Beurscommentaar  16u00xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Dow Jones Industrial: 13020 ptn      Nasdaq Composite: 2972 ptn

Onzekerheid troef!

Het jaar loopt op zijn einde. Tijd dus om een bilan op te maken van de gebeurtenissen van de laatste maanden.

Wat Europa betreft is de eurocrisis in geen geval voorbij alhoewel men het anders wil laten uitschijnen.

Eerst zorgde ECB-voorzitter Mario Draghi er via enkele kunstgrepen voor dat de rentes in Italië en Spanje wat konden ontspannen. Maar daarbij was zijn enige bedoeling de politieke leiders wat tijd te gunnen om de nodige maatregelen te nemen.

Deze hebben het echter nog altijd niet begrepen, zullen het waarschijnlijk nooit begrijpen, en hebben het geweer nu trouwens van schouder veranderd. Met een goednieuwsshow hopen ze het tij te keren. De harde feiten worden doodgezwegen en met veel misplaatst enthousiasme kondigen zij het einde van de eurocrisis aan. Daarbij maken zij “uiteraard” gewag van het feit dat er nog een lange weg – een doodlopende weg? – dient afgelegd te worden vooraleer we van een perfect werkende economische en monetaire unie kunnen spreken. “We are making progress, step by step” zanikt Van Rompuy dan. Het wordt trouwens ook tijd dat deze schertsfiguur van het toneel verdwijnt en met zijn beide voeten opnieuw op de grond terechtkomt.

Vooral de Duitsers doen nu ook een flinke duit in het zakje met hun gewijzigde houding ten aanzien van Griekenland. Een Grexit is voor hen niet meer aan de orde. Volgend jaar zijn er immers Duitse parlementsverkiezingen en een escalatie van het Griekse schuldenprobleem naar Spanje en Italië toe, kan Angela Merkel missen als kiespijn in de aanloop naar deze verkiezingen.

In Amerika werd Barack Obama – met dank aan de orkaan Sandy – opnieuw verkozen tot president voor de komende vier jaar.

Economisch en financieel was er de laatste weken en maanden maar één onderwerp aan de orde en dat was de “fiscal cliff” (begrotingsafgrond). Een cocktail van automatische belastingverhogingen en automatische besparingen zou er, zonder een akkoord tussen de twee politieke partijen, vanaf 1 januari 2013 voor zorgen dat 600 miljard dollar uit de Amerikaanse economie wordt gezogen met als resultaat een nieuwe recessie. De Democraten, de partij van president Obama, en de Republikeinen staan daarbij lijnrecht tegenover elkaar. De Democraten willen hogere belastingen vooral voor de rijken, de Republikeinen wensen grotere besparingen o.a. in Medicare en Medicaid, de sociale hulpverleningsprogramma’s.

Als toetje daarbovenop wordt op nieuwjaarsdag opnieuw het overheidsschuldplafond van 16.394 miljard dollar bereikt. Het wordt spannend en de beleidsverantwoordelijken in de Verenigde Staten hebben nog veel werk voor de boeg deze laatste dagen van het jaar.

De koersen van de aandelen ten slotte gaan daarbij op en neer al naargelang het nieuws van de dag. De algemene tendens die we de laatste jaren trouwens vaststellen is dat de beurzen geen weerspiegeling meer zijn van het macro-economisch gebeuren maar eerder het resultaat van een ondoorzichtig kluwen van politieke uitspraken en gepalaver.

Voorspellen welke richting ze zullen uitgaan in het jaar 2013 is dan ook een onbegonnen taak. Niettegenstaande wagen allerlei analisten in allerlei economische magazines zich aan allerlei voorspellingen, maar misschien beschikken zij wel over een glazen bol?