NU: Durven met Vlaanderen!
Strijdrede Ijzerwake 24 oogst 2008 te Steenkerke
Beste griezels, mentaal gehandicapten, mestkevers, fanaten van familiefeestjes zoals het Vlaams-Nationaal Zangfeest, xenofoben, neonazis, fascisten en alle andere Vlamingen.
Ik groet u allen hartelijk en ik ga er van uit dat iedereen - op de Belgische Staatsveiligheid na- zich bij deze aangesproken weet en zich uiteraard ook welkom voelt.
Vlamingen, bedevaarders,
het was voor mij niet moeilijk om op de vraag om hier vandaag het woord te voeren, meteen ja te zeggen. De reden ligt voor de hand. Want voor u staat een vrij man. Een vrijgevochten Vlaming. En wat sommigen ook mogen beweren, ik kan u meteen geruststellen: ik ben niet rechts en ik ga ook niet naar rechts. Ik ben niet links en ik ga ook niet naar links. Maar ik ben wel rechttoe - rechtaan.
En ik ga gewoon rechtdoor. Voor een onafhankelijk Vlaanderen. Niet meer, maar zeker niet minder.
NU: Durven met Vlaanderen! is het verdienstelijk motto van deze plechtige wake. En dat is goed. Maar als u het mij toestaat, is dat voor mij toch net iets te braaf en vooral iets te voorzichtig. Ik zou graag een stap verder willen gaan. Anders gezegd: we moeten vandaag aan belgië en de rest van de wereld niet meer laten weten dat we nu eindelijk gaan durven met Vlaanderen, maar we moeten vooral klaar en duidelijk zeggen wat we nu gaan doen met Vlaanderen. Laten we dus voortaan alleen nog spreken over doen en over daden. Zonder aarzeling. Zonder achterhaalde belgische complexen. Doen moet nu het motto zijn. NU! Met zn allen samen en vóór Vlaanderen! In navolging van, en als eerbetoon aan de zovele moedigen, die ook hier, op deze plek, hun woorden in daden hebben omgezet. We zijn het hen zonder meer verschuldigd!
Beste vrienden,
we schrijven vandaag 24 augustus en als medicus kan ik Eric Van Rompuy - u weet wel, de broer van - helaas niet bijtreden toen hij enige tijd geleden, Rene De Clercq parafraserend, onomwonden stelde dat de belgische staat ligt te sterven. Dat is pertinent onjuist! De belgische staat ligt niet te sterven. De belgische staat is dood. Morsdood. Want het moet nu toch stilaan voor iedereen duidelijk zijn dat deze on-staat alleen nog kunstmatig in leven wordt gehouden.
En zich, in de loop der jaren, op kosten van Vlaanderen, schaamteloos aan de Vlaamse economische hart- en longmachine heeft vastgeklampt. Dat heeft althans de huidige crisis nog maar eens ten overvloede aangetoond. En ik ben het dus graag eens met Yves Leterme, als hij eindelijk laat optekenen dat de limieten van het federale overlegmodel bereikt zijn. Alleen, wij wisten dat al veel langer.
Blijft de vraag, waarop hij dan nog wacht om samen met zijn kartel en met alle Vlaamse politici, de stekker uit te trekken? Of durven ze niet? Of gaan ze misschien wachten tot wanneer het te laat is en ook in Vlaanderen de stroom vanzelf uitvalt? Aan hen zeg ik daarom van op deze bij uitstek Vlaamse katheder: stop deze belgische waanzin! Want zachte heelmeesters maken alleen maar stinkende wonden. En doe gewoon wat in zon geval en zonder uitstel gedaan moet worden: snijden, snijden en nog eens snijden...
Vlaamse vrienden : we bevinden ons vandaag op een historisch kantelmoment.
Vandaar dat we het kaakslagflamigantisme vanaf nu voorgoed achter ons kunnen laten.
U zult mij dus ook vandaag niet horen klagen. De belgische politieke surplace heeft zijn hoogtepunt bereikt en dat heeft zo zijn voordelen. Het Vlaams politiek bewustzijn is groter dan ooit en groeit nog naarmate de crisis aansleept. Vlaanderen radicaliseert. En terecht. Blijkens een opiniepeiling van Het Laatste Nieuws van begin juni, wil ongeveer 49% van de Vlamingen dat België barst. Nu weet ik wel dat men met opiniepeilingen altijd voorzichtig moet omspringen, maar het geeft toch een indicatie. Zeker als we er rekening mee houden dat men mijn mening niet heeft gevraagd en die van jullie waarschijnlijk ook niet.
Maar goed, dit neemt niet weg dat ik hier toch een aantal overwegingen wil maken en ook een aantal waarschuwingen wil formuleren. Waarschuwingen, voor de niet te onderschatten en perfide reanimatiepogingen van de neo-belgicistische vossen, die nu ineens, zelfs bij monde van drie koninklijke musketiers, de passie van het confederalisme gaan prediken. Wat wil zeggen vrienden, dat wij, Vlaamse boerkes, op onze ganzen moeten letten. Dat we meer dan ooit bij de les moeten blijven. Want Vlaanderen mag zich onder geen enkel beding laten opsluiten in een deelstaat die niets anders is dan een soort onderstaat in een opgelapte bovenstaat. Het woord deelstaat spreekt trouwens boekdelen. De verdeeldheid zit er reeds bij voorbaat ingebakken. En we kunnen hierover dus zeer kort zijn: Vlaanderen moet uit één mond simpelweg NEEN zeggen aan dat zogezegd zaligmakend confederalisme waarin het onvermijdelijk en allicht voor nog eens 175 jaar, opnieuw onder belgische curatele wordt geplaatst. Of, om het met woorden van Johan Sanctorum te zeggen, en ik citeer: Het confederalisme is een dode mus. Het is weinig meer dan het ultiem krimpscenario van de Belgische francofonie Einde citaat. Laat ons dus voortaan weigeren om nog te denken in termen van België. België is geen optie meer. België is verleden tijd. We hebben lang genoeg moeten aanzien tot welke misvormingen en verminkingen de opeenvolgende staatshervormingen hebben geleid. En ik zie bovendien geen enkele reden waarom dat vandaag opeens anders zou zijn. Voor ons dus geen restauratie van de bouwval België, maar de volledige afbraak! En niet tot op de grond, maar zelfs tot onder de grond. Voor ons dus zeker geen belgische borrelnootjes en ook geen vette vis in de pan. Want wij lusten geen belgische vis. Maar we willen wel de pan. Maar dan onze eigen pan. Een Vlaamse pan. Zodat we ongestoord onze eigen vis kunnen bakken. Ons eigen potje kunnen koken. Zonder tussenstappen. Nu meteen. Onverwijld. Zonder verder tijdverlies!
Want het is hoog tijd, beste vrienden, meer dan hoog tijd.
En dat kan alleen in een Vlaamse staat.
De Vlaamse staat, waarmee Vlaanderen onze vriend Luc Van den Brande, de facto zal bewijzen dat absolute statelijke soevereiniteit voor Vlaanderen geen fictie is, maar een conditio sine qua non voor echt goed bestuur .
Want pas dan, en alleen dan zullen wij de problemen die zich vandaag stellen en die morgen op ons afkomen, het hoofd kunnen bieden.
In de Vlaamse staat, die in volle onafhankelijkheid, zonder tussenkomst van derden, rechtstreeks en volwaardig lid is van Europa, en niet verstikt wordt in het Europese Comité van de Regios.
In de Vlaamse staat, die in staat is om de ontgroening en de vergrijzing op afdoende wijze aan te pakken. De miljardentransfers verhinderen ons dat nu.
In de Vlaamse staat, die in staat is om een aangepast tewerkstellingsbeleid te voeren.
Die in staat is om aan een ondubbelzinnig en specifiek Vlaams asiel- en migrantenbeleid gestalte te geven.
Die in staat is om via een Vlaamse justitie, die naam waardig, opnieuw het noodzakelijke vertrouwen te herstellen.
Die in staat is om de toekomst van onze Sociale Zekerheid veilig te stellen en verder uit te bouwen.
Die in staat is om, bevrijd van eindeloos en verlammend communautair gekibbel, de alledaagse problemen van zijn burgers, daadwerkelijk op te lossen.
Kortom, een staat die vooral en van harte, een vaderland kan zijn voor al zijn kinderen. Zonder uitsluitingen, zonder schutkringen of cordons, zonder blasfemisch taalgebruik....
En wat dan met de zogeheten solidariteit? hoor ik u luidop denken.
Wel, wat dat betreft kunnen we kort en duidelijk zijn.
In normale omstandigheden krijgt Wallonië zonder meer het statuut van bevoorrechte natie. Want Vlaanderen heeft er alle belang bij dat ook Wallonië welvarend is. En daarom zijn we ook bereid om, zonder enige vorm van misplaatst paternalisme, Wallonië nog een tijd lang in zijn economische heropstanding te blijven ondersteunen. Maar er zijn voorwaarden. En daarvoor verwijs ik graag naar de basisvoorwaarden, zoals uitvoerig gepreciseerd door mijn vriend, professor Eric Ponette. Basisvoorwaarden, waarin vrijwilligheid en democratische inspraak, transparantie, eigen verantwoordelijkheid, omkeerbaarheid en respect vanwege de ontvanger, dé sleutelwoorden zijn.
Respect betekent: pas de taalwetgeving toe in Brussel
Stop uw Frans Taalimperialisme
Stop met jullie pogingen om aan
gebiedsuitbreiding te doen
Stop met jullie pogingen om de Vlaamse Staat te
boycotten!
Spuw niet in de hand van de gever!
En denk eraan: geen solidariteit zonder soevereiniteit ! Dit zijn niet mijn woorden, maar die van Professor Ludo Abicht.
Vlaamse vrienden, bedevaarders,
Tijd om af te ronden met een aantal overwegingen.
Graag zou ik bij deze onze Vlaamse politici willen verwijzen naar een recent interview in Knack, met Vaclav Klaus, de huidige president van Tsjechië, die mee aan de basis lag van de fluwelen scheiding van Tsjechië en Slowakije. Een interview, waarin hij nadrukkelijk zegt dat hij het niet zou aandurven om contact op te nemen met belgische politici. En dat is begrijpelijk. Maar misschien moeten we de rollen dan maar gewoon omdraaien, en moeten onze Vlaamse politici naar hem toe gaan voor een uitgebreide babbel. Want zijn aanbeveling is duidelijk: volg snel ons voorbeeld, zegt hij, gevolgd door een veelbetekenend: het is -óf, óf. Niet twijfelen dus, maar doen.
En verwijzend naar de altijd nederige Herman Van Rompuy, die van zichzelf zegt dat hij de beste eerste minister is die het land nooit heeft gehad, zou ik aan Yves Leterme willen zeggen dat hij, als hij zo doorgaat, de vaderlandse geschiedenis zal ingaan als de beste eerste minister die nooit het land heeft gehad. Aan hem dus nog altijd de keuze.
Tot slot zou ik nog kort willen antwoorden op de laatste 21juli-toespraak van de koning. Met een aangepaste versie van het verzoek, dat Anton Aldi jaren geleden reeds op een IJzerbedevaart heeft geformuleerd toen mocht dat nog -, met de woorden: Sire, zwijg nu voorgoed. En abdiceer. En treed - nu het nog kan - tenminste af met eer. En werp uw kroon naar Borms!
Ik heb gezegd.
Dr. Gui CELEN
Voorzitter Pro Flandria
Voorzitter VZW KNOKK- de school van Komen
Voorzitter Aktiekomitee Vlaamse Sociale Zekerheid
24 augustus 2008
