25 juli 1995 Charles Allan Rich (14 december 1932 - 25 juli 1995) was een Amerikaanse countryzanger , songwriter en muzikant. Zijn eclectische stijl van muziek was vaak moeilijk te classificeren, en omvatte de rockabilly- , jazz- , blues- , country- , soul- en gospel- genres. [1] In het latere deel van zijn leven kreeg Rich de bijnaam de Silver Fox . Hij wordt misschien het best herinnerd voor een paar hits uit 1973, " Behind Closed Doors " en " The Most Beautiful Girl ". "The Most Beautiful Girl" stond bovenaan de hitlijsten van de Amerikaanse country singles, evenals de Billboard Hot 100 pop singles charts en verdiende hem twee Grammy Awards .Rich werd in 2015 opgenomen in de Memphis Music Hall of Fame . Rich werd geboren in Colt, Arkansas , voor katoenboeren op het platteland. Hij studeerde af aan de Consolidated High School in Forrest City , waar hij saxofoon speelde in de band. Hij werd sterk beïnvloed door zijn ouders, leden van de Landmark Missionary Baptist Church in Forrest City, terwijl zijn moeder, Helen Rich, piano speelde en zijn vader zong in gospelkwartetten. Een zwarte deelpachter op het familieterrein CJ Allen leerde Rich blues piano. Hij schreef zich in aan het Arkansas State College voor een voetbalbeurs en werd vervolgens overgedragen aan de University of Arkansas als muziekmusicus na een voetbalblessure. Hij vertrok na één semester om in 1953 lid te worden van de luchtmacht van de Verenigde Staten . Toen hij gestationeerd was in Enid, Oklahoma , vormde hij 'the Velvetones', waarbij hij jazz en blues speelde en zijn vrouw, Margaret Ann, op zang bespeelde. [1] Hij en Margaret Ann Greene waren in 1952 getrouwd. Nadat ze in 1956 het leger hadden verlaten, keerden ze terug naar het gebied West Memphis om 500 hectare te bewerken. Hij begon ook op te treden in clubs in de omgeving van Memphis , waar hij zowel jazz als R & B speelde . Gedurende deze tijd begon hij zijn eigen materiaal te schrijven .
Na het opnemen van enkele demonstratiesongs voor Sam Phillips bij Sun Records die Phillips als niet commercieel genoeg en 'te jazzy' beschouwde, kreeg hij een stapelJerry Lee Lewis- platen te zien en zei: "Kom terug als je zo slecht wordt." In een 6 september 2010, NPR uitzending van een interview uit 1992 met Fresh Air host Terry Gross , vertelt Charlie Rich zelf het verhaal van Bill Justis die Rich's vrouw die woorden vertelt. [2] In 1958 werd Rich een regelmatige sessiemuzikant voor Sun Records, die op verschillende platen speelde van Lewis, Johnny Cash , Bill Justis , Warren Smith , Billy Lee Riley , Carl Mann en Ray Smith . Hij schreef ook verschillende liedjes voor Lewis, Cash en anderen. Zijn derde single voor de Sun-dochter, Phillips International Records , was de 1960 Top 30-hit, "Lonely Weekends", die opviel door zijn Presley-achtige zang. Het verkocht meer dan een miljoen exemplaren en kreeg een gouden schijf van de Recording Industry Association of America . [1] Geen van zijn zeven vervolg-singles was een succes, hoewel verschillende nummers nietjes werden in zijn liveset, inclusief 'Who Will the Next Fool Be', 'Sittin' and Thinkin '", and" No Grafsteen op mijn graf ". Deze nummers werden vaak door anderen met wisselend succes vastgelegd, zoals de Bobby Bland- versie van "Who Will the Next Fool Be". Rich's carrière stopte toen en verliet het worstelende Sun-label in 1963, ondertekening met een dochteronderneming van RCA Victor , Groove . Zijn eerste single voor Groove, "Big Boss Man", was een kleine hit, maar nogmaals, zijn Chet Atkins- geproduceerde follow-ups stroef. Rich verhuisde begin 1965 naar Smash Records . De nieuwe producer van Rich, Jerry Kennedy , moedigde de pianist aan zijn country- en rock-'n-roll-neigingen te benadrukken, hoewel Rich zichzelf als een jazzpianist beschouwde en sinds zijn jeugd niet veel aandacht aan countrymuziek besteedde. De eerste single voor Smash was "Mohair Sam", een R & B-verbogen novelty- rock nummer geschreven door Dallas Frazier , en het werd een top 30 pophit. Helaas voor Rich was geen van zijn follow-up singles succesvol. Rich werd gedwongen om van label te veranderen, verhuisde naar Hi Records , waar hij blue-eyed soulmuziek en straight country opnam, maar geen enkele van zijn singles maakte een
deuk in het land of de hitlijsten. One Hi Records nummer, "Love Is After Me", uit 1966, werd laat in de jaren zeventig een witte soulfavoriet .
Ondanks zijn gebrek aan consistent commercieel succes, tekende Epic Records Rich in 1967, voornamelijk op aanbeveling van producent Billy Sherrill . Sherrill hielp Rich refashion zelf als een Nashville Sound- balladeer in een tijd waarin oude rock-'n-roll-artiesten zoals Jerry Lee Lewis en Conway Twitty een nieuw muzikaal huis vonden in het country- en westernformaat. Dit nieuwe " countrypolitan " Rich-geluid werd beloond in de zomer van 1972, toen "I Take It on Home" naar nummer zes ging in de hitlijsten. De titeltrack van zijn 1973-album Behind Closed Doors werd begin dit jaar een nummer één hit in het land en kwam toen over in de top 20 van de hitlijsten. Deze keer stelde zijn opvolger niet teleur, want " The Most Beautiful Girl " bracht drie weken door aan de top van de hitlijsten en twee weken aan de top van de hitlijsten. Nu hij was opgericht als ster voor countrymuziek, won Behind Closed Doors in dat jaar drie prijzen van de Country Music Association : Beste mannelijke zanger, album van het jaar en single van het jaar. Het album was ook gecertificeerd goud . Rich won een Grammy Award voor Best Male Country Vocal Performance en ontving vier prijzen voor de Academy of Country Music . Een van RCA's verschillende resident songwriters, Marvin Walters, schreef drie jaar samen met Charlie en produceerde vier opnames waaronder een zeer populaire "Set Me Free". Na 'The Most Beautiful Girl' kwamen nummer-1-hits snel, want vijf nummers haalden de hitlijsten in 1974 over en staken over naar de hitlijsten. De nummers waren "There Will not Be Anymore" (pop nummer 18), " A Very Special Love Song " (pop nummer 11), "I Do not See Me In Your Eyes Anymore" (pop nummer 47), "I Love My Friend "(pop nummer 24), en" She Called Me Baby "(pop nummer 47). Zowel RCA als Mercury (Smash was een dochteronderneming van Mercury die in 1970 werd opgenomen in het hoofdbedrijf) bracht zijn eerder opgenomen materiaal uit het midden van de jaren zestig opnieuw uit. Al dit succes leidde de CMA om hem in 1974 tot entertainer van het jaar te noemen. In hetzelfde jaar speelde hij het door de Academy Award genomineerde themalied "I Feel Love (Benji's Theme)" uit de film Benji . Rich had nog drie top-vijf hits in 1975, maar hoewel hij op het hoogtepunt van zijn populariteit was, begon Rich zwaar te drinken, waardoor hij veel problemen had buiten het toneel. Rich's destructieve persoonlijke gedrag culmineerde in de CMA-prijsuitreiking in 1975, toen hij de prijs voor Entertainer of the Year presenteerde, terwijl hij zichtbaar dronken werd. [3] Nadat hij de namen van de genomineerden doornam, scheurde Rich onhandig de envelop open, haalde een sigarettenaansteker tevoorschijn en stak het papier in brand met de naam van de winnaar. Terwijl het papier in brand vloog, kondigde hij aan dat de winnaar van de prijs 'Mijn vriend Mr. John Denver' was . [4] Sommigen beschouwden het als een daad van rebellie tegen de Music Row- gecontroleerde Nashville Sound. Maar velen speculeerden dat het gedrag van Rich een protest was tegen de toekenning aan Denver, wiens muziek Rich te " pop " en niet genoeg "country" had geacht. [3] Anderen, waaronder insiders uit de industrie, waren woedend en Rich had problemen met het hebben van hits in heel 1976, en had slechts een top-tien met "Since I Fell For You". In een interview in 2016 speculeerde ex-directeur van de CMA, Jo Walker-Meador, dat de dronkenschap van Rich mede te wijten kan zijn aan zijn wrevel over het feit dat hij dat jaar, na zijn succes bij de onderscheidingen van 1974, werd uitgesloten van de nominaties. Zijn zoon Charlie, Jr., zegt op zijn website: "... waarom deed hij het? Ik zal je vertellen waarom ik dacht dat hij het deed." # 1 Hij dacht dat het grappig zou zijn. hoe de potentiële winnaars waarschijnlijk nerveus waren, zoals hij het jaar ervoor was geweest. # 2 Slecht oordeel: hij had onlangs zijn voet gebroken tijdens een buitenissig ongeluk in zijn huis in Memphis. Het klinkt grappig, maar hij kreeg zijn voet gevangen in een ongemakkelijk geval positie terwijl hij uit een ligstoel stuitte.Hij brak verschillende botten in zijn voet.Dus ... vanwege de pijn, nam hij pijnmedicatie in de nacht van de show: slecht idee! Ten tweede, hij en een andere landster kregen het drinken van gin en tonics tijdens het wachten in de kleedkamer.De show was lang, dus tegen de tijd dat pa moest doorgaan, de drankjes op de top van de medicatie bracht hem zoemen. Dus, daar ga je. Daarom denk ik dat hij het deed In de eerste plaats dacht hij dat het grappig zou zijn, ik weet dat het laatste dat mijn vader wilde hebben gedaan, zichzelf oprichtte als rechter van een andere muzikant. ople dacht dat het een verklaring was tegen John Denver. ' [
De inzinking in zijn carrière werd nog verergerd door het feit dat zijn platen steeds meer op elkaar leken te klinken: pop-verbogen land ballads met overdubbed snaren en weinig van de jazz of blues die Rich zijn hele leven had gespeeld. Hij had opnieuw geen top-10-hit tot " Rollin 'With the Flow " in 1977 naar nummer één in de country charts ging (evenals nummer 32 op de easy listening charts). Begin van het jaar, in 1978, hij getekend bij United Artists Records , en gedurende dat jaar had hij hits op zowel Epic als UA. Zijn hits in 1978 omvatten de top-10 hits "Beautiful Woman", "Puttin 'In Overtime At Home", en zijn laatste nummer één met " On My Knees ", een duet met Janie Fricke .
Rich worstelde in 1979 met hits bij United Artists en Epic. Zijn singles waren matige hits in dat jaar, de grootste daarvan op zowel UA als Epic was een versie van " Spanish Eyes ", die een top-20 countryhit werd. Rich verscheen als zichzelf in de film Clint Eastwood uit 1978, Every Which Way but Loose , waarin hij het nummer "I'll Wake You Up When I Get Home" uitvoerde. Dit nummer hit in 1979 op nummer drie en was de laatste top-10 single van zijn carrière. In 1980 schakelde hij opnieuw over naar Elektra Records en bracht in de herfst van dat jaar een nummer 12-single uit: "A Man Just Do not Know What a Woman Goes Through". Nog een top-40-hit volgde, het Gary Stewart-nummer "Are We Dreamin 'the Same Dream" begin 1981, maar Rich besloot zichzelf uit de schijnwerpers te verwijderen. Reeds meer dan een decennium was Rich stil, leefde van zijn investeringen in semiretirement en speelde alleen af en toe concerten. Hij speelde ook een beetje mee in de film Take This Job and Shove It uit 1981, die zijn laatste hit "You Made It Beautiful" opleverde. In 1992 bracht Rich Pictures and Paintings uit , een jazzy album dat werd geproduceerd door journalist Peter Guralnick . Dit album is uitgebracht via Sire Records . Pictures and Paintings kregen positieve kritische recensies en herstelden Rich's reputatie als muzikant, maar het was zijn laatste album. In 2016 werd een tribute-album getiteld Feel Like Going Home: The Songs of Charlie Rich uitgebracht door Memphis International Records. Tom Waits , die in de jaren zeventig een openingsact voor Rich was, noemt hem in het nummer "Putnam County" van zijn album Nighthawks at the Diner met de tekst: "De radio spuwt Charlie Rich uit ... Hij kan zeker zingen, dat klootzak."
Charlie Rich en zijn vrouw reden naar Florida voor een vakantie nadat ze hun zoon Allan hadden zien optreden met Freddy Fender in Lady Luck Casino in Natchez, Mississippi, toen hij een zware hoestbui meemaakte. [5] Na een bezoek aan een arts in St. Francisville, Louisiana en het ontvangen van antibiotica , bleef hij reizen totdat hij stopte om uit te rusten voor de nacht. Rich stierf in zijn slaap op 25 juli 1995 in een motel in Hammond, Louisiana ; hij was 62 jaar oud. De doodsoorzaak was een longembolie. Hij werd begraven op de Memorial Park Cemetery in Memphis, Tennessee. Op het moment van zijn overlijden werd Rich overleefd door zijn vrouw van 43 jaar, Margaret; twee zonen, Allan en Jack; twee dochters, Renee en Laurie; en kleinkinderen Maggie Karber Yelverton, Wesley Karber en Christian Cole Lee. Margaret Rich stierf op 22 juli 2010 in Germantown, Tennessee , en werd begraven naast haar man.