Heemkundige kring van Rijkevorsel, nieuw jaarboek 2021

Het was in de beginjaren van de Heemkundige Kring. We werden uitgenodigd om naar Dave (Namen) te komen, in de buurt van Namen. Daar was een gesticht van de Broeders van Liefde. We zouden er een bezoek brengen aan dat huis. Die instelling was al geen gesticht meer, zoals we er vroeger een beeld van hadden was nu een psychiatrich centrum in volle overgang. Daar werden wat we vroeger krankzinnigen noemden, opgevangen. We kregen er een rondleiding door de directeur van de instelling. Hij nam ons mee door een doolhof van gangen en lokalen. We zagen overal patiënten die soms minder en soms wat meer voor zichzelf konden instaan. We zagen volwassen mannen met een verstandelijk niveau van drie jaar een sigaret roken en anderen die als een plant leefden. Het was een zeer ingrijpende ervaring. De directeur gaf uitleg over de nieuwste ontwikkelingen in het centrum. De zieken waren voortaan niet langer heel de dag opgesloten en sommigen mochten in het weekend naar huis. Men probeerde voor hen een warme thuis te creëren. Dit was allemaal nieuw en de zieken verbleven in vrij nieuwe gebouwen. Op een deel van het terrein stonden ook nog de oude gebouwen van voor de veranderingn. ze waren klaar voor de afbraak, maar toch waren er nog kamers te bekijken die vroeger moesten dienen voor de zieken.Ook liet hij een afgedankte isoleerkamer zien. Soms gebeurde het dat iemand een crisis kreeg en dan werd hij op zo'n kamer opgesloten. Daar waren beelden te zien die al meer dan veertig jaar op ons netvlies blijven hangen zijn. In de deur stond een stukje micaglas, ondoorzichtig. Daar mocht geen echt glas in staan want iemand in crisis zou zich eraan kunnen verwonden door het glas te breken, alhoewel hij enkel zijn eigen lichaam had en gee andere hulpmiddelen. Sommige hadden ondanks dat toch pogingen gedaan om uit te breken en krasten met hun nagels sporen in het dikke, onbreekbare mica. Milimeters diep waren die. De Directeur: "Als iemand in crisis is, en hij denkt dat de cel in brand staat en vol vuur is, dan is dat voor hem echt, heel echt, alhoewel er geen vuur te zien is. Op zo'n moment willen ze vluchten uit die cel en dan onstaan die krassen". 

Later werden we uitgenodigd aan de tafel voor een maal. We werden bediend door een psychiatrisch patiën die graag ober was en dat ook aankon. Hij deed voortreffelijk zijn werk, alhoewel hij wel zijn broek achterstevoren aanhad en die dan ook nog open stond. Dat was het minste van zijn zorgen. Toen we van Wallonië terugkeerden naar Rijkevorsel waren we zwaar onder de indruk van wat we gezien hadden.

Over wie die directeur van dat psychiatrisch centrum was en zijn relatie met onze gemeente,kan je lezen in ons jaarboek dat binnen enkele weken uitkomt. Lees er meer over achter deze link: Recente jaarboek. M.B.