse muziek! Eureka!
Zo snel het kon ging Sus kijken bij de plaatselijke golfklub. En inderdaad, alles was zoals hij het zich had voorgesteld! Een sport een heer van standing, een Sus K. Wiet waardig...
Golfen leek Sus de ideale oplossing om de te vermijden dat hij na zijn pensioen zou wegzinken in een duister dal van melancholie, eenzaamheid, tristesse en in-de-put-zitterij.
En hier volgt dan de aangekondigde bekentenis: ik Sus K. Wiet ben, ik ben... gierig.
Voila, het is er uit,nu weet alleman en iedereen het! Ik geef niet graag geld uit. Alhoewel, zo'n geheim is dat nu ook weer niet, iedereen die mij kent weet dat al. Voor Sus een euro lost moest er al veel gebeuren.
En toen ik dan de prijzen van de golfstokken hoorde. En dat ge er zo veel van nodig hebt. En de kost van die ballekes, mens toch! En die tjoepeks om de bal op te leggen moet ge ook nog eens betalen. En dan zijt ge nog geeneens lid! En de prijs van een pintje in die kantine. Jongens toch.
Wat de doorslag gaf, was het feit dat ge voor die nest ijzeren stokken een apart karreke op wielen moest kopen. Toen zei Sus dat hij thuis nog een oude caddy had staan om boodschappen te doen en dat dat ook wel zou lukken.
Laat ons het hierop houden dat hij toen zijn pintje niet moest betalen in de kantine van de golfklub. Vervolgens dat hem vriendelijk maar dringend gevraagd werd niet meer terug te komen.
Dus tot zover Sus zijn golfavontuur. Maar...
Het was alsof het lot hem alsnog toelachte. Alsof een mysterieuze hogere macht tussenkwam en hem de weg en zijn toekomst wees!
Onbewust van wat er te gebeuren stond, nam Sus op éne schone maandagmorgen een boekske van Antwerpen en omstreken uit de brievenbus.
En daarin stond hoe men straatvrijwilliger kon worden1.
En toen begon Sus zijn brein in turbo te gaan.
Waarom zou hij geen straatvrijwilliger worden, het was nog interessanter dan golf spelen!
In plaats van met verschillende stokken rond te zeulen, moet ge maar 1 knijper hebben!
In plaats van altijd tegen eenzelfde balleke te kloppen,kunt ge 101 verschillende zaken knippen en knijpen!
In plaats van naar zo een klein gaatje te moeten mikken, zwiert ge het in een grote rode zak.
Ge moogt die zak in een oude caddy van de boodschapjes steken!Dat rijdt gemakkelijk.
In plaats van altijd op dezelfde manier te moeten zwieren, kunt ge de meest creatieve slagen uitproberen.
Daarover volgt trouwens ooit een apart hoofdstuk!
En ge doet evengoed een goede wandeling. De frisse lucht, de fluitende vogeltjes, de zoemende bijtjes, ze zijn er allemaal ook!
Er ligt altijd wel wat om op te rapen, dus als ge thuis wilt verdwijnen, ge hebt steeds een excuus.
En dat pintje kan je hopelijk binnenkort, na gedane arbeid even goed in je stamcafé drinken.
Beste en waarde lezer, U bent natuurlijk nu geschrokken!
Een bericht van SUS? Het is toch geen maandag! Wat is er gaande? Vergaat de wereld, of toch een stukske ervan? Is er iets ernstigs met onze geliefde blogger aan de hand? Wat kunnen we doen om hem te helpen? Polies! Pompiers! Den Onderd bellen?
Wees gerust, kalmeer, laat uw bloeddruk zakken want niets van dat alles is nodig.
Dievanons, en dat is niet Slongs, die heeft mijn vorige bijdrage gelezen. Mensenkinderen, het kot was te klein! Het was de hele avond het spelleke van de Kapotte Televisie: beeld maar geen klank! Sus kon in het hondenhok slapen, bij manier van spreken en ik moest op mijn communiezieltje beloven om officieel mijn excuses aan te bieden! Dus hier gaan we:
Waarde en zeer edel geachte dames en heren golfspelers en zeker mijn schoonbroer,onzen Bart,
ik, Sus K. Wiet bied hierbij mijn welgemeende verontschuldigingen aan voor alles wat ik over het edele golfspel en zijne beoefenaars gezegd en geschreven heb.
Het is een goddelijke sport en ieder die het beoefent is een toffe Pee of Peeïn.
Neem, lezers en waarde schoonbroer, in het vervolg alles wat ik schrijf cum grano salis, en cadit quaestio, zou ik zo zeggen.
Tot volgende week en dit keer ook met de groetjes van Dievanons, niét Slongs!
