Vogelzangse perikelen (mei 2005):

Enkele weken geleden, ik was rustig van mijn pintje aan het genieten op mijn vaste stek aan de dis in de Vogelzang, ondertussen een beetje naar buiten aan het kijken naar niets, toen mijn oog toch viel op een auto die parkeerde recht over het café, Kathleen zag direct dat het dienen “flick” was die regelmatig met een anonieme wagen, die gangsters, die moordenaars, enfin die zware criminelen, flitste die één (1) kilometer per uur te hard rijden. Na twintig keer heen en weer gereden te hebben stond hij goed gericht om zeker géén auto te missen. De agent, de superflick, Rambo op zijn best, stapt uit zijn auto…trekt zijn broek op…rondkijkend door zijn donkere zonnebril, en ziet met borende dodelijke ogen…dat wij door het raam aan het meekijken zijn, hij trekt zijn wapengordel recht zodat zijn enorm wapen op de juiste plaats hangt…zijn rechterhand zwevend boven de kolf, echt Clint Eastwood in “dead valley”. Nu had hij publiek hé, zijn dag was goed, met zijn buik vooruit en zijn borst ingetrokken, wandelt hij rustig rond zijn véhikel…wel een keer of tien zo, nog eens goed mikkend of zijn auto toch wel juist gericht stond stapte hij terug in zijn wagen én de radar aan en het feest kon beginnen. Natuurlijk, wij hadden een ruim zicht op de auto’s die afkwamen, die te snél afkwamen natuurlijk hé. In een mum van tijd was onze lethargische houding van daarnet vergeten en waren wij aan het supporteren hé, het was een echte sadistische vertoning met uitroepen van:

“kiek no dien kleinen, das op trandje zulle!!”

“ha, de dienen zit er zekers 20 km boven, den dienen gaat een pak muugen betalen zulle!!!”

of Kathleen die plots uitriep:

“ mo je moe nu nen ki kieken, dienen Mercedes zit er zekers 50 km boven, ewel den dienen mot ét mo weten zè, jis rieke genoeg”

enz. enz.

Na een tijdje waren we eigenlijk zo beschaamd in ons eigen gedrag dat we niet meer wilden kijken naar die slachting en we dronken rustig ons glas leeg, oneindig blij dat wij niet in de plaats van die chauffeurs waren.

Ondertussen is Ilse al een keer of tien in en uit gereden met haar piepklein autootje, mét een reuze grote sticker langs achter met de tekst: “I am a bad girl” én daaronder die brave blauwe sticker met die “L” op,… zeg nu zelf, dát is géén zicht hé, maar ja, ze heeft pas haar rij brevet gehaald en nu snort ze zo fier als een gieter rond, met lachende oogjes rondkijkend alsof ze met een echte Ferrari, een Porche of een Lamborginy aan het rondtoeren is, héél de wereld ligt voor haar open…ja we kennen dat gevoel hé…van lang geleden.

Beste mensen, op het eigenste tijdstip dat ik dit artikel schrijf is onze Kathleen reeds veertien (14) dagen gestopt met roken, dat is driehonderd zesendertig uur geen één sigaret, dat is twintigduizend honderd en zestig minuten géén enkele trek aan een sigarette !!!

Haar gevecht is werkelijk bewonderenswaardig, met een ongeëvenaarde moed strijdt ze met álles wat ze heeft tegen die onhoudbare drang naar een sigaret. Daarom deze oproep: laten wij er allemaal rekening mee houden dat Kathleen in de tegenwoordige tijd een beetje op de zenuwen loopt, een beetje ongenietbaar is, een beetje verstrooid verder sukkelt, een beetje over haar toeren ronddoolt, hier en daar iemand efkens bij de keel grijpt, nu en dan eens met een glas smijt en een fles er achteraan mét daaraan nog de hand van Luc die niet rap genoeg weg was, dat ze een beetje zot geworden is. Dat alles is te wijten aan haar drang naar nicotine….maar ze zal winnen, ik ben er zeker van, haar vriend P heeft jammer genoeg opgegeven, maar zij strijdt voort met de moed der wanhoop,…hopend (wij ook…) dat die marteling spoedig een ietsje zal beteren.

Tot ziens maar weer hé,