Etappe 27: 26 meixml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Lubian – A Gudina

Vandaag wandelen we het groene Gallicïe binnen. Ik start in een druilerige regen die na een half uur van lichte in zware regenval overgaat.

Daar ik via de kerk " Santuario de Tuiza" wil stappen, stap ik dus niet op de N525 maar op de echte camino. De eerste km’s is dat geen probleem. Maar dan begint de stijging naar de Puerto A Ganda, en langzaam gaat het stijgend langs een smal bospaadje waar het water weer langs alle kanten te zien en te voelen is. Onder de voeten is het geen pad meer maar een klein beekje geworden.

Na ongeveer ¾ HR stijgen ben ik boven op de pas en dus aan de grens met Gallicïe. Van het beloofde panorama zoals in de gids beschreven is als gevolg van de regen niet veel te bemerken, jammer voor het zweet, maar het zij zo.

De eerste markeerpaal op Gallicische bodem laat me zien dat het nog juist geteld 246,24Km via Verin (zuid-route) is, voor degenen, zoals ik, die over Laza stappen zijn het nog 222Km.

In de provincie Ourense zijn heeft het provinciebestuur destijds aan de Gallisische kunstenaar en beeldhouwer “Nicanor Carballo” de opdracht gegeven speciale wegwijzerstenen te kappen en dus regelmatig komt de pelgrim deze palen, naast de andere wegmarkeringen, tegen.

Na de Ganda Pas is het eerste gehuchtje Ganda en daar ontmoet ik het al voor 0600Hr vertrokken Australische echtpaar, die dus wel aan een ultra traag tempo hun wegstappen. Tot Villavela gaat het verder langs door water overstroomde paden, dan bewijzen Goretex schoenen (zelfs die met kapot gelopen hiel) pas hun deugdelijkheid.
Vanaf Villavela neem ik de N525 om in O Pereiro in een bar/wegrestaurant twee warme koffies met een boccadillo als middagmaal ter nemen.

Het gaat verder in de niet ophoudende regen naar A Gudina, waar de prachtige herberg van de Gallisische overheid al geopend is. Maar sinds begin dit jaar zijn de herbergen in Gallicïe niet meer gratis, maar wordt een bijdrage van 3€ gevraagd. Maar voor deze mooie ingerichte Albergues is dit een spotprijsje. Over een ding is echter hier niet echt goed nagedacht en dat zijn de mogelijkheden voor het drogen van de was.

Hier logeren, het Spaans, het Frans en Australisch echtpaar, de Bask met zijn stapgenoot, en Guido met zijn drie Belgische kompanen.
Ook een paar fietstoeristen melden zich om te logeren, nu ja de enen doet het te voet de anderen met de fiets, elk naar zijn godsvrucht en vermogen.

’s Avonds is er nog een kleine woordenwisseling tussen de Spaanse en Franse dame over het gebruik van de olieradiator, maar in een mum van tijd is dit opgelost