Begin augustus waren we blij met een spat regen, na een maand van extreme hitte, droogte, verbrande huid, onlesbare dorst en overvloedig zweten, maar we wisten toen nog niet dat die spat een rivier, een beek, een zee van water zou worden die een hele ganse verdomde maand duurde, die de temperatuur omlaag duwde zodat we op bepaalde momenten eraan dachten om onze stove aan te steken.
Enfin, de maand september was dan weeral een héél stuk beter. In dit verslag heb ik twee maanden tezamen genomen omdat Kathleen, en ik ook eigenlijk, op vakantie waren juist op de maandwissel, dus daarom. Dat wil niet zeggen dat er niets gebeurde hé:
In augustus vierde de plaatselijke voetbalploeg zijn jubileum, die ploeg is zo een beetje te vergelijken met FC De Kampioenen , evenveel overwinningen en enorm veel dagschotels. Nu hadden ze toch de fout begaan zekers om de vrouwelijke supporters uit te dagen, én uit te lachen, én te zeggen dat ze géééééén schijn van kans hadden tegen hun mannelijke voetbalkunsten (van stoefen gesproken hé), tegen hun professionalisme (dikke nekken), tegen hun wilskracht én uithoudingsvermogen (???) .nu, die vrouwelijke supporters lieten zich van geen kanten doen én er werd direct een match afgesproken tussen de beide seksen. Maar ja he, die mannen hebben daar nen pil geslikt dat ze van zen leven niet meer zullen vergeten zie. Ze hadden namelijk vergeten dat de vrouwen over verschillende geheime wapens beschikten, die ze dan ook schaamteloos én ruimschoots gebruikten ook. Ze hadden namelijk vóór de match die mannen ruimschoots voorzien van dagschotels (geheim wapen 1), het moet gezegd worden dat de vrouwen zichzelf ook ruimschoots voorzagen van dat geestrijk nat. Maar daarna .die mannen op het veld hé mét bolle buik, puffend (van t bier), die vrouwtjes dansten daar rond hé, wiebelend met kont, billen en borsten vlak voor hun neus (geheim wapen 2), die venten wisten niet meer hoe ze het hadden hé, hoe zou je zelf zijn. En iedere keer dat de bal dicht
bij het mannelijk doel kwam, trokken de vrouwen hun voetbaltruitjes omhoog (geheim wapen 3), daarbij hun volle borsten (sommige toch) tonend aan den keeper (doelman) die stond daar naar dat alles te kijken, te genieten, te bewonderen enz .enfin , naar alles te kijken uitgenomen naar die bal .die bal interesseerde hem van gééééén kanten meer zie .en ja het onvermijdelijke gebeurde hé, den eenen na de andere goal hé. Het moet gezegd én geprezen worden dat de mannen met een uiterste krachtinspanning én zelfbeheersing toch soms nog gevaarlijk deden aan het vrouwelijke goal, maar met enkele goedgerichte knijpjes (geheim wapen 4) in de aller-edelste, gevoeligste, pijnlijkste delen van iedere mannelijke speler werd dit in de kiem gesmoord hé. Dus de vrouwen hebben gewonnen, én de kieper werd met den brancard weggevoerd tot in de kantine om direct afgekoeld te worden met de nodige dagschotels.
Wat is er nog gebeurd in de Vogelzang .ach ja, die keer dat Kathleen midden in de nacht wakker schrok van haar blaffende honden, je moet het maar eens meemaken hé, den hond binnen als een razende aan het blaffen, die hond buiten ook al, de péruche (je weet wel Poubelle hé) brak zijn kot af, de wagens van de politie die in volle vaart mét sirenes voorbijvlogen dat alles deed Kathleen één volle meter boven haar bed verschieten zè. Nadat ze geland was liep ze in volle vaart naar beneden hé, denkend dat de bende van Baeckeland in de biercentrale een cola aan het stelen waren, ze wapende zich met een kurkentrekker en een bierflesopener én stormde onversaagd naar buiten, het gevaar tegemoet .die bestond uit een tractor die de maïs aan het afmaaien was, dus gevaar geweken hé.
Het volgende gevaar kwam eveneens in de donker binnengevlogen, een gruwelijk ding van wel een halve meter groot .enfin op het eerste gezicht hé, én door de schrik werd dat beest met de minuut een paar decimeter groter natuurlijk. Dus iedereen onder de tafels gedoken Kathleen was eerst in dat klein frigootje gekropen achter de dis maar door de koude is ze dan maar verkropen onder de koffiemachine om hulp roepend, bellend naar de 900, den 100, den 101 en voor alle zekerheid naar den 112 maar de redding kwam van de hoogste politieke instantie van Oostkamp neen, niet de burgemeester want die drinkt alleen Wittoen én dat verkoopt Kathleen niet, maar wél door iemand die wel eens burgemeester zou kunnen worden (ik ga hier zijn naam niet noemen hé, discretie is gewenst). Hij kwam binnen, ziet het gevaar, ageert razendsnel, immobiliseert het gevaar, en gevaar geweken én nu heeft Kathleen een souvenier in de vorm van een prachtige nachtvlinder (een Windepijlstaart).
Zie zo, dat was het weer eens,
Tot ziens,