Ik ben De Boeck Etienne, en gebruik soms ook wel de schuilnaam tjenneke.
Ik ben een man en woon in Wommelgem (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerd hoofdtreinwachter.
Ik ben geboren op 11/11/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: miniatuurtreinen in clubverband-AMRA-modeltreinen.
Klakboem! Ik lig in het bed en hoor een deur toeslaan. Ik kijk op mijn horloge-Amaai is het al 06.25. Ik sta op en ga me klaarmaken. Begint mijn GSM te trillen-ja mijn alarm loopt af. Een paar minuten later stond ik in de wei met ons Prutske.Ze snuffelt en snuffelt.Ze zakt door haar achterpootjes en ze laat haar blaasje leeglopen.Ze wandelt wat speels en iets bruutjes verder door.Nu zakt ze wat meer door en een lange worst komt te voorschijn.Prutske is vrij van overtollig iets.Ik raap dat op met de speciale zakjes die bij het wandelen bij heb. De zon wil er doorkomen,maar het doet nog killig aan.Het gras is nat van de dauw.Prutske rolt er zich gans in en heeft blijkbaar pret om dit te doen. Aan de overkant van de straat rijden een paar fietsers met een rugzak met schoofzak erin.Mensen die al vroeg doorgaan om hun brood te gaan verdienen. Snel even de doos met oud papier buiten zetten. Prutske wil meehelpen,maar is rap terug binnen,recht naar haar bakje eten en drinken.Had die honger zeg.Sloek-sloek en het is binnen. Ik snel aan de pece om mijn gedichtje-het zou een duo gedicht worden,maar ja..... Dan even naar de boekenwinkel om een krant en de abonnekrant van broer uit de brievenbus halen-de krantenman was weer te laat.Doe steekt normaal om 06.00 in de bus en nu later-ik stond op de wei. Zou het dan toch waar zijn?Zijn de weergoden na een paar ludieke klachten beter gezind. Een telefoontje aan nichtje deed goed,zelfs beter.Ik zou haar moeten ophalen op een kamping in Mol-Retie om ze naar huis te brengen en morgen terug doen.Ze blijven op die kamping tot zondag avond enzal haar ventje die camionchauffeur is hen zelf oppikken. Heb ik nu genoeg geschreven?Is het niet te weinig? Ik ben niet zo een SCRIBA als chauffeurke.Ik heb misschien een andere leesbare stijl.Zal ik mijn stijl aanpassen en of iets triestiger maken of juist komischer. Eigenlijk gezien mag ik van stijl niet veranderen want dan is dat geen schrijfsel meer van big ietie,maar van een sukkelaar. Ik heb wel geen kippen in de hof,maar ik leef tussen de kiekens:Ik hoor toch regelmatig verschillende hanen kraaien en het klinkt als:ZIET GE ME HIER STAAN. De kippen kakelen dan iets verstaanbaar/OCH GOTTEKES TOCH. Hoe zou een Chinese haan kraaien?Iets voor Chauffeurke. Misschien:Wong Wonger de Wang. en de kippen HEI,HEI Een Antwerpese haan(enkel in Antwerpen en omstreken) kraait:OEPSTAAN. De kiekens/amaai weral taaid. een wakkere big ietie
Soms vraag ik wat heb ik fout gemaakt? soms denk ik wie heb ik in het hart geraakt? Ik zou vergiffenis vragen voor mijn zonden, anders ga ik voor eeuwig ten gronde.
Af en toe je zonden eens opbiechten, dat zal je kleine hartje altijd verlichten. Je krijgt hierdoor je glimlach weer, je voelt je daarom beter keer op keer.
Laat je harteroosje nooit tranen maken, laat je hartetulpje van gezondheid blaken. Ze willen ook veel geluk ieder nieuwe dag, ik wil voor hen ook vreugde,als dat mag.
Een rooje en een tulpje in je nederige ziel, een mooi spiegelbeed,wat mij altijd beviel. Ze heben een zalig leven in je kleine hart, ze verlossen je steeds van je pijn en smart.
Daarom even een vraag aan iedereen, behoudt die twee in liefde en met geween. Het is het kleinste geschenk aan een stuk, het is voor ons allemaal het grootste geluk.
Waar blijven de gedichtjes vandaan komen? Ja uit mijn nachtelijke stoutste dromen. Tijdens de slaap in het hart opgespaard. in mijn droom onweer en dan opgeklaard.
Soms een droom van een roosje in de wei, dan zijn er demonen die staan aan mijn zij. Dan weer een chauffeurke om te waken, dat onze apparte schrijfsels klaar geraken.
De inspiratie komt dan eens toegevlogen, dan ben ik weer voor een tijdje opgetogen. Die schrijfsels zet ik dan heel snel op papier, het gedichtje is klaar en jullie lezen het hier.
Dit was het in het kort wat ik moest schrijven, vanwaar dat de gedichtje komen en blijven. Een ding wil ik zeggen en vergeet ik nie, allen de liefste ochtendgroetjes van big ietie
In een gebed tot de regengeest, zei ik dat het genoeg is geweest. Laat je goede wil eens blijken, en ga ergens anders maar zeiken.
De geest zei,morgen beter weer, dat zegt die plezante elke keer. Morgen schijnt de zon echt waar, ik weet beter,niet hier maar daar.
Ach het is maar water dat er valt, het is maar gedonder die gekke knal. Glimlach maar bij bliksem en denk, ze nemen fotos een hemels geschenk.
Ik zit nu voor de pece en mijn klavier., het regent bijna dikwijls elk kwartier. Maar ik ga terug bidden tot de Heer, geef als het blieft ons de zon weer.
Door de regen gaan de woorden verdwijnen, ik wil dat de zon snel terug gaat verschijnen. Mijn roosje wil niet terug uit het hart komen, die wil liever van heel mooi weer dromen.
Vrienden wat gaat het vandaag weeral zijn, een dag met regen,zonder veel zonneschijn. Zelfs mijn inspiratie wordt ook heel nat, ik zit nu met de vraag,hoe komt dat?.
Maar wees heel blij mijn lieve vrienden, ik heb nog een bloemeke kunnen vinden. Het hoeft geen water,maar liefde wel, ik zeg de waarheid,het is juist wat ik vertel.
Laat daarom een zon in je hart schijnen, hierdoor mag mijn inspiratie niet verdwijnen. Ik zal mijn best doen voor nieuwe gedichtjes, eentje met roosjes of eentje met lichtjes. big ietie
Oh,donder we zijn je neuten steenmoe, ga met je weer ergens anders naar toe. Bliksem,je lichtstralen zie ik niet graag, nu mag het eens ophouden vandaag.
Oh regen,je bent niet meer welkom hier, je hebt al genoeg onheil gebracht hier. We vroegen in Jullie om wat water, Je zei,nu niet ik kom wel wat later.
Zelfs mijn hondje is bang van je streken, ach ik ga maar ophouden met dat preken. De zon mag je niet meer kidnappen, heer regen dat zul je wel niet snappen.
Vrienden wonen in je hart, vrienden delen in je smart. Door echte vrienden te zijn, wordt je hartje weer rein.
Hoe klein je vriend mag zijn, een vriend van je zijn is fijn. Maak van je vijand je beste vriend, het is dan dat je het geluk vindt.
Een stille vriend spreekt met een glimlach, het is de mooiste blik,nu en elke dag Een glimlach betekent meer dan een zin, het is het mooiste geluksgewin.
Ik wil mijn glimlach nooit kwijt geraken, het is moeilijk om een nieuwe te maken. Dit is wel geen heel mooi gedicht,nie groetjes met glimlach van big ietie
Wandel eens op de weg van het leven, door weinig te krijgen en veel te geven. Kom dan je eigen ik nog eens tegen, dan krijg je misschien Gods zegen.
Die zegen ontvang je met vrienden te maken, of door van je roekeloosheid af te geraken. Het is moeilijk een goede vriend te zijn, een vriend worden,dat vinden we fijn.
Een goede vriend verlieren doet pijn, die in je hart bewaren,dat is pas fijn. Vraag eerst:Ben ik een goede vriend? vraag eerst wat een ander daarvan vindt.
Ik wil een goede vriend zijn,lieve mensen, ik wil voor iedereen het allerbeste wensen. Ik wil een gewone big ietie blijven, zonder altijd te moeten overdrijven.
Vandaag zou mijn oudste zus 58 geworden zij. Ze was altijd een heel vrolijke meid geweest.Als we samen waren,hadden we altijd plezier.Moppen tappen en dergelijke. Tot ze te horen kreeg dat ze een uitzaaiing had van kanker.Dapper vocht ze tegen die ziekte met de moed en grapjes. Ik zag altijd op tegen de oudste zus,alhoewel ze me soms om raad vroeg. De laatste weken was ze niet meer de EMMY(ze heett Emma naar grooetmoeder).Ze kon niemand of niks meer verdragen. Op 11 november 2002 kwam ik thuis van de laatste middag dienst op Amsterdam. Ik was nog maar net thuis of er was telefoon.Mijn jongere zus:Etienne-Emmy voor jou. Ik nam op en ze zei:Etienne een gelukkige verjaardag-ik kon niet eender bellen,ik ben zo moe-ik ben bang.Geef Mammelies(zo noemen we moeder sinds Fabian van Falada)eens ik wil haar voor de laatste keer spreken. Ze wist dat ze zou gaan en ze zei tegen moeder:Ik wil uit respect voor mijn broer niet gaan op zijn verjaardag. De dag erop 12 November 2002 is ze thuis gestorven met de traan in de ogen. Ik heb de uitvaartplechtigheid gedaan voor haar in mijn uniform van treincondeucteur. Een paar dagen later heb ik het incident op de trein gehad met die Albanees met zijn koffers vol drugs en een paar weken later met het wapenincident. Ik heb dit een paar manden opgekropt tot de arts mij op 14 April me op pensioen zette(juist da dag dat moeder jarig was) Mijn moeder heeft toen gezegd:Moet ik mijn kinderen overleven. Het moest er even uit-ik voel me eindelijk opgelucht. groetjes big ietie
Ik was eens met de trein naar Leuven.Mijn neefje toen drie,mocht mee met de trein. Op het Martelarenplein zag hij een muur met namen.Hij zei tegen mij:Nonkel Tjen dat is van dode bompas van een stoute oorlog. Wij moeten zo staan om te denken. De jongen zat toen in de eerste kleuterklas. De foto hier in bijlage. big ietie
Bijlage: Monica 012.jpg Bovenstaand attachment is virusvrij.
Rustig keek ik naar die gele roos, kalm nam ik een schaar uit de doos. De roos keek me glimlachend aan, ik was ontroerd en liet ze maar staan.
Ik begaf me naar de tulp in de hoek, ik keek naar de uitleg in het boek. Deze tulp wiemelde heen en weer, ik liet ze dan gerust deze ene keer.
Wat ben ik toch een boerekinkel, ik ging dan op de hoek naar de winkel. Geen bloem,wat zou ik nu beginnen? ik kocht voor moederdag een doos pralinen. big ietie
De groepsdag in Herselt was zeer geslaagd. Ik was daar met big flappy die voor de eerste keer zo iets meemaakte.Hij ammuseerde zich kostelijk. We zaten in een zaaltje. We werden allemaal door iedereen verwelkomt. Er was een optreden van een groep akkordion spelers.Ritepetite dirigeerde hier bij-alles bewoog behalve haar g..........t. De mentors van de groep trakeerden ieder op een verrassing ter gelegenheid van hun 35 jaar huwelijk. Er werd gezongen uit voller borst. Er werd ook een brief van chauffeurke voorgedragen door ons lief ritepetietje. Enkele dames werden omgetoverd als K3 maar hun naam was eigenlijk Gruppa KADRI.
Een klein gedichtje.
Wie heeft het verteld, samenkomst in Herselt. Het ging er lustig aan toe, niemand was daarna moe. Een groep speelde akkordion, Ritepetite dirigeerde heel bon. Er was leute en veel pret, bij deze groep van sennet. big ietie Zij die willen de fotos prive ontvangen van big ietie en big flappy-gewoon een mailtje naar mij met gegevens op welke email ze mogen komen. Ik heb er de slechte tussen uit gehaald.
Goede morgen,beste vrienden, ik kan efkes geen woorden vinden. Gisteren met inspiratie gezegend, vannacht is alles weggeregend.
Woorden vloeien normaal uit de pen, maar nu zit alles vast in wat ik nie ken. Maar een geluk,het is van heel korte duur, ik moet voor woorden door die dikke muur.
Het zal maar een droog gedichtje zijn, het komt terug met wat zonneschijn. Misschien komt het door die droom, ik was gelopen tegen een dikke boom.
Ik wens jullie allen goede zondag, we doen gewoon verder aan wat mag. Op zoek naar nieuwe woorden is het ni, lieve mensen de groetjes van big ietie.
Ben je een mens met een gouden hart? of ben je een mens met heel veel smart? Vrienden zijn er om je te troosten, met je vrienden kan je ook toasten.
Eenzaamheid is het zoeken naar geluk, eenzaam leven,de liefde gaat dan stuk. In stilte leven hoor je je eigen hart klagen, je hart nieuwsgierig naar vrienden vragen.
Soms ben ik ook eens helemaal alleen, ik zoek dan naar vrienden en vind er geen. Dan zit ik voor de pece en begin te dromen, met een glimlach zie ik mijn vrienden komen.
Ik weet nu even niks om te schrijven, maar dat zal zeker niet lang uitblijven. Morgen wordt het weer beter is het nie, toch de groetjes van speelvogel big ietie.
Lieve mailvrienden,gisteren was ik de ganse dag op familieuitstap.Deze keer was het Keulen-Koeln. Een of twee maal per jaar kan ik voor maximaal 4 personen een treinreis bekomen met THALIS aan vriendentarief.Dit kan als personeelslid of gepensioneerde van het Spoor. De man/vrouw van het Spoor moet niet verplicht mee.Als het maar maximaal 4 reizigers te samen reizen. Ik ben dan meegegaan met mijn moeder,broer en zus.Brussel-Koeln 1 ste klas heen ne terug aan 29 per persoon. We vertrokken thuis om 06.15 met de auto tot het eindpunt van de tram.Vandaar ging het naar het station Antwerpen-Berchem om te trein te nemen naar Brussel Zuid. Om 08.28 vertrokken we met de Thalis.We waren Schaarbeek nog niet voorbij of we kregen een ontbijt aangebeoden. Bij aankomst in Koeln HBF gingen we eerst iets drinken in het station. Daarna gingen we wandelen in de voetgangerszone.We hadden maar iets meer dan zeven uur tijd om terug te zijn voor de terugreis. Het was juist middag dat we in de voetgangerszone begonnen.Daar hoorde ik een gevaarlijk gegrom.Ik dacht eerst een loslopende brulgangster,maar het was mijn mijnheer maag. Dus het eerste restaurant gingen we binnen.Dit was een restaurant met Perzische specialiteiten.De bediening was heel perfect.Het eten buitengewoon lekker. We gingen in de wandelzone verder waar ik in een boekenwinkel een postkaart kocht met een stratenplan.Zo liepen we niet verloren. De dames in ons gezelschap moesten in een lingerie winkel. In een van de grote winkels kocht ik een dik boek om te helpen bij kruiswoordraadsels van in de Duitse kranten/tijdschriften. Zo kwamen we rond 15.00 terug aan de Dom. Mijn moeder zei tegen me dat de ene kant van de straat nat was en de andere niet.Ik keek naar boven en ja!Dat stuk van de straatkant was overkoepeld. Het goot-hele emmers.Wij gingen dan schuilen als we er onder uit waren.Aan een terrasje bleven we staan om te zien of iets konden drinken.Op de straat onder een groot scherm gingen we zitten.Geloof het of niet.Het hield prompt op met regenen. Na twee uur daar gezeten te hebben,haasten we ons naar het station.We waren nog niet weg onder dat scherm of het begon weer te regenen. De trein vertrok in Koeln om 18.14 en we waren thuis in Wommelgem om 22.30. big ietie
Wekkergeluid en ik werd wakker, klaar om op te staan deze morgen. Klaar maken,en dan naar de bakker, een nieuwe dag en zonder zorgen.
Een vogeltje vloot het geluk mij toe, de zon komt op stralend in de ogen. Een nieuw gedichtje zonder een boe, lieve woorden die zeker hier mogen.
Ik voel het geluk naar boven komen, een glimlach straalt op het gezicht, Blijven jullie ook van het geluk dromen, ik verwen jullie weer met een gedicht.
Ik ben heel blij om hier te mogen wezen, ik ga dat roepen van alle daken, Ik ben heel vrolijk dat jullie me lezen, daarom ga ik blijven gedichtjes maken.
Twee bloempjes in de wei, zijn zo vrolijk en heel blij, Ze gaan een weekje leven, bij de mensen om het even.
Ze vragen zijn het goede mensen? waar ze een mooie week wensen. Of is het bij lieve kinderen, die nooit de liefde hinderen.
Ze worden geplukt en hebben een traan, ze moeten nu naar de mensen gaan. Ze gaan ver van hun zusjes leven, zonder ze nog even een kusje te geven.
Ze staan met andere bloemen in een vaas, ze luisteren naar de mensen hun geraas. Soms ontdekken ze liefde soms nie, de fleurige groetjes van big ietie.
Een goede morgend allemaal.Dit gedichtje kwam er zo gisteren in mijn gedachten dat ik het dadelijk opschreef.Het kan wat gevoelig zijn.Maar ik denk dat hier in een les voor iedereen zit.Aan jullie of dit waarheid is.
Een meisje bidt tot de grote Heer, genees me,ik wil geen pillen meer. Ik wil nog wat langer blijven leven, om veel liefde aan moeke te geven.
Het meisje is ziek en weent vol pijn ze wil genezen en heel vrolijk zijn. Ze wil alles doen om gezond te zijn, om met de anderen te spelen fijn.
Ze wil voor haar zieke moeder zorgen, ze wil voor haar klaar staan elke morgen. De Heer verhoorde haar mooie gebed, ze genas en werd later lid van seniorennet.
Een glimlach op mijn rond gezicht, straalt geluk uit bij elk nieuw gedicht. Deze glimlach is als een ware gift, mijn aangezicht hoeft geen face-lift.
Doe zoals ik,sta op met een glimlach, vergeet alle zorgen bij deze nieuwe dag. Glimlach,het kost je geen rooie cent, glimlach steeds bij elk nieuw moment.
Soms zit ik in een put en toch een glimlach, soms ben ik ongelukkig maar met een glimlach. Ik wil jullie graag deze glimlach geven, om ook zo gelukkig te kunnen leven.
Ik droomde,we waren allen een bij, we vlogen van bloem tot bloem blij. We waren gelukkig met de nektar, we aten ons vol,rusten even in de spar.
Chauffeurke in het geel was de leider, ik was de poeet en dichter-strijder. Ik vloog met glimlach en vol gemoed, we deden ons aan de nektar te goed.
Vele dames bijen van onze vliegploeg, kregen van het vliegen nooit genoeg. Als ze huiswaarts vlogen,buikje vol, gingen de mannen drinken in Pascals hol.
Maar ja het was maar een kleine droom, maar ik blijf liever onder die boom. Om te kunnen dichten voor de hele ploeg, ja want van dichten krijg ik nooit genoeg.
Kennen jullie ook zo iemand? Mijn moeder en ook mijn broer hebben de neiging alles aan te duiden met dingen. Bij de bakker:Krijg een klein dingeske. Of:Het is dinge hé. Ik moet morgen naar DINGE om een medicijn. Wanneer is dinge jarig.Dan krijgt die een dinge voor zijn dinge. Of als ik ergens naar toe moet:Om wat uur moet gij in dinge zijn? Ga je met de dinge of de dinge. Hoeveel mensen zijn die het zo zeggen als ze niet op een woord komen. Zijn ondere jullie dinges die een dinge hebben om mijn dinge aan te dingen. big ietie
Een roosje en een tulp in een vaas, vertellen mekaar gezellig een relaas. Roosje uit een tuin van gierige baas, is nu gelukkig bij vrouwtje in de vaas.
Tulpje komt uit wei van ziek meisje, en zingt daarom haar lievelingswijsje. De twee uit liefde aan dame gegeven, voor de laatste dagen van hun leven.
Bloemen hebben ook een zeker gevoel, begrijp maar wat ik hiermee bedoel, Een bloem geeft veel vriendschap, fleurige groetjes de eerste grote stap.
Een witte duif zat hoog boven in een boom, met een palm in de bek,met een dagdroom. Ze wil wat geluk onder de mensen brengen, om het aardse leven hier wat te verlengen.
Een traan in haar ogen laat ze weg lopen, ze kan zelf niet meer van de vrede hopen. Oorlog en rampen sieren nu deze aarde, het palmpje heeft voor haar niet meer waarde.
Een engel komt om te troosten naar beneden, het duifje heeft onder de oorlog zo geleden. Het laat haar palmpje vallen op de grond, haar hart bloedt,omdat het geluk is gewond.
Het jonge engeltje raapt het palmpje op, geeft het aan het duifje,en zegt:Kop op. Dan vliegen beiden weg naar de mensen, om deze een vredige liefde te wensen.
Laat ons een wereld bouwen waar enkel vrede is, laat ons een grote groep vrienden zijn zonder gemis. Vrede is heel mooi zonder die ellendige rassenhaat, ik wil voor ieder een vriend zijn en dit bij voorbaat.
Waarom bestaat deze mooie wereld nog altijd niet? wanneer komt deze vrede eindelijk in het verschiet? Moeten wij dan altijd doen wat de groten zeggen? moeten wij ons dan altijd bij alles nederleggen?
Heeft hier ooit wel echt een paradijs gestaan? waarom is die dan naar de vaantjes gegaan? Als de boom des levens wel echt bestaat, waarom is hier op de aarde dan dat vieze kwaad.
Het is wel misschien geen mooi gedicht,maar het moest van mijn hart. de lieve groetjes van big ietie
