Werkgevers & Kinderbijslagfondsen: om van te snullen!
Ik kom zojuist te lezen in De Tijd dat de werkgevers er tegen zijn om één fonds op te richten, zoals door de consultant Deloittre geadviseerd aan de Vlaamse Regering. Dat dit een besparing van 197 miljoen euro kan opleveren, daar hebben Van Eetvelt en Co geen oor naar: hun machtsbasis is in gevaar en dan hebben argumenten, die ze zelf uitspelen naar de syndicale organisaties, geen waarde meer en zijn niet van tel.
Wie kan dat geloven dat in Vlaanderen er 13 (dertien) fondsen zijn die deze kindergelden uitbetalen aan de werknemers. Dat is toch pure verspilling! Onmiddelijk na WO II was dat misschien nog verdedigbaar (geen giraal geld, niemand van de wernemers had een geldrekening, hoogstand in de ideologische discussies, enz..). Maar nu in 2016, 70 jaar na het einde van deze oorlog, waar het verzenden van een mail niets kost, het opmaken van een overschrijving en de uitvoering ervan in een fluitje van een cent geregeld is én kan vermenigvuldigd worden, lijkt mij het standpunt van Voka & Unizo niet meer van deze tijd.
De Sociale Zekerheid is een gewrocht aan het worden. Steeds maar heeft men er bijgebouwd als er geld voor was; nooit heeft men iets afbebouwd. En de partners willen niets inleveren, noch de vakbonden (de Werkloosheidsuitkeringen zijn in de volksmond de 'oorlogskas' genoemd), noch de werkgeversorganisaties, bewijze bij deze de discussie omtrent de kinderbijslagfondsen.
"Het Vlaams Parlement moet zijn cateringcontract vernieuwen, maar oppositiepartij Groen vreest dat er onvoldoende garanties zijn op het vlak van duurzaamheid."
Vooral Groen wil meer duurzame produkten verwerkt zien in de verschillende keukens van het Vlaams Parlement. Daar is niet op tegen, integendeel! Maar, nu gaan ze een werkgroep oprichten om na te gaan of de proportie van duurzame produkten toeneemt in de tijd.
Ik dacht dat er interessantere zaken te doen waren in het Parlement, of vergis ik mij!?
Het Vlaams Parlement en hun leden is maar een schim van wat ik en ook anderen gedacht hadden dat het zou moeten zijn! De tijden zijn anders: Europa is er, de Mondialisering is ook nu een feit, de Wereld is nu inderdaad een dorp geworden, enz... Maar dat legt niet alles uit! De grote uitdagingen van het heden, de echte bekommernissen van de mensen, fundamentele vragen worden niet gesteld noch besproken.
In een gesprek met een Krant uit het Noorden van dit Land, is Tobbach the old terug van wegeweest te zijn.
ik ben het met hem eens dat de steden en gemeenten geen boodschap meer hebben en zeker niet ondersteund worden door de Vlaamse Regering en de Vlaamse Parlementsleden.
Als ik soms via TV zie hoe het er aan toegaat in het Vlaams Parlement, jongens toch, 't is huilen met de pet op! Als dat de verkozenen zijn van het Volk, die het Algemeen Belang dienen te verdedigen, dan zijn we nog niet zo thuis! Triest, ongelooflijk welke benulligheden er daar worden geproduceerd! En dat allemaal op kosten van de Gemeenschap! Een Gewest onwaardig.
Dus, Tobback de Echte, heeft dik gelijk als hij zegt dat hun bezigheden meer het initiatief van de besturen lam legt dan deze te bevorderen.
Voor zes op de tien studenten is het eerste jaar van de universiteit een te hoge drempel.
Nieuwe wijn in oude zakken!
Als ik in 1962 mijn eerste jaar aan de KUL afwerkte, werd in de eerste les al gezegd: kijk links en rechts van jou en één van de twee zal het tweede jaar niet halen.
Het slaagpercentage van de 1ste Kan. was in 1962 42.5 %! Dus, wat met de toestand van nu!
En de 'overgang' van de middelbare naar den 'Unif' was al zeer moeilijk toen. Wie niet alles op alles zette in het eerste jaar, kwam er niet.
Het verschil nu, is dat men dat in economische termen uitdrukt.
Werkervaring belangrijker dan diploma bij aanwervingen
UNIZO heeft het warm water uitgevonden! Werkervaring is belangrijker bij aanwervingen.
Dat systeem bestaat al meer dan 60 jaar in Duitsland en werkt zeer goed: het is één van de successleutels van de Duitse Economie na WO II. In Duitsland gaat het hem over een structurele visie op lange termijn, die positieve resultaten laat zien. Hier, in ons Land, is het een bevlieging die nu en dan eens opduikt in de geesten van ondernemers als het hun past.
Opleiding, investeren in 'human capital' is voor elke ondernemer niet zo evident. Het kan ook riscicovol zijn! In alle geval zijn het 'kosten' en die willen ondernemers zo veel mogelijk vermijden of ingekrimpt zien.
In de jaren 60 van vorige eeuw, waar de werkloosheid historisch laag was (2.8 % van de werkende bevolking) waren er permanent tekorten op de arbeidsmarkt. De orderboekjes puilden uit van toekomstig werkvolume! Om dit op te lossen werd door de werkgevers gevraagd aan de toenmalige RVA in versneld tempo 'Beroepsopleiding' te organiseren in gans het Land.
De crisis van '74/'75 brak de tendens van tekorten op de arbeidsmarkt: het leger werklozen groeide in een snel tempo aan tot 350.000 eenheden. Dus keuze (indien moest aangeworven worden) genoeg voor de wergevers. Aan opleiding (een kost) werd niet meer gedacht!
Nu heden de vooruitzichten van de arbeidsmarkt weer ongunstig worden voor de werkgevers (minder kandidaten voor de beschikbare jobs) wordt opleiding en investeren in 'human capital' terug in de étalage gezet!
Het warm water is dus niet meer uitgevonden, het bestond reeds!
