|
2012 : Mijn moeder zou 100 jaar geworden zijn, dit
jaar, mocht ze nog leven. Haar moeder nog veel ouder en mijn vrouw 66. Maar ze
haalden het niet. Ze doen niet meer mee. Het bloed versleten of de zin of de
toekomst.
Mijn vader was nooit alleen, mijn grootvader ook niet. Eenzaamheid
heb ík geïntroduceerd in de familie. Door te overleven en koppig te weigeren
opnieuw te beginnen.
Als er ruzie is zeggen ze: Je bent altijd met twee om te
ruziën.
Als iemand uit het leven stapt denken ze: Daar zal hij wel voor iets tussen zitten! Iets dat we niet
weten, maar
.
Als je het tegendeel wil bewijzen, dan beloof je trouw te
blijven, op de begrafenis, in aanwezigheid van 600 mensen. Jouw belofte moet je
onschuld bewijzen, maar wordt het zaad van die eenzaamheid.
Zoeken, hopen. Naar tekens. Die je meent te zien, toch links
en rechts.
En om ze te verklaren en voor de zekerheid, zoek je
bewijzen, getuigenissen, overeenstemming met de wetenschap. En de mensen die je
volgden vallen weg. Je legt wonden bloot, doorprikt dromen.
Na jaren vindt je een mogelijke verklaring van het zijn,
logisch uit de wetenschap afgeleid, in overeenstemming met esoterie. Maar
niemand volgt nog.
En de onverwachte uitkomst van je theorie is een oplossen
van het bewustzijn na de dood.
Ik heb dus trouw beloofd aan een leegte, aan een
niet-meer-zijn. Tragisch.
En dat wordt 2012.
traumadour 1/1/2012
|
