Het is duidelijk weer de stille periode, je hebt dat zo een tweetal keer op een jaar, zo een soort komkommertijd, een tijd zonder nieuws (een tsunami daargelaten) dat gebeurd steeds zo na nieuwjaar en na den congé. Een tijd van berusten zeker of is het uitrusten, de mensen zeggen kalm hun zegje en doen terwijl ze niets aan het vertellen zijn hun best om de rest wakker te houden. Velen zijn reeds aan het dromen van de vakantie in de zomer (het is het moment om die te bestellen hé), van die hete dagen en vooral die zwoele avonden die we doorbrengen op het terras van de Vogelzang, genietend van een glas ijskoude Sangria (in plaats van warme glughwein) geserveerd door een heupwiegende Kathleen met een lambadarokje aan, gedécolleteerd tot aan de navel en een vurige rode roos in het haar, verleidelijk neuriënd van heb je even voor mij. Nu ben ik zelf aan het dromen hé
terug naar het heden, dus de mensen zijn aan het bekomen van de taartjes, de vele drankjes die we niet gewoon zijn en de vele nieuwjaarswensen zowel verbaal, met de post en zeker met de é-mail (is het u al opgevallen dat ge zelfs tot zes à tien keer nieuwjaarwensen van dezelfde personen krijgt? De één al beter (pittiger) dan de andere?). Wat mij wél opgevallen is, is dat Kathleen de énige cafébazin geweest is die de moeite nam van achter dien dis te komen om op de ouderwetse manier haar klanten gelukkig en gezond nieuwjaar te kussen (op de wang natuurlijk), die andere bazinnen hadden een toevallige verkoudheid of wuifden eens van in de verte.
Het is toch eigenaardig hé dat in een periode van ongeveer een twintigtal jaar die gewoonte om met nieuwjaar te kussen zo stilaan aan het vervallen is, nu komen ze naar je toe met hun lippen reeds naar de noorderzon te wijzen zodat ze zeker jouw wang niet zouden raken én vóór je het weet zijn ze al weer weg want ge krijgt er maar ééne, das geen mode meer om er meer te geven. Vroeger waren er dat twee op de wang en één op de mond. Ik herinner mij dat nog van toen ik kleiner was,
die twee op de wang dat ging nog, maar dienen éénen op de mond hé, van die oude tante of een of ander mètje zonder tanden, waarbij het speeksel tot in je oren droop!!! Ruikend naar de formol
of zo iets, herinner je die nog? Dat was alleen te verdragen omdat moeder je met argusogen in de gaten hield en indien je je wou wegtrekken ge een fermen draai rond je oren kreeg!!! En wanneer we die kastijding waardig ondergingen kregen we een spekke en wanneer we véél sjanse hadden, kregen we nog nen frank ook én nen klop op onzen kop, én neepe in onze kaake
én we mochten vertrekken. Later had ik een leukere ervaring, ik was zeker rond de veertien jaar toen ik tijdens die beruchte nieuwjaarskus op de mond een echte tongdraai kreeg van een vriendinnetje
mijn éérste tongkus van mijn leven én dan nog van een prachtig meisje, ge kunt denken hé
.én al is er alleen maar dát gebeurd tussen ik en haar, ik heb het toch nooit vergeten. Nog later en iets ouder werden dat er drie op de mond (nu niet meer met dát vriendinnetje) én ze duurden minuten lang, soms was het nieuwe jaar reeds een eind gevorderd wanneer we stopten en aan de volgende begonnen
.en nu ben ik zelf een nonkel of een pepe geworden, weliswaar mét tanden
.
Enfin de tijden veranderen hé, maar het moet toch gezegd zijn hé,
wanneer je zo wensen krijgt van iemand waarvan je kunt zién en voelen dat ze gemeend zijn
dat doet toch deugd hé
.
Tot ziens
|