Vanmorgen werd ik wakker gemaakt door een grote bos bloemen, waar mijn man mij mee onder mijn neus stond te kriebelen. Hij zei: 'Dankjewel schat, dat jij het zolang met mij uitgehouden hebt.'
Ik wreef mijn ogen uit en zei met een puddingstem, die nog aan de dag moet wennen: ' Is het al zo laat?' en bekeek de bos bloemen met wat meer aandacht.Het was een prachtige bos rode bloemen, rozen met een toefje geel met daartussen rode gerbera's. Hij weet dat ik gek op bloemen ben en hij was onze trouwdatum dus niet vergeten.
Nadat ik opgestaan en gedoucht was, liep ik naar beneden en de geur van brood en koffie kwam me al tegemoet. Ik doe de keukendeur open en zag dat hij de tafel feestelijk gedekt had, met een bloemetje uit de tuin en een kaarsje uit mijn eigen kaarsenmakerij. Hij was echt blij dat we het al zolang vol hielden, zo te zien. Het is ook niet niks; 41 jaar getrouwd. Maar goed, wij lepelden onze gekookte eitjes leeg, dronken onze koffie, hapten van ons brood en waren dolgelukkig met elkaar.
In die 41 jaar was er natuurlijk heel veel gebeurd en we hielpen elkaar in goede en in kwade tijden. Maar vandaag leefden we in het nu. En hoe langer dat we getrouwd zijn hoe meer dagen er zijn, dat we blij zijn en onze oude dag met elkaar door mogen brengen. Ik vond het vandaag een zegenrijke dag! Ik hoop dat er nog vele zullen volgen en wens dat iedereen toe.......
