We zitten er ten volle in. De drukke verhuurperiode is een feit. Mensen lopen in en uit en rond en over en dat stoort ons niet. Want het blijft toch altijd een vraagteken en afwachten, hoe vaak je er op voorhand ook over nagedacht hebt. Wat het wordt, weet je pas als je het ook echt meemaakt. En het gaat goed. De drukke dag van de wissel, bedden verversen, kamers poetsen, laatste details checken, nog snel een vers bloemetje in een vaasje, ongerust dat niet alles klaar zal zijn en de gasten al zullen aankomen, gerust adem halen als alles rond is en enkel nog het wachten rest. De verwelkoming van de gasten, een koffie met een taartje erbij of een fris pintje als het iets later wordt. De drukte in huis 's morgens vroeg om het ontbijt te bereiden.Tafel afruimen en boel een beetje langs de kant, boodschappen doen, keuken invliegen om het avondmaal klaar te maken als er die avond table d'hôtes is. Koen die 's avonds ook een beetje inspringt of plaats neemt achter de barbeque. En dan later op de avond samen nog een beetje opruimen terwijl we nog een beetje napraten. Een ganse boterham, best wel behoorlijk zwaar, maar allemaal de moeite waard. Niets leuker dan andere mensen blij te maken of te verrassen met goed bereid eten en het leukste is dat je jezelf daar ook mee verwent. Niet alleen met het plezier van het koken en de maaltijd zelf, maar ook vanwege de complimenten. En het gevoel. Eén grote familie rond de tafel. En iedere keer weer iets bijleren of iets afleren. Nu weten we het wel zeker, we zijn er klaar voor. 

Als het tussendoor wat rustiger is, nemen we de tijd om enkele nieuwe dorpen of steden te bezoeken of hier en daar een marktje, brocante of optreden mee te pikken. Om de veertien dagen is er in de bar au vin van Puy L'eveque een optredentje, jazz, blues, regae, country .. we vinden het allemaal wel okee. Bij het binnenkomen telkens meer knikkende herkenende gezichten. Jess de uitbaatster en het personeel achter de toog, weten het ondertussen wel, dat zijn geen toeristen, die zien we hier te vaak terug. En ook den Bruno, van het bruine kroegje in Cahors waar we soms op onze meisjes wachten na de toneel en schilderlessen, verwelkomt ons al met de gebruikelijke franse zoenen, twee dus.
Verder nemen we het franse leventje nog steeds zoals het komt. Veel wachten dus.
Als er een lange rij staat aan te schuiven bij de bakker is het niet omdat er bij de andere geen brood meer is of omdat de winkelbediende er vandaag geen zin in heeft, maar wel omdat het bij die bakker juist heel lekker brood is. Dan zit er niets anders op dan braafjes aan te sluiten en te wachten. Praten met de persoon voor of achter kan en mag.
Steeds vaker worden we wel eens bij mensen uitgenodigd voor een hapje of een drankje. Begin volgende maand een huwelijk (benieuwd hoe dit hier gevierd zal worden) en volgende week zijn we uitgenodigd op de opening van het nieuwe wijnseizoen bij een befaamd kasteel,hapjes,drankjes en muzikale omlijsting.
En het nieuwe zomerseizoen komt er volop aan. Affiches aan iedere straathoek. Altijd wel ergens iets te beleven. Geen kans ons te vervelen.
We genieten ook zo enorm van gewoon thuis zijn. Genieten van onze tuin, een goed boek en elkaars gezelschap. Zelfs het klussen schept geen ongenoegen. Want geloof me, er is steeds wel een hoop te doen. Of we genieten van onze omgeving. Het is me toch wel een prachtig plaatje.
Zoals overal ter wereld zo een beetje, is ook hier de meimaand één van de schoonste. Bloemen openen hun eerst verlegen, gesloten hart en veroveren het jouwe met de mooiste kleuren die je maar kan denken. Bomen krijgen volop blaadjes of blaadjes bomen zoals Raymond het zo mooi verwoorde. Her en der ontdekken we nieuwe verrukkelijke plekjes. Kleine paradijsjes waarvan we het bestaan niet konden bedenken. De cascade (waterval) die we afgelopen zondag in Autoire ontdekten was er zo ééntje. Werkelijk adembenemend. Zelfs onze kwebbeltjes werden er stil van.

Snappen nog steeds niet hoe het mogelijk is dat het internet het zo vaak heeft over temperaturen van 19° met lichte regenval of buien terwijl wij ondertussen aan het genieten zijn van een stralende dag met temperaturen rond de 26° en er geen enkele druppel valt. Bezorgde Belgen sturen ons dan hun (welgemeend) medeleven per sms. Als later het tegengestelde blijkt dan zijn we het er stellig over eens, internet kan misleidend (lees “klote”) zijn als het over de weersverwachtingen in de Lot gaat. 

Het zwembad ligt er. Eerst kwam de put, toen kwam het beton, gevolgd door de liner en het terras en dan eindelijk het water. Enkele dagen later, net buiten aan het strijken, stopt hier een wit autootje met opschrift “cadastre Française” . Die laten er ook geen gras over groeien zeg.
Door de opéénvolging van werken die heus wel een tijdje in beslag namen, leek de komst van het zwembad zowat evident, ik zou het bijna gewoon durven noemen. Tot we ons bij de eerste plons realiseerden wat een rijkdom dit wel voor ons betekent. Niets evident, niets gewoontjes. Een innig gevoel van trots en dankbaarheid! Echt waar. Dankbaar om wat we mogen meemaken. Dankbaar om hier te zijn. Dankbaar om onze plannen en dromen te mogen en te kunnen realiseren. Dankbaar!

Niet te geloven dat het eerste schooljaar van de meisjes er al bijna op zit. Als we achteromkijken, wat een verschil, wat een vooruitgang en wat een hoop vrienden die ze ondertussen beiden hebben. Soms krijgen we er op vrijdagavond zomaar ééntje of enkele kado. Sommigen onder hen zijn hier al goed thuis, springen na het sporten onder de douche, eten lekker een stukje mee en halen zelf wel een glaasje voor water uit de kast. Aan tafel worden vaak vlaamse woorden aangeleerd. Stoeverai, sjeersjuim,grak kedaen ... maar ook ik oew van joew en zelfs kloetsjak en nonnensjeten passeren de revue. Toch fijn als er sprake is van goede tafelmanieren toch. Wij lachen om hun uitspraak, zij lachen om de onze en zo blijft alles in evenwicht.
Volgende week vrijdag  zwem en fuif, hier bij ons thuis. Mogen ons verwachten aan een twintigtal jonge lui, veel gejoel en een hoop kabaal. Eerst zwemmen, dan fuiven. Internet spreekt van 26°, droog weer. Geen idee wat het werkelijk wordt. De jeugd ligt er niet wakker van.

Ze zijn er. Ze zijn er. Onze streek, de Lot, is gekend voor zijn ganzen en vooral dan voor de al dan niet gewaardeerde vetgemeste lever van de diertjes. Maar krijg je het in je hoofd om er zomaar twee als huisdieren te nemen, dan wordt het me toch een zoektocht. Maanden hebben we er naar gezocht. Dit moet belachelijk klinken, dat weet ik best maar toch is het zo waar als één en één twee is. Aangeklopt bij boeren langs de weg waar we een kudde zagen lopen, of de boerin die resoluut weigerde of de boer die halstarrig neen knikte of beiden die er geen graten in zagen. Een uurtje rijden naar de pluim- en gevogeltemarkt om er enkel wat lege dozen en wat balen stro aan te treffen. Of hier die markt niet was, vragen we aan een voorbijganger. Daar moet ge toch wel een paar uurtjes vroeger voor opstaan. Het lijkt of hij ons vierkant staat uit te lachen. De beestjes zijn tegen een uur of 7 al allemaal verkocht. De vogelmarkt blijkt dus iets voor vroege vogels te zijn.
Maar ze zijn er dan toch. Eindelijk. Woensdag kwam het nieuws, per telefoon, dat de gansjes die de patron gevraagd had, bleek dus onzen patron des huizes te zijn, klaar waren om opgehaald te worden. En zo vertelt Monsieur Somson, ge moogt ze zelf komen uitkiezen. En zo vertrokken Koen en Loth met twee lege dozen richting Somson om even later terug te keren met stralende, lachende gezichten en twee zware en bescheten dozen. Ons Odette en Marie. Ze zijn er. Tot groot jolijt van ons allen, met uitzondering van onze haan, die er na lange overwegingen en mits goedkeuring van de buren dan toch gekomen is en al gauw van die zelfde buren de naam Tino toebedeeld kreeg omwille van zijn pieperig en voorzichtig gekraai, volgens hen te vergelijken met het gezang van Tino Rosso (met excuses voor de eventuele fans),en zijn gevolg de madammen kip. Trouwens over onzen Tino, kan hij niet kraaien, tot de rest is hij wel in staat, wat afgelopen maand resulteerde in onze eerste aanwinst, ons Rosalieke. Nu die beesten waren helemaal niet zo gelukkig met de komst van die grote, blazende nieuwkomers met een spanwijdte die hen allen overtreft. Een gezamelijke en mislukte aanval van gekakel en veel gepokkepok leerde hen echter al gauw dat het vanaf heden zo zal zijn en niet anders. Ons Odetje en Marieke zijn er en wat zijn we er bij mee. Prachtige dieren, sierlijk waggelend met hun lange nek in de lucht gestoken met een air alsof zij het voortaan voor het zeggen hebben. Brave beesten ook, te danken aan de zorg en de liefde die ze van Mr. Somsom kregen. Ik geef die beesten niet zomaar aan iedereen hoor, maar ik weet dat jullie er goed voor zullen zorgen, enne wees maar zeker als ik naar Prayssac naar de markt kom dat ik af en toe eens zal komen kijken. Dat hij hier hoogstwaarschijnlijk ook een glaasje wijn zal nuttigen en een babbeltje zal slaan heeft hij er niet bij gezegd.

Afgelopen maand was het dan eindelijk zover. Hoogbezoek. Na een rit van acht uren op de TGV vanuit Lille, aankomst in Toulouse, een autorit van een dik uur, aankomst Prayssac. Lichtjes vermoeid maar content dat er er waren, onze mamatjes en onze pa. De tickets waren al weken voordien besteld en menig telefoongesprekken in die tussentijd gingen er over.
Ook wij supertevreden om hen eindelijk in werkelijkheid te kunnen laten zien waar we de afgelopen maanden, het afgelopen jaar, zo hard zijn in gaan geloven. Om hen te laten zien waar we ons hart verloren hebben. Om hen kennis te laten maken met onze nieuwe thuisoord. Onuitgesproken verwachtingen, bedenkingen langs beide kanten.
Het werd een mooie week waar we allen van genoten hebben. Getaterd, gelachen, lekker gegeten, geluierd, een uitstap links en rechts.
Het afscheid viel zwaar, viel weeral zwaar, maar we zagen ze vertrekken met een gerust hart en dat is voor ons och zo belangrijk. Want het zal je maar overkomen, je kinderen te zien vertrekken naar een voor hen onbekend oord.
Bedankt ouders dat we dit kunnen waarmaken met jullie stil begrijpen en goedkeuren.

Wat een lange boterham is het toch weer geworden. Hopelijk hebben we er jullie niet mee verveeld. Als het alweer een tijdje geleden is, vragen verschillende mensen ons wanneer er weer eens een stukje te lezen valt. Het doet ons goed te weten dat mensen er naar uitkijken en graag op de hoogte willen blijven van ons Lotse leventje. Dat mensen nog af en toe eens aan ons denken.
We proberen jullie in de toekomst misschien meer te vertellen over de echt specifieke dingen die we hier meemaken.

Veel zonnige groetjes,

Koen, Sandra, en de kids
http://www.gitefrankrijk.com/

 
  
      
 

15-09-2008 om 11:48 geschreven door koen

Elections Municipal

Afgelopen zondag de eerste ronde van de gemeenteraadsverkiezingen. In tegenstelling tot België, was daar niet veel van te merken. Niks politiekers die hoopvol hun doelstellingen aan de man brengen op de zaterdagsmarkt of op iedere hoek van de straat in twintigvoud op een affiche prijken. Slechts een paar affiches onopvallend aan het uithangbord van de Mairie. Een enkele fantast, die trouwens onze verre buur blijkt te zijn, die een paar flyers uitdeelt op de vrijdagsmarkt. Hij klampt ons aan en begint zijn campagne. Zijn ogen verraden zijn hoop op onze stem. We zijn toch buren voor iets moet de man gedacht hebben. Als we hem vertellen dat we geen uitnodiging ontvingen om te gaan stemmen, kijkt hij ons bedenkelijk aan en overtuigd ons van het feit dat wij alle recht hebben om te stemmen en zeker en vast moeten opdagen aanstaande zondag.
Zondag de dag van de verkiezingen. Ondertussen weten we van enkele mensen waar we contact mee hebben en die we dus min af meer tot onze kennissen mogen rekenen, dat ook zij op de lijst staan. We willen hen graag met onze stem verblijden. We wagen het erop en trekken richting stemlokaal. Aanschuiven in de rij. Bijna op het einde bemerken we dat de mensen om ons heen een kleine grijze enveloppe bij zich hebben en die deponeren in een daartoe bestemde bus. Opnieuw beginnen. Eerst moet het stembiljet opgehaald worden. Het hokje in. Geen balpen te bespeuren. Verplicht tot het verkiezen van maar liefst 19 genadigden. Biljet in het grijze enveloppeke. Terug in de rij. Aanschuiven. Als we eindelijk bij het begin van de rij komen en onze brief willen deponeren, wordt onze "carte électorale" gevraagd. Die hebben we niet. Cumult aan het begin van de rij. Twee Belgen houden gans de meute op. De burgemeester wordt er bijgeroepen. Die neemt de gsm van zijn tegenstander, tot diens groot ongenoegen, en belt onmiddelijk de secretaris op, die waarschijnlijk op zijn dode gemakskes achter zijn bureau zat, iedereen zit toch in het stemlokaal. Na wat heen en weer gepraat worden de lijsten bovengehaald en gezocht naar onze namen. We staan nergens op! Maar zijn jullie ingeschreven? Baja, we zijn al ingeschreven sinds augustus. Niemand snapt er iets van. Het stemlokaal staat op zijn kop. We beginnen ons een beetje ongemakkelijk te voelen. Zijn jullie zeker ingeschreven om deel te nemen aan de stemming? Ingeschreven om te stemmen? Ingeschreven als inwoner van Prayssac dat ja, ingeschreven in Frankrijk ja, maar om te stemmen ... neen dat niet. Wisten wij veel. De zaak is opgelost. We zijn niet ingeschreven. We kunnen niet stemmen. Iedereen terug naar zijnen post. De stemming gaat door.
De dag erna, maandag dus, gaat Koen wat wijn inslaan bij een wijnboer in de buurt, château Fantou. Ach buurman, wat heb ik gehoord, hebt ge niet mogen stemmen? Jammer want mijn vrouw gaf zich ook aan. Er volgt een ongelooflijk verhaal over een jaloerse man van de tegenpartij die blijkbaar brieven rondgestuurd heeft om de vrouw te boycotten. Vandaag kregen we trouwens per post een rechtzetting op deze kwestie, wat zijn verhaal meteen bevestigt. We schrikken er niet echt meer van. Op straat merk je niets van de hitse van de stemming, maar wat er achter de schermen gebeurt. Je houdt het niet voor mogelijk.
Net zo bij de vetes onder de verschillende wijnboeren. De verhalen die we daaromtrent al gehoord hebben. Ze gaan ver. Heel ver om elkaar het bloed vanonder de nagels te pesten.De afvoer laten uitkomen in de ander zijn tuin, gesjoemel met papieren, weggekes blokkeren, ééntje had er zelfs zijn eigen schuur afgebrand en de schuld op zijn buur gestoken. Wij merken er niets van, maar twee straten verder, tussen de velden, is het soms roeren in pap met brokken.
Gisteren kwam ik Bernard tegen. Hij was, op ons aanraden, op zoek gegaan naar château Famaey, een Belgische wijnboer waar wij het ondertussen goed mee kunnen vinden en die trouwens nog hele lekkere wijn heeft ook. Château Famaey ligt werkelijk temidden van "collega's" wijnboeren, voornamelijk franse wijnboeren. Bernard zegt me, ik heb gezocht maar hen niet gevonden. Hij had de weg gevraagd aan maar liefst 3 mensen uit de buurt. Niemand die hem de weg kon wijzen naar Famaey. Ook al was hij vlakbij. Hoogstwaarschijnlijk buren van Famaey die maar al te goed wisten waar hun "concurrent" woont. Maar niemand die piept. Kijk dat zijn zaken die behoorlijk lachwekkend en voor ons behoorlijk kinderachtig en ondenkbaar overkomen, maar het is wel de realiteit. Je wordt als buitenlander zeker goed aanvaard op de campagne, zolang je maar geen goeddraaiende buitenlandse wijnboer bent. Bij de verkiezing kan je ongelooflijk goed scoren, maar net niet genoeg om door te gaan, neen niet als je geen echte Lotois bent. Ofschoon, zo wordt het toch gezegd.
Terug naar de verkiezingen. Aan school, in het warenhuis, bij de bakker, iedereen lijkt het verhaal van onze poging tot stemmen te kennen. Mensen spreken er ons over aan en doen graag uit de doeken hoe het allemaal in zijn werk gaat. We vinden het amusant.  Alweer wat bekendheid bij.

Morgenochtend vertrekken we voor enkele dagen naar ons thuisland. Onze beste kleren hangen klaar. De valiezen bijna gepakt. Mijn zus gaat trouwen. Dat willen we voor geen geld ter wereld missen. We kijken er naar uit.
Helaas kan Emma niet met ons mee. Uitgerekend nu gaat ze met haar klas voor een weekje naar Madrid. Maar ook dat is een aangename en avontuurlijke gebeurtenis. Een luxe probleem dus. De keuze tussen leuk en leuk. En dan denk ik bij mezelf, wat is het leven mooi.

Koen en Sandra

25-03-2008 om 00:00 geschreven door koen

We kunnen het zelf nauwelijks geloven. Een half jaar geleden al dat we hier onze intrek namen. Gek hoe de term half jaar zoveel anders klinkt dan de vijf maanden van slechts een maandje geleden. En toch voelt het allemaal nog steeds zo nieuw aan. Een gevoel dat ons misschien nog lang zal bijblijven. Toch is de duur van die zes maanden heel goed voelbaar. Het huis heeft een eerste metamorfose doorstaan en ademt een eigen sfeer. De schilderskwasten hangen eventjes aan de haak, de kamers kregen ondertussen een stempel "afgewerkt", de gîte is zo goed als klaar voor de eerste gasten, het zwembad ligt er en onze kippen leggen getrouw hun zeven eitjes per dag.
Voor onze omgeving zijn we nog steeds de nieuwe mensen, wat niet wil zeggen dat we niet meetellen. Heel zeker niet. Worden regelmatig eens hier en daar uitgenodigd en die uitnodigingen slaan we zelden af. Zaten al met Vlamingen, Nederlanders, Engelsen en uiteraard ook Fransen rond de tafel. De sfeer begint losser en losser te worden. We krijgen hun vertrouwen. Worden ingeburgerd in de schunnige teksten van hun, voor kinderen verboden, "chansons des médecins" die steevast met een glas in de hand, aan tafel worden gezongen na afloopt van een avondje tafelen.
Als we naar de markt gaan of boodschappen doen, worden we niet meer bezien als toeristen maar als inwoners. Links en rechts krijgen we een bonjour en het madammeke van het vruchtenkraam weet al precies wat we willen. Onze namen weten ze niet, maar ze kennen ons wel. Onderweg naar de supermarkt krijgen we van een dorpsgenoot een verwittigend seintje als eventjes verderop de gendarmes staan, snelheidscontroles. Kleine tekens van aanvaarding.  
Eender bij onze meisjes. Ons Loth begint al aardig Frans te praten. In vergelijking met het niets of weinig begrijpend, wat bedeesde meisje van een paar maanden geleden, is ze veranderd in een speelse mademoiselle. Ze is totaal niet bang om ergens iets te vragen en trekt behoorlijk haar plan. Onze buurvrouw zegt dat haar accent het beste is van ons viertjes. En ook Emma heeft het behoorlijk naar haar zin. Ze is enthousiast en doet het goed op school. Beiden omringd door kameraden. Uiteraard zijn er ook wel zaken die ze missen, net zoals wij, maar ze zouden voorlopig hun huidige leventje niet willen ruilen. En dat toont aan dat ze goed in hun vel zitten.

  
De dingen die we missen blijken die dingen te zijn die ons vroeger zo gewoon leken. Het zijn vaak kleine alledaagse zaken. Dingen waarbij je niet echt stilstond dat ze zo belangrijk voor je waren.
En vrienden, en familie natuurlijk. Zomaar eens binnenwippen kan natuurlijk niet meer. Maar het feit dat we dingen kunnen missen is eigenlijk wel een mooi gegeven. Het betekent immers dat het mooie herinneringen zijn en het voelt aan als een privilege om al die mooie herinneringen met je mee te nemen. Daardoor is het gemis eigenlijk een verrijking en niet iets wat als pijnlijk aanvoelt. En het is zo heerlijk om bij een bezoek aan ons Belgenlandje, iedereen een flinke linkerd en een dikke knuffel te geven. Of om elkaar eens te horen over de telefoon of de chat.   
 

Nog steeds volop winter en toch lijkt het alsof we die ondertussen zowat gehad hebben en we ons al bevinden in het volgende stadium, de lente. De vogels komen ons 's morgens opgewekt een goedemorgen wensen, de eerste bloemetjes zijn ondertussen een feit en de zon is regelmatig van de partij. Afgelopen zondag was het werkelijk buitengewoon zalig. Het zonnetje was al heel vroeg van de partij en bezorgde ons tegen de middag, toen ze op haar hoogtepunt stond, temperaturen boven de 20 graden. Vier op een rij gespeeld ! Vier ligstoelen op een rij. Vier genietende Vlamingen op een rij. Af en toe eens de stoelen draaien in de richting van de zon. Eerst nog voorzichtig met truien aan, algauw met ontblote armen. Het vrije gevoel van blote tenen, traagskes meebewegend op het ritme van het muziekje op de achtergrond. Het prikkelende gevoel van de zonnestralen op onze wangen. Een boekske, een drankje, een hapje ... Meer moest dat echt niet zijn. En dat voor een zondag eind januari. De dag erop kwam de temperatuur 's morgens met moeite boven het vriespunt. Net alsof de regeling zo werd ingesteld. Zondags genieten, de eerste weekdag weer eventjes met de voetjes op de grond en aan de slag.

Straks krijgen we al onze eerste gasten. Een koppel komt vanaf volgende week zondag een paar nachtjes bij ons logeren. Ze zijn zelf ook op zoek naar een huis in de omtrek en vonden onze site op het web, die sprak hun blijkbaar wel aan en het was trouwens in de buurt van hun eerste te bezichtigen huis. Het wordt onze vuurdoop.
Nog eventjes en we zitten er te midden in. We mogen absoluut niet klagen. Het ziet er helemaal niet slecht uit voor ons eerste seizoen. In juli/augustus is de gite nog één weekje vrij en ook de kamers zijn al aardig vol geboekt. Er komen al wat aanvragen voor de periodes buiten het drukke seizoen en ook met Pasen krijgen we gasten over de vloer.
Het doet goed dat er zoveel interesse is. Het zijn deels mensen die we kennen, vrienden, familie, vroegere buren waarvan we supercontent zijn hun te mogen ontvangen en verwennen, voor de helft ook mensen die we niet kennen en ook dat is belangrijk, dat ook zij de weg naar hier weten te vinden. Of via het web en ook soms via andere mensen die reclame voor ons maken, wat natuurlijk super is. Bedankt daarvoor !!
Ondertussen al met heel wat mensen in contact gekomen die er reeds een tijdje mee bezig zijn. We zijn er al heel wat wijzer door geworden. Het is goed om naar hun bevindingen te luisteren. Aan sommige zaken denk je zelf niet of sta je niet bij stil. Gisteren ook twee vergaderingen, lezingen meegepikt over chambres d'hôtes en gites. We doen ons best om zo goed mogelijk op de hoogte te zijn. Maar uiteindelijk zullen we het wel zelf moeten gaan waarmaken. En dat zien we wel zitten. Laat dus maar komen ! Wij zijn er klaar voor.

Groetjes.
    
          

25-01-2008 om 00:00 geschreven door koen

Herfst 2007

Eind juli toen we hier aankwamen. Zomer.

Ondertussen volop herfst. De thermometer maakt gekke sprongen, van min 5 tot plus 20°.
Naar wat we horen is het hier vrij ongewoon dat het hier begin november al vriest. Koud ! Onze bloemen zijn er aan ten onder gegaan en laten hun weelderige kopkes hangen.
Maar wat 's morgens begint als een koude grijze dag kan tegen de middag al totaal gekeerd zijn en uitdraaien op een namiddag met een lage stralende zon die verdorie nog lekker veel warmte geeft. De winter nadert en we zijn benieuwd wat dat zal geven. We horen de gekste verhalen, van vriestijden min 20, och god, ik hield mijn hart al vast en vroeg me al af hoe ik die dagen door zou komen, maar die noordpooltijden dateren al van een paar jaartjes geleden en zijn hoogst uitzonderlijk, gelukkig maar, tot betere verhalen van buiten eten op nieuwjaarsdag, wat me meer uitkomt. Naar het schijnt moet je er leren van houden van de winters hier. Mensen blijven meer binnen en komen veel samen om gezamenlijk een stukje te eten. Maar ondertussen dus herfst. Het is moeilijk om uit te leggen wat dat geeft. Een wonderlijke schakering van herfstkleuren. Het is werkelijk prachtig. Ik krijg er maar niet genoeg van. Als we in het weekend gaan wandelen lijkt het wel of we ons te midden van een ouderwets breigarenwinkeltje bevinden. Die van hier boven heeft dat goed geregeld. En dan ben ik dankbaar om hier te mogen zijn. Het is zalig om, met een dekentje weliswaar of soms zelfs zonder want het zonnetje kan nog behoorlijk presteren, achter op het terras, lekker uit de wind, nog een beetje te genieten, languit in de tuinstoel. 

Het is ook het seizoen van de jacht. Waar je ook gaat, ze zijn er ook, de groepen jagers met hun felorange fluorvestjes aan. Het lijkt gek en je vraagt je af of die het wild niet afschrikken. Dat everzwijnen en herten kleurenblind zijn, daar denk je niet aan. Het maakt dus eigenlijk niets uit. Maar het moet voor de veiligheid. Wettelijk verplicht. En dan hoor je plotseling schoten. Het is ons al een paar keer overkomen dat we op terugweg, langs de weg een kudde everzwijnen of een hert tegenkwamen. Dan staat er zo plots ééntje pal naast de auto, een prachtig dier met van die ogen waar je stil van wordt, waar je warm van wordt binnenin. Best moeilijk om dan uit te leggen aan je kind van 12 dat de jacht op deze goddelijke creaturen nodig is om het aantal in bedwang te houden. Dit jaar zijn er trouwens te veel. Te veel everzwijnen, te veel herten. Dus er wordt aardig wat geschoten. Gek is wel dat je hiervan in de winkels nauwelijk iets merkt. Om een hert te bemachtigen moet je mensen kennen. Wij bevinden ons in het stadium dat we mensen kennen die op hun beurt mensen kennen .... dus misschien eten we een volgend seizoen een daube de sanglier (stoverij van everzwijn), een mals hertenfileetje of een civet de chevreuil, wat zoveel betekent als een ragout van ree, met paddestoelen uit eigen tuin. Eerst deden we er niets mee tot onze buurman ons er op duidde dat het eetbare paddestoelen waren. Dus nu trek ik zo nu en dan met een mandje de tuin in, op zoek naar wat er te plukken valt. Op bepaalde plaatsen in het bos kan je zelfs het echte eekhoorntjesbrood vinden, de duurste schimmel van de topkeuken. Alleen wordt de vindplaats ervan niet zo makkelijk prijs gegeven. Wie zoekt die vindt. En vinden we al iets bruikbaars dan duik ik mijn kookboeken in om te zien wat er ik mee aan kan vangen. Van mijn ex collega’s kreeg ik als afscheidscadeautje 2 prachtige kookboeken met recepten uit de franse keuken. Mijn bijbels. Ik probeer er toch iedere week een nieuwigheidje uit klaar te maken. De driekoppige strenge maar eerlijke jury reageert tot nu toe heel positief. Duimen omhoog en dan lippen aflikken.
De kooklustigen onder jullie hebben misschien al gemerkt dat ik probeer om iedere week een receptje op onze nieuwspagina van onze website te plaatsen.

Over wandelen gesproken, hoogstwaarschijnlijk worden we volgend jaar opgenomen in een groep gastgezinnen, andere eigenaars van chambre d’hôtes of gites, die al een tijdje wandelweken organiseren. Wij speelden zelf al voor onze aankomst met die gedachten en hadden het er een keertje over .
Carmen, een Nederlandse vrouw die we leerden kennen via het immokantoor, had dit goed begrepen en bracht ons, tijdens een etentje bij haar thuis, in contact met een koppel van de wandelgroep. Bleek dat die  nog op zoek zijn naar een extra geschikt gastgezin. Dus wie weet.
Hoe werkt het? Net buiten het seizoen, in mei en oktober geloof ik, kan er ingeschreven worden voor een wandelweek. De week biedt (uiteraard) uitgestippelde wandelingen aan doorheen de prachtige Lotse landschappen waarbij er steeds gewandeld wordt van gastgezin tot gastgezin. Bij aankomst wordt een avondmaal aangeboden en ’s morgens voor vertrek een stevig ontbijt om daarna de tocht weer verder te zetten. Wie dat wil kan ook een lunchpakket meekrijgen voor onderweg. De bagage wordt door het gastgezin naar het volgend adres gebracht. Meer hierover later.

Met de kinderen gaat het nog steeds bergop. Ze voelen zich duidelijk goed in hun vel en dat is er aan te merken ook. Volgende zaterdag heeft Loth een superafspraakje geregeld met 2 copinekes. Ze gaan te samen komen en dan samen …. Chips eten. Zeg nu zelf. Je zou voor minder. Grappig toch.
Het improvisatietheater waar Emma deel van uitmaakt en de schilder en tekenlessen van Loth zijn een schot in de roos. Ons Loth ontpopt zich als een waar artistiek talent. We staan er echt versteld van. Wie weet ook hierover later meer…

Afgelopen weekend Loth haar verjaardag gevierd. Zijn eerst naar Toulouse getrokken. Je waant je meteen in een andere wereld. Een schril contrast met onze biotoop. Hip, hip, hip ! De stad loopt over van aanbod aan mode, lekkers, luxe, kortom alles wat je maar bedenken kan. Ieder groot merk heeft er wel zijn eigen plekje veroverd. De straten gevuld met een mengeling van mensen, van ieder slag en soort. Héérlijk om, vanaf een terrasje, de menigte gade te slaan, ondertussen nippend aan een Petit café, jus d’orange, chocolat chaud of éénder wat. Mag ook gerust een lekker biertje zijn. Wel van genieten want een dure aangelegenheid hier, een lekker Belgisch biertje.
Het is ook een mooie stad met tal van oude architectuur. Als je je niet al te veel laat leiden door de uitnodigende uitstalramen en de tijd neemt om ook eens omhoog of rondom te kijken, ontdek je al gauw een pracht aan gebouwen. De moeite waard.
Een dagje Toulouse is echt eens leuk. We hebben er met volle teugen van genoten maar waren toch content om terug naar ons dorpje te rijden. Naar de rust en de eenvoud. Wilden die avond nog samen naar een restaurantje om een eindje te breien aan de twaalfde verjaardag van onze jongste spruit maar zijn lekker thuis gebleven, haardvuur aan en hapjes getoverd met wat de koelkast nog te bieden had.
Het was een mooie dag. 
Volgende week gaan we er trouwens weer heen. Zijn ingeschreven voor een etentje met  ”Vlamingen in de Zuid West Frankrijk”. Er zijn er dus nog die zo zot waren om alles achter te laten en hier opnieuw te beginnen. Al een aardig groepje. Een vijftigtal volwassenen en jongvolwassen, een tiental kinderen en 1 baby. Benieuwd wat dat wordt. Wedden dat er veel “geklapt” wordt?
  

Ons huis is aardig veranderd. Mensen uit de buurt komen bij ons langs, benieuwd wat we hier allemaal uitsteken. Komen graag eens een kijkje nemen. Onze buurman bood aan om onze tegeltjes te plaatsen.  Ondertussen is hij een onderdeel van de ploeg geworden en heeft hij ook maar de muren geplavuurd en staat hij ons bij met raad en daad. Is meer hier dan thuis. Zijn lief vrouwke vindt het blijkbaar niet erg want ondertussen verwent zij ons met heerlijke verse soep.     

25-11-2007 om 00:00 geschreven door koen

Ik kan het haast niet geloven. Al bijna twee maanden geleden dat we verhuisd zijn. De tijd staat niet stil. Het lijkt nog gisteren, vrachtwagen volgeladen, zusjes mee om de boel uit te pakken. We denken er nog vaak aan terug en zijn dankbaar omdat ze met ons meegekomen zijn toen.
Ondertussen eind september. De kinderen doen het wonderwel op school. Net kameleons die zich aanpassen aan hun nieuwe omgeving. Beetje bij beetje weer een stapje vooruit.Chapeau dames. We weten dat het zeker niet makkelijk is. Gelukkig zijn wij er ook nog om bij te sturen waar nodig is. En kunnen we ook rekenen op onze buren, mocht dat al nodig zijn. Marie onze buurvrouw afkomstig van Parijs, was vroeger onderwijzeres en Mannuel, onze Spaanse buurman, hebben beiden al hun hulp aangeboden.
We hebben er ook best wel veel hulp aan. In het weekend om beurt het gras afrijden, met de tractor natuurlijk. Of de vaat terwijl ze kletsen ... of een beetje kibbelen, want dat moet hier natuurlijk ook wel eens.

Het is woensdagmiddag. Het konijn staat te pruttelen, de frietjes zijn voor de eerste keer gebakken. Het is leuk om de kinderen thuis te hebben elke middag. Met z'n allen rond de tafel. Er wordt gepraat over school, ook over andere zaken maar vooral over school. Ondertussen hebben ze het ook al over "vrienden en vriendinnen" en dat doet goed.
Deze week zijn we naar de eerste schoolvergadering geweest.

Sinds vorige week zijn de stielmannen begonnen met de kamers. Vooruitgang. Zo'n week of twee geleden dachten we nog dat een een hele opgave zou zijn, de juiste mensen te vinden om alle werken uit te voeren, en vooral op tijd uit te voeren. Maar het lijkt ons gelukt zonder al te veel problemen. Tot dusver toch. Vooral niet op de de zaken vooruitlopen.
Het is dus vrij druk in huis. Mannen lopen heen en weer, sjouwen met materiaal en nemen af en toe eens tijd om een tas koffie te drinken. Ja, ze zijn het al goed gewoon. 's Morgens koffie, in de namiddag een koekje of een stukje zelfgebakken taart erbij. Het éné plezier is het andere waard. Jean kijkt volgende keer wel eens naar onze waterput. Volgens hem kan die terug gebruikt worden. Doe maar Jean. Morgen terug koekjes.
 
Drie dagen heb ik er over gedaan. Drie dagen om alle steentjes van de “rotonde” op te scheppen, te vervoeren en terug te lossen. Mijn armen zijn, vermoed ik, wel 5cm langer geworden,mijn spieren verdubbeld.Of zo voelt het toch aan. Zelfs de kruiwagen is er na 2 dagen onder bezweken, lekke band. Ik vond het eigenlijk wel leuk. En het ziet er fraai uit.
Nu nog de grote stenen en klaar is kees. Nog tijd tot eind oktober want dan beginnen ze met het zwembad.
Een deel van de grote stenen hebben we in een kring rond de vuurkring van ons hegafval gelegd en daar hebben we zondagavond kampvuur gehouden. Was werkelijk super. Beetje onverwachts vandaar we het in plaats van met worstjes op een stokje moesten rooien met inktvisringetjes. Niet echt de ideale oplossing maar ach ...
Ondertussen staat ook het kippenhok er. Het ziet er prachtig uit. Als ik een kip zou zijn, ik zou het wel weten. Kastanjehouten afsluiting en een poortje. En gróót !
 
Sinds vorige week hebben nu ook televisie. Echt waar, we hadden het niet gemist tot nu toe. Zelfs nu wordt er eigenlijk niet zo vaak naar gekeken, maar wel met een frans jasje. Alleen een beetje belachelijk en tergelijkertijd best grappig, dat ze hier persé alle engels gesproken reeksen verfransen. Op de achtergrond hoor je zelfs soms nog de Engelse versie. Gewoon eventjes de franse taal eroverheen. Personages passen niet meer met hun nieuwe stem en ook het lippen stemt niet meer overeen. Hilarisch.

Het weer ontgoochelt ook al niet. Het blijft schitterend. Blauwe hemel, temperaturen rond de 30°, meestal dat aangename briesje. Er wordt ons een hele mooie nazomer voorspelt en daar zijn we niet rouwig om.
Elke middag un petit siësta. Wie het eerst bij de hangmat is ... Héérlijk tien minuutjes heen en weer wiebelen. Of een stukje lezen. Twee,drie bladzijden en dan weer aan de slag.
De dagen zijn een stuk langer en toch vliegen ze voorbij.Voor we het weten is de week alweer voorbij.

Mensen vragen me wel eens of ik me hier niet verveel. Ik moet eerlijk zeggen dat ik momenteel soms tijd te kort kom. Mijn activiteiten zijn zo gevarieerd. Gisteren waren mijn handen week en roken lekker zoet door het schillen van emmers fruit om confituur en appelmoes van te maken, vandaag zijn mijn nagels smerig van het wroeten in de tuin, morgen zijn er misschien weer verfspatten op. En dan natuurlijk ook nog de huiselijke karweitjes.  Neen, ik verveel me niet.
Ik hou wel van dit leventje. Voel me af. Voel me compleet. Gek hoe je soms een eind verder moet reizen vooraleer je jezelf tegen komt. En ik merk het ook bij Koen. Hij voelt zich meer dan ok. Brengt overdag meer en meer tijd door achter zijn bureau, wat wil zeggen dat de zaken aardig vlot beginnen te lopen. 's Avonds ruilt hij zijnen tenue in voor een werkshort en verandert dan prompt in tuin en boerder. Neen die voelt zich wel goed.Die heeft trouwens nog geen andere momenten gehad. Nooit getwijfeld. Ik had het enkel die eerste avond, de gedachte van "wat kom ik hier eigenlijk zoeken, wat doe ik hier eigenlijk". Twee dagen later voelde ik me al thuis. En dat gevoel is sindsdien alleen maar sterker geworden.
Onlangs nog een leuke woordspeling. We zaten in de auto en zeiden tegen elkaar dat we nu 3x lot hebben in ons leven : ons Lothje, de Lot en het lot.
Ik verlang wel tot alle werken gedaan zijn. Tot ik me op de kamers kan storten. Inrichten en klaarstomen voor gebruik. Dan zal het echt beginnen. De eerste klanten .....
Eigenlijk hadden we vorige week reeds onze eerste gast. Ik was bezig in de gang toen Loth vanuit de kamer kwam gelopen. "Mama, kom vlug! Haast je mama." Een muis ! Jesus, een mens schrikt zich rot. Nog geen seconde later stonden we alletwee bovenop een stoel, bezem in de aanslag. Dan maar Amor haar hulp inroepen. Het beest in haar nopjes. Maar het was te laat, het muisje was er van onder gemuisd, Amor was haar speelkameraadje kwijt.

Een paar dagen later zagen we het beestje terug, alleen wat minder angstaanjagend, gevangen in het valletje. Met één klap gedaan. Eigenlijk best wel een schoon beestje als je het zo van dicht bij bekijkt. Jammer maar helaas. (Wel heeft ze al een mol gescoord. Wat wil je dat beest is stekeblind en kon niet weten dat dat grote mormel Amor net aan de uitgang, de poort met de bovenwereld, lag te waken.)
Verdere gasten zijn ook de egel, de vervelende das die enkel 's nachts verschijnt en gaten in de afsluiting maakt waar Amor dan weer door ontsnapt, een marter, en af en toe ook eens een everzwijntje naar het schijnt. Maar die hebben we nog niet gezien. Alleen hoor ik er af en toe ééntje, 's nachts naast me in bed ZzzzzzZzzzzzz......
 
La vie contiue...
En wij, wij kijken achterom, denken vooruit, blijven eventjes stilstaan en beseffen dat onze beslissing de juiste was.
Wat zal de winter brengen?
Tot hoors
Sandra

25-09-2007 om 00:00 geschreven door koen

15-08-2007 om 00:00 geschreven door koen