Etappe 33:  01 Junixml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Laxe – Outeiro a Vedra

Bij het verlaten van de mooie moderne herberg in Laxe, is het nevelig, maar spoedig komt de zon te voorschijn en we zullen onze dagrantsoen voor vandaag zijnde 30Km onder een zonnig weertje met af en toe een verfrissend windje kunnen afhaspelen.

Het wordt een mooi wandeling door bos en natuur, begeleid van alle geluiden die de natuur hier te bieden heeft, het is Gallicie op zijn mooist. Af en toe is het springen van stapsteen naar stapsteen om te vermijden dat men door het slijk of door de grote plassen water over de ganse breedte van de weg moet.

In het stadje Bandeira (bekend om zijn empanadas) is op deze zondagse morgen al een taberna geopend en daar neem ik dan ook mijn eerste pauze. Dan gaat het verder naar Puente Ulla. In de lange afdaling voo Puente Ulla ligt voor mij de 220m lange en xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />86 meter hoge spoorwegbrug over de rivier de Ulla , vanaf nu zijn we in provincie la Coruna. Bij het binnenkomen van Puente Ulla, is er direct over de brug een restaurant, en gezien er in A Vedra zeer weinig mogelijkheden zijn besluit ik hier te middagmalen.

Kort na mij komen ook de Spanjaarden aangewandeld en zij hebben hetzelfde idee, het wordt lang tafelen. De bazin spreekt vloeiend Duits en laat mij dat ook graag merken. Zij raadt mij een Gallische groentesoep en een ovenschotel aan. De ovenschotel blijkt een varkenschenkel, klaar gemaakt in de oven met aardappelen en erwten.

Een karaf huiswijn, brood, koffie met een stuk taart de Santiago en een degustief maken de maaltijd compleet, en voor 9€ zijn we goed bediend.

Het is ondertussen al 1540Hr geworden en het wordt dus tijd onze beste vriend de rugzak weer op te nemen om de laatste 4 Km te stappen. Het gaat weer bergop van 65 m aan de rivier naar 290m aan de herberg van Vedra. Na een laatste kuitenbijtertje en een klein uurtje stappen kom ik er aan en ook hier weer was aan de architect geen grenzen gezet om niet enkel een albergue, vooral een mooie albergue neer te poten. Buiten een paar huizen, staat de herberg een km van de eerste bar met eetgelegenheid.

Maar daarnaast staat hij op een symbolische plaats, op een van de zijflanken van de voor de Gallicïers heilige berg “Monte Pico” en bij de kapel en de mooi gebeeldhouwde bron van Santiago, beiden uit de 17 eeuw.

Voor ons avondmaal moet ik mij geen zorgen maken, de bazin van het restaurant heeft ons een degelijk stuk empanada ingepakt (deegkoek gevuld met groenten en vlees, of vis of zeevruchten).