Eerst wil ik Kathleen een gelukkige verjaardag wensen, weliswaar één dag te laat, maar dit artikel heb ik wel degelijk geschreven óp haar verjaardag. Een uitgeslapen verjaardag vol geluk, liefde, eten, drinken, dansen, zingen van… je weet wel hé, maar vooral géén dag van drama’s zoals vroeger nogal eens gebeurde op uw verjaardag.

Verleden donderdag zat ik weer knus op mijn stek rustig naar het eerste lenteweer te kijken toen F. snotterend en hoestend binnenkwam met zijn madam, na zijn koffie besteld te hebben mompelde hij met een krakende hese stem “vroeger hé, sliep ik onder de blote pannen en wanneer het sneeuwde waaide de sneeuw recht in mijn gezicht én…ik werd nooit ziek, en nu mét overal chauffage heb ik het zitten!!”, zijn vrouw merkte discreet op dat, dat vroeger wel hééél lang geleden was én dat hij ondertussen (gezien zijn ouderdom!!!) wel een beetje minder weerstand had. Ondertussen zat ik ook reeds te mijmeren over vroeger, ik herinnerde mij namelijk ook die dakpannen boven mijn bed, berijpt wanneer het vroor, druppelend op mijn hoofd wanneer het dooide, de wind die huilde…alles kraakte en piepte én mijn zuster die zei dat de “spoken” rond het huis zwierven en ik die bijna dood van schrik, het angstzweet op mijn hoofd diep onder die zware dekens kroop, diep weggedoken in die matras vol met kippepluimen, dat was wel aangenaam met die matrassen, je kon daar bijna nen meter in wegzakken én wanneer het héél erg koud was kwamen bovenop die dekens nog eens een laag “pardesus” en mantels, ‘s morgens had ge dan een half uur nodig om de weg naar buiten te vinden.

Ondertussen was P. binnengekomen, “werkt” bij de NMBS, ik zie hem een sigaretje opsteken, dus hij is nog niet gestopt, het is reeds enkele maanden dat hij alle dagen zal stoppen hé, maar ja , je moet de gepaste moment afwachten hé. R. komt blozend van energie eveneens binnen, hij “werkt” eveneens bij de NMBS en M. is ondertussen (ook bij de NMBS) ook binnengekomen. Daar aan den ijzeren weg wordt alweer niet veel uitgestoken vandaag denk ik in alle stilte want ondertussen is de “post” ook nogal wèl vertegenwoordigd in de Vogelzang én ik wens geen discussie te starten over wat het woordje “werken” nu eigenlijk is, een werkwoord of een plaatsnaam van een onbewoond eiland, ik moet eigenlijk zéér discreet, én voorzichtig zijn want ik ben fél in de minderheid, én wil ik in het vervolg nog mijn post krijgen én veilig met de spoorweg reizen, dus mag ik die mannen niet te veel voor het hoofd stoten hé.

Kathleen is ondertussen aan het vertellen dat “poubelle” (voor diegenen die nú nog altijd niét weten dat poubelle het frans is van vuilbak hierbij nogmaals die uitleg over de naam van Kathleens geminimalizeerde papegaai, m.a.w. haar péruche ) ruzie aan het maken is met haar Mechelse herder…dat was allemaal zo gekomen:

Op een dag slofte de hond zich steendood vervelend door de living zijn neus achterna en voorbij de vogelkooi waar poubelle inzat, nu aan de ééne kant dacht poubelle vriendelijk: “zou dienen grooten ezel met zijn lelijke zwarte neuze en zijn flikvlooiende kodde, met zien schèèèle bruine ogen én zien zièvvere aan zien muelle én kè nie stille liggen, den mislukten vlooienbak!!?***¨¨”. En van den andere kant denkt de hond uiterst joviaal kijkend en glimlachend met al zijn tanden bloot…”da lèèlèk scharmienkele van en appelblowzeegroen geklurde musche van een veugle die peisd datem het ier ál te zeggen èt mè zien lèlèke gekromde vroete, go moeten opletten of keeeten èm ip!!!??°°°**” waarna hij zijn weg vervolgde naar zijn voederbak want hij kreeg nu eenmaal een plotse honger hé (hoe zou dat komen), aan zijn bak gekomen was die….leeg, ………leeeeeeg, maar nu nen keer niiiieeeeets meer in hé,… ja natuuurlijk, zijn bazinnetje had het weer te druk gehad met te luisteren naar al die zever van haar klanten, en zijn baas had het waarschijnlijk weer razend druk gehad met te staken en te staken in de cola, …mijn jonge meester was weer overal aan het rondrijden met zijn “trukske” met drank voor de klanten (voor de klanten wel hé maar aan mij denkt ie niet), én mijn jong bazinnetje was nog aan het bekomen van een nachtje slapen in de sneeuw met min vijftien graden (onder nul nog wel) en die hersens wilden maar niet ontdooien….Dus een lege kom, én uitgelachen van een mislukte spreeuw, zijn dag was eraan, fini, kapot, hij stond daar nu te zeveren boven zijn lege pot…opeens had hij een gedacht, een mogelijkheid om zijn dag toch nóg goed te krijgen…, hij draaide zijn kar en liep terug naar de vogelkooi en juist toen die rotvogel, dienen veredelde vuilbak hooghartig één oog open deed…slingerde hij met zijn kop weg en weer, daarbij ganse klodders speeksel, zever, gel rond slingerend, allemaal op die vogel, in ieder geval…gans dat koppeke lag vol….,nu moet poebelleke nooit meer haar veren kammen want die blijven voor de rest van haar leven pijl rechtstaan van al de gel dat ze over zich gekregen heeft. En …zo is het allemaal begonnen hé, een nieuwe oorlog is uitgebroken in de living van Kathleen.

Ondertussen is onze vriend J.P., onze globetrotter, onze wereldreiziger, onze “bon vivant” ook binnengekomen, terugkerende van Zuid-Afrika,…ik had direct in de gaten dat er iets niet in orde was met hem, en ja het kwam er direct uit, hij was in Afrika, na een week vakantie, reeds overvallen door dieven, waarbij ze hem bewusteloos sloegen om bij zijn geld te kunnen. Je moet weten dat het leven van JP reeds dikwijls aan een zijden draadje heeft gehangen, maar nu was dat draadje wel heel fijn geweest, want nu was hij met een zeer zware schedelbreuk opgenomen geweest in een hospitaal, vechtend voor zijn leven in een of ander gat in Afrika. Maar gelukkig staat hij nu reeds weer bij ons, én wensen wij hem van ganser harte een “full recovery”.

Tot ziens maar weer hé,