De Engelstalige uitgave van Wikipedia was de eerste editie van deze online encyclopedie en werd gestart op 15 januari 2001.

Na ongeveer vijf jaar werd in maart 2006 het miljoenste artikel toegevoegd aan de Engelstalige gemeenschapsencyclopedie.
Hiermee laat het de edities van Wikipedia in andere talen, zoals de Duitstalige, de Franstalige en de Nederlandstalige, ver achter zich.
Anderhalf jaar later, in september 2007, bereikte de Engelstalige Wikipedia reeds het twee miljoenste artikel.

Momenteel telt de Engelse Wikipedia meer dan 4 miljoen artikelen.

Eén van de twistpunten op de Engelstalige Wikipedia is het debat over de vraag aan welke variëteit van het Engels de voorkeur moet worden gegeven.
De meest voor de hand liggende kandidaten zijn het Amerikaans-Engels, het Brits-Engels en het Internationaal Engels.
Er is ook voorgesteld om het Engels voor Wikipedia te standaardiseren en om een enkele vorm van het Engels voor de Engelstalige Wikipedia te kiezen.

De gebruikelijke oplossing voor het probleem is om een vorm van het Engels te kiezen die past bij de schaal van het artikel.
Als het een specifiek Canadees artikel betreft ligt de voorkeur bij Canadees-Engels, als het een algemeen artikel is dan is Internationaal Engels meer geschikt, waarbij het telkens wel belangrijk is dat het hele artikel consequent in eenzelfde stijl is geschreven.

In 2005 deed het wetenschappelijke tijdschrift Nature een vergelijkend onderzoek naar de kwaliteit van de Engelstalige Wikipedia ten opzichte van de Encyclopædia Britannica. Uit dit onderzoek bleek dat in artikelen die gingen over wetenschap de Wikipedia en de Brittanica elk vier zware fouten bevatten, daarnaast werden wel 162 kleine foutjes gevonden in de Wikipedia, en slechts 123 in de Brittanica.

Op 18 januari 2012 werd vanaf 6.00 uur MET de Engelstalige Wikipedia voor vierentwintig uur platgelegd uit protest tegen de Stop Online Piracy Act (SOPA), een Amerikaans wetsvoorstel waarmee beoogd wordt auteursrechtschendingen van websites aan banden te leggen maar dat door sommigen als internetcensuur wordt gezien, en een soortgelijk wetsvoorstel, de PROTECT IP Act (PIPA).
Bezoekers van de website werden omgeleid naar een pagina met een politiek statement.
Ook werd de lezer opgeroepen om via sociale media te protesteren tegen de wetsvoorstellen.
De omleiding naar deze pagina kon echter op verscheidene manieren vermeden worden.

Eerder werd op 4 oktober 2011 ook al de Italiaanstalige Wikipedia geblokkeerd, uit protest tegen een wet van de Italiaanse regering.

De Queen Mary 2 was, op het moment van tewaterlating in 2003, het grootste passagiersschip ofwel lijnschip ooit gebouwd.
Het schip werd vernoemd naar Koningin Mary van het Verenigd Koninkrijk, grootmoeder van Koningin Elizabeth II, die haar doopte op 8 januari 2004.

Het schip is eigendom van de Britse rederij Cunard Line en maakte op 12 januari 2004 haar eerste zeereis.

De Queen Mary 2 is gebouwd in de Franse havenstad Saint-Nazaire.
Op 15 november 2003 vond op de scheepswerf een ernstig ongeluk plaats.
Tijdens een open dag stortte een voetgangersbrug in, waarbij 16 personen omkwamen.

Op 16 april 2004 vond de eerste trans-Atlantische oversteek van Southampton naar New York plaats.
De eerste oostwaartse oversteek volgde op 25 april 2004.
De reis over de Atlantische Oceaan duurde zes dagen.

Gedurende de wintermaanden maakte de Queen Mary 2 vanuit Fort Lauderdale cruises naar het Caribisch gebied en Zuid-Amerika (carnaval in Rio de Janeiro).

In de rest van dat jaar volgden trans-Atlantische oversteken, afgewisseld met Europese cruises (Middellandse Zee, Noorwegen) of rondvaarten vanuit New York naar onder andere het Caraïbisch gebied.

Algemene kenmerken :

• tonnage : 151.400BRT
• lengte : 345m
• breedte : 41m
• diepgang : 10m
• hoogte : 72m (17dekken)
• kostprijs : ca. $800miljoen
• passagiers : 2620
• bemanning : 1253
• hutten : 1310, waarvan 920 met uitzicht op zee, 97 suites (tot 202 m2)
• 5 zwembaden, 7 whirlpools, 9 restaurants, 14 bars en lounges, 22 liften

In april 2006 verloor ze de titel "grootste cruiseschip" aan de Freedom of the Seas.

Amelia Earhart (Atchison, 24 juli 1897 – Grote Oceaan?, vermist sinds 2 juli 1937, doodverklaard op 5 januari 1939) was een beroemde Amerikaanse vliegenierster.

Op 11 januari 1935 werd ze de eerste persoon die solo de Stille Oceaan overvloog, van Honolulu (Hawaï) naar Oakland (Californië).

Earhart werd vooral bekend doordat zij als eerste vrouw in 1932 in haar eentje de Atlantische Oceaan overstak.
Drie jaar later vloog ze als eerste piloot ooit solo de Stille Oceaan over.
Begin juli 1937 begon ze samen met navigator Fred Noonan aan wat de langste vlucht ter wereld moest worden.
De eindbestemming van de 47.000 kilometer lange vlucht werd echter nooit bereikt, wat er zich precies heeft afgespeeld is tot op heden onbekend.

Earhart werd geboren als dochter van de jurist Edwart Earhart en Amelia Otis.
Als kind was Amelia een tomboy, ze klom in bomen en joeg met een geweer op ratten.
Ook verzamelde ze krantenartikelen over vrouwen in mannenberoepen.

In 1915 voltooide ze de middelbare school en vanaf 1917 werkte ze als verpleegster van militairen en sociaal werkster in Boston.
In 1919 begon ze met een studie medicijnen aan de Columbia University in New York die ze na een jaar afbrak, waarna ze terugkeerde naar haar ouders in Los Angeles.

In 1920 mocht ze voor het eerst meevliegen in een vliegtuig.
Vanaf dat moment wilde ze nog maar één ding: zelf vliegen.
Haar vliegcarrière begon in 1921 in Los Angeles, toen ze vlieglessen nam van Neta Snook.
Zes maanden later kocht ze met spaargeld en geleend geld haar eerste vliegtuig, een Kinner Airstar, waarmee ze een hoogterecord voor vrouwen vestigde.

In 1924 scheidden haar ouders.
Ze vertrok met haar moeder naar de oostkust, en om haar moeder een plezier te doen verkocht ze haar vliegtuig en schafte in plaats daarvan een sportwagen aan.
Vier jaar later kocht ze een Avro Avian-vliegtuig en werd ze de eerste vrouw die een intercontinentale solo-retourvlucht maakte.
Tijdens het openingsdiner van het Stevens Hotel in Chicago op 2 mei 1927 was zij een van de eregasten en werden haar prestaties uitgelicht.

Vanaf die tijd bleef ze haar eigen snelheids- en afstandsrecords verbeteren, in wedstrijden en in persoonlijke stunts die werden gepromoot door George Palmer Putnam met wie ze in 1931 trouwde.

Haar naam werd bekend in 1932 toen ze de eerste vrouw en de tweede persoon was die solo de Atlantische Oceaan overstak, precies vijf jaar nadat Charles Lindbergh dit had gedaan.
Ze vloog een Lockheed Vega van Harbor Grace, Newfoundland naar Londonderry in Ierland.

Op 11 januari 1935 werd ze de eerste persoon die solo de Stille Oceaan overvloog, van Honolulu (Hawaï) naar Oakland (Californië).
Later in hetzelfde jaar vloog ze solo van Los Angeles naar Mexico-Stad en terug naar Newark (New Jersey).
In juli 1936 ontving ze een Lockheed 10E 'Electra', gefinancierd door de Purdue University, en begon ze haar vlucht om de wereld voor te bereiden.

"Begrijp alsjeblieft dat ik me heel goed bewust ben van de risico's. Ik wil het doen omdat ik het wil doen. Vrouwen moeten dingen proberen, zoals mannen dingen hebben geprobeerd. Als ze falen, is hun mislukking alleen maar een uitdaging voor anderen."
(Amelia Earhart, 1937)

Earharts vlucht zou niet de eerste vlucht om de wereld zijn, maar wel de langste : 29.000 mijl, op een route rond de evenaar.
Op 17 maart 1937 vloog ze het eerste gedeelte van haar vlucht, van Oakland naar Honolulu.
Toen ze haar vlucht drie dagen later wilde vervolgen, kreeg ze tijdens de start een lekke band, waardoor ze een grondzwaai maakte.
Het toestel was zwaar beschadigd en moest per schip naar Californië worden gebracht om te worden gerepareerd, zodat de vlucht werd afgelast.
Earhart waagde een tweede poging vanuit Miami, ze zou deze keer van west naar oost vliegen.
Fred Noonan, een ex-Pan Am-piloot, zou haar navigator en enige gezelschap zijn.
Ze vertrokken op 1 juni, en na verschillende stops in Zuid-Amerika, Afrika, het Midden-Oosten en Zuidoost-Azië, kwamen ze op 29 juni in Nieuw-Guinea aan.
Ze hadden ongeveer 22.000 mijl afgelegd.
De resterende 7000 liep geheel over de Grote Oceaan.

Op 2 juli 1937 stegen Earhart samen met navigator Fred Noonan op.
Hun reisdoel was Howland, een klein eiland met een lengte van enkele kilometers, 6 meter boven de zeespiegel.
Speciaal voor de recordvlucht was op dit eiland een landingsbaan aangelegd.
Het eiland lag op 2556 mijl vliegen.
Hun laatste positiemelding en visueel contact was na 800 mijl toen ze over de Nukumanu-eilanden vlogen.
Een schip van de Amerikaanse kustwacht, de kotter Itasca, lag vlakbij Howland, om Earharts vliegtuig naar het eiland te loodsen.

Maar het werd al snel duidelijk dat Earhart en Noonan weinig praktijkervaring hadden met het gebruik van radionavigatie.
De frequenties die Earhart gebruikte waren niet zo geschikt voor het bepalen van de juiste richting, en de ontvangst van de berichten die ze verzond was erg slecht.
De laagfrequente zend- en ontvangstapparatuur waarmee de Itasca het vliegtuig had kunnen lokaliseren, had Earhart in Nieuw-Guinea achtergelaten.
Na zes uur vruchteloze pogingen om een tweezijdige radioverbinding op te zetten, verloor de Itasca alle radiocontact.
Een gezamenlijke zoektocht door marine en kustwacht leverde geen spoor van de vliegeniers of hun toestel op.
Earharts en Noonans lot is sindsdien het onderwerp van veel geruchten en speculaties.

Uit recent onderzoek blijkt dat Earhart na het passeren van de Nukumanu-eilanden van haar koers is afgeweken, en zonder het te beseffen naar een punt op 100 mijl ten noordnoordwesten van Howland vloog.
Een paar uur voor hun verwachte aankomsttijd heeft Noonan nog wel gepoogd de positie te bepalen met behulp van een sextant, maar zonder een deugdelijke radiopeiling was dit niet goed mogelijk.
Onderzoekers veronderstellen over het algemeen dat het toestel door brandstofgebrek in zee is gestort.
Een onderzoeksgroep van The International Group for Historic Aircraft Recovery (TIGHAR) stelt echter dat het toestel een noodlanding heeft gemaakt op het eiland Nikumaroro (in het tegenwoordige Kiribati) en dat Earhart en Noonan daar ten slotte zijn omgekomen.
Onderzoek op het onbewoonde eiland hebben aanwijzingen opgeleverd dat deze theorie ondersteunt.

Een andere theorie stelt dat Earhart en Nooman werden gevangengenomen door de Japanners toen ze op het eiland Saipan, dat deel uitmaakt van de Marianen Eilanden een noodlanding maakten.
Ze zouden vervolgens op verdenking van spionage zijn geëxecuteerd.

Kuifje is de naam van de (fictieve) hoofdpersoon in De avonturen van Kuifje, een serie stripverhalen gemaakt door de Belgische striptekenaar Hergé (pseudoniem van Georges Rémi).

De eerste strip verscheen op 10 januari 1929 in het Frans bij de uitgeverij van Le Vingtième die de verhalen eerder had gepubliceerd in 'Le Petit Vingtième', een jeugdbijlage van dit blad.
Het eerste stripalbum van Kuifje, die in het Frans Tintin genoemd wordt, is Kuifje in het land van de Sovjets.
De afbeeldingen zijn volledig in zwart-wit.
Na de uitgave van Tintin en Amerique neemt Casterman de uitgave op zich en pas later zullen de albums in kleur verschijnen.
De eerste vertalingen van Kuifje in het Nederlands verschenen in 1946.

Ook werden enkele tekenfilms van speelfilmlengte gemaakt, en korte tekenfilms gebaseerd op de albums.
In de jaren zestig verschenen bovendien twee echte speelfilms over Kuifje, Het Geheim van het Gulden Vlies en De blauwe sinaasappels.
De sfeer van de stripverhalen is daarin zeer goed te proeven. Daarnaast werden tal van filmstroken gemaakt voor de toverlantaarn.
Ook werden tassen, agenda's, enzovoort uitgebracht met afbeeldingen van de held en zijn vrienden.
Daarnaast verschenen onder meer postzegels en boeken over Kuifje, en een nieuw album, Kuifje en de Alfa-kunst, waarin het onvoltooide laatste verhaal van Hergé (schetsen en pentekeningen) is opgenomen.

Georges Rémi overleed in 1983.
Op 21 mei 2007 werd door zijn weduwe, Fanny Vlamynck, in Louvain-la-Neuve de eerste steen gelegd van het museum dat aan hem is gewijd.
Het Hergé-museum naar een ontwerp van architect Christian de Portzamparc opende zijn deuren op 25 mei 2009.

Op 22 mei 2007, de dag die Remi's 100e geboortedag zou zijn geweest, vond in het Luxor Theater in Rotterdam de première van een musical over de onverschrokken reporter plaats.
Deze was vijf jaar eerder al met veel succes in België opgevoerd, met onder andere Henk Poort in de rol van kapitein Haddock.
Poort deed in de Nederlandse "reprise" weer mee.
In juli 2007 werd de musical opgevoerd in Oostende.

Van 1946 tot 1992 bestond er ook een stripweekblad met de naam Kuifje.

Kuifje is een verslaggever die in Brussel woont.
In de Nederlandse uitgaven woont hij bij een hospita, mevrouw Vink.
In zijn eerste avontuur gaat Kuifje voor journalistiek werk naar de Sovjet-Unie.
Ook in Kuifje in Amerika gaat Kuifje op avontuur om verslag te doen.
Kuifje drinkt geen alcohol, dit in tegenstelling tot zijn vriend Kapitein Haddock.
Bobbie is de hond van Kuifje.
Hij is naast Kuifje de enige die in elk Kuifjeverhaal voorkomt.

Vooral de eerste albums hebben een politieke lading, maar er is ook zeker plaats voor humor.
Deze balans is kenmerkend voor de Kuifjestrips.
De afbeeldingen van auto's, gebouwen, vliegtuigen en zelfs hele steden in de Kuifjestrips berusten allemaal op de werkelijkheid.
De studie en onderzoek die dit vergde kostte Hergé een enorme hoeveelheid werk, waar hij geestelijk zelfs bijna aan onderdoor ging.

MNM is een Vlaamse radiozender van de openbare omroep VRT.
Zijn slagzin luidt : music and more.
De zender ging van start op maandag 5 januari 2009 en profileert zich als instapradio.
MNM draait hits van de jaren 80 tot nu.
Vooral pop, poprock, dance en top 50-muziek.

Na het stopzetten van Donna kwam de VRT met een opvolger : MNM.
De naam werd bekendgemaakt op 7 november 2008 tijdens een uitzending van Peter Live, het televisieprogramma van Peter Van de Veire.
Het logo werd op 11 december 2008 bekendgemaakt door Dave Peters en Ann Van Elsen in een filmpje op YouTube.
De uitzendingen zijn op maandag 5 januari 2009 om 6.00 uur begonnen met De Grote Peter Van De Veire ochtendshow en met het nummer Forever van Milk Inc.

Het nethoofd was tot maandag 25 januari 2010 Greet Santy.
Nu neemt Rino Ver Eecke die taak op zich.

Op 8 maart 2010 werd het logo van MNM lichtjes gewijzigd.
De eerste, zwarte 'M' werd blauw.
De letters van het logo lijken nu iets voller.
Tegelijk kreeg de studio van MNM een opfrisbeurt en ook de website ziet er sindsdien iets anders uit.

Op 28 maart 2011 ondergaat MNM alweer een lichte verandering : er komen nieuwe jingles, een nieuw programma (Sing Your Song) en twee nieuwe presentatoren (Renée Vermeire en Bert Beauprez).
De slogan Let's have a big time verandert in music and more.
In augustus 2011 werd de MNM-website in een nieuw kleedje gestoken.

Vanaf 27 augustus 2012 worden verschillende nieuwe programma's gepresenteerd en wordt de dj-ploeg vernieuwd.
Ook zal Peter Van de Veire een nieuwe sidekick krijgen. Een week later, op 3 september, krijgt MNM een gedifferentieerd radionieuws met vaste nieuwslezers Leen De Witte en Leen De Ridder.

• De internetdomeinnaam mnm.be was reeds in gebruik door een meubelbedrijf uit Temse. Zaakvoerder Jan Mertens verkocht de domeinnaam zonder te weten waarvoor hij later gebruikt zou worden.
• De VRT had een korte twist met de fabrikant van M&M's over de naam MNM. Er is inmiddels overeenkomst bereikt met Mars Foods. Men heeft de inhoud van de overeenkomst niet bekendgemaakt.
• MNM hits is een digitale tegenhanger van MNM die non-stop hits uitzendt.
• De MNM-toerbus trekt regelmatig met een heel aantal luisteraars naar een optreden van bekende artiesten. Rihanna, Lady Gaga, The Black Eyed Peas, Mika ... waren al aan de beurt. Op de zender kan men meedoen aan een wedstrijd om met de bus mee te mogen.
• Enkele keren per jaar is er ook MNM Live. Dat is een exclusief optreden van een wereldberoemde zanger of zangeres voor enkel MNM-luisteraars. De eerste MNM Live was van Amy MacDonald.

De bruine vloot is de aanduiding voor de professionele passagiersvaart (chartervaart) met traditionele zeilschepen en motorschepen in Nederland.

De vloot bestaat uit meer dan 500 schepen, waarmee in het verleden vracht werd vervoerd. Met deze schepen kunnen tegenwoordig vaarvakanties gemaakt worden variërend van 1 dag tot meer dan 4 weken. De term verwijst naar de oorspronkelijke kleur van de zeilen op deze schepen. De kleur ontstond door het tanen van de zeilen met cachou.

De meeste van deze schepen zijn van het type platbodem en rondbouw, maar ook andere types als de rivierklipper worden daarbij geteld. Vaak worden alle varende monumenten gezien als "Bruine vloot", maar zeker niet alle historische schepen worden nog beroepsmatig gebruikt. Schepen van de vloot varen voornamelijk op het Markermeer, het IJsselmeer een de Waddenzee.

Een tandheelkundige brug is een constructie ter vervanging van een of meer afwezige natuurlijke gebitselementen, bevestigd op naburige elementen.

Een klassieke brug bevat een in één stuk gegoten metalen structuur (in een goudlegering of in een edelstaal legering) met erboven een porselein of een kunsthars bedekking .

De elementen die de ontbrekende tanden vervangen wordt de pontic genoemd.
De tanden die de brug houden worden de pijlertanden genoemd.
De pijlertanden worden door de tandarts beslepen.

In feite bestaat een brug uit minimaal twee kronen met ertussen minimaal één ponticelement.
Implantaten kunnen ook als pijler gebruikt worden.

Men kan de bruggen indelen enerzijds volgens het materiaal waaruit ze gemaakt zijn of anderzijds volgens hun vorm.
Indeling volgens het materiaal waaruit ze gemaakt zijn:
• Vmk-brug (porselein gebakken op edel- of op niet-edel metaal structuur)
• kunsthars op edel- of niet-edelmetaal structuur
• volkeramisch
• glasvezelversterkte composietbruggen
• kunstharsbruggen (worden enkel als voorlopige brug aangewend)

Indeling volgens hun vorm:
• De gewone brug (pontic bevindt zich tussen de pijlertanden)
• De vrijeind brug (de pijlertanden bevinden zich enkel aan één kant van de pontic)
• De etsbrug, kleefbrug, of ook nog Maryland brug genoemd (de etsbrug bevat in feite enkel een pontic en twee metaalvleugeltjes die aan de buurtanden gekleefd wordt)

Een brug ter vervanging van voortanden in de onderkaak kan met de Prummelklem worden bevestigd.

De brug is op een schip de plaats van waaruit het schip bestuurd wordt.

Op de brug vindt men de diverse nautische apparaten nodig voor een veilige vaart op zee zoals echolood, radar, VHF, kaartentafel, stuurwiel, stuurautomaat, telegraaf en kompas.

Op de brug wordt de koers en vaart van het schip geregeld alsmede de plaatsbepaling.
Ook rust bij de stuurman van de wacht het commando bij eventuele calamiteiten om deze te voorkomen, dan wel bestrijden.

Men zegt wel: is de machinekamer het kloppend hart, dan is de brug het hersen- en zenuwcentrum van het schip.

Tijdens het varen is de brug altijd bemand.
Hiervoor kent men diverse vormen afhankelijk van het vaarwater waar het schip zich bevindt en de weersomstandigheden.
Bezetting bij:
Zeer drukke kustwateren en/of rivieren
kapitein, stuurman, roerganger, uitkijk
Mist of slecht weer
kapitein, stuurman, uitkijk
Normale omstandigheden overdag
stuurman, de uitkijk mag vervallen als er een wachtalarm (dodemansknop) is
Normale omstandigheden 's nachts
stuurman, uitkijk

Op de brug moet wettelijk ook een van de scheepsenergie voorziening onafhankelijke spreekverbinding zijn met de machinekamer en met de hut van de kapitein.
Vroeger waren dit spreekbuizen (populair genoemd lulpijp), tegenwoordig is dit een telefooninstallatie met een eigen accu als alternatieve energiebron.
Wat ook regelmatig voorkomt is een telefoon voorzien van een dynamo.
Door middel van een draaiwieltje moet deze zo'n 10 seconden worden opgewonden totdat een luide zoemtoon klinkt en er een spreekverbinding met de machine- dan wel stuurmachinekamer tot stand is gebracht.

Het Brouwershofje is een Haarlems hofje, het is gelegen aan de Tuchthuisstraat nummer 8 in de wijk de Vijfhoek in het centrum van Haarlem.

Het hofje omvatte 22 huisjes voor armlastige ongehuwde vrouwen die als 'dienstmaagd' voor brouwerijen gewerkt hadden.

Het hofje werd in 1457 gesticht door Jacob Huyge Roeperszoon en zijn zus Katrijntje Huyge Roepersdochter, een brouwersfamilie verbonden aan het Brouwersgilde.
De oorspronkelijke naam was Sint Maartenshofje, naar de schutspatroon van het Brouwersgilde.

In een akte van 16 augustus 1472 dragen Jacob Huyge Roeperszoon en zijn zus Catharina Huyge Roepersdochter hun gezamenlijke bezittingen over aan het Brouwersgilde.
De panden aan de Tuchthuisstraat moesten worden bestemd voor arme meisjes.
Dit werd het Sint Maartenshofje, genoemd naar de schutspatroon van het Brouwersgilde.
Al snel werd het hofje het Brouwershofje genoemd en werden er meisjes ondergebracht die niet meer in staat waren te werken in de talrijke brouwerijen.

De grote stadsbrand in 1576 legde het hofje in de as.
In de akte was vastgelegd dat bij brand het hof weer moest worden opgebouwd.
Dat gebeurde in 1586.

In 1811 kwam het hofje weer in handen van de stad Haarlem, die het eind jaren tachtig van de vorige eeuw overdeed aan woningbouwvereniging Sint Bavo.
Dit tegen de wens van de stichters in, die ruim vijfhonderd jaar daarvoor in de oprichtingsakte bepaalden dat het hofje nooit mocht worden verkocht.

In 1576 brandde het hofje af bij de grote brand van Haarlem, maar in 1586 werd het hofje herbouwd op dezelfde plek er werden echter maar acht huisjes teruggebouwd.

Bij de laatste restauratie - in de 20ste eeuw - werden de acht huisjes samengevoegd tot vier.
In 1930 werden aan de straatkant aan de Tuchthuisstraat in de voorheen blinde muren acht ramen geplaatst.

Vanaf 1857 werden de huisjes verhuurd á ƒ0.50 per maand.
Voor nieuwe bewoners was de huur in 1972 opgelopen tot ƒ25.- per maand.

Tegenwoordig is de minimale leeftijd voor bewoners 55 jaar, er mogen nu zowel vrouwen, mannen als echtparen wonen.
De woningen in het hofje worden nog steeds verhuurd als sociale-huurwoningen, tegenwoordig door woningcorporatie Ymere.

Brooklands is een (historisch) niet meer gebruikt circuit voor auto- en motorraces in het zuiden van het Verenigd Koninkrijk, gelegen tussen de plaatsen Weybridge en Byfleet.

Een deel van het terrein is wel nog in gebruik als vliegveld.

Het circuit van Brooklands werd in 1907 in gebruik genomen.
Het was een initiatief van Hugh Locke-King.
John Cobb (Britse piloot van raceauto's en motorboten) werd in de buurt geboren.
Hij vestigde het plaatselijke snelheidsrecord.

Dit was een van de eerste - zo niet het eerste - speciaal gebouwde circuit in Engeland.
In die periode was het al wel gebruikelijk wedstrijden voor auto's en motorfietsen te houden, maar, vanwege de zeer strikte snelheidsbeperkingen op openbare wegen, waren dit meestal betrouwbaarheidsritten.
Deze betrouwbaarheidsritten hadden enkele grote nadelen:
• Snelheid van motorfietsen en auto's kon niet vergeleken worden.
• Het publiek zag er niets van, met uitzondering van degenen die de stoet toevallig door hun dorp of stad zagen rijden.
• Er was geen betalend publiek.
• De pers was slechts matig geïnteresseerd omdat men het wedstrijdverloop moeilijk kon volgen.
• Om de betrouwbaarheid echt te testen moesten grote afstanden in meerdere dagen gereden worden.

Het circuit was 100 voet (30 meter) breed en 4400 meter lang.
Er werden kombochten toegepast, die op sommige plaatsen meer dan 9 meter hoog waren.
Er werd ook nog een apart recht stuk aangelegd, de "finishing straight", waardoor de totale lengte op 5200 meter kwam.

Door het gebruik van kombochten kon men voor die tijd extreem hoge snelheden gebruiken.
Door het volgen van de "fifty foot line", een lijn die midden over het circuit liep, hoefde men - althans theoretisch - het stuur van een auto niet te draaien en liepen de voertuigen vanzelf door de bochten.

Elf dagen na de opening van het circuit werd al een gemengde 24-uurs auto- en motorrace georganiseerd, waarbij honderden spoorweglantaarns als verlichting van de baan werden gebruikt.

In 1908 werd het circuit uitgebreid met een vliegveld, dat heden ten dage nog in gebruik is.
Zowel vliegtuigfabrikanten (bijvoorbeeld Sopwith, Blériot, Martinsyde en Vickers) als motorfietsfabrikanten (ABC, een onderdeel van Sopwith) vestigden zich op en rond het terrein.
De eerste vlucht van een Brits vliegtuig werd hier in 1908 gemaakt door Alliott Verdon-Roe, die later de vliegtuigfabriek Avro oprichtte.
Er werden ook diverse vliegscholen op Brooklands gevestigd.

In 1926 werd de eerste Grand Prix voor motorfietsen georganiseerd.
In deze tijd was het voor een fabrikant van motorfietsen of auto's belangrijk de hoogste op Brooklands gemeten snelheid in advertenties te vermelden.

In de Tweede Wereldoorlog werd het terrein uitgebreid gecamoufleerd, vanwege de vele vliegtuigfabrieken die nu oorlogsproductie draaiden.
Ook het circuit werd hiervoor gebruikt en behalve verf werden ook bomen en struiken gebruikt, die soms op het circuit werden geplant.
Hierdoor was dit na de oorlog in zeer slechte staat en eigenlijk onbruikbaar.
Het circuit inclusief vliegveld werd verkocht aan Vickers-Armstrongs.
In 1951 werden delen van de kombochten afgebroken om het landen en opstijgen van vliegtuigen te vergemakkelijken.

In 1987 werd het Brooklands Museum geopend.
In 2001 werden de restanten van het circuit als monument bestempeld, waardoor verdere afbraak voorkomen werd.
In 2004 werd het vliegveld en de restanten van het circuit verkocht aan Mercedes-Benz, dat het terrein heeft uitgebreid met een conferentiecentrum en een testbaan.

Brooklands is nog in gebruik voor vliegfeesten, presentaties van auto's en als start- of eindpunt van auto- en motorritten.

James May gebruikte het circuit in het BBC Two programma James May's Toy Stories voor een race met Scalextric slot cars en haalde daar een Guinness Book of Records vermelding mee.

Een broodkaart is een vorm van distributiebon voor het verkrijgen van voedsel.
Broodkaarten werden veelal in muntvorm (ze heten dan ook wel Broodpenningen) gemaakt van een goedkope metaalsoort zoals zink en aluminium.

Bekend zijn de penningen van de socialistische verbruikersorganisatie (of coöperatie) Vooruit (1880-1970), die in 1880, eerst als coöperatieve bakkerij Vooruit, werd opgericht om de fabrieksarbeiders te beschermen tegen de labiliteit van het grootkapitaal.

De achtkantige penningen van Dendermonde werden in aluminium geslagen, de vierkante penningen in zink.

De penningen dragen dus het jaartal 1880, het stichtingsjaar van de Vooruit in Gent (België), latere uitgaven werden steeds met het jaartal 1880 uitgegeven, Dendermonde (België) sloot veel later aan bij de Vooruit, de datum 1880 bleef echter steeds op de penningen (jetons) staan.

Een broodjeaapverhaal of stadssage (Engels: urban legend) is een (meestal) verzonnen verhaal dat als waar gebeurd wordt doorverteld.
Vaak ontbreken exacte data, locaties en namen van personen en zijn er ook geen bronnen terug te vinden die het verhaal bevestigen.

Degene die het verhaal vertelt, heeft het veelal via iemand anders gehoord die het op zijn beurt ook weer van iemand anders heeft vernomen.
De oorspronkelijke verteller is hierdoor meestal al even onbekend.

Broodjeaapverhalen zijn vaak sensationele of bizarre anekdotes die inspelen op de al dan niet latente angsten en vooroordelen van mensen.
Over het algemeen zijn veel van deze verhalen compleet verzonnen.
Sommige zijn qua oorsprong wel op een waar voorval gebaseerd, alleen is het verhaal al zo vaak doorverteld dat er van de feiten weinig meer klopt.
Ook verleidelijke pseudowetenschappelijke onzin die al zo vaak is doorverteld dat men algemeen aanneemt dat het waar is, valt onder het broodjeaapverhaal in bredere zin.

Het begrip broodjeaapverhaal raakte in Nederland in zwang nadat de schrijfster Ethel Portnoy in 1978 een aantal van dergelijke verhalen had gebundeld in een boekje Broodje Aap.
De folklore van de postindustriële samenleving.
De titel is ontleend aan het verhaal dat in een bepaald restaurant broodjes met apenvlees te koop zouden zijn.
In het Nederlandse taalgebied spreekt men ook wel van een stadssage of, analoog aan het Engelse urban legend, over een stadslegende (hoewel het geen legenden, maar sagen betreft).

De sage en het broodjeaapverhaal zijn nauw aan elkaar verwant.
Broodjeaapverhalen zijn in feite de opvolgers van de traditionele sagen en worden daarom ook wel moderne sage of stadssage (urban legend) genoemd.
Spreekt uit de oude sagen bijvoorbeeld de latente angst voor het bovennatuurlijke, zoals duivels, spoken, heksen en witte wieven, in de hedendaagse sagen zijn dat regelmatig aardse angsten voor rampen, bizarre ongelukken, criminaliteit, moderne technologie en sociale pijnlijkheden.
Moderne sagen worden ook regelmatig verteld om er van te kunnen griezelen.
Broodjeaapverhalen zijn over het algemeen even kort als sagen.

Een bekend broodjeaapverhaal is het verhaal van de crimineel met de haak.
Een koppeltje ligt ergens 's nachts aan de kant van de weg in hun auto te vrijen.
Plots vernemen ze via de radio dat er een seriemoordenaar ontsnapt is met een haak aan zijn hand.
Het meisje wordt bang en dwingt haar vriend om haar terug naar huis te rijden.
Na wat gediscussieer brengt de vriend haar dan toch maar thuis.
Als ze uitstappen, zien ze tot hun ontzetting dat er een hand met een haak aan hun autodeur is blijven hangen.

Een voorbeeld van een wetenschappelijk onmogelijk broodjeaapverhaal is het verhaal van de jongen die in het badwater masturbeerde, ejaculeerde en dan de kuip verliet zonder het water te laten weglopen.
Een vrouwelijk familielid (meestal de moeder of de zus) stapt vervolgens in het badwater en is kort daarop zwanger van de jongen.

Popzangeres Mariah Carey zou ooit beweerd hebben dat ze "even slank wilde worden als de arme kinderen in Afrika".
Dit verhaal is een "dom blondje-mop" waar men de naam van een bekend persoon aan heeft gekoppeld om het publiek te amuseren.
Hetzelfde verhaal wordt ook wel eens gekoppeld aan soortgelijke beroemdheden die niet bekendstaan om hun intelligent imago, zoals Britney Spears of Paris Hilton.

Walt Disney zou zich na zijn dood hebben laten invriezen. In werkelijkheid werd hij gecremeerd.

In de riolen van bepaalde steden zouden krokodillen voorkomen, bijvoorbeeld de sewer (alli)gator van New York City.

Steekmuggen zouden op licht afkomen. Dit is niet waar. Hoewel andere insecten wel door licht worden aangetrokken, komen steekmuggen vooral op zweetgeur en het (ook) door mensen uitgeademde koolstofdioxide (CO2) af.

Wanneer Baileys wordt gemengd met dranken als lemon, tonic of bepaalde wijnen kan het stollen. In België en Nederland doet een bekend broodjeaapverhaal de ronde dat het combineren van Baileys en tonic (of andere zuurhoudende dranken) dodelijke gevolgen zou hebben.

Het woord smartlap komt van het beschilderde doek waarmee middeleeuwse straatzangers hun liederen illustreerden.

De geest, huizend in een menselijk lichaam, weegt precies 21 gram, zijnde het spontane massaverlies tijdens het overlijden. Komt voor in de film 21 Grams.

Een man heeft een onenightstand met een vrouw. Als hij wakker wordt blijkt één van zijn nieren operatief verwijderd (in sommige verhalen overkomt het de vrouw).

En nog zovele andere...

De Bronx Zoo (oorspronkelijk Bronx Zoological Park and the Bronx Zoological Gardens) is een dierentuin gelegen in het Bronx Park in New York City.
Het is de grootste stadsdierentuin in de Verenigde Staten en beslaat 107 hectare, de dierentuin ligt ten zuiden van de New York Botanical Garden.

In 2010 huisvestte de dierentuin meer dan 4000 dieren van 650 soorten, waarvan vele bedreigde diersoorten.

Het land was van de Universiteit van Fordham toen de dierentuin en de New York Botanical Garden er zich op vestigde.
Fordham verkocht het voor $ 1.000 aan de stad met als voorwaarde dat het lang zou gebruikt worden voor een dierentuin en tuin, dit was om een natuurlijke buffer te maken tussen de campus en de stedelijke expansie die naderde.

In de jaren tachtig van de negentiende eeuw kwam de stad met een idee voor het land om er een park van te maken.
In de jaren negentig charterde de stad de New York Zoological Society (later hernoemd naar de Wildlife Conservation Society) om een dierentuin op te richten.

De dierentuin opende voor het publiek op 8 november 1899, het park bevatte destijds 843 dieren.
Heins & LaFarge ontwierp de originele gebouwen als deel van een serie Beaux-Arts paviljoens.

Momenteel lopen er allerlei tentoonstellingen, zowel indoor als outdoor.

De Bronx Zoo wordt ook continue aangepast en gemoderniseerd aan de dagelijkse noden.

Brons is een legering van koper en tin (ca. 10 tot 30%).
De legering heeft een roodachtige tot gelige kleur, afhankelijk van het tingehalte.
Door corrosie ontstaat een groene oxidelaag.

De ontdekking van brons maakte het mogelijk voor mensen om metalen objecten te creëren die beter waren dan dat daar voor mogelijk was.
Gereedschappen, wapens, uitrustingen, en verschillende materialen om dingen mee te bouwen, zoals gedecoreerde tegels, gemaakt van brons waren harder en sterker dan steen en koper, de voorlopers van brons.
Aanvankelijk werd brons gemaakt van koper en arsenicum.

Later gebruikte men tin, wat het enige type brons werd in de late 3de eeuw voor christus.
Tin brons was beter dan arseen brons omdat het gemakkelijker was om het te maken (Omdat tin beschikbaar was als een metaal) en het sterker en makkelijker toe te passen was bij het maken van brons producten.
Ook, in tegenstelling tot arseen, is tin niet giftig.

Het eerste tin-bevatte brons wijst terug naar de late vierde eeuw voor christus in Susa (Iran) en een aantal oude delen in China, Luristan (Iran) en Mesopotamië (Irak).

Koper en tin ertsen worden zelden samen gevonden (Op een oud deel in Thailand en een deel in Iran na).
Dit heeft altijd de ruilhandel beïnvloed voor onder andere brons werken.

In Europa was de grote bron voor tin in Groot-Brittannië op de stortplaats voor ertsen in Cornwall, welke verhandeld werden tot Phoenicia in de oosterse mediterraan.
Desondanks brons in het algemeen harder en sterker is dan ruig ijzer, met vickershardheid van 60-258 tegen 30-80, de bronstijd werd al snel de ijzertijd, dit gebeurde omdat ijzer makkelijker te vinden en makkelijker te verwerken was.
Brons werd nog steeds gebruikt in de ijzertijd, bijvoorbeeld door officieren in het romeinse leger die bronzen zwaarden hadden.
Soldaten hadden ijzereren zwaarden.

Brons is door de toevoeging van tin harder en minder buigzaam dan koper en heeft een kleinere buigsterkte, het heeft een grote dichtheid waardoor het in de bouw en constructie weinig toepassingen heeft, wel kan het makkelijk gegoten worden.
Door de toevoeging van de tin heeft het een lager smeltpunt dan puur koper.

De periode in de geschiedenis waarin de mensheid op grote(re) schaal gebruikmaakte van voorwerpen gemaakt van brons, heet traditioneel de bronstijd.
Brons is het eerste metaal (op enkele eerdere voorwerpen van koper uit het neolithicum na) dat in de lage landen door de mens werd gebruikt, ter vervanging van steen in het paleolithicum.
Het is een taai en corrosiebestendig materiaal, dat zich goed leent voor bewerking.
Een bronzen oppervlak krijgt na een zekere tijd een groen patina.

Bronzen voorwerpen, van heel kleine tot heel grote, worden gegoten volgens de bronsgiettechniek.
Kerkklokken zijn (net als vele standbeelden) vrijwel altijd van brons.
Kerkklokken hebben in verhouding met ander gegoten bronzen voorwerpen (10%) een hoger percentage aan tin (20%).

Brons wordt soms verward met messing, vooral wanneer het materiaal verweerd is.
Nieuwe bronzen objecten zijn gemakkelijker te onderscheiden aan de kleur.
Messing is wat geel van kleur en brons is meer rood/roze van kleur.

Brokaat is een satijnweefsel waarin goud of zilverdraad is meegeweven.
Meestal wordt er zijde gebruikt, maar tegenwoordig ook kunstzijde.
De wever verwerkt de draden meestal zo dat een patroon ontstaat.

Brokaat is kostbaar, en daarom is het gebruik altijd voorbehouden geweest aan de rijken en machtigen.
Brokaat wordt dan ook vaak teruggevonden in ambtskleding, kroningsmantels, de paramenten van de geestelijkheid en als opsmuk van paleizen en kerken.
Schilders beeldden vroeger heiligen vaak af met brokaten gewaden.
Populaire motieven om in brokaat te weven zijn granaatappel, lelie, blad- en bloemvormen.

Een typisch gebruik van brokaat is het erekleed dat achter een troon hangt of op schilderijen uit de Renaissance achter een Madonna is geschilderd.

In de mode wordt brokaat spaarzaam gebruikt, het is kostbaar en stug.
In kimono's en andere Japanse gewaden wordt vaak brokaat verwerkt.
Ook in de Westerse "haute couture" en als schoenbekleding komt het nog wel voor.
De Kaäba, het heiligdom in Mekka, krijgt ieder jaar een nieuwe brokaten omhulling.

In de beeldhouwkunst en de architectuur vinden we ook het goedkopere en minder kwetsbare geperst brokaat, waarbij de structuur van brokaat wordt geïmiteerd door een elastische massa van warme bijenwas en hars, verstevigd met loodwit, lijnolie, krijt en lijm in een bewerkte koperen plaat te drukken.
In de koperen plaat kan men, net als bij een etsplaat, heel precies de structuur van een geweven stof etsen.
Na afkoeling worden de vellen geperst brokaat op schilderijen, meubels of houten schermen geplakt, beschilderd en verguld.

Geperst brokaat werd bijna uitsluitend toegepast op hout.
In de Pieterskerk in Leiden is het bij hoge uitzondering op stenen zuilen aangebracht (15e eeuw).

Broekzakbellen is het onbedoeld tot stand brengen van een telefonische verbinding.

Mobiele telefoons worden vaak in de broekzak meegenomen en hebben een adresboek waarin telefoonnummers voorgeprogrammeerd zijn.
Aangezien er in de zak vaak druk op het apparaat wordt uitgeoefend, bestaat de mogelijkheid dat er toetsen worden ingedrukt. Een bepaalde toetsencombinatie kan een onbedoelde verbinding tot stand brengen.
De ontvanger van het gesprek hoort bij het opnemen van de telefoon meestal veel geruis en achtergrondgeluiden.

Sommige mensen programmeren het alarmnummer (112) omdat ze het belangrijk vinden dat dat nummer snel gebeld kan worden.
Gevolg is dat de alarmcentrale vaak onnodig door broekzakbellers gehinderd wordt.

In plaats van organische stof kan de bak ook verwarmd worden met verwarmingskabels of met verzinkt kippengaas.
Aan de beide einden van het gaas wordt een aluminium strip geklemd, waarop de elektriciteitsdraden worden aangesloten.
Hierbij is een veiligheidstransformator nodig die maximaal 50 volt afgeeft.
De stroomsterkte wordt dan 100 tot 200 ampère.
Verwarming met kippengaas geeft een gelijkmatige warmte en een goede warmteverdeling.

Veel telefoons hebben, om onder andere broekzakbellen te voorkomen, een instelling waardoor het toetsenbord automatisch, na verloop van een bepaalde tijd, wordt geblokkeerd.
Een speciale toetscombinatie is dan nodig om het toestel te deblokkeren.
Bij de meeste telefoons blokkeert dit echter niet het intoetsen van 112, om te voorkomen dat mensen in paniek niet meer het alarmnummer zouden kunnen bellen.

Het spreekt voor zich dat zo'n voorziening niet nodig is bij een telefoon die dubbelgeklapt kan worden.

Voor de inDe Broeker Veiling was de eerste veiling in Nederland waar tuinbouwproducten werden geveild bij afslag.
Ontstaan op 29 juli 1887 bij de Bakkersbrug te Broek op Langedijk in de openlucht.

Het huidige houten veilinggebouw is gebouwd in 1912.
Omdat het gebouw op palen staat konden de tuinders met hun schuiten, beladen met groenten, door de afmijnzaal varen.
Het werd daarom ook wel een doorvaarveiling genoemd.
Hier bevindt zich een historische veilingklok.

In 1922 is het gebouw uitgebreid met een lighal waardoor de producten niet aan felle zon, regen en andere weersinvloeden werden blootgesteld.
In 1925 werd een tweede lighal gebouwd.

De Broeker Veiling is als veiling vanaf 1973 niet meer in dienst.
Het is nu een museum waar tuindersgereedschap en -vletten worden tentoongesteld.

Ook worden er regelmatig veilingen gehouden met tuindersschuiten, zodat te zien is hoe het vroeger ging toen de tuinders daar hun kool lieten veilen.

Voor de introductie van de glastuinbouw werden groenten en planten vaak onder platglas geteeld.

Vooral komkommers werden vroeger in een broeibak geteeld.

In 1960 was er nog 950 ha onder platglas, maar daarna is het areaal snel kleiner geworden en in 1995 was er nog maar 20 ha. (cijfers voor Nederland)
Nu wordt platglas bijna alleen nog door volkstuinders en hobbyisten gebruikt.
De bakken worden afgedekt met eenruiters of Lentse ramen.

Er zijn enkele en dubbele bakken.
Bij de dubbele bakken liggen de ramen twee aan twee tegenover elkaar.
In het midden is de bak 40-50 cm hoog.
De ramen liggen bovenaan op een betonnen nok en onderaan op betonnen randen.
De nok rust op betonnen palen.
De dubbele bakken liggen in de lengterichting van noord naar zuid, waardoor al vroeg de zon in de bak kan schijnen en de felle zon midden op de dag in de lengterichting van de bak schijnt.
Tegen de felle zon worden in de zomer de ramen met een laagje krijt bedekt.
Een enkele bak voor opkweek van planten in het vroege voorjaar ligt met de lage kant op het zuiden om zoveel mogelijk zonlicht op te vangen.
Door de lage stand van de zon in dit jaargetijde wordt de bak niet gauw te heet.
In de zomermaanden is deze ligging minder geschikt.

De bak wordt gelucht door bij de dubbele bak onderaan of bij een enkele bak bovenaan een houten klosje van 11 x 7 x 4,5 cm onder de dorpel van het raam te plaatsen.
Door de afmetingen van het klosje kan op drie verschillende hoogtes gelucht worden.
Doordat platglas makkelijk weg waait wordt het raam goed vastgelegd door stormpennen aan de voet van het raam en betonnen regels over de ramen.
Stormpennen zijn gemaakt van in een hoek gebogen glad 10 mm dik betonijzer.
De pennen zijn 60 cm lang en het gebogen stuk 7 cm lang.

Verwarming :

Voor het verwarmen van de bak kan het beste verse paardenmest worden gebruikt, omdat deze een voor bacteriën gunstige koolstof/stikstof (C/N) verhouding heeft.
Ook stro kan worden gebruikt, maar hier moet dan stikstof in de vorm van bijvoorbeeld chilisalpeter, kalkstikstof of ureum en voldoende vocht aan worden toegevoegd.
Er wordt hiervoor een 40 tot 80 cm diepe en minimaal 50 cm brede sleuf gegraven die gevuld wordt met verse paardenmest.
Hoe dieper en breder des te meer warmte verkregen wordt.
Over de paardemest wordt 20 tot 25 cm grond gebracht.
Door broei van de mest komt er geleidelijk warmte vrij.
Bij paardenmest kan na enkele weken een grondtemperatuur tot ongeveer 30 °C, soms echter zelfs hoger, bereikt worden, die vervolgens in acht weken langzaam daalt naar ongeveer 20 °C.
Bij stro is de temperatuur in vergelijking met paardenmest aanvankelijk laag, 15 °C, om vervolgens in acht weken te stijgen naar ongeveer 18 °C.

In plaats van organische stof kan de bak ook verwarmd worden met verwarmingskabels of met verzinkt kippengaas.
Aan de beide einden van het gaas wordt een aluminium strip geklemd, waarop de elektriciteitsdraden worden aangesloten.
Hierbij is een veiligheidstransformator nodig die maximaal 50 volt afgeeft.
De stroomsterkte wordt dan 100 tot 200 ampère.
Verwarming met kippengaas geeft een gelijkmatige warmte en een goede warmteverdeling.

Eenruiter

Lents raam

Een Lents raam is 170 cm lang en 113,5 cm breed en bestaat uit twaalf kleine ruitjes, waardoor er minder breuk optreedt.
De ruitjes zijn 43 cm lang en 32,5 cm breed, behalve de onderste rij ruitjes die 30 cm lang zijn.
De houten lijst is aan de onderzijde 7 cm breed en aan de bovenzijde in verband met de sponning voor de ruitjes 6 cm breed.
Verder is de lijst 3,7 cm dik en s de sponning 1 cm diep.
Aan de onderkant zitten drie afwateringsgootjes en aan de boven- en onderkant een handvat.
Door de grotere afmetingen dan die van een eenruiter zijn twee man nodig voor het verplaatsen van het raam.

Moderne broeibak

De Brockenbahn is een 19 km lange smalspoorlijn van de Harzer Schmalspurbahnen (HSB), in de Harz.
Het traject loopt vanuit Drei Annen Hohne, via Schierke naar de hoogste berg van Noord-Duitsland, de Brocken (1141 m).
De lijn wordt met name gebruikt door toeristen.

Vanaf 1869 kwam het plan om een smalspoorlijn te bouwen naar de Brocken, dat eerst werd afgekeurd.
Een nieuw verzoek voor de bouw van de lijn kwam in 1895, en op 30 mei 1896 werd er met de bouw van de lijn begonnen.
Op 20 juni 1898 werd het eerste stuk tussen Drei Annen Hohne en Schierke geopend.
Één jaar later werd op 27 maart 1899 het traject tussen Schierke en de Brocken geopend.

Het bedrijf Nordhausen-Wernigeroder Eisenbahn-Gesellschaft (NWE) exploiteerde destijds het smalspoor traject vanaf de opening tot 1948.
In 1948 ging de NWE over in de Vereinigung Volkseigener Betriebe (VVB).
Op 11 april 1949 werd de VVB overgenomen door de Deutsche Reichsbahn (DR).

In de tijd van de bouw van het ijzeren gordijn moest het traject naar de Brocken op 13 augustus 1961 worden stilgelegd voor het publiek.
Alleen het plaatsje Schierke kon met een speciaal vervoersbewijs bereikt worden.
Het traject naar de Brocken werd vanaf 1961 alleen nog gebruikt om goederen zoals kolen, olie en bouwmateriaal voor de grenstroepen te vervoeren.
Ook de soldaten van de DDR en de Sovjet-Unie maakten gebruik van deze spoorlijn, om zich op de berg te kunnen stationeren.

Na de éénwording van Oost- en West-Duitsland was het nog maar de vraag of de Brockenbahn opnieuw in gebruik zou worden genomen.
Door aandrang van verschillende enthousiastelingen en de politiek, gaf Dr. Horst Rehberger de Brockenbahn een tweede kans.
Na de renovering van de Brockenbahn werd op 15 september 1991 de Brockenbahn met twee stoomlocomotieven (99 5903 en 99 6001) heropend.

Sinds de privatisering in 1993, exploiteert de Harzer Schmalspurbahnen (HSB) vanaf 1 februari 1993, de Brockenbahn, Harzquerbahn en de Selketalbahn.

Vanuit Drei Annen Hohne rijden er stoomtreinen naar de Brocken, met op de heenweg een 10 minuten lange tussenstop in Schierke.
Hier wordt extra water in de stoomtrein geladen, om de bergtocht naar de Brocken te kunnen halen.

Op de terugweg stopt de trein ca. 3 minuten in Schierke.
In de dienstregeling heeft de Brockenbahn als lijnnummer 325.

De snelste trein kan in 49 minuten de top van de Brocken halen.
De Brockenbahn is het enige traject van de HSB, dat uitsluitend door stoomtreinen wordt bereden.

De kosten voor een kaartje naar de Brocken bedraagt sinds 2012, €21,- voor een enkele reis en €32,- voor een retour.
Hierbij maakt het niet uit vanuit welk station men van de HSB opstapt.
Een dagticket voor een familie (2 volwassenen en 3 kinderen) bedraagd €81.

Meer info op http://www.harzlife.de

De eerste beklimming was waarschijnlijk in het jaar 1572.
De arts Johannes Thal uit Nordhausen beschreef in zijn boek voor het eerst de flora van de Brocken.
Graaf Christian von Stolberg-Wernigerode, aan wie het gebied behoorde waarin de Brocken lag, liet het Brockenhäuschen bouwen, een kleine hut voor "toeristen" om in te schuilen.
In 1800 werd een eerste herberg gebouwd en in 1850 werd de hoogte van de berg bepaald op 1141 meter.
Op 23 juli 1859 brandde de herberg af.
In 1862 werd het Wolkenhotel geopend.
Professor Albert Peter richtte op de berg de eerste Duitse alpentuin in, met een grootte van 4600 m².
De bouw van het eerste weerstation volgde in 1895.
De smalspoorbaan van de Brockenbahn werd op 27 mei 1899 geopend.

In het jaar 1935 lukte het voor het eerst om vanaf de Brocken een televisieverbinding met een mobiele zender uit te zenden.
In het jaar daarop werd de eerste televisietoren ter wereld op de berg gebouwd.
In 1937 werd de Brocken samen met de Wurmberg, de Achtermann en de Acker tot natuurgebied Oberharz verklaard.
Het huidige weerstation dateert uit 1939.
Bij een luchtaanval op 17 april 1945 werd het hotel door bommen verwoest.
Van 1945 tot april 1947 was de berg bezet door Amerikaanse troepen.
Daarna volgde de overname door het Rode Leger, daar het gebied tot de Sovjet-bezettingszone behoorde.
Van 1948 tot 1959 is de Brocken vrij toegankelijk.
Vanaf 1961 wordt de berg, welke in het grensgebied van de DDR en de Bondsrepubliek Duitsland lag, tot militaire zone verklaard.
De bergtop wordt omgebouwd tot een vesting en door het Sovjetleger en de Stasi voor bewakings- en spionagedoeleinden gebruikt.
Met de Duitse Hereniging werden vanaf 1990 de militaire voorzieningen verwijderd.
De Brocken kan sindsdien weer door iedereen bezocht worden.

Op de Brocken heersen extreme weersomstandigheden.
Door de geïsoleerde ligging (het is de hoogste berg van Noord-Duitsland) komen er regelmatig zware stormen voor.
Mede daardoor ligt de top boven de boomgrens.
Er heerst een 'alpien klimaat', met korte zomers, zeer lange winters, een vele maanden gesloten sneeuwbedekking en lage temperaturen.
Het klimaat kan worden vergeleken met dat in IJsland.
• Het is 306 dagen per jaar mistig (record 330 dagen in 1958)
• De zon schijnt er gemiddeld 4u/dag (2002 - 2011) (max 2004,5 uur in 1921 - min 972,2 uur in 1912)
• Er ligt gemiddeld 120 dagen sneeuw (in 1973 205 dagen)
• 85 dagen per jaar blijft het de hele dag onder de 0 °C
• In de winter treden minimum temperaturen op tot -28 °C
• De gemiddelde jaartemperatuur bedraagt 3,9 °C (2002 - 2011)
• Er valt gemiddeld 1.786,6 millimeter (2002 - 2011) neerslag per jaar (max 2725mm in 2007 - min 984mm in 1953)
• De hoogst gemeten windsnelheid bedroeg 263 kilometer/uur op 24 november 1984.

Al in de jaren 30 van de 20e eeuw wist men de Brocken als perfecte locatie voor zenders te vinden.
Tussen 1936 en 1937 werd een televisiezender gebouwd, de eerste in de wereld, met een hoogte van 53 meter.
Ook in de tijd van de Koude Oorlog was de Brocken in gebruik als zendlocatie.
Omdat de oude zender niet meer toereikend was, werd in 1973 een nieuwe, 123 meter hoge, zendmast gebouwd.
Deze toren staat op drie poten, waarin zich kabelgoten en toegangsmogelijkheden bevinden.
In tegenstelling tot de oude mast is de huidige niet voor het publiek toegankelijk.
In de eerste helft van de jaren 90 werd de oude mast afgebroken en werden de voorzieningen geheel naar de nieuwe toren overgebracht.
Op de oude toren werd een radarinstallatie gebouwd, ten behoeve van de Duitse luchtverkeersleiding.