Weer eens gezeten op mijn vaste stek, genietend van mijn pintje bier, was ik zo eens aan het rondkijken naar wat de anderen dronken, ik zweer steevast met een pintje, maar het viel mij al een tijdje op dat er eigenlijk niet zó veel bier gedronken wordt op café. De jeugdiger mensen dan ik drinken over het algemeen frisdranken en de iets oudere mensen…koffie en ik en een énkele zeldzame andere vogel…bier. Het is over die koffie dat ik het graag eens zou hebben, weet je dat Kathleen er nogal wat soorten op na houd…méér dan soorten bier waarschijnlijk, namelijk:

Zéér lichte (super licht) à een tas warm water mét één gemalen koffieboon in. (gegarandeerd géén zenuwen, men kan er de ganse dag van drinken.)

Lichte koffie (licht) à een tas warm water mét twéé gemalen koffiebonen. (gegarandeerd ietsje méér smaak, ligt niet op de maag)

Koffie gewoon à koffie uit de thermoskan (van vandaag of gisteren of eergisteren volgens behoefte).

Koffie extra à speciale machine én met vers gemalen koffie (eigenlijk de normale koffie).

Koffie super à speciale machine én met dubbel hoeveelheid gemalen koffie (gegarandeerd, na consumptie van twee dergelijke koppen begint ge te beven als een riet).

Koffie super extra à speciale machine mét 1 kilo gemalen koffie (alleen voor truckers die in een jaar niet meer wensen te slapen), hier krijg je gratis een maagpilleke bij .

Ja, nu genoeg over koffie gesproken, ik zou er waarachtig goesting achter krijgen. Wéét je al dat er een blijde gebeurtenisse gebeurt is, Kathleen is bevallen, enfin haren hond natuurlijk…eerst was er ééntje, toen ze nog eens goed keek waren het er al drie, toen ze wéér keek waren het er al zeven, ze is toen van alternatie nen kop super extra koffie gaan drinken…en dan waren het er al tien…hevig ontroerd is ze dan dat maagpilleke gaan pakken en dán,…mijne mensen waren het er twaalf…twaalf hééle honden lagen er al naast die teef. Totaal in paniek, ontredderd van zóveel ongebreidelde bevallingsresultaten heeft ze dan de rest van de familie opgetrommeld om liters melk te gaan kopen én een vijftiental (je wéét maar nooit of er nog kwamen hé…die teef weet van geen ophouden) kleine papflesjes een grotere mand enz. enz. Ja die teef kon onmogelijk al die jongen voeden hé. Kathleen keek vol verwachting naar haar eigen kleine borstjes, weinig groter dan van haar hond…dat ging ook al niet veel helpen hé…er zat dus niets anders op dan de volgende weken om de twee uur, dag en nacht, wekedag en zondag, die hondjes te voeden. Kathleen die zó graag slaapt kruipt voor de laatste maal met een zware zucht van ellende in haar bed…’s Anderendaags reeds vrij vroeg werd Kathleen echter gewekt door Ilse met de triestige melding dat er reeds drie gestorven waren…de moeder had er, niet meer wetende waar haar kinderen allemaal waren, drie doodgelegen, siekkeplat waren ze, niet om aan te zien hé. Dus drie begrafenissen aan die groene vuilbak hé, je weet nog wel, daar is “Gerard” in de tijd ook beland. Toen ze echter terug bij den hond gingen kijken waren er wééral drie dood…in allerijl werd de veearts erbij geroepen, die kwam enkele minuten later met gierende banden toe, gevolgd door de M.U.G. …na grondig onderzoek zagen ze op de scanner dat die laatste drie gestorven waren aan een schedelbreuk…dienen veearts kon dat goed explikeren:

Ja zegt hij…die teef staat ietsje verstrooid recht om eventjes de bloedsomloop te doen terugkeren hé, die jongen weten niet dat mamma recht gaat staan en blijven rustig doordrinken, maar plots hangen ze daar…in de lucht, met alleen hun tandvlees (kleine hondjes hebben nog géén tandjes hé) rond die tepel, dus wat gebeurd er…de zwaartekracht begint mee te spelen…ze laten los…hun koppeke is veel zwaarder dan de rest van hun teer lijfje…ze draaien om en met dat schedeltje…patat tegen dienen harde grond en ja…schedelbreuk hé. Ge zoudt er best dekens onder leggen hé. En het is zoveel…én weg was hij. Kathleen is dan maar stapels en stapels dekens onder die teef gaan leggen zodat dát in ieder geval nooit meer zou gebeuren. Terwijl ik dit zit te schrijven zijn het er maar vijf niet meer, dat laatste heeft zijn weg verloren in de dekens…uren heeft het gezocht naar zijn mamma, geschreeuwd heeft het, geroepen…maar genen vance hé niemand hoorde het en dan is het van pure stress ook maar doodgegaan hé.

Zeven zijn er dus onder weg gestorven, die hond loopt gegarandeerd voor de rest van haar leven dodelijk gefrustreerd rond, je zou voor minder hé. Kathleen heeft in alle discretie die papflessen terug naar de “Pré-maman” gedaan en voor de koffiedrinkers is er nu voor weken verse melk voorzien.

Tot ziens maar weer hé,