En in het diepst van zijn ellende kwam er een straaltje licht tussen de duistere wolken geschenen. Tijdens het eten van zijn middagbokes (éne met hesp, éné met zwarte saucis en éne met kaas, voor de geïnteresseerden) ving Sus een gesprek op tussen twee madams over hun respectievelijke halve trouwboeken. Het gesprek was eerder een litanie van allerheiligen over het feit dat “hunne lekkere” nooit meer thuis was.

Sinds ze golf speelden, hadden die altijd wel een excuus om het af te stappen, op zwier te gaan, te vergaderen zogezegd.

En alles zogezegd in het teken van sport en gezondheid.

En dan waren er nog de tornooien én zelfs op vakantie waren ze er nooit om hun ega haar rug in te pappen met zonnekreem factor 50.Geen tijd schat, want ze waren uitgenodigd door de plaatselijke golfklub onder de palmen.

Deze uitleg deed Sus wegdromen!

Buiten zijn, volop in de natuur, de vogeltjes die fluiten, de bijtjes die zoemen, een stukske rustig wandelen, wat beweging en niet te moe worden. Vooral niet te moe worden. Dat klonk als hemelse muziek! Eureka!

Zo snel het kon ging Sus kijken bij de plaatselijke golfklub. En inderdaad, alles was zoals hij het zich had voorgesteld! Een sport een heer van standing, een Sus K. Wiet waardig...

Golfen leek Sus de ideale oplossing om de te vermijden dat hij na zijn pensioen zou wegzinken in een duister dal van melancholie, eenzaamheid, tristesse en in-de-put-zitterij.

En hier volgt dan de aangekondigde bekentenis: ik Sus K. Wiet ben, ik ben... gierig.

Voila, het is er uit,nu weet alleman en iedereen het! Ik geef niet graag geld uit. Alhoewel, zo'n geheim is dat nu ook weer niet, iedereen die mij kent weet dat al. Voor Sus een euro lost moest er al veel gebeuren.

En toen ik dan de prijzen van de golfstokken hoorde. En dat ge er zo veel van nodig hebt. En de kost van die ballekes, mens toch! En die tjoepeks om de bal op te leggen moet ge ook nog eens betalen. En dan zijt ge nog geeneens lid! En de prijs van een pintje in die kantine. Jongens toch.

(wordt vervolgd)