Niemand gelukkig door collectieve regularisatie

• E-mail bericht 
• Bookmarken/Delen

16/12 Gisteren eindigde de uitzonderlijke regularisatieperiode voor illegalen. Toen de regering daartoe in de zomer besliste werden prognoses gemaakt over het aantal mensen zonder papieren dat er gebruik zou van maken. 50.000 was een vaak gehoord getal.

De meerderheidspartijen ontkenden het in alle toonaarden. De helft was het maximum maximorum. Wie hoger durfde te pronostikeren, werd uitgescholden voor demagogische onruststoker.

Het kan nog lang duren vooraleer we exact weten hoeveel dossiers er uiteindelijk zullen worden goedgekeurd. Wanneer we echter vaststellen dat alleen in de stad Antwerpen ongeveer 6.000 aanvragen - vaak voor meerdere personen samen - zijn binnengekomen, dan vrees ik dat de regering de operatie schromelijk heeft onderschat. Of althans gedaan heeft alsof. Zij kon niet anders. Tegen beter weten in heeft zij altijd beweerd dat het niet om een collectieve regularisatie ging. Dat zou immers tegen eerder gemaakte Europese afspraken ingaan.

Goed, het is nu het wat is. De regering kan niet meer terug. Zelfs niet na een vernietigend arrest van de Raad van State. De mensen zes maanden hoop geven, en dan alles afblazen, dat is onmogelijk. Staatssecretaris Melchior Wathelet zal wel met “een oplossing” komen om de operatie te laten doorgaan zoals gepland.

Een belangrijke vraag daarbij is of al de gelukkigen die aan de nodige papieren geraken ook effectief gelukkig worden hier. De vooruitzichten zijn niet goed. Onderzoek wijst uit dat velen, zoniet de meesten, van de geregulariseerden in de sociale bijstand terechtkomen. België is niet het paradijs dat hen in het land van herkomst is voorgespiegeld. De armoede is de jongste jaren nooit zo groot geweest als nu. Niet in het minst bij de nieuwe Belgen.

De regering heeft daar onvoldoende rekening mee gehouden. Zij deelt massaal documenten uit zonder de verkrijgers ervan een echt perspectief te kunnen aanbieden. En om de financiële gevolgen bekommert zij zich evenmin. Die zijn vaak voor de gemeentes en de OCMW’s. Dat leidt tot frustraties.

Zo dreigt op de duur iedereen ongelukkig achter te blijven. De nieuwe Belgen omdat zij van de regen in de drup terechtkomen. De plaatselijke besturen omdat zij de grote aantallen niet kunnen bolwerken. En dat allemaal om de PS en het cdH wat nieuwe kiezers te gunnen...

door Paul GEUDENS