Onze laatste dag Duitsland, Frankrijk en Luxemburg zit er bijna op. Morgen doen we 250 kilometer over Bastogne, Marche en Brussel naar Vlaanderen. De reisgidsen en wegenkaarten moeten niet ver weg gestoken worden, want vanaf morgen breekt de tijd aan om een volgende trip naar een gebied in Duitsland te ontdekken, daar waar we nog niet geweest zijn. Misschien wordt het Bayern, de Allgau en de Chiemsee. Veel lezen, studeren en zoekwerk op het internet komt eraan. De V200 gaat terug naar de modelbaan om er zijn rondjes te rijden. Maar volgend jaar mag hij terug mee, terug naar zijn Heimat!
Vandaag heb ik samen met onze hond Diarmuid efkes mijn beer uitgelaten. Een stevige voettocht met super steile hellingen leidde ons naar de barrage en door de bossen. Ik was gewapend met mijn elektronisch kompas en leuk was dat de wandelwegen goed bewegwijzerd waren. Minder leuk was dat de boeren de officiële paden overploegen. Dan ben ik maar door de akkers gestapt, zoals het op de wandelkaart beschreven stond. De herfst is goed in het land en de koude wind liet zich goed voelen op 500 meter hoogte, een stijging van 250 meter boven de camping.
Luxemburg is momenteel bezig al zijn bruggen over de Sauer te vernieuwen. Als je aan de verkeerde kant van de Sauer of de Sûre staat, dan kan je een camping nooit bereiken. Dat is de reden waarom we gisteren vruchteloos vele kilometers moesten rijden om uiteindelijk camping “Im Aal” te bereiken. Esch-sur-Sauer is een vredig dorp. Ik vond er zelfs een katje, dat met een dode muis aan het spelen was.
Hier dan de foto’s van vandaag. Camping “Aal” in Esch-sur-Sûre. Het is hier heel rustig, er is nog niemand om ons in te schrijven. Via de telefoon werd afgesproken dat dit morgen pas dient te gebeuren. We staan op 500 meter van het dorp, aan de oever van de Sauer of de Sûre.
Na vele omzwermingen zijn we aangeland op de camping “Im Aal” in Esch-sur-Sûre in Luxemburg. Na 300 kilometer gereden te hebben met omleidingen wegens vele wegenwerken in het Saarland, Duitsland, bleek dat de eerste camping niet bereikbaar was. De burg over de Sûre was opgebroken. Bij de tweede camping van onze keuze ondervonden we hetzelfde probleem. Via talloze haarspeldbochten, steile hellingen en smalle weggetjes zijn we dan eindelijk aangeland. De camping ziet er mooi uit, en rustgevend. We staan vlak aan de Sûre. Foto’s volgen morgen.
De heilige Odile draait zich tweemaal om in haar graf. Eerst omdat ze dagelijks een pak toeristen te verwerken krijgt, en nog eens omdat al die toeristen luidruchtig hun uitstapje beleven in een klooster, dat schreeuwt om intimiteit. De heilige ligt terug goed in haar graf en kan verder genieten van het prachtige uitzicht vanop de Mont St.Odile. Je hebt er uitkijk op de Elzas en de Vogezen. Morgen breken we onze luifel af en zetten koers naar Luxemburg, een rit van 300 kilometer.
Obernai is een typische stad uit de Elzas. Ook daar droppen de autocars hun toeristen. Vroeger stapten ze uit de autocar met rugzak. Tegenwoordig doen ze dat met rollators. Er zijn zelfs rollators van één meter breed, die het volledige voetpad bezetten. Maar goed, de toeristen zijn content en vinden hun obligate souvenirs. Het gebied werd door de geschiedenis heen en weer geslingerd tussen Frankrijk en Duitsland. Daarom zal je nooit aan het graf van een gesneuvelde soldaat lezen “mort pour la France”. Er staat altijd: “mort pour la patrie”, maar welk patrie of Vaterland?
Hier zie je twee dames poseren in typische Schwarzwälder kledij. Op de camping Bankenhof stond een oude Zwitsere postbus, waarvan de typische hoorn echt werkt.
Onze vrienden Roland en Karin uit Freiburg kennen we al een paar jaar. Karin is een flink stuk in de 70 en samen met haar levensgezel Roland zijn ze bikers. Ze houden ervan met hun zware Honda motor door het Schwarzwald te toeren in een gezapig tempo. Ze reizen ook veel en maken zich klaar voor een autotrip naar Bayern. Daarom heeft Roland nu al winterbanden staan op zijn Mercedes. Sneeuw kan elk moment beginnen vallen en in Duitsland moet je erop voorzien zijn. We hebben enkele dagen met hen doorgebracht en bij hen thuis in Freiburg Landwasser mochten we hun Nudelsuppe eten, een stevige Badische kost met stukjes vlees, groenten en noedels. Je kon je er je lepel in rechtzetten. Vrijdag was het open deur bij de firma Faller Modellbau. Daar maken ze al vele jaren modelhuisjes en scenery. Ik was er een half uur voor opening en de auto’s stonden al drie kilometer ver geparkeerd. Camping Bankenhof is nu helemaal volzet, omdat Duitsland op maandag 3 oktober de dag van een eenheid viert, een wettelijke vakantiedag ter herdenking van de eenwording van Oost en West Duitsland in 1990. Voor vele Duitsers is het verlengde weekend geschikt om hun caravan of motorhome van stal te halen om in het Schwarzwald te kamperen. De camping voornamelijk bezet door Duitsers en Zwitsers. Er zijn er die met een oude Zwitserse postbus komen. We zitten nu in Frankrijk, aan de grens van Duitsland, in de Elzas, in Obernai. Daar blijven we een tijdje en maken ons wederom klaar voor een paar stevige bergtochten. De Mont St. Odile wenkt.
Bij de firma Faller hebben we Schwarzwälderkirschtorte gegeten. Faller is bekend om zijn handgemaakte marmeladen. Ze hebben er in alle soorten, allemaal gemaakt zonder toevoegsels of bewaarmiddelen. Overmorgen gaan Roland en ik naar een andere firma Faller, die van de modelhuisjes. Bij deze Faller is het vrijdag open deur en het zal er feestelijk aan toe gaan, Oktoberfest heet dat. Wifi wordt hier met de dag slechter. Uitwijken naar een wifipunt in Titisee is geen optie. Twee keer vier kilometer wandelen met een PC op je rug of een duur parkeerticket betalen en dan nog ver moeten stappen is me teveel. Het zal dus even stil worden tot we op de volgende camping zijn. Wellicht zal dit maandag het geval zijn. Ondertussen maak ik nog meer foto’s van het Schwarzwald en van onze belevenissen. We houden alles in petto tot begin volgende week.
