De Brocken is met 1141,1 meter de hoogste berg van Noord-Duitsland in de Harz.
De Hochharz, waarvan de Brocken deel uitmaakt, is een nationaal park.

De Brocken wordt ook Blocksberg genoemd en is met vele legenden omgeven.
In Faust I van Goethe speelt de berg een hoofdrol.

De Brocken is de hoogste top van het Harzgebergte en van de Duitse deelstaat Saksen-Anhalt.
De berg ligt op de waterscheiding van de stroomgebieden van Wezer en Elbe.
Van het stroomgebied van de Weser vormt de Brocken het hoogste punt.
De berg is buitengewoon dominant.
Binnen een straal van honderden kilometers is geen hoger punt te vinden, de dichtstbijzijnde hogere top, de Fichtelberg (1.214 m) in het Ertsgebergte, ligt zuidoostelijk op 223 km afstand.

Het uitzicht vanaf de top van de Brocken is indrukwekkend.
Het gehele Harzgebergte is te overzien.
Bij ideale atmosferische omstandigheden reikt de blik onder meer tot de bergen van het Thüringer Woud, de Wasserkuppe in de Rhön, de Kahler Asten in het Sauerland en de Dom van Magdeburg.

Aan de voet van de Brocken ligt in het Bundesland Saksen-Anhalt het dorpje Schierke.
Van daaruit wordt de Brocken door veel binnen- en buitenlandse toeristen te voet beklommen.
De bestijging van de Brocken te voet is geen bijzonder zware opgave, en wellicht daarom zo populair.

Een ander gunstig uitgangspunt om de Brocken te voet te bestijgen is het dorpje Torfhaus.
Van daaruit kan men de Brocken bestijgen via de zogenaamde Goetheweg.
Vermoedelijk heeft de schrijver en dichter Goethe deze weg ooit bewandeld.

Tegenwoordig pendelt de smalspoortrein van de Brockenbahn weer tussen Wernigerode en de Brocken.
De treinen worden voornamelijk door stoomlocomotieven getrokken.
Het metersporige netwerk van de Harzer Schmalspurbahnen is met 132 kilometer het langste smalspoornetwerk van Duitsland.

De shilling was tot 1970 een rekeneenheid in Groot-Brittannië en Ierland.
De waarde was het twintigste deel van een pond.

Het pond was opgedeeld in 20 shilling en een shilling was 12 pence.
Luxegoederen en honoraria (artsen en advocaten) werden geprijsd in guineas, en één guinea was één pond en één shilling, 21 shilling dus.

Deze situatie is vergelijkbaar met de stuiver die in Nederland in het begin van de 19e eeuw nog een rekeneenheid was.

Met de invoering van het decimale stelsel werd de shilling afgeschaft.
Er werden nieuwe muntstukken geslagen die even groot waren als de munten met het opschrift one shilling en two shillings, maar met het opschrift 5 new pence en 10 new pence.
De oude munten bleven geldig.

In tegenstelling tot het woord stuiver is het woord shilling in de volksmond niet gebleven als naam voor het muntstuk.
Het nieuwe muntstuk wordt five penny piece genoemd.

In 1990 zijn nieuwe, kleinere muntstukken in roulatie gekomen.
De oude shillingen zijn met de invoering van deze muntstukken geleidelijk uit het betalingsverkeer verdwenen.

Op de kortste nacht volgt nu de langste dag van 2012.

Zonsopgang in Antwerpen om 05:27
Zonsondergang in Antwerpen om 22:02.
Dag lengte 16:35

Zonsopgang in Groningen om 05:06
Zonsondergang in Groningen om 22:05.
Dag lengte 16:59

De Bristol Aeroplane Company (voorheen British and Colonial Aeroplane Company) was een belangrijke Engelse vliegtuigfabriek, gevestigd in Filton, een stad iets boven Bristol.
Het bedrijf is na diverse overnames en fusies in 1999 opgegaan in BAE systems.

British and Colonial Aeroplane Company is in 1910 opgericht door Sir George White - de eigenaar van Bristol Tramways.
Het eerste product was de 'Zodiac Boxkite' dubbeldekker van Voisin die in een verbeterde versie onder licentie werd gebouwd.
Dit model heeft nooit gevlogen, in tegenstelling tot de Bristol Boxkite, het eerste eigen ontwerp.
Het werd gebouwd in een voormalige tramremise in Filton.
Een maand later werd door het bedrijf een luchtvaartschool opgericht.

Aan het begin van de Eerste Wereldoorlog had het bedrijf 200 werknemers in dienst.
Het belangrijkste model dat 1916 werd gebouwd was de Bristol F.2 Fighter, het model dat de ruggengraat van de Royal Flying Corps (de latere RAF) vormde.
Aan het einde van de Eerste Wereldoorlog had het bedrijf zo'n 3000 werknemers in dienst.

Tussen beide wereldoorlogen werd de naam van het bedrijf gewijzigd in Bristol Aeroplane Company, Limited, overeenkomend met de merknaam Bristol van de vliegtuigen.
De overname van plaatsgenoot Cosmos Engineering Company leidde tot het oprichten van dochteronderneming Bristol Engine Company.

Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog was Bristol gegroeid tot de grootste vliegtuigfabriek van de wereld.
Gedurende de oorlogsjaren produceerde Bristol vooral militaire vliegtuigen.
Het belangrijkste model was de Bristol Beaufighter, een multifunctioneel toestel dat zowel als bommenwerper dienst deed, alsook als jachtvliegtuig en nachtvlieger.

Na de oorlog ging Bristol verder met de productie van helikopters en vliegtuigen voor de burgerluchtvaart, zoals de Bristol Britannia.

Een aparte dochteronderneming was Bristol Cars, dat zich bezig hield met de ontwikkeling en bouw van luxe personenauto's.
De eerste ontwerpen daarvoor waren afkomstig van BMW.

Ook de militaire productie ging verder, onder meer met de ontwikkeling van raketten.

Bristol begon ook met de ontwikkeling van supersonische vliegtuigen.
Dat leidde uiteindelijk tot de ontwikkeling van de Concorde.

In 1956 werd het bedrijf gesplitst in Bristol Aircraft en Bristol Aero Engines.

In 1959 leidde overheidsingrijpen tot de fusie van Bristol Aircraft met enkele andere Engelse luchtvaartondernemingen (English Electric, Hunting Aircraft en Vickers-Armstrong), tot de nieuwe British Aircraft Corporation (BAC).
Bristol Aero Engines fuseerde met Armstrong Siddeley tot Bristol Siddeley.

BAC ging later op in British Aerospace, het huidige BAE Systems.

Bristol Siddeley werd in 1966 overgenomen door Rolls-Royce.
Rolls-Royce ging door met de ontwikkeling van de Bristol-motoren.
Die modellen zijn nog steeds als zodanig herkenbaar aan de naamgeving.
Waar de originele Rolls-Royce-luchtvaartmotoren genoemd zijn naar rivieren, hebben de Bristol afstammelingen de namen van helden uit de oude mythologie.

De helikopterdivisie werd in 1960 verkocht aan Westland, het huidige AgustaWestland.

In 1961 werd Bristol Cars uit de boedel overgenomen door voormalig autocoureur Tony Crook en Sir George White, zoon van de oprichter van het bedrijf.
Bristol Cars Limited ontwikkelde personenauto's, waarvan de namen afkomstig waren van voorheen geproduceerde Bristol toestellen.

Een brigantijn (ook wel schoenerbrik genoemd) is een zeilschip met twee masten.
Zoals de naam schoenerbrik al doet vermoeden, is de brigantijn afgeleid van de brik.

Bij de brigantijn is alleen de voorste mast vierkant getuigd.
De achterste mast is gaffelgetuigd (schoenergetuigd), en voert bovenin nog een of twee razeilen.

De naam is afkomstig van een Italiaans roofschip, de bergantin of bargantin, een kleine galei van de Middellandse Zee, maar reeds in de 13e eeuw ook in gebruik bij de Portugezen, Spanjaarden, Turken en Fransen.
Deze laatsten spraken van brigantin.

De brigantijn zoals wij hem kennen ontstond pas aan het begin van de 18e eeuw en had oorspronkelijk een ronde boeg en vallende spiegel (platte achterkant van een boot of een schip).
Het voorschip werd gaandeweg scherper en de latere brigantijn kreeg zelfs een klippersteven en een overhangend achterschip.
Het zeilplan bleef min of meer hetzelfde, maar de razeilen aan de grote mast verdwenen, het werd een schoenerbrik.

De brigantijn werd in het verleden veelvuldig ingezet door smokkelaars en piraten.
Zij waardeerden het schip vanwege zijn wendbaarheid en goede vaareigenschappen op aandewindse koersen.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat de marine en de kustwacht die deze schepen achterna zaten, al snel hun eigen brigantijnen in de vaart brachten.

Vandaag de dag varen er nog verschillende brigantijnen rond, meestal als zeilend passagiersschip voor dagtochten en kleine cruises.

De brigantijn 'Nave Italia', in 1993 in de vaart gekomen als 'Swan Fan Makkum', is de grootste brigantijn ter wereld.
Het van oorsprong Nederlandse schip werd in februari 2007 aan een Italiaanse organisatie verkocht.

Brickfilm (Engelse benaming, te vertalen met iets als steentjesfilm) is de betiteling van een animatiefilm waarin plastic kunststofblokjes als voornamelijk element gebruikt wordt, LEGO bijvoorbeeld.

Wie de naam brickfilm bedacht heeft is niet bekend, waarschijnlijk is de naam gegeven door een brickfilmer (iemand die brickfilms maakt).

Brickfilms zijn ook wel bekend als brickmotions, maar ook als Lego-films of Legomotions: Brickfilms gebruiken namelijk vooral LEGO-steentjes als materiaal.

Hoewel er geen echte geschiedenis over de brickfilm is, is er wel bekend dat er in de periode 1984-1989 een animatiefilm met LEGO is gemaakt, met als naam The Magic Portal: een 16 minuten durend filmpje met een simpel verhaal dat zich zowel in een LEGO-omgeving afspeelt als in een echte.
Waarschijnlijk is dit de eerste echte brickfilm ooit gemaakt.

The Magic Portal had in principe een groot succes kunnen zijn, doch dit was niet het geval, doordat er bijna geen mogelijkheid was om het bekend te maken.
Later, met de opkomst van het internet, werd The Magic Portal ontdekt en is intussen een bekende film in de brickfilm-wereld.

Ondertussen werd er in 1999 gewerkt aan een controversiëlere brickfilm: Rick and Steve, the happiest gay couple in all the world, wat in ieder geval niet geschikt is voor kinderen.
Er kan weinig informatie op het internet over gevonden worden: LEGO, het bedrijf dat de materialen gemaakt heeft, probeert namelijk Rick and Steve zoveel mogelijk te verbergen.
De LEGO-steentjes zijn voornamelijk voor kinderen.

Met de opkomst van het internet kreeg de brickfilm de kans zich uit te breiden, en dat deed hij dan ook.
De website Brickfilms.com werd opgericht, en al snel groeide deze uit tot de grootste brickfilm-gemeenschap op het internet.
Nog steeds groeit Brickfilms.com uit, en worden er nog steeds goede brickfilms gemaakt.

Tot slot nog even iets over Spite Your Face Productions Ltd.
Dit bedrijf is het enige professionele bedrijf dat brickfilms maakt: het bedrijf heeft namelijk een aantal officiële Brickfilms gemaakt in samenwerking met LEGO.

Brent Olie is de naam van een oliesoort die in de internationale oliehandel wordt gebruikt om olie met verschillende eigenschappen te classificeren.
Iedere oliesoort heeft zijn eigen prijs.

De naam Brent olie is afgeleid van het olieveld Brent in de Noordzee.
Dit olieveld van Royal Dutch Shell was ooit één van de productiefste olievelden van Groot-Brittannië maar nadert nu het einde van zijn gebruik.

Aardolie uit Europa, Afrika en het Midden-Oosten wordt geprijsd op basis van de prijs van Brent olie.
Brent olie is zo de maatstaf (benchmark) voor het bepalen van de prijs van soortgelijke olie.
Andere klassen olie zijn de OPEC Reference Basket, Dubai Crude en West Texas Intermediate (WTI).

De Brent olievelden liggen op 186 km (116 miles) ten noordoosten van Lerwick, Schotland.
De Brent olievelden zijn ontdekt in juli 1971 en de eerste tanker is geladen op 13 december 1975.

Het symbool voor Brent aardolie is LCO. Vroeger werd het verhandeld op de open-outcry(vloerhandel) International Petroleum Exchange in London.
Sinds 2005 wordt het echter verhandeld via de elektronische Intercontinental Exchange, genoemd de ICE.

Eén contract vertegenwoordigt 1.000 vaten (160 m3).

De contracten worden tot nu toe verhandeld in U.S. dollars.
Er kan ook via allerlei afgeleide producten indirect in oliecontracten gehandeld worden bijv. een ETFS(Tracker).

De Bren LMG, ook wel genoemd Brengun, is een Britse volautomatische lichte mitrailleur.
Het vuurwapen werd van 1938 tot 1958 gebruikt door het Britse leger en anderen.

De naam is afgeleid van de Tsjechische wapenfabriek Brno, waar het wapen was ontwikkeld en de Engelse wapenfabriek te Enfield, waar het wapen in licentie werd gemaakt.

Gedurende een aantal jaren na de Tweede Wereldoorlog beschikte Nederland ook over de lichte mitrailleur Bren in het kaliber .303 British.

De Bren LMG onderscheidde zich van andere wapens doordat de patroonhouder boven op het wapen zat.
Een standaard patroonhouder (magazijn) voor een Bren LMG kon maximaal 30 patronen kaliber.303 British (7,7 x 56 R) bevatten.
In de praktijk werd het magazijn met niet meer dan 28 patronen gevuld.
Er was, voor gebruik op voertuigen, ook een trommelmagazijn met een capaciteit van 100 patronen.
De Bren LMG was 633 mm lang, en woog 10,35 kilo.

De internationaal geaccepteerde metrische aanduiding van de patroon (het kaliber) .303" British is 7,7 x 56 R.

Het idee in de jaren 30 was dat de Bren de vickers zou vervangen als machinegeweer waardoor er op de Bren Mk1's ook een telescoop vizier gemonteerd kan worden.
Dit idee was al snel achterhaald omdat de Bren werkte met magazijnen en niet met een patroonband en zodoende de vuursnelheid niet hoog genoeg was.
Van de Bren Mk1 zijn er ook maar 30.000 gemaakt waarvan er ongeveer 26.000 zijn achtergebleven in Duinkerken.
Dit had ook als reden dat het wapen vast wilde lopen als er een tijdje mee gevuurd was.
Dit probleem werd veroorzaakt omdat een gedeelte van de gasopeningen om gas af te voeren onder de bipod zaten en de bipod vast ging zitten en de gas druk niet voldoende meer werd opgebouwd.
Dit probleem is verholpen en de bevestiging voor het telescoopvizier werd geschrapt en dit leidde tot de Bren Mk1(m), beter bekend als Bren Mk1.
Die gemakkelijk te onderhouden en in- en uitelkaar gehaald kan worden.

Om de productie te versnellen werd de Bren versimpeld en minder afgewerkt.
Dit leidde tot het ontwerp van de Bren MkII.
De Bren Mk1 werd ook nog steeds gemaakt na deze ontwikkeling en later volgde nog de Bren MkIII voor de tropen en de Bren MkIV.

De Bren LMG was een luchtgekoeld wapen met verwisselbare loop, accuraat tot op ongeveer 1000 yards en kan zowel semi- als volautomatisch vuren.
Tijdens snelvuur werden er vuurstoten van 4 à 5 patronen gegeven.
Na ongeveer 10 magazijnen met snelvuur moet de loop verwisseld worden om de conditie van de loop te behouden.
Als er geen reserveloop aanwezig was, moest de schutter zijn vuur aanpassen mits dat naar zijn inzicht mogelijk is.

Tijdens het vuren maakt de schutter gebruik van de bipod of als deze aanwezig was de tripod die eventueel ook omgezet kon worden tot AA stand.
De richtmiddelen zitten naast de loop van het wapen.
Dit heeft het grote voordeel dat de schutter bij het richten geen last heeft van luchtwervelingen door de hitte-uitstraling van de loop.

Bij het originele ontwerp is er gebruik gemaakt van een butt handle, deze is later weggelaten maar kon nog wel steeds bevestigd worden als deze aanwezig was.

Een relatief moderne vorm van breien is Yarn Bombing.
Yarn Bombers haken, breien of naaien stukjes in elkaar en verspreiden dat door de stad.
Het idee achter deze vorm van street art is om publieke objecten te versieren en mooier te maken met de kleurrijke breiwerken.
Deze brei-objecten kunnen bomen, lantaarnpalen, bankjes of vuilnisbakken zijn.
Deze nieuwe invulling van breien komt vermoedelijk uit Texas.
Inmiddels heeft Yarn Bombing zich verder over de wereld verspreid en is inmiddels gesignaleerd in Londen, Berlijn en Melbourne.

Yarn Bombing staat in het Nederlands ook bekend als wildbreien.
Het Nederlands Instituut voor Lexicologie noemt wildbreien het mooiste nieuwe woord van 2011

Omdat kunstenaars vaak een spoor van breiwerken door de stad achterlaten wordt het ook wel graffiti knitting (graffitibreien) genoemd.
Soms laat de maker een etiket achter op het breiwerk.
Het voordeel van deze moderne vorm van graffiti is dat het eenvoudig te verwijderen is en daardoor tijdelijker van aard is.
Van vandalisme is dus helemaal geen sprake al wordt daar door lokale autoriteiten wel eens anders over gedacht.

Soms zit er een politiek of ideologisch motief achter.
In dat geval kan het gaan om feminisme.
Zo zou Yarn Bombing de leefomgeving vrouwelijker maken.
Om deze reden werd de Charging bull compleet ingepakt in roze breiwerk.
In Wenen werden in 2011 de nodige voorwerpen gebombed ter voorbereiding op de Internationale Vrouwendag.

Voor sommige toepassingen in de industrie wordt de gewenste 'luchtigheid' van het weefsel met breien bereikt.
Voorbeelden zijn gaasband van dun metaaldraad, dat gebruikt wordt om twee geleidende delen elektrisch met elkaar te verbinden.
Ook voor isolatie worden gebreide producten gebruikt, zoals band van glasvezel dat een extreem hoge thermische weerstand heeft.

Breinaalden werden in het verleden wel gebruikt om abortus mee te plegen.
De breinaald werd dan door de vagina en de baarmoederhals in de baarmoeder gestoken.
Dit leidde vaak tot bloedingen en complicaties door infecties.

Breinaalden worden ook gebruikt om te controleren of cake gaar is.
Als de breinaald in de cake wordt gestoken als hij nog in de oven staat, en de naald komt er droog weer uit, is de cake gaar.
Omdat in sommige huishoudens geen breinaalden aanwezig zijn, wordt voor dit doel steeds vaker een satéstokje gebruikt.

Bij kwaliteits-T-shirts wordt ook de romp naadloos gebreid.
Alle andere hebben naden onder de oksels.

• Zelfs de beste breister laat wel eens een steekje vallen. - Ook al kan iemand iets heel goed, hij (of zij) zal ooit wel eens een fout maken, dat is vergeeflijk.

• Er een punt aan breien - Tot een oplossing komen.

• Een zondagssteek houdt geen week. Deze uitdrukking heeft te maken met het niet mogen (of willen) werken op zondag in verband met de zondagsrust. Door zich voor te stellen dat het breiwerk van lage kwaliteit zou zijn (want binnen een week uiteen zou vallen), begon men er liever helemaal niet aan.

• Westerkwartiers: 's naachts viss'n, overdaag nett'n brei'n. - Je bezigheden op het juiste moment doen.

• Hij breit de kous in het gelijk. - Tot overeenstemming komen.

Breien met verschillende gekleurde draden is een mogelijkheid om een aantrekkelijk breiwerk te maken, bijvoorbeeld een Noorse trui.
Bij gebruik van twee kleuren wordt om beurten de juiste kleur gebruikt om een of meer steken te breien.
De draad van de niet gebruikte kleur wordt dan langs de achterkant van het breiwerk geleid, waar (lange) lussen ontstaan.
De kunst is de lengte van deze lussen te beperken zodat het gebreide één geheel wordt en vingers en knopen er niet in blijven haken.
In wanten worden vaak twee kleuren toegepast om een dikkere - en dus ook warmere - want te krijgen.

Onzichtbaar breien met verschillende kleuren is ook mogelijk.

Mazen is een soort breien, maar dan met naald en draad.
Met één draad worden de gebreide steken nagebootst.
Dit kan gebeuren om twee redenen:

• Om een soort borduurpatroon op het breiwerk aan te brengen in een andere kleur, in het bijzonder als er slechts kleine stukjes in deze kleur zijn of om een neutraal kledingstuk te versieren.
• Om beschadigd breiwerk onzichtbaar te repareren.

Een conventionele techniek om beschadigd breiwerk te repareren is het stoppen.
Dit is een soort weeftechniek met naald en draad.
Het gat in het breiwerk wordt met horizontale draden overspannen, waarna hier verticaal doorheen geregen wordt, zodat een weefwerk ontstaat.

Sokken stoppen was voorheen een gehate bezigheid, die door het betaalbaarder worden van sokken in onbruik is geraakt.

Een speciale manier van breien is met een verstelbaar breiraam.
Deze bestaat uit twee balkjes van een harde houtsoort zoals beuken of eiken.
In ieder balkje zitten ongeveer 60 kleine spijkertjes even ver van elkaar.
De lengte van de balkjes is uiteraard naar eigen behoefte aan te passen.
Beide balkjes kunnen ten opzichte van elkaar ingesteld worden, zodat de opening ertussen kan variëren.
Ook in de lengterichting kunnen de balkjes ingesteld worden.
Op deze manier kunnen er tientallen verschillende steken worden toegepast.

Het overhalen van de steken gebeurt door een overhalingspen.
Een breiraam is geschikt voor zowel rechts- als linkshandigen.
Het werk dat er vanaf komt, kenmerkt zich door de regelmatigheid van de steken.
Wel is het wat losser dan een breiwerk dat gemaakt is op breinaalden.

Voor iemand die goed kan breien, is breien een waar genoegen.
Men kan rustig erbij zitten en hoeft de gedachten er nauwelijks bij te houden, omdat het breien vrijwel automatisch kan gaan.

Dit geldt natuurlijk niet als er in een ingewikkeld patroon gebreid wordt, of als er met verschillende kleuren gebreid wordt.

Tijdens het breien naar de televisie kijken of kletsen met de gezinsleden is heel goed mogelijk.
Het zachte, regelmatige getik van de breinaalden tegen elkaar kan een rustgevende werking hebben.

De breikunst wordt al duizenden jaren beoefend.
Hoe het ooit is uitgevonden, is echter een mysterie.
Zelfs het land en het globale moment van de oorsprong zijn onbekend.
Sommigen geloven dat de breikunst is uitgevonden in Perzië, anderen menen dat in Israël, Jordanië, Syrië of Noord-Afrika de oorsprong van het breiwerk ligt.

Er zijn gebreide sokken aangetroffen in Egyptische graven met een datering tussen de 3de en 6de eeuw na Christus, maar deze Koptische sandaalsokken bleken niet vervaardigd uit één lange, enkele, doorlopende draad, maar uit verschillende kortere draden.
In de Middeleeuwen was breien in Europa een belangrijke industrie: vrouwen sponnen de wol terwijl de mannen weefden en breiden.
In 1527 werd in Parijs het eerste breiersgilde opgericht: La guilde de Saint Fiacre (Sint Fiacrius-Gilde), en andere Europese steden hadden al snel daarna elk hun eigen breiersgilde.
Vrouwen werden niet toegelaten tot het ambacht, met uitzondering van weduwen die na de dood van hun man zijn werk verderzetten.
Een gildeleerling moest een leertijd van zes jaar doorlopen, waarna hij als meesterstukken een wollen buis, een vilten baret, een paar kousen en een bont karpet moest maken.
Oorspronkelijk was breien beperkt tot sokken en kousen.
Voordat breien hiervoor gebruikt werd, werden deze voet- en beenbedekkingen gemaakt uit geweven stoffen.
Later werden meer en meer andere kledingstukken gebreid.

In 1589 werd de eerste breimachine uitgevonden door de Engelsman William Lee.
Deze werd niet geaccepteerd, waardoor Lee in armoede stierf.
De principes van de breimachine werden wel bestudeerd en inspireerden anderen.
In 1864 vond William Cotton uit Leicestershire de full-fashioned machine uit.
Vanaf de 19e eeuw werden de breimachines mechanisch aangedreven.
Tegelijkertijd verschenen ook rondbreimachines op het toneel, waarmee kousen gebreid konden worden.
In deze periode konden de machines echter nog niet meerderen of minderen.
Daardoor sloten deze producten niet erg fraai om het been.
De uitvinding van nylon rond 1940 betekende een ware revolutie, omdat dit materiaal in de vorm van een been kon worden gebracht door het te verhitten.

In de twintigste eeuw konden de breimachines steeds sneller breien, en werden de mogelijkheden voor patroonbreien steeds groter.
Tegenwoordig bestaan er computergestuurde breimachines die zeer veelzijdig zijn.
Gebreide kledingstukken zijn nu gemeengoed, zonder dat een breister er vele uren aan bezig hoeft te zijn.

Een gebreide lap kan niet, zoals bij een geweven stof wel kan, op maat gemaakt worden door deze te knippen, omdat het breiwerk daardoor helemaal uit elkaar zou gaan vallen.
De lap moet dus direct in de goede vorm gebreid worden.
Het breiwerk breder maken doet men door breisteken bij te maken, meerderen genoemd (door bijvoorbeeld één steek recht en één steek averecht in dezelfde lus te breien).
De lap kan smaller gemaakt worden door te minderen (door twee of meer steken samen te breien, of door één steek over een andere heen te halen).

Om een trui te breien worden meestal door meerderen en minderen vier delen gemaakt: twee mouwen, een voorpand en een achterpand.
Omdat het moeilijk is om te voorspellen wat er precies gebeurt bij het meerderen en minderen, wordt vaak gebruikgemaakt van breipatronen, die in breiwinkels verkrijgbaar zijn.
De vier gebreide delen worden als alles gereed is, met dezelfde wol aan elkaar genaaid.
Dit moet losjes gebeuren, omdat anders de naden gaan trekken.

Door eerst een proeflapje te maken van circa 10 x 10 cm en aan de hand daarvan het aantal steken te berekenen ten opzichte van het voorgeschreven breipatroon, kan men de gewenste afmetingen nauwkeuriger realiseren.
Mensen hebben namelijk een verschillende hand van breien.
Het is dus ook niet aan te raden om verschillende mensen om beurten aan hetzelfde breiwerk te laten werken, aangezien dit verschil vaak duidelijk te zien is en het breiwerk er daardoor niet mooier op wordt.

Door kunstig te meerderen en te minderen kan zonder naad een sok gebreid worden, of wanten, of een muts.

De tricotsteek, die veel in truien wordt toegepast en ook in met machines gebreide kleding, bestaat uit rechte steken aan de voorkant van de kleding, en averechte steken aan de achterzijde van de kleding.
Aan de voorzijde heeft de stof dan een patroon dat bestaat uit V-tjes, aan de achterzijde zijn ribbels te zien.
T-shirts en dergelijke zijn ook in deze steek (machinaal) gebreid, T-shirtstof heet dan ook tricot.

De boordsteek, die rekbaarder is dan de tricotsteek, bestaat uit afwisselend 2 rechte steken en 2 averechte steken.
Als de achterkant gebreid wordt, dan zijn dat juist eerst 2 averechte, dan 2 rechte steken (mits het aantal steken deelbaar is door 4).
Bij dikkere wol wordt wel een boordsteek van 1 recht, 1 averecht gebruikt.

Een kabelpatroon kan gebreid worden door een aantal steken (bijvoorbeeld 4) van de linkernaald af te halen op een hulpnaald.
Vervolgens worden de 4 volgende steken gebreid.
Daarna worden de 4 steken van de hulpnaald gebreid, die dus over de andere heen geleid worden.
Vervolgens worden er enkele naalden (bijvoorbeeld drie) gewoon doorgebreid (aan de ene kant recht, aan de andere kant averecht).
In de daaropvolgende naald worden weer 4 steken afgehaald op dezelfde manier.
Hierdoor lijkt het alsof er een kabel op de trui verschijnt.
Dit kan er leuk uitzien, maar heeft ook als voordeel dat er een dikker en dus sterker en warmer weefsel ontstaat.

Bij de gerstekorrelsteek wordt, net als bij de boordsteek, afwisselend recht en averecht gebreid.
De rechte en averechte steken worden echter niet boven elkaar gebreid, maar versprongen.
De "dubbele gerstekorrel" verspringt om de twee naalden.

Veel breisters gebruiken een kantsteek.
Dit is geen eigenlijke steek, eerder wordt bij het keren van de naald de eerste breilus afgehaald in plaats van gebreid.
De rand van het breiwerk ziet er hierdoor vaak wat netter uit.

Voor dikke truien en shawls wordt wel de patentsteek gebruikt.
Hierbij wordt ook afwisselend één recht en één averecht gebreid, maar nu wordt de rechte één steek dieper ingestoken.
Zo ontstaat een dikke en elastische structuur.

Naast de hierboven genoemde bestaan er nog honderden andere steken, bijvoorbeeld met af en toe een gedraaide gebreide steek of met gaatjes (waarbij een dubbele lus over de rechternaald wordt gehaald en de volgende twee steken worden samengebreid).

Breien is een werkwijze om van één lange draad een elastisch weefsel te maken met behulp van twee of meer naalden zonder ogen.
Breien wordt in het Europa van na de 19e eeuw vooral gebezigd door vrouwen.
Daarvoor werd er evenwel vooral door Europese mannen gebreid, zoals schaapherders tijdens het hoeden van hun kudden.
Tot in de 20e eeuw was de breiende herder of visser nog een normaal verschijnsel.
Voor het breien worden vooral wol en acryl of katoen gebruikt, maar in principe kan elk materiaal, dat tot garen gevormd kan worden, voor het breien worden gebruikt.
Zo was in de zestiende eeuw het gebruik van zijde en gouddraad voor gebreide religieuze gewaden in zwang.

Tot in de jaren 70 van de 20e eeuw werd breien, evenals haken en borduren, aan meisjes geleerd op de lagere school.
Op sommige scholen werd ook breiles aan jongens gegeven.
De decennia daarna is het aantal scholen dat nog breiles inroosterde, rap afgenomen.
Tegenwoordig (2010) komt de wekelijkse breiles op vrijwel geen enkele basisschool meer voor.
Een uitzondering vormen Vrije scholen waar het handwerken nog wel wordt aangeleerd.

Het professioneel breien gebeurt inmiddels vrijwel alleen nog met de breimachine.
Het machinebreien verbeterde de mogelijkheden van het gebruik van dunnere materialen als acrylgaren, katoen, wol-acryl en katoen-acryl.
In de industrie wordt bijvoorbeeld van metaaldraad machinaal gaasband gebreid. Handmatig breien wordt vooral nog door de hobbybreiers gedaan.
Hoewel in West-Europa vooral beoefend onder oudere dames, zijn er ook nog steeds jonge vrouwen die zich met het hobbybreien bezighouden.

Voor het breien is relatief veel tijd nodig.
Het is lastig om te leren, en als de kunst eenmaal wordt beheerst, vergt het veel tijd (15-40 uur voor een gemiddelde trui).

Breien gebeurt in de meeste gevallen met twee breinaalden, met aan het eind een knop die voorkomt dat de lussen er af kunnen glijden.
Soms worden een of meer hulpnaalden gebruikt, bijvoorbeeld voor het breien van kabels.
Het breien van ronde delen, zoals een sok of een naadloze mouw gebeurt met behulp van vier breinaalden zonder knop.
Dit wordt rondbreien genoemd.
Ook het lijf van een trui kan op deze manier worden gebreid, hiervoor wordt dan liever één flexibele naald gebruikt, de rondbreinaald.
Zo is een patroon makkelijker te maken, is er minder verschil tussen de steken dan wanneer er recht en averecht gebreid wordt, zijn er geen naden in de zijkant en kunnen zelfs de mouwen direct ingevoegd worden terwijl het lijf wordt afgemaakt.
Verder kunnen op deze manier tafelkleden e.d. worden gebreid, zij het met hele dunne wol en de dunste pennen.
De keuze tussen rondbreinaald of 4(5) pennen is afhankelijk van de diameter (en dus het aantal steken) van het object dat wordt gemaakt.

Er bestaan breinaalden in verschillende diktes.
De dikte van een breinaald wordt aangegeven als de diameter in millimeters.
De dunnere breinaalden worden gemaakt in stappen van 0,5 mm, zo is 3,5 een heel gebruikelijke breinaald.
Voor dunne wol worden de dunste breinaalden gebruikt, voor dikkere wol de dikkere naalden.
Als een breister erg strak breit (dus de draad erg strak om de breinaalden trekt), kan zij beter een wat dikkere breinaald gebruiken.
Gebruikelijke maten voor breinaalden lopen van 2 tot misschien wel 13 mm voor de allerdikste wol.
Het gebruik van dikke of juist dunne wol is een modeverschijnsel.
Beide soorten wol kunnen tot een warme trui leiden.

Breien gebeurt, behalve bij rondbreien, in een heen-en-weer gaande beweging.
Het eerste wat de breister doet is het opzetten van de breisteken.
Door een soort draai te maken met een draad wol, komt er een lus terecht op de breinaald.
Het opzetten is moeilijker te leren dan het breien zelf.
Sommige breisters zetten met de hand de steken op, anderen doen dat na de eerste steek, die gelijk is aan een haaksteek, al breiend.
Het aantal steken dat wordt opgezet wordt onthouden, want bij elke breigang moet hetzelfde aantal steken worden gebreid, tenzij er wordt gemeerderd of geminderd.
Als het aantal steken onverwacht verminderd is, is er een steek gevallen.
Als dit niet snel hersteld wordt, komt er een ontsierende ladder in het breiwerk.

Na het opzetten van de steken wordt de eerste pen, of de eerste naald, gebreid.
Hierna wordt beschreven hoe een rechtshandige breister kan breien.
De breister steekt met de lege naald in haar rechterhand in de eerste steek op de linkernaald, slaat de draad om de rechternaald, haalt deze draad door de lus van de steek die nu over beide naalden ligt, en trekt vervolgens de steek van de naald in de linkerhand af.
Daarbij draagt zij er zorg voor dat er geen andere steken van de linkernaald worden afgetrokken.
Ook zorgt zij ervoor dat de draad aan de juiste kant van de rechternaald terecht komt.
Is de draad aan de achterkant van deze naald, dan wordt recht gebreid, is de draad aan de voorkant van deze naald, dan wordt averecht gebreid.

In Nederland werd de meisjes op sommige scholen het volgende ritme aangeleerd:

- Insteken - omslaan - doorhalen - af laten gaan.

Brandspiritus, meestal spiritus genoemd, is een mengsel van alcohol, water en diverse toevoegingen.
Het wordt gebruikt als schoonmaakmiddel en als brandstof.
Brandspiritus bestaat grotendeels uit ethanol.
Er is een giftige stof aan toegevoegd (meestal methanol), om de alcohol te denatureren (ongeschikt te maken voor consumptie).
Daarnaast bevat het een blauwe kleurstof en een geurstof om de zo behandelde alcohol goed herkenbaar te maken.
Ook bevat het een braakmiddel voor het geval iemand de spiritus toch binnenkrijgt.

Over zo behandelde alcohol hoeft dan geen accijns te worden betaald.

De samenstelling van brandspiritus is doorgaans: 85% ethanol, 10% water, 3% methanol, 1% aceton en 1% pyridine (een geurstof) plus een blauwe kleurstof.
De verbrandingswaarde van spiritus is 18 × 109 J/m3 en de dichtheid 0,84 x 103 kg/m3.

Het woord spiritus is Latijn voor geest en duidt erop dat spiritus snel verdampt.

Een spiritusbrander wordt wel gebruikt door kampeerders.
Deze werkt heel eenvoudig.
De vloeistof zit in een open bakje, dat is afgedekt door een metalen gaasje.
De spiritus kan gewoon worden aangestoken zonder ontploffingsgevaar of gevaar voor een steekvlam.
Spiritus is wel gevaarlijk als het direct vanuit de fles op een brandende of smeulende barbecue wordt gegoten.
Sommige spiritusbranders zijn voorzien van een luchtpompje om de spiritus te vergassen.
Deze geven bij een gelijke hoeveelheid verbrand materiaal wat meer energie.

In laboratoria worden wel spiritusbranders met een pit gebruikt, omdat de spiritusvlam geen roet afgeeft en zich goed leent voor het verwarmen van glaswerk met vloeistoffen erin.
Meestal wordt hier echter gebruikgemaakt van een bunsenbrander.

In huishoudens wordt spiritus gebruikt in fonduestellen om de fondue warm te houden.
Ook wordt spiritus gebruikt bij het ramen lappen.
Een scheut spiritus in het water zorgt dat het water niet bevriest als het buiten erg koud is en het zorgt er ook voor dat er minder strepen achterblijven, al is een blauwe waas daarna wel waarneembaar op het glas.

Bij het gebruik van spiritus is altijd voorzichtigheid geboden.

De lichtblauwe vlam is in de buitenlucht of in een goed verlichte ruimte zeer moeilijk te zien.
Ook een plas gemorste spiritus zelf is op veel ondergronden als tapijt, kleding, gras of asfalt vaak vrijwel niet te zien.

Daardoor is het zowel voor slachtoffers als hulpverleners vaak zeer moeilijk in te schatten waar het precies brandt en waar het veilig is.
Een blusdeken is het beste middel tegen spritusbrand.

Brandblussers blazen en kunnen dus vloeistof en damp verder verspreiden.

Onder een brandklasse verstaat men een groep van gelijksoortige branden, geordend naar de aard van de brandende stoffen.

Dit is in het bijzonder van belang voor de bestrijding van een branden met een brandblusser.
De brandklasse wordt door middel van een pictogram en de desbetreffende letter op de brandblusser weergegeven.

Brandklasse A betekent, dat de blusser een blusstof heeft om branden in vaste stoffen te blussen. Vaste stoffen van organische oorsprong: zoals hout, papier, stro, kunststoffen, kolen.

De blusstof die gebruikt wordt kan water zijn of de blusstof is speciaal soort poeder. Een andere blusser is dan de zogeheten slanghaspel. Omdat brandslanghaspels in verband worden gebracht met mogelijke legionellabesmettingen, dienen de slanghaspelhoofdkranen verzegeld te zijn en op geregelde tijden doorgespoeld te worden.

Brandklasse B betekent, dat de blusser een blusstof heeft om vloeistofbranden te blussen, zoals olie, benzine, alcohol, sommige kunststoffen, vetstoffen en bitumen. Blusstoffen die gebruikt worden zijn: Poeder, CO2 en Schuim, zoals FFF (triple F) en AFFF (A triple F).

Brandklasse C betekent, dat de blusser een blusstof heeft om gasbranden te blussen, zoals propaan, butaan en aardgas. Blusstoffen die gebruikt worden zijn, CO2 en schuim (Schuim is een natblusser)

Soms worden brandklassen gecombineerd, bijvoorbeeld een ABC-blusser (dat ook gloedpoeder wordt genoemd). Poederblussers worden vaak met deze brandklassen aangeduid. Het gloedpoeder kan een smeulende vaste stof omsluiten, waardoor het smeulen van vaste stoffen wordt gesmoord.

Brandklasse D betekent, dat de blusser een blusstof heeft om metaalbranden te blussen. Metaalbranden zijn branden waarbij magnesium, zirkonium, lithium, kalium of natrium betrokken is, en die erg moeilijk, zo niet onmogelijk met andere brandblussers kunnen worden gedoofd.

De blusstof is een bepaald soort poeder, dat over het brandend metaal wordt gestrooid. Metaalbranden zijn bijzonder fel (zoals magnesiumbranden; bedenk dat magnesium wordt toegepast in vuurwerk en flitsblokjes). Op de blusser staat dan dat er sprake is van een D-(poeder)blusser of ABCD-poederblusser.

Brandklasse F betekent, dat de blusser een blusstof heeft om frituurbranden te blussen. Frituurbranden zijn moeilijk te blussen met de andere blusstoffen aangezien er vaak herontsteking kan plaatsvinden. Zodra de temperatuur van olie of vet oploopt tot boven de 320 graden Celsius vindt zelfontbranding plaats en begint het vet of de olie spontaan in brand te vliegen, dus zonder dat er een vlam wordt bijgehouden.

Omdat de temperatuur zo hoog is zal eventueel water uit een blusmiddel explosief verdampen waardoor alle brandstof (zeer heet vet) uit de pan of frituuroven wordt geslingerd. De oorzaak van dergelijke branden is vaak te herleiden naar slecht werkende temperatuurbeveiligingen (een kapotte thermostaat) of het gebruikmaken van oud of vervuild vet.

Een F-blusser is een nieuwe klasse met een bepaald soort schuim (wet chemical of chemisch blusschuim). Dit schuim gaat een binding aan met het frituurvet, dekt dit beter af en heeft een sterk koelende werking. Herontsteking is dan niet meer mogelijk. Kraampjes die frieten bakken kunnen het beste een F-blusser ophangen. Het is verstandig om een vetbrandblusser te nemen die uitgerust is met een metalen lans aan de slang. Hierdoor is van veilige afstand de brand te blussen in een frituurpan.

De moderne brandklasse F brandblussers bevatten een inhoud die zich vermengt met het vet en er een niet brandbare substantie van maken. Het materiaal gaat een emulsie aan met het vet. Een vetbrand valt over het algemeen onder de brandklasse F bij een inhoud die groter is dan 5 liter omdat met de reguliere blusmiddelen onvoldoende bluscapaciteit is te behalen om herontsteking te voorkomen.

Brandklasse E betekent, dat de blusser een blusstof heeft om elektriciteitsbranden te blussen. Echter heeft men in het verleden de brandklasse E afgeschaft. Men is van mening dat elektriciteit wel een oorzaak van brand kan zijn maar zelf niet brandt. Door kortsluiting gaat bijvoorbeeld een televisie branden. Deze televisie is gemaakt van een kunststof.

We hebben in dit geval een brandklasse B brand en geen E. B omdat elektronische apparatuur vaak gemaakt zijn van kunststoffen (vloeibare stoffen, vloeibaar wordende stoffen en smeltende stoffen).

In Nederland of België is brandklasse E afgeschaft, wat niet wil zeggen dat dit in alle landen zo is.

Op reis in het buitenland kan men deze klasse dus wel tegenkomen.

Brandhout is hout dat in warmte (dus thermische energie) wordt omgezet door verbranding.
Het is de oudste brandstof van de mensheid en wordt al sinds ongeveer 400.000 jaar gebruikt.
Tot de negentiende eeuw was het ook de voornaamste energiebron, toen brandhout het veld moest ruimen ten voordele van steenkool en later aardolie.
Door de toenemende prijs van deze klassieke energiebronnen kent brandhout de laatste jaren een hernieuwde populariteit.

Brandhout is een duurzame energiebron die ook kan worden aangewend voor de productie van groene stroom.
Van alle duurzame energiebronnen moet alleen biomassa (waaronder brandhout) en aardwarmte oordeelkundig beheerd worden om uitputting te voorkomen.
Te sterke ontbossing voor de ontginning van brandhout heeft in sommige delen van de wereld (onder andere de Sahel) geleid tot verwoestijning.

Niet alle houtsoorten zijn even geschikt als brandhout.
De waarde van brandhout wordt uitgedrukt in energetische waarde en brandduur.

Soms wordt brandhout geoogst uit speciaal aangeplante bosjes hakhout, maar in erg bosrijke gebieden is het vaak een bijproduct van het natuurlijke bos.
Omgevallen hout dat nog niet is beginnen rotten heeft de voorkeur, omdat het al gedeeltelijk gedroogd is.
Dood hout dat nog rechtstaat is nog beter, omdat het al gedroogd is en weinig rot heeft.
Het rooien van dit soort bomen vermindert de snelheid en intensiteit van bosbranden.

Brandhout wordt doorgaans in de winter geoogst, omdat de bomen dan het minste sap bevatten, wat het drogen vergemakkelijkt.

Brandhout moet droog worden verbrand om een voldoende rendement te geven.
De hoeveelheid vocht mag maximaal tussen de 15 en 20% bedragen.
Het drogen gaat het snelst wanneer het hout is gekloofd.
Aangezien vers gekapt hout gemakkelijker kan worden gekloofd dan uitgedroogd hout, gebeurt het kloven best onmiddellijk na het vellen van de boom.
Tegenwoordig wordt brandhout voor commerciële doeleinden meestal met een mechanische kliefmachine gekloofd, maar het kan ook manueel met een kloofbijl.

Na het kloven moet het hout nog geruime tijd drogen.
Het hout droogt met een snelheid van ongeveer 5 cm per jaar.
De uiteindelijke droogtijd is mede afhankelijk van de houtsoort.
Zachte houtsoorten zoals wilg, populier en naaldhout hebben een droogtijd van ten minste 1 jaar, hardhout zoals beuk en es een droogtijd van ten minste 2 jaar.
Eikenhout kan men het beste 3 jaar laten drogen.

Brandhout droogt het best als het in stukken van 30-40 cm gezaagd en gekloofd wordt opgeslagen.
Het hout wordt best tegen regen beschut, dus bovenaan bedekt of overdekt en liefst zonder overhangende bomen of daken die regenwater op het hout kunnen druppelen.
Hout dat onbedekt in de open lucht wordt bewaard zal na ongeveer 20 maanden toch al tot 25% gedroogd zijn.
Het hout mag niet op een natte ondergrond gestapeld worden anders wordt vocht opgezogen.
Oude pallets eronder plaatsen is ideaal, zodat het hout ook van onderen belucht wordt.
Kies de meest winderige plek en laat hier en daar openingen in de houtstapel door eens een blok in een andere richting te leggen.
Dek het hout niet volledig af onder een zeil, het vocht kan dan niet ontsnappen en het hout zal verschimmelen.

Tot de beste houtsoorten voor brandhout behoren haagbeuk, eik, beuk, es, berk en els.
De keuze van het meest geschikte brandhout is afhankelijk van de toepassing.
Voor open haarden genieten harde loofhoutsoorten de voorkeur omdat ze weinig spatten en een mooi vlammenspel geven.
In gesloten houtkachels en speksteenkachels kan ook naaldhout worden verstookt.
Dit heeft ook een hoge energetische waarde, maar is voor open haarden minder geschikt omdat het erg vonkt.
Het geeft zijn warmte snel af en is daarom wel prima voor gebruik in houtfornuizen.

Braille is een speciaal voor blinden ontwikkeld lees- en schrijfalfabet.
De Fransman Louis Braille (1809-1852), die zelf op driejarige leeftijd blind was geworden, ontwikkelde en perfectioneerde dit schrift, tot het in 1829 als bruikbare methode gebruikt kon worden op het Parijse blindeninstituut waar hij verbleef.
Pas in 1854 werd het echter officieel als alfabet geaccepteerd.

Waarschijnlijk had Braille het idee voor een reliëfalfabet van een Franse militaire uitvinding uit 1819.
De artillerieofficier Charles Barbier ontwikkelde het 'nachtschrijven', een systeem van twaalf puntjes waarmee ook 's nachts boodschappen konden worden doorgegeven.

Bijzondere combinaties: tweeklanken (zoals de 'ui'), lettercombinaties, letters met accenten, en leestekens, waaronder ook cursieven, hoofdletteraanduiding, cijfers, een herstelteken, dollarteken, enz.
Alle combinaties zijn ingedeeld in 7 groepen.
Cijfers worden overigens aangeduid door het cijferteken (=hekje, de puntjes 3, 4, 5 en 6) voor de letters a t/m j te zetten.
Een hoofdletter wordt voorafgegaan door een speciaal hoofdletterteken.
Afkortingen zoals 'NAVO' kunnen door gebruik van een kapitaalvast teken worden aangeduid met 5 tekens.

Braille is een zogenaamd reliëfalfabet, de letters en andere aanduidingen worden door middel van puntjes in het papier gedrukt, zodat er een kleine verhoging voelbaar is, die met de vingertoppen 'gelezen' kunnen worden.
De puntjes zijn gegroepeerd op rasters van 2 bij 3 puntjes (een vereenvoudiging van de twaalf puntjes van het nachtschrijven), waarbij in totaal 63 tekens mogelijk zijn.
Zijn bij de punten- en streepjescode van het 'morse' de meest gebruikte letters het eenvoudigst gehouden, bij braille neemt de gecompliceerdheid van de combinaties toe met de plaats van de letter in het alfabet.

Het schrijven in braille gebeurt van rechts naar links, zodat bij omkering van het papier de bobbeltjes van links naar rechts gelezen kunnen worden.
Een geoefende braillelezer kan vrijwel even snel lezen als een ziende.
Brailleboeken nemen wel vijf keer zoveel volume in als gewone boeken.

Ook bestaat er het Kortschrift in graden, een soort steno voor braille, en braillemethoden voor muziek en wiskunde.
Speciaal voor tekstverwerking op de computer is een nieuwe braillemethode ontwikkeld met 8 puntjes, zodat er enkelvoudige combinaties voor stijlaanduidingen, cijfers en hoofdletters beschikbaar kwamen.
Hierdoor neemt het brailleschift niet meer plaats in dan het gewone schrift.

Er bestaan braille-schrijfmachines (met 7 toetsen, 1 voor elk puntje en een spatietoets), braille-printers, en brailleleesregels (waarmee blinden tekst kunnen lezen die anders op het computerscherm verschijnt).

Het tegengestelde van braille - een gedrukte of geschreven tekst die voor ziende mensen leesbaar is - wordt door blinden zwartschrift of zwartdruk genoemd.

Een team van Amerikaanse onderzoekers heeft een manier gevonden waarop blinden en slechtzienden de iPad als een braille toetsenbord kunnen gebruiken.
De vondst zet het denken over de toegankelijkheid van technologie voor deze groep compleet op zijn kop.
Nu kan er in plaats van een gewoon braille-toetsenbord of speciaal schrijf-apparaat direct op het touchscreen getypt worden.
Om dat mogelijk te maken gebruikten de uitvinders een nieuw ontwerp voor het virtuele toetsenbord, om zo het gebrek aan reliëf te compenseren.

Het kan even duren voordat dit project op Stanford daadwerkelijk omgezet is in een echt commercieel product, maar het team is vastberaden om dit te bereiken.

Artikel op imagin.nl

Bracketing is een Engelse term voor het maken van een reeks van foto's waarbij een bepaalde instelling steeds iets verandert.

Soms is bracketing bedoeld om achteraf de beste foto te kunnen kiezen, maar vaak kunnen de verschillende losse foto's gecombineerd worden tot een enkele foto.
Over het algemeen wordt een statief gebruikt, en werkt deze techniek alleen bij stilstaande voorwerpen.

Meestal wordt met bracketing bedoeld dat enkele foto's (meestal 3 of meer) snel achter elkaar worden gemaakt, met verschillende belichtingstijden.
Achteraf kan dan de beste foto worden gekozen, of de beelden kunnen gecombineerd worden tot een High Dynamic Range (HDR) afbeelding.

Veel digitale camera's hebben een speciale instelling voor bracketing.
De gebruiker kan kiezen hoeveel stops verschil in belichtingstijd er is tussen de verschillende opnames.
Voor het combineren van meerdere foto's tot een HDR-afbeelding is het belangrijk dat de opnames niet te veel van elkaar verschillen.
Daarom is het gebruik van een statief bij deze vorm van fotografie aan te bevelen, hoewel het niet noodzakelijk is.
De foto's moeten bij voorkeur zeer kort na elkaar worden gemaakt.
Voor snel bewegende objecten is bracketing ongeschikt om HDR-afbeeldingen te maken.

Het is ook mogelijk om verschillende foto's te maken die op verschillende afstanden zijn scherp gesteld.
Die losse foto's zijn ook te combineren tot één foto die overal scherp is.
Er zijn ook programma's die automatisch de verschillende foto's combineren tot één foto, maar het resultaat valt vaak tegen.

Omdat het resultaat van een foto met flitslicht niet van tevoren bekeken kan worden, wordt hierbij bracketing gebruikt.
Er wordt een reeks van foto's gemaakt met verschillende sterktes van de flits.
Vervolgens wordt gekeken welke waarde het beste resultaat geeft.

Een braam is een scherpe opstaande rand die aan een werkstuk ontstaat door een koude metaalbewerking zoals stansen, ponsen, zagen enz.
Bij het gieten en smeden ontstaan andere soorten bramen, doordat er metaal vloeit tussen de delen van de gietvorm of de matrijs.
Zelfs bij het spuitgieten kunnen dergelijke bramen ontstaan.

Weer een ander soort braam kan ontstaan door het slaan met een hamer op een beitel.
Aan het ontbreken van een braam aan z'n beitel herkent men de vakman.
Aan dergelijke bramen kan men zich namelijk ernstig verwonden, als de beitel wegslipt en de beitel met braam door de handpalm schiet.

Het wegwerken van bramen noemt men 'afbramen'.
De manier van afbramen wordt bepaald door de vorm van het werkstuk en de aard van het materiaal.
Afbramen kan met schuurpapier, een schuurband, met een elektrische slijpmachine of een haakse slijper.

De boxcamera of rolfilmboxcamera is een simpel fototoestel met een min of meer doosvormig camerahuis en is voorzien van een objectief met een vaste brandpuntafstand - vaak een meniscuslens.
De meeste boxcamera's hebben slechts één sluitersnelheid (circa 1/50).
Na iedere opname moet de rolfilm handmatig worden doorgedraaid.
Het zoekersysteem is van het type "opzichtzoeker" en geeft een links/rechts verwisseld beeld; de "brilliantzoeker" wordt dikwijls toegepast.

Een van de eerste boxcamera's voor flexibele film op een rol werd door George Eastman, grondlegger van Kodak, in 1888 op de markt gebracht.
Met deze "Kodak" werd fotografie toegankelijk voor het grote publiek waardoor fotografie als hobby opkwam.
In 1889 verscheen de originele Kodak in verbeterde vorm onder de naam "Kodak No. 1".
Baanbrekend was de afdrukservice die Eastman aanbood: men kon de camera naar de fabriek sturen, waar de film eruit werd gehaald en de foto's afgedrukt waarna de camera voorzien van een nieuwe film werd teruggezonden.
De amateurfotograaf hoefde dus niet meer zelf aan de slag te gaan met chemische baden.

De eerste generatie boxcamera's voor films moest nog in het donker geladen worden met een nieuwe film.
Een grote verbetering werd in 1892 geïntroduceerd met de Bull's-Eye camera van de Boston Camera Manufacturing Company.
Deze camera werd geladen met een zogenaamde daglicht rolfilm.
De lichtgevoelige filmstrook werd beschermd door een langere strook donker papier Samen waren ze opgerold op een spoel.
Door de daglicht rolfilm hoefde de fotograaf niet meer naar een donkere ruimte om de film te verwisselen, maar kon dit overal doen.
Dit verlaagde de drempel om te gaan fotograferen.

Boxcamera's werden steeds goedkoper en werden in grote aantallen gemaakt waardoor de "gewone man" in de gelegenheid werd gesteld kennis te maken met de fotografie.
Vanaf het begin van de 20e eeuw verkreeg de boxcamera een grote populariteit; er was een groot aantal fabrikanten.
In de jaren '50 was de "Agfa Clack" van Agfa-Gevaert een van de meest verkochte fototoestellen in Europa.
Na circa 1960 werd de boxcamera verdrongen door zogenaamde casettecamera's en de eenvoudige kleinbeeldcompactcamera.

Een bowdenkabel is een flexibele kabel waarmee een mechanische kracht of energie kan worden overgebracht door de beweging van een binnenste kabel (meestal van staal of roestvrij staal) ten opzichte van een holle buitenste behuizing.
Deze behuizing is meestal samengesteld uit een binnenste holle gewonden spiraal van staaldraad met daaromheen beschermend omhulsel van plastic.

De bowdenkabel is rond het eind van de negentiende eeuw uitgevonden door de Brit Frank Bowden, hij zocht een oplossing voor het probleem dat een enkele stalen kabel over katrollen ergkwetsbaar was en geen lange levensduur had.
Alzo vond hij de kabel uit voor gebruik op de door hem gefabriceerde fietsen en Raleigh en Bowden-motorfietsen.

De lineaire beweging van de binnenkabel wordt meestal gebruikt voor het overbrengen van een trekkracht alhoewel het ook mogelijk is over korte afstand een zwakke drukkracht over te brengen, zoals bij een ouderwetse draadontspanner om de sluiter van een fotocamera te bedienen.

Meestal bevat het systeem een stelmogelijkheid om de kabelspanning op een gewenst niveau te brengen door middel van een holle schroef die de buitenkabel korter of langer maakt.

Enkele toepassingen van de bowdenkabel :

• Gaskabel van gaspedaal naar gasklephuis
• Handremkabel
• Koppelingskabel
• Mechanishe stoelverstelling
• Bediening van de airco regelklep

Bowdenkabels zijn bedoeld om trek-, druk – en draaibewegingen flexibel over te brengen en zijn ook geschikt om grotere afstanden te overbruggen.

Bowdenkabels kunnen al naargelang de toepassing verschillen in constructie, materiaal en dikte.
Vanwege de diversiteit aan aansluitmogelijkheden bestaat er bovendien nog een groot aantal verschillende eindstukken.

Bowdenkabels bestaan uit een flexibele of starre kern, een teflon geleidebuis, een mantel van verenstaaldraad plus, als bescherming tegen roest en vuil, een mantel van kunststof.
Ze zijn elk voorzien van aanslagbuffers en aangepaste eindstukken.