Pelgrimstocht naar Santiago de Compostela langs de Via Plata
11-07-2008
Besluit
Het was een mooie tocht met veel persoonlijke ervaringen, veel ongeschonden natuur door weinig bevolkte streken en in deze periode van het jaar een hoogfeest van fauna en flora.
De tocht geeft je een inzicht in een ruw nog deels afgelegen Spanje. Het is ook een tocht door 2000 jaar geschiedenis, met zijn ganse schat aan historische gebouwen. Het is soms vermoeiend, de lange stukken weg door onbewoonde gebieden, het te warme of te koude of het te natte weer. op bepaalde plaatsen zijn de albergues het minimum minimorum en kan men beter in een goedkope hostal overnachten.
Maar dit is alles Camino en laat het intensief beleven van de wandeling en de ontmoetingen toe.
Om 0915 hr met 10 minuten vertraging vertrekt onze sneltrein richting Palencia, wanneer we in Palencia aankomen heeft mijn trein niet zo snel gereden gezien hij ongeveer 40 minuten vertraging heeft en bijgevolg is mijn aansluiting naar Valladolid weg. Het wordt dus een uurtje wachten en wanneer ik dan uiteindelijk in Valladolid aan het busstation aankom is de laatste bus naar het vliegveld reeds vertrokken. Dus een taxi genomen en voor de ronde som van 20 brengt die me naar de luchthaven van Valladolid.
Voor een keer heeft het vliegtuig geen vertraging en stipt op tijd gaan we de lucht in. We komen zelfs 20 minuten voor het voorzien uur in Charleroi aan, daar is het wachten tot 2315Hr op de bus die via Rijsel naar Brugge rijdt en uiteindelijk om 0145Hr ben ik aan het station in Brugge. Daar wacht mijn broer Roger mij op om me naar huis te brengen.
De vermoeidheid van vijf weken stappen werkt toch, want het is 0930Hr voorbij vooraleer ik mijn bed uitkom. Er wordt de stad ingetrokken om een paar aandenkens te komen voor de familie en terwijl ik op de Praza Universiade een koffie drink laat ik mijn pet liggen, na een paar minuten bij mijn terugkomst is ze reeds verdwenen, een beetje jammer voor de pins van de Via de la Plata die erop stak. Om 1200HR ga ik nog eens naar de pelgrimsmis, die zoals steeds druk bezocht is. Ik zie ook nu verschillende pelgrims van onderweg terug die vandaag pas zijn aangekomen. De mis wordt mede gecelebreerd door twee Italiaanse priesters die er met een groep bedevaarders zijn aangekomen, alsook door een zwarte witheer. De celebrerende priester heeft een ware donderstem en dat demonstreert hij tijdens zijn preek, die hoewel in het Spaans en ik er dus niet van begrijp doch indrukwekkend is door de intonatie in zijn stem. Na de mis komen acht personen naar voor, gekleed in een bordeaux pelgrimskleed en wordt de botafumero (*) naar beneden gehaald, en begint het trekwerk om dit reuze wierookvat in zwier te krijgen. De show begint en honderden cameras flitsen om het gebeuren vast te leggen. Rest mij na de middag nog mijn biljetten voor mijn afreis te bestellen, en een wandeling te maken door het mij nog niet bekende gedeelte van de stad. Door het mooie weer zitten de terrassen overladen vol, en vooral de Nederlanders en Duitsers laten horen dat ze hier tegenwoordig zijn.
(*) De Botafumero is een 50 kg zwaar, verzilverd wierookvat. Het wordt in principe enkel bij speciale gelegenheden gebruikt. Schijnbaar diende het vroeger om de niet zo goed welriekende geurtjes van de pelgrims te verdrijven. Het is heden ten dagen een geliefd spektakel als het vat dat aan een 35 meter lang koordhangt door 8 man door de kruisbeuk gezwierd wordt.
Een al van in de vroege morgen schijnende zon begroet de pelgrims die vandaag hun laatste stappen zetten naar Santiago.
Om 0630Hr ben ik al op stap voor een laatste mooie wandeling door de Gallische velden langzaam op en neer door het landschap. We wandelen voorbij de Pico Sacro de met sagen omweven heilige berg van de Galliciers. In Sussanna wordt van de gelegenheid geprofiteerd om een koffie te drinken en dan gaat het verder richting het einddoel.
De laatste kilometer voor Santiago ligt de weg er bij zoals in vroegere tijden een echte calzada moet geweest zijn, hoewel voor die laatste stappen hoeft dit niet meer, mij imponeert meer het prachtige zicht op de stad. Eindelijk zijn we op de Plaza Obradeiro het eindpunt van de 1000Km lange route.
Een gevoel van voldaan zijn bekruipt me. Je staat er naast zoveel anderen die te voet of met de fiets hetzelfde doel voor ogen hadden. Mensen vallen elkaar in de armen en wensen elkaar proficiat en er heerst een beetje een uitgelaten sfeer. Na de schouderklopjes en het handje schudden met mijn Spaanse vrienden gaat het richting pelgrimsbureau om me te laten registeren en na een uurtje aanschuiven heb ik mijn COMPOSTELLAE ( het bewijs van mijn pelgrimstocht) in de hand.
Dan maar op naar de pelgrimsmis, niet enkel voor het religieuze moment gaan velen naar de pelgrimsmis maar ook om pelgrims terug te zien die zij onderweg ontmoet hebben.
De dienst begint zoals steeds met de non , voorzangeres, die met een wondermooie stem een poging doet om een paar liederen in sneltempo aan te leren, die gedurende de mis zullen gezongen worden.
De priester roept zoals gebruikelijk bij het begin van de mis af van waar de verschillende pelgrims afkomstig zijn die vandaag aangekomen zijn. Het doet me toch wat als er afgeroepen wordt: een Belg vertrokken in Sevilla en aangekomen in Santiago.
Naast me zit een Duitse vrouw de ganse mis te wenen van aandoening.
Na de mis gaat het naar de hostal in de nabijheid van de kathedraal, waar de rugzak tot woensdagmorgen een rust toegewezen krijgt.
Na een middagmaal in het nabijgelegen restaurant volgt de verkenning van het stadscentrum. s Avonds om 2000Hr naar de afspraak met de Spanjaarden in het restaurant Manola, op de Plaza Cervantes. Dit restaurant is schijnbaar bekend bij alle pelgrims, want het is file om aan een plaatsje te geraken. Na op het einde nog een gezamenlijk pousse cafe en het uitwisselen van mailadressen wordt er afscheid genomen van deze echt sympathiek mensen
Bij het verlaten van de mooie moderne herberg in Laxe, is het nevelig, maar spoedig komt de zon te voorschijn en we zullen onze dagrantsoen voor vandaag zijnde 30Km onder een zonnig weertje met af en toe een verfrissend windje kunnen afhaspelen.
Het wordt een mooi wandeling door bos en natuur, begeleid van alle geluiden die de natuur hier te bieden heeft, het is Gallicie op zijn mooist. Af en toe is het springen van stapsteen naar stapsteen om te vermijden dat men door het slijk of door de grote plassen water over de ganse breedte van de weg moet.
In het stadje Bandeira (bekend om zijn empanadas) is op deze zondagse morgen al een taberna geopend en daar neem ik dan ook mijn eerste pauze. Dan gaat het verder naar Puente Ulla. In de lange afdaling voo Puente Ulla ligt voor mij de 220m lange en 86 meter hoge spoorwegbrug over de rivier de Ulla , vanaf nu zijn we in provincie la Coruna. Bij het binnenkomen van Puente Ulla, is er direct over de brug een restaurant, en gezien er in A Vedra zeer weinig mogelijkheden zijn besluit ik hier te middagmalen.
Kort na mij komen ook de Spanjaarden aangewandeld en zij hebben hetzelfde idee, het wordt lang tafelen. De bazin spreekt vloeiend Duits en laat mij dat ook graag merken. Zij raadt mij een Gallische groentesoep en een ovenschotel aan. De ovenschotel blijkt een varkenschenkel, klaar gemaakt in de oven met aardappelen en erwten.
Een karaf huiswijn, brood, koffie met een stuk taart de Santiago en een degustief maken de maaltijd compleet, en voor 9 zijn we goed bediend.
Het is ondertussen al 1540Hr geworden en het wordt dus tijd onze beste vriend de rugzak weer op te nemen om de laatste 4 Km te stappen. Het gaat weer bergop van 65 m aan de rivier naar 290m aan de herberg van Vedra. Na een laatste kuitenbijtertje en een klein uurtje stappen kom ik er aan en ook hier weer was aan de architect geen grenzen gezet om niet enkel een albergue, vooral een mooie albergue neer te poten. Buiten een paar huizen, staat de herberg een km van de eerste bar met eetgelegenheid.
Maar daarnaast staat hij op een symbolische plaats, op een van de zijflanken van de voor de Gallicïers heilige berg Monte Pico en bij de kapel en de mooi gebeeldhouwde bron van Santiago, beiden uit de 17 eeuw.
Voor ons avondmaal moet ik mij geen zorgen maken, de bazin van het restaurant heeft ons een degelijk stuk empanada ingepakt (deegkoek gevuld met groenten en vlees, of vis of zeevruchten).
En voor morgenvroeg, onze laatste korte etappe, kan ik eindelijk de laatste biscuits van mijn ijzeren rantsoen opeten..
Vandaag is het een van de langere etappes 34,9 km (of 39.2Km via het klooster van Oseirra.)
Vanaf het vertrek uit Cea ,gaat het zoals de laatste dagen meer het geval is , stijgend om aan het einde van de etappe terug naar beneden te gaan. Golvend parcours dus. We zijn in Gallicïe en dus wandelen we van kleine gehuchten naar e kleine dorpjes. Hier en daar is een bar, maar gezien het vandaag zaterdag is, is er niks geopend.
De wandelweg loopt voor een deels parallel langs de N 525 en dan weer over veldwegen en door bosjes.
De veldwegen lijken hier beter onderhouden en dus minder slijk en overstroomde delen onder de voeten.
Rond 0930Hr ben ik in Castro Dozon en bij het betreden van de bar tref ik op de drie Spanjaarden die er al van hun koffie aan het genieten zijn.
Tijd voor het tweede deel van de tocht richting Laxe. De wegen worden beter en het is aangenaam wandelen.
In Costoya neem ik tijd voor mijn eenvoudig middagmaal, een stuk brood (van Cea) en een doosje makreel, dat alles rijkelijk overspoelt met hemelwijn of water. In Botos is de bar van de caballos, de plaatselijke ruiterijvereniging, open en een vriendelijke señora serveert mij mijn limonade met een bordje tapas.
Verder op naar Laxe , dorp van 70 inwoners, waar ik om 1500HR aankom in de herberg, die in 2005 terecht een eerste prijs voor zijn architectuur bekwam, een mooi verbouwd oud huis met moderne aanbouw , waar veel gebruik is gemaakt hout.
Bij het buitenkomen van de Albergue ziet het er maar triestig uit. Maar schijn bedriegt en een paar uur later krijgen we mooi stralend lenteweer.
Na onze eerste stappen door de stad die enkel gestoord worden door de reinigingsdiensten, komen we al gauw aan de romaanse brug over de Rio miÑo, vanaf hier is het stappen door de buitenwijken van Ourense. Vanaf nu gaat het voor een vijftal kilometer met stukken serieus bergop, we moeten immers van minder dan 100 terug naar 527 meter in Cea.
In Bouzas na 14 km stappen is de bar aan de N 525 geopend en daar wordt een koffie besteld vergezeld van een paar madeleines, meer had de man niet in huis. Vanaf nu lopen we tot een tweetal kilometer voor Cea op zijwegen, paralell met de N 525. De regen van de voorbije dagen heeft er voor gezorgd dat er rijkelijk water bergaf stroomt, met als gevolg in de valleien overstroomde paden, deze moeten dan met veel kunst en vliegwerk gepasseerd worden. Maar de zon die rond 1000HR doorgebroken is maakt van dit alles toch nog een aangename wandeling.
Kort na het middaguur kom ik aan in de herberg van Cea. Dit is een mooi gerestaureerd huis in graniet, het bouwmateriaal van de streek, hier pronkt ook het symbool van Gallicië de Horreo, voor de hoofdingang. Orlando de Hospitallero is een vaste waarde, en na de middag vinden we hem in de ligzetel, terwijl hij zijn middagdutje doet in het gezelschap van een Spaanse Senior, het snurkconcert overtreft alle snurkconcerten tot hiertoe gehoord in de Albergues. (is dit misschien besmettelijk?) Later bij het lezen van het gastenboek stellen we vast dat dit tot de eigenaardigheden van deze albergue gehoord.
Na onze installatie ga ik tesamen met de Spaanse pelgrims op zoek naar het plaatselijk restaurant waar we ons te goed doen aan de menu del dia.
Bijj onze terugkomst in de albergue zijn nog een paar pelgrims aangekomen, en ook de Duitse dame van gisteren in Ourense heeft haar eerste dag, op sandalen zonder sokken glansrijk doorstaan. Cea is het dorp dat in gans Spanje beroemd is voor zijn bruin brood, gebakken op houtskool. (al in 1883 sprak een reisgids over gallicïe, al over het exquisite brood van Cea s Avond na de inkopen en bij het eten van het avondmaal stellen we vast dat iedereen zo n groot bruin brood gekocht heeft (kleine broodjes bestaan eenvoudigweg niet), meestal teveel om op te krijgen, maar het smaakt ongelofelijk goed.
Vandaag zal er vooral gewandeld worden langs rustige provinciale wegen. Bij het vertrek laten dreigende wolken zich merken met af en toe een paar regendruppels, genoeg voor de oefening poncho aan poncho uit (het is slechts een verder zetten van de reeds vier dagen durende oefening.)
Na een klein uurtje is de plagerij ten einde en komt de zon erdoor en de poncho kan op zijn plaats in de rugzak.
De zon geeft een aangename warme en na vier dagen regen is het werkelijk genieten. Na een tiental km wordt een kleine pauze genomen en dan gaat het verder richting Ourense. Eerst komen we door de industriegebieden, eigen aan een grotere stad en dan gaat het via de voorsteden dwars door de stad richting Albergue.
Door een foute interpretatie van mijn wandelgids sta ik voor de kathedraal, maar na wat gezoek kom ik terug op de goede weg en ik sta met mijn neus voor de albergue zonder dat ik het gebouw opmerk.
Een lieve señora toont mij lachend de albergue.
Deze albergue is een mooi gerenoveerd deel van een vroeger Franciscanenklooster, dat ooit nog eens een periode kazerne was. De jonge Spaanse hospitalero, die een student aan de plaatselijke universiteit, blijkt te zijn, laat echter op zich wachten.
In plaats van 1230Hr is het op zijn Spaans 1315Hr. Na installatie en de gebruikelijke taken van de pelgrim wordt het nabijgelegen restaurant opgezocht om er samen met het Spaanse echtpaar en de Bask ons tegoed te doen aan een smakelijke maaltijd.
Dan is het tijd om de historische binnenstad te bezoeken en ook een bezoekje te brengen aan het internetcafé waar ik van de gelegenheid gebruik maak om een berichtje op de blog te plaatsen.
Ondertussen is de regengod weer van dienst en de rest van het stadsbezoek wordt in de regen afgelegd.
s Avonds maak ik in de albergue kennis met een 68 jarige Duitse dame, die behalve het hoogstnodige in haar kleine rugzak alles achtergelaten heeft in Parijs, waar ze met haar fits in de problemen is gekomen. Van Parijs is ze met de trein doorgereisd naar Ourense waar ze morgen wil beginnen met de laatste 100Km
Ook vandaag zijn de weergoden niet in hun beste doen, regen en nevel zal tot rond 1330HR mijn deel zijn.
Het begin van de wandeling loopt over een regionale weg maar vanaf Soutelo Verde gaat het over goed onderhouden veldwegen tot in Tamicelas, daar begint de klimpartij. De wandelweg gaat van 524 meter hoogte over een afstand van 7 km naar het hoogste punt voor vandaag 960 meter.
Het blijft voortdurend klimmen en eigenlijk is dit voor mij de meest vermoeiende klim van de ganse Camino tot nu toe. Boven wacht echter de beloning in de herberg van Albergueria, open gehouden door Luis.
Luis is bij de pelgrims op de Camino Sanabres bekend voor zijn kleine simpele herberg, waar bij regenweer het haardvuur gezellig brandt en waar een kop koffie lekker kan smaken. Het typische van zijn bar is dat elke pelgrim een Jacobsschelp krijgt waarin hij zijn naam en eventueel een klein persoonlijke boodschap kan inschrijven. Deze Schelp wordt dan opgehangen aan het plafond en de wanden van zijn herberg. Resultaat: overal waar men rondkijkt, hangt het vol met Jakobsschelpen, ik denk dat hij stilaan aan uitbreiding toe is, want de plaats op de muren reikt niet meer voor zo heel lang.
Na deze opkikkerende pauze gaat het verder naar Vila do Barrio, het dorp van de aardappelen, ( elk jaar in oktober zijn hier schijnbaar grote feesten rond de aardappeloogst.) In een bar in het centrum bestel ik, bij een onvriendelijke barman, iets te drinken, met moeite krijg ik mijn drank betaald. Dus gauw verder gestapt in de nog altijd niet ophoudende regenvlagen. Even voor Bobadela is de ganse weg over een 600 meter tot op kniehoogte overstroomd.
De eerste oplossing is een omweg van ongeveer 5 Km ,een tweede mogelijkheid is langs het niet overstroomde veld ,vervolgens langs een weide en dan via een bosje struikgewas parallel met de weg te lopen, en vervolgens een goeie sprong over de toch diepe en tamelijk brede gracht, wat mij dan ook nog lukt.
In bobadela wordt aan de dorpsfontein een stukje gegeten en een loslopende hond vol schurftplekken komt een stuk brood schooien, wanneer ik hem nog een aantal resten uit mijn rugzak voeder is het dier blijkbaar echt tevreden.
Voor het laatste stukje van de wandeling gaat het deels door overstroomde corredoiras ( weg tussen twee natuurstenen muurtjes). Na een laatste bergaf ben ik dan terug op 532 meter hoogte, en kom ik aan de moderne herberg van Xunqueira de Ambia(*), die ongeveer één kilometer buiten het centrum ligt..
(*)Xunqueira is in de kringen van orgelliefhebbers bekend voor zijn orgelconcerten in de maand augustus. Beroemde orgelisten uit de ganse wereld nemen dan deel aan het orgelfestival, gespeeld aan het orgel uit de 1757, in de vroegere kloosterkerk, de Colegiata de Santo Maria la Real.
De regen is nog niet van plan op te houden. En toch eindelijk rond elf uur trekt de hemel open en wordt het heerlijk wandelweer, geknipt voor de mooie panoramas die de wandelgids ons alweer voor vandaag beloofd.
Het is rustig wandelen boven op de hoogtes, waar in de diepte het stuwmeer van Das Portas ligt, en zelfs de regenboog laat zich niet kennen en is op zeker ogenblik in volle schoonheid te bewonderen.
Het gaat door een schaars bevolkt gebied en de sporen van de vroegere bosbranden zijn nog altijd te merken. Het stijgt langzaam verder tot op een hoogte van ongeveer 1000m. Rond 1100Hr bereik ik het eerste dorpje van de dag, en ook voor de rest van de dag de enige gelegenheid tot eten. Na een bocadillo met kaas wandel ik verder op de hoogvlaktes van de Montes do Invernadeiro. Onder ons de spoorweg (*) die regelmatig uit de berg opduikt en een paar honderd meter verder weer in de zoveelste tunnel verdwijnt.
Na nog een pauze in het dorpje Portocambra merk ik later, dat er een dorpje verder, in As Eiras, een mooi uitgebouwde picknick plaats, speciaal voor de pelgrims gebouwd is. Vanaf nu gaat het snel naar beneden. Waar we deze morgen op een hoogte van 987 m vertrokken zijn en onderweg gestegen zijn tot 1035m gaan we nu naar 487m. Om 1430Hr na 7 HR stappen ben ik in Laza. Inschrijven in de Albergue gebeurt bij de Protecion Civil en ieder logee krijgt met de nodige uitleg, een sleutelbosje van de albergue.
Nu ja gelukkig past dan toch één sleutel op een bepaalde deur en geraken we binnen. In deze mooie moderne albergue zijn schijnbaar kosten noch moeite gespaard. De verlichting is een truc voor zich, in de slaapkamers van telkens 4 stapelbedden is geen mogelijkheid zelf het licht aan of uit te schakelen, behalve in de gezelschapsruimte en in het sanitairgedeelte is de verlichting automatisch geregeld.
s Avonds gaan we eten in de ons aanbevolen bar Picota en er wordt ons daar waarlijk een koninklijk pelgrimsmenu geserveerd.
Met starten met twee soorten soep, een Gallische en een linzensoep, als hoofdmenu Macaroni met kaas en karbonaden, een kalfslapje en een stuk vis, daarbij een gemengde sla, wijn, water en brood. Als dessert een pannenkoek met ijs en dit alles ons gebracht door een vriendelijke señora die ons ook als toetje een magenbitter offreert.
Als afscheid krijgen we van de dame een vriendelijke handdruk en buen camino gewenst. In de herbergen ook aan tafel een jong Zuid-Tirools koppeltje die met de fiets vanuit Brixen naar Santiago fietsen en dit als huwelijksreis. Er zijn nog alternatieve jonge mensen in deze wereld. (*) De spoorweg tussen A Coruna aan de kust tot in Zamora is een meesterwerk van spoorwegbouwkunde. Zij is na de Spoorweg Belgrado - Bar, de spoorweg met in de wereld de meeste tunnels. Ongeveer 78 km van de 452 Km zijn tunnels. De spoorweg waaraan men 40 jaar heeft gebouwd was klaar in 1959 en was een beduidende verbetering voor het goederen - en personenvervoer tussen Gallicïe en centraal Spanje
