Bovenstoom geven is een term die in de stoomsleepvaartwereld gebruikt werd om extra porrie, oftewel trekkracht, aan te geven.

Sleepboten uitgerust met een triple expansie stoommachine konden tijdelijk meer kracht leveren door aan de derde cilinder (de lage drukcilinder) direct stoom toe te voeren.

De term Bovenstoom op de derde cilinder werd en wordt ook wel overdrachtelijk gebruikt als aanduiding voor het leveren van extra inspanning.

Communicatie naar de machinekamer geschiedde met een buis waarop aan beide zijden een dop met fluit zat.
Zo'n spreekbuis geleidt het geluid naar andere ruimtes en kan zelfs in bochten gelegd worden.
De kapitein of machinist verwijderde de dop en blies in de buis.
Na het horen van de fluit vroeg de ander door de buis wat er gaande was.

Bij heikele situaties waar een aanvaring nog nauwelijks te vermijden was vroeg de kapitein voor meer trekkracht om bovenstoom op de derde cilinder.
De machinist voegde dan hogedruk toe aan de lagedrukcilinder voor extra pk's.
Deze ongelijke belasting van de stoommachine mocht niet te lang duren om lekkage en ernstige slijtage te vermijden.
Ook het rendement van de met dure kolen opgewekte stoomdruk werd zo maar deels benut.

De cilinders in een expansie-stoommachine nemen in diameter toe.
De afgewerkte en geëxpandeerde stoom stroomt naar de volgende cilinder voor een volgende werkgang.
De deels uitgezette stoom was zo herbruikbaar voor de middendruk- en lagedrukcilinder.

De mogelijkheid om bovenstoom op de derde cilinder te geven was oorspronkelijk bedoeld om te kunnen starten als de andere zuigers op het bovenste- of onderste dode punt stonden.

Hoewel het niet mocht werd vaak "Volle Porrie" gegeven als de 'torn' of 'dienst' erop zat bij de havenslepers en de nieuwe bemanning klaarstond om de huidige bemanning af te lossen op het bedrijfskantoor.
De machinist, die in het stookruim geen uitzicht had en van de spreekbuis en telegraaf afhankelijk was voor informatie wist dan ook zonder opdracht wel 'hoe laat het was' en gaf bovenstoom voor een snelle aflossing van de wacht.

Boustrofedon, ossendraaischrift of ossenploegenschrift, een term uit de schriftgeschiedenis, duidt een manier van schrijven aan waarbij de tekst in opeenvolgende regels om beurten van links naar rechts en van rechts naar links wordt geschreven.

De term boustrofedon komt uit het Grieks (βουστροφηδόν) en betekent letterlijk "draaien als een (ploegende) os" (bous – "os" en strephein – "draaien"). De manier van schrijven werd in verschillende perioden en in verschillende gedeelten van de wereld toegepast. Het bekendst is de toepassing in vroege Griekse geschriften.

Er zijn meerdere manieren om boustrofedon te schrijven, bijvoorbeeld:

- De schrijfrichting van de regels wordt steeds omgedraaid, maar de woorden zelf niet.
- De woorden worden ook omgedraaid maar de letters niet.
- Alles wordt gedraaid, zowel schrijfrichting, woorden als letters (resulterend in een zin in spiegelschrift, om de andere regel).
- Alles wordt gedraaid en ook nog eens ondersteboven geschreven, oftewel elke tweede regel wordt 180 graden gedraaid.

Teksten die gebruikmaken van boustrofedon, zijn op vele plaatsen in de wereld gevonden.
Diverse inscripties zijn gevonden in landen in en rondom de Middellandse Zee, zoals Kreta, Cyprus, Italië (zowel in het Etruskisch als in Italische talen), Klein-Azië (Hettitisch) en in het vroegere Arabië.

Er zijn echter ook inscripties gevonden in verder weg gelegen gebieden zoals India, Centraal-Amerika, Paaseiland (het Rongorongo) en in Noord-Europa (vroeg runenschrift).

Een moderne toepassing vindt men in een inscriptie van de laatste strofe van Martinus Nijhoffs beroemde gedicht 'Het kind en ik' bij een vijver in de hortus botanicus achter het Universiteitsmuseum in Utrecht.
Op deze manier wordt het spiegeleffect in het water, waarvan in het gedicht sprake is, benadrukt.

Het Bourtangermoeras is een voormalig groot veengebied in Oost-Drenthe, Oost-Groningen en Emsland, aangrenzend Duitsland.
Het is vanaf de Middeleeuwen grotendeels ontgonnen, waardoor er aan het begin van de 21e eeuw slechts kleine restanten van over zijn.

Het Bourtangermoeras had de vorm van een V.
De westelijke poot besloeg het oerstroomdal van de Hunze, werd in het westen begrensd door de Hondsrug en strekte zich in het noorden uit tot bij Groningen.
De oostelijke poot lag in het stroomdal van de Eems.
De zuidpunt van het gebied lag bij Lingen. Tussen de beide poten lag Westerwolde.

Het moeras was ten tijde van zijn grootste uitbreiding 3000 km² groot.
Het lag voor twee derde in wat tegenwoordig Nederlands grondgebied is en voor een derde in wat nu Duitsland is.
Verreweg het grootste deel van het moeras bestond uit hoogveen.

Het Bourtangermoeras ontstond rond 5000 voor Chr.
Het gebied van de huidige veenkoloniën was al voor die tijd bewoond, getuige de bodemvondsten zoals die bij Hoetmansmeer.
Het betrof hier rondtrekkende nomaden uit de Middensteentijd.
Deze bevolking werd verdreven door het steeds groter wordende veengebied.
Het gebied was slecht toegankelijk geworden.
Bij Valthe - Ter Apel en Nieuw Dordrecht zijn resten van veenwegen gevonden, daterend van de Jonge steentijd tot de IJzertijd.

Het veen had uit militair oogpunt een belangrijke functie als beschermende barrière.
Op plaatsen met doorgangen door en langs het veen werden schansen gebouwd.
Bourtange, Oudeschans en Nieuweschans in de provincie Groningen en de Emmerschans, Valtherschans en Schans De Katshaar in Drenthe zijn hier voorbeelden van.
Vooral tussen 1580 en 1850 werd deze beschermende werking van dit moerasgebied tegen aanvallen uit het oosten belangrijk geacht, zoals tijdens de Eerste Münsterse Oorlog en de Tweede Münsterse Oorlog.

De vervening gebeurde aanvankelijk alleen aan de rand van het gebied.
Vermoed wordt dat turf als brandstof al zeer oud is.
Bij ontginningen in de tweede helft van de Middeleeuwen speelden kloosters een belangrijke rol, met name die van Aduard en Essen.

Het veen werd ook ontgonnen voor de landbouw.
In de Middeleeuwen werd het veen aan de randen van het gebied ontwaterd voor het verbouwen van rogge.
De ontwatering zorgt er voor dat er een proces van vertering opgang komt waardoor de bodem daalt.
Hierdoor konden tussen 1360 en 1500 in het noordoosten van het gebied grote stukken door de Dollard worden weggeslagen.

In de 16e eeuw komt de grootschalige veenontginning op gang.
De Friese methode van vervening waarbij gebruikgemaakt wordt van kanalen en wijken wordt hier geïntroduceerd.
De eerste verveningen gebeuren langs de Hunze, dichtbij de stad Groningen. De turf wordt over dit riviertje afgevoerd.
Groningen heeft veel behoefte aan brandstof en de turf uit het Bourtangermoeras is een belangrijke factor voor de economische groei van de stad.
In de 17e eeuw krijgt Groningen Westerwolde in handen, en kan de vervening nog grootschaliger worden aangepakt.
Johan de la Haye en Johan Sems ontwerpen een grenslijn door het veen die van Wolfsbarge aan het Zuidlaardermeer in een rechte lijn naar Ter Apel gaat.
Deze lijn wordt de Semslinie genoemd en vormt de grens tussen Groningen en Drenthe.

Het Stadskanaal, dat in de 18e eeuw gegraven wordt, volgt deze Semslinie grotendeels.
Dit kanaal wordt de belangrijkste transportroute bij het ontginnen van het veen.
In de 19e eeuw is het een druk bevaren waterweg.
De gebieden die ontgonnen zijn, worden veenkoloniën genoemd.

De ontginningen leiden er wel toe dat het resterende moerasgebied droger wordt.
Dit ondergraaft de militaire functie van de oostelijke tak.
Bij Bourtange worden daarom dijken aangelegd om het water beter vast te kunnen houden.

Bovendien arriveren er kolonisten uit Duitsland, die op het veen boekweit gaan verbouwen.
Om de grond hiervoor geschikt te maken, wordt het veen eerst afgebrand.
Vanwege de overlast die dit geeft wordt dit in 1925 verboden.

In de 19e eeuw krijgt turf als brandstof concurrentie van steenkool.
De winsten van het verveningsbedrijf nemen daardoor af.
In deze tijd wordt ook de verlengde Hoogeveense Vaart gegraven, waardoor ontginningen in de zuidelijke punt van het Bourtangermoeras een hoge vlucht nemen.
In de 20e eeuw is niet langer turf het hoofdproduct, maar worden turfstrooisel, actieve kool en later ook potgrond belangrijke producten van het veen.
In de resterende veengebieden worden geen wijken meer gegraven, maar wordt het veen per smalspoor naar bijvoorbeeld de turfstrooiselfabriek gebracht.
Vandaar wordt het verder getransporteerd per schip, per stoomtram van de DSM, per trein en per vrachtauto.
Nadat het Amsterdamsche Veld is afgegraven komt de vervening in Nederlandse deel van het Bourtangermoeras ten einde.
Dit laatste verveende gebied maakt deel uit van het natuurgebied het Bargerveen.
In het Duitse deel van het gebied vinden aan het begin van de 21e eeuw nog wel verveningen plaats.

Een van de belangrijkste onderdelen van het ontstekingssysteem van een mengselmotor is de bougie (letterlijk: kaars) of ontstekingskaars.
De bougie is het laatste onderdeel van de ontstekingsinrichting.
Hier wordt de ontstekingsvonk geproduceerd en daarmee het lucht-brandstofmengsel tot ontbranding gebracht.

In 1860 vindt de Belg Etienne Lenoir de bougie uit met elektrische ontsteking, die zeer dicht ligt bij hetgeen men vandaag verstaat onder elektrische ontsteking met bougie.
Hij integreerde de vonkinductor van Heinrich Daniel Ruhmkorff, vaak als Ruhmkorff-inductor aangeduid.
De ontsteking van een mengsel brandstof en lucht door een vonk werd beschreven door de Italiaanse natuurkundige Volta in 1777, daarna door Isaac de Rivaz voor een motor met inwendige verbranding in 1807.
In 1860 gebruikte Étienne Lenoir een elektrische bougie in zijn eerste verbrandings-motor en wordt sindsdien algemeen gezien als de uitvinder van de bougie.
De allereerste patenten voor bougies werden verkregen door Nikola Tesla(in de U.S. Patent 609.250 voor een ontstekingssysteem in 1898) Frederick Richard Simms (GB 24859/1898, 1898) en Robert Bosch (GB 26907/1898).

Maar de uitvinding van de eerste commerciële hoogspanningsbougie in 1902 door Gottlob Honold, een van Robert Bosch' ingenieurs, gecombineerd met een ontstekingssysteem, gepatenteerd op 7 jan 1902, maakte het mogelijk dat de benzinemotor de standaard zou worden voor de hedendaagse motor voertuigen.

De bougie is onderhevig aan hoge mechanische, thermische, elektrische en chemische belastingen.

Doordat de bougie in de cilinderkop geschroefd is, heeft ze naast het produceren van de vonk zo dicht mogelijk bij het mengsel ook nog andere taken te vervullen.
De bougie moet namelijk de verbrandingsruimte gasdicht afsluiten en door goed de warmte af te voeren de temperatuur aan de middenelektrode beperkt houden tot maximaal 850°C – 900°C.

De bougie bestaat uit de huls met schroefdraad en een isolator, waar de middenelektrode doorheen loopt.

Op de schroefdaad is meestal een afsluitring geplaatst, die ervoor zorgt dat de schroefverbinding met de cilinderkop gasdicht wordt.
Voor de bougie worden speciale materialen gebruikt.

De aansluitstift, die uit de isolator steekt en aan de hoogspanningskabel wordt bevestigd door middel van een bougiedop, wordt vaak met de middenelektrode verbonden door een elektrisch geleidende glasmassa, zodat ook hier een gasdichte afsluiting van de verbrandingsruimte tot stand komt.

De massa-elektrode is verbonden met de huls en heeft daardoor massasluiting.

Voor de eerste nachtvorst moeten deze kuipplanten naar binnen.

Aangezien motorvoertuigmotoren zeer verschillende karakteristieken hebben, moeten de bougies aan de motoren worden aangepast.
Naast de verschillende afmetingen (verschillende schroefdraad- grootte) zijn vooral de warmtegraad, de afstand van de elektroden en de plaats van de elektroden kenmerkend voor bougies.

De volgende onderverdelingen kunnen worden gemaakt:

Op basis van de soort van afdichting maakt men onderscheid tussen bougies met vlakke zitting en dichtring en bougies met conische zitting zonder dichtring.

Op basis van de vorm van de elektroden resp. de plaats van de elektroden wordt er onderscheid gemaakt tussen front-, zij- en ringvormige elektroden.
De meest gebruikte vorm is de frontelektrode, waarbij de massa-elektrode de midden-elektrode volledig afdekt.

De afstand tussen de massa- en de midden-elektrode is de elektrode-afstand, die van groot belang is voor een vlekkeloze ontsteking.

Zo wordt bij een grote afstand een betere ontsteking van het mengsel bereikt.
Grote afstanden vereisen echter ook grote ontstekingsspanningen om een vonk te produceren tussen de beide elektroden, zodat te grote afstanden de ontstekingsinrichting overbelasten en het tot ontstekingsuitvallers komt.

De warmtegraad tenslotte is een maat voor de thermische belastbaarheid van de bougie.
De bougie heeft de voor de betreffende motor juiste warmtegraad, wanneer de temperatuur aan de bougievoet niet de temperatuur van 850°C (bij vollast) overschrijdt.

Hogere temperaturen bewerkstelligen gloeiontsteking.
Aan de andere kant moet de temperatuur ook niet onder de 400°C komen, aangezien dan de zogenoemde zelfreinigingstemperatuur niet wordt bereikt en de bougie vervuilt.

De warmtegraad van de bougie wordt vooral bepaald door de vorm van de isolatorneus, aangezien via deze isolatorneus de warmte via de schroefdraad naar de cilinderkop wordt geleid.

Zo wordt bijvoorbeeld door een lange isolatorneus de warmte slecht afgevoerd, de bougie heeft dan dus een te lage warmtegraad (warme bougie) volgens de Bosch indeling.

Is de isolatorneus kort, dan wordt de warmte beter afgevoerd, de warmtegraad is hoog (koude bougie) volgens de Bosch indeling.

Omtrent de elektrodenafstand valt op te merken, dat men deze regelmatig moet controleren en afstellen op de door de fabrikant aangegeven waarde (b.v. 0,6 mm).
Een grotere afstand leidt tot een hogere ontstekingsspanning wat ten koste gaat van de vonkduur (tijd), of in het slechtste geval heeft men geen vonk.
Wat de algemene toestand van de bougie betreft, deze mag niet vervuild zijn door koolafzetting of loodresten (want dan wordt er een geleidende laag over de porseleinen isolator gevormd).

Voor dieselmotoren zijn bougies niet nodig, omdat het gasmengsel daarin zelfontbrandend is.
Wel treft men in een dieselmotor vaak een gloeibougie aan.
Dat is een elektrisch verwarmingselement dat het gasmengsel in een koude dieselmotor doet voorverwarmen, zodat het gasmengsel zijn zelf-ontbrandingstemperatuur kan bereiken.

Botuline (Clostridium botulinum-toxine) (BTX) is een neurotoxisch gif, dat door de bacterie Clostridium botulinum wordt geproduceerd.
Andere bacteriën die botuline toxine kunnen produceren zijn C.butyricum, C.baratii en C.argentinense.
Het is een eiwit dat op zenuwcellen werkt.
Voedsel dat besmet is met deze bacterie kan, door aanwezigheid van botuline toxine, de ziekte botulisme veroorzaken.
Botuline toxine is het meest potente gif dat bekend is, met een LD50 van ongeveer 0,005-0,05 µg/kg.
Desondanks wordt het gif ook in de medische wereld en cosmetische industrie toegepast, door de verlammende werking kan het gif spierspasmen tegengaan en de effecten van ouderdom verdoezelen.
De bekendste merknaam is Botox, een samentrekking van ‘botuline toxine’, maar er zijn diverse andere producten op de markt.

Het belangrijkste risico van botuline is voedselvergiftiging door het eten van besmet voedsel.

Al zo vroeg als de 10e eeuw zijn er bronnen die (een deel van) de symptomen van botulisme beschrijven.
Het eerste goed gedocumenteerde onderzoek naar botulisme is dat van de Duitse Justinus Kerner, dat hij tussen 1817 en 1822 uitvoerde.
Hij kwam op het spoor van het gif door het overlijden van verschillende groepen mensen aan voedselvergiftiging na het eten van besmette worst, maar kwam niet verder dan de definitie ‘worst-gif’.
Wel begreep hij op basis van zijn experimenten dat het ging om een neurotoxine en vergeleek het effect op zenuwen met dat van roest op een elektrische geleider.

Hij bedacht ook de mogelijke therapeutische toepassing voor het gif.
Na de ontdekkingen van Kerner is er bijna tachtig jaar nauwelijks vooruitgang geboekt.
In 1895 werd een groep begrafenismuzikanten ziek na het eten van gerookte ham.
Microbioloog Émile Pierre Marie Van Ermengem, een oud-medewerker van Robert Koch, ontdekte in de ham en in histologische preparaten van de milt van enkele overleden muzikanten een onbeschreven anaerobe bacterie.
Hij noemde deze bacterie Bacillus botulinus, wat later bijgesteld werd tot Clostridium botulinum.

Vanwege het werk van Kerner en Van Ermengem werd aangenomen dat botulisme alleen kon voortvloeien uit het eten van besmet vlees of vis, maar in 1904 werd in Duitsland een botulisme uitbraak veroorzaakt door ingeblikte witte bonen.
Bij vergelijking bleken deze bacteriën significant te verschillen en ook toxines bleken verschillende serotypen.
Pas in 1919 kregen deze bacteriënstammen de naam A en B, die nu nog steeds gebruikt worden.

Botuline Toxine wordt voor verschillende toepassingen in de medische wereld gebruikt.
Verreweg de meest bekende toepassing is de cosmetische, waarbij mensen een zogenaamde "Botoxbehandeling" ondergaan.
Naast het gebruik voor cosmetische doeleinden wordt botuline ook gebruikt bij de behandeling van aandoeningen met verhoogde spierspanning en onwillekeurige spieractiviteit.
Voorbeelden zijn spasticiteit, dystonie en hyperhidrose.

Botuline toxine type A is de werkzame stof van de preparaten Botox, Dysport en Xeomin.
Xeomin is in Nederland niet geregistreerd als geneesmiddel.
Botuline toxine type B is de werkzame stof van Neurobloc.
Het toxine wordt door producent Alergan Inc. (ged. handelsmerk Botox) of Ipsen (ged. handelsmerk Dysport) geproduceerd in kweken van Clostridium botulinum en geëxtraheerd uit de bacteriën door dialyse en zuivering.
Vervolgens wordt het in een oplossing met natriumchloride en humaan albumine steriel verpakt in flesjes.
Er zijn flesjes met 50 en 100 units botuline te krijgen.
Één unit staat gelijk aan de LD50 bij muizen na intraperitoneale toediening.
De precieze concentratie botuline in een flesje Botox of Dysport wordt door de fabrikanten geheimgehouden.
Deze middelen worden in de geneeskunde gebruikt voor verschillende indicaties, zoals bepaalde vormen van dystonie (cervicale dystonie, blepharospasme), hyperhidrose en migraine, en is in onderzoek bij sfincter (kringspier) problemen, bijvoorbeeld bij problemen met het ledigen van de blaas.
Het wordt toegediend door middel van een plaatselijke injectie.
Botuline wordt in de geneeskunde door neurologen en revalidatieartsen gebruikt om spastische spieren te laten ontspannen, bijvoorbeeld bij patiënten die een hersenberoerte hebben gehad.

Een ander toepassingsgebied is de cosmetische chirurgie.
De gebruikte middelen staan bekend onder de namen Botox Cosmetic en Vistabel.
Cosmetisch wordt BTX toegepast om aangezichtsspieren selectief tijdelijk te verlammen en zo rimpelvorming te onderdrukken.
Zo'n behandeling behoudt zijn werking gedurende ca. 3-4 maanden.
De prijs die hiervoor wordt betaald is natuurlijk een minder expressief gelaat.
Botuline mag worden toegediend aan volwassenen tussen 18 en 65 jaar oud, onder andere voor de tijdelijke vermindering van rimpels in het gebied tussen en boven de wenkbrauwen.
Toediening mag in Nederland alleen gebeuren door artsen, maar hoeft niet in een ziekenhuis te gebeuren.
Cosmetische behandelingen worden vaak uitgevoerd in privéklinieken.
Door de fabrikant wordt afgeraden om vaker dan eens in de drie maanden een behandeling met botuline te ondergaan.
Het effect van een behandeling houdt meestal tussen de 1 en 6 maanden aan.

Botox party

Een trend die in aan het begin van dit decennium opkomt is het houden van de Botox party.
Hierbij komt een arts naar het ‘feest’ waarbij de aanwezigen, tegen betaling, een Botoxbehandeling krijgen.
Dit is mogelijk doordat de behandeling relatief makkelijk in te brengen is, maar het is, net als in een gecontroleerde omgeving van een ziekenhuis, niet zonder gevaar.

Patiënten met Blefarospasme hebben last van spontane samentrekkingen van de ooglidspieren.
Hierdoor knipperen ze vaak (hard) met hun oogleden.
Door het inspuiten van een kleine hoeveelheid Botox in de spieren rond de ogen, worden de spieren verlamd en verdwijnen deze spiersamentrekkingen.

Patiënten met nek Dystonie hebben een neurologische aandoening, en daardoor last van motorische stoornissen, aanhoudende samentrekking van spieren of spiergroepen en/of herhaalde bewegingen in de nek.
Behandeling met Botox zorgt ervoor dat de verkrampingen minder worden en als gevolg daarvan de patiënt minder pijn in zijn nek heeft.

Patiënten die Scheelzien kunnen ook behandeld worden met Botox.
Bij deze behandeling wordt het Botox in een kleine dosis ingespoten in de spieren rondom het oog.
Deze behandeling is veel minder ingrijpend dan een operatie waarbij de oogspieren chirurgisch worden verplaatst.

Mensen die lijden aan hevige oksel Hyperhidrose zweten overmatig onder de oksel.

Bij een ongeluk in 2004 in Amerika kregen een aantal mensen in een kliniek een verkeerde dosis.
Naar aanleiding hiervan heeft de FDA een onderzoek gedaan, waaruit kwam dat ongeveer 1000 personen een goedkopere vervanger hadden gekregen die niet voor mensen gebruikt mocht worden.
Hieraan overleden 28 mensen.

Behandelingen met botuline worden afgeraden wanneer de persoon ontstekingen heeft op de injectieplaatsen, of wanneer hij of zij overgevoelig is voor één van de ingrediënten van het mengsel.
Overgevoeligheidsreacties na behandeling met Botox komen zelden voor.
Symptomen van deze reacties zijn anafylaxie, netelroos en kortademigheid.
Wanneer de persoon lijdt aan neurologische ziektes, in het bijzonder ziektes die te maken hebben met de motorische neuronen, wordt afgeraden om een behandeling met Botox te ondergaan.
Effecten van een Botoxbehandeling bij deze mensen kunnen moeilijkheden met slikken en ademhalingsproblemen zijn.
Verder zijn er gevallen bekend van mensen met cardiovasculaire aandoeningen die te maken kregen met hartritmestoornissen en myocardinfarcten.
Doordat er tijdens de productie van Botox humaan albumine wordt toegevoegd, bestaat er een risico dat er virussen worden doorgegeven door de behandeling met Botox.
Screening van donoren en processen tijdens de fabricatie maken dit risico zo klein mogelijk.
Na een behandeling kunnen de cliënten last krijgen van ptosis, hoofdpijn, longontsteking en misselijkheid.
Minder frequent zijn pijn rond de injectieplekken, erytheem, een prikkelende of gevoelloze huid en spierzwakte.
Dit laatste wordt veroorzaakt als het toxine zich verspreidt door de weefsels rond de injectieplaats.
Botuline wordt afgebroken door het immuunsysteem, er worden antilichamen tegen gemaakt.
Hierdoor zwakt de werking van Botox geleidelijk af.
Uit sommige studies blijkt dat een herhaalde toediening van Botox de respons van het immuunsysteem versnelt, zeer waarschijnlijk door de aanmaak van B-geheugencellen.

Er is weinig bekend over de toxicokinetiek van botuline.
Wel is duidelijk dat het een hoge affiniteit heeft voor neuronen en dat er geen sprake is van metabole activatie.
Dat wil zeggen dat het hele molecuul, zoals het in de bacterie gesynthetiseerd wordt, een toxische werking heeft.
Wel is er bekend dat een vergiftiging met botuline toxine in de mens leidt tot activatie van het immuunsysteem en antistofproductie tegen het gif.
Bij een mogelijke tweede vergiftiging kan het lichaam sneller reageren, omdat er B-geheugencellen aanwezig zijn.

Het toxine wordt door koken vrij snel geïnactiveerd.
Tegen het toxine bestaan antisera die vrij effectief zijn.
Deze schakelt het toxine uit, maar herstelt de neuronen die al zijn aangedaan niet.
Het kan nodig zijn de vitale functies (ademhaling) te ondersteunen tot de spierfunctie hersteld is, wat weken kan duren.

Vanwege deze extreme giftigheid is botuline een van de stoffen waar deskundigen in chemische/biologische oorlogsvoering zich zorgen over maken in verband met terroristische aanslagen.
Doordat weaponized BTX erg gevaarlijk is, is het een Category A biological warfare agent.
Dit is de zwaarste categorie, en hier mag alleen in BSL-4 (hoogste veiligheids niveau) worden gewerkt.
Dit is ook een van de redenen dat terroristen nog nooit een aanslag hebben gepleegd met BTX, doordat de kosten van de productie erg hoog zijn.
Het produceren van weapons-grade-BTX is ook erg gevaarlijk voor de producent.
Verder is expertise nodig op het gebied van micro-biologie.

Tussen 1990 en 1995 heeft de Japanse sekte Aum Shinrikyo geprobeerd botuline toxine te gebruiken voor drie verschillende aanslagen.
Deze zijn echter mislukt. Mocht een aanslag lukken, dan zijn de gevolgen erg groot.
Niet alleen zal het aantal doden hoog zijn, ook zal het aantal slachtoffers snel toenemen, doordat ziekenhuizen niet de capaciteit hebben om de slachtoffers de medische zorg te geven die nodig is, zoals de langdurige beademing.

Botkloppen was een manier van vissen op/in de bevroren voormalige Zuiderzee.
Het werd vanuit vele vissersdorpen tot in het begin van de twintigste eeuw, in de winter beoefend, niet vanaf de wal, niet vanuit een boot, maar op het ijs, met behulp van een handmatig voortgetrokken vrachtslede, beladen met netten, bijlen, manden, proviand, een kruik kruidenbitter en de eikenhouten 'botklopper' van ruim een meter lang.

Verder sleepte de slee een 'flodderlat' mee van 17 meter lengte, waarmee de gordijnvormige netten vanuit de bijt in een stervormig patroon onder het ijs konden worden uitgespannen.

Op een geschikte plaats hakte men een bijt van 2 bij 2 meter.
Rondom nog kleinere bijten en vervolgens zette men zo'n 20 netten uit van elk 16 meter lang.
Door met de botklopper op het ijs te bonken werd de op de bodem van de Zuiderzee rustende platvis - met name bot - opgeschrikt.
De vissen stoven alle kanten op, de netten in.

Een waargebeurd verhaal is dat van de Durgendammer vissers.
Het verhaal van Klaas Bording en zijn twee zonen, die pas na veertien dagen werden teruggevonden toen een ijsschots afbrak waarop ze aan het botkloppen waren.
Lees het verhaal "De Durgerdammer vissers" door Henk van Heerde
en "Veertien dagen op een ijsschots" van auteur : Simon Abramsz

Via Oudfrans botte ‘vat’ uit Latijn buttis ‘vat, kuip’.
Een bot(je) was een zilveren muntje dat gedurende de Middeleeuwen (tot ca. 1400) in verschillende gewesten in omloop was.
Het had meestal de waarde van vier duiten of twee groten of een halve stuiver, de helft van een botdrager ‘soort munt’, waarvan het een verkorting is.
Deze is vernoemd naar de afbeelding op de voorkant.
Dat was een gehelmde leeuw, die schertsend botdrager ‘manddrager’ genoemd werd, omdat de helm op een botte ‘mand, vat, kuip’ leek.
            - M. Philippa e.a. (2003-2009) Etymologisch Woordenboek van het Nederlands -

De botdrager en het botje werden in 1365 voor het eerst door de Vlaamse graaf Lodewijk van Male (1330-1384) gemunt.
Nadien werden ze veelvuldig gekopieerd in de Nederlanden, Noord-Frankrijk en delen van Duitsland.

Het Deventer butken had in de zestiende eeuw een waarde van 4 plakken.
Het had daarmee de waarde van een halve gosseler.
In 1560 kwamen de stadsbesturen van Deventer, Zwolle en Kampen met hun muntmeester overeen om munten ter waarde van 3 butkens te slaan.
Vijf van deze munten hadden de waarde van vier Brabantse stuivers.

Het spreekwoord 'Botje bij botje leggen' betekent dat iedereen een financiële bijdrage levert als er een bedrag op tafel moet komen.

Een boterkaars is een in het oog springend onderdeel van Tibetaans boeddhistische tempels en kloosters in de gehele Himalaya.
Traditioneel werd geklaarde jakboter gebruikt; tegenwoordig ook plantaardige olie.

Qua uiterlijk hebben de lichten het aardse, praktische doel als middel tegen de duisternis.
In religieus opzicht hebben de boterkaarsen ten doel de boeddhistische verlichting te vinden.
Esoterisch herroepen ze de warmte van tummo yogaenergie van de zes yoga's van naropa, dat een belangrijke tekst vormt voor zowel de sakya-, gelug- als de kagyüscholen in het tantrische boeddhisme.

Pelgrims in Tibet gebruiken de boterkaars ook om verdienste te bereiken, een principe uit het boeddhisme.
Monniken in het klooster bedienen zich gewoonlijk van moderne lampen, om de grote branden te voorkomen waar veel kloosters in de loop van de jaren aan ten onder zijn gegaan.

Volgens praktiserende boeddhisten helpt het de geest te focussen en helpt het bij de meditatie.
De brontantra van Chakrasamvara beschrijft:
Als je sublieme realisatie wilt, offer dan honderd lichten.

Een boterkaars die gebruikt wordt voor waarzeggerij moet onberispelijk schoon gemaakt worden en moet van goud, zilver of een ander edel metaal gemaakt zijn.
De wiek moet gemaakt zijn uit een droog en geurloos stuk hout en niet te dik of te dun zijn.
De hoogte van de wiek moet de rand van de boterkaars bereiken en moet zich centraal in de kaars bevinden.

Nadat er wat gerst op de bodem gestrooid is wordt er zuivere gesmolten boter overheen gegoten.
Nadien moet men honderd keer "Om ah hum vajra guru dhe vadakki nihum' od' od li sarva ah lo ke praha dhe naye svan bah" reciteren, terwijl men de vraag die men wil stellen in gedachten houdt.
Nu kan men de boterlamp aansteken en de vorm van de vlam observeren.

Een puntvormige vlam betekent dat iemand macht zal vergaren en twee punten betekent dat de persoon zal vertrekken naar een andere locatie.
Als de vlam flikkerend dof is dan wil dat zeggen dat de persoon een vijand zal krijgen of dat hij of zij een gast van een verre locatie op bezoek zal krijgen.
Een gele vlam voorspelt geen hindernissen.
Neemt de vlam de vorm aan van een lotusbloem of een juweel dan is er rijkdom weggelegd.

Een vlam die zich in twee delen splitst wijst op een scheiding binnen de familie.
Een donkerrode vlam betekent dat de oudste zoon zal sterven.
Als het midden van de vlam rood kleurt en de wiek rook afgeeft betekent dit verlies van eigendom.
Een boterkaars die zonder gegronde reden dooft betekend dood.
Morsen van gesmolten boter staat voor de duur van een onderneming.

De Botafumeiro is het grootste wierookvat ter wereld en wordt gebruikt aan het einde van de pelgrimsmis in de Kathedraal van Santiago de Compostella.

Een traditie wil dat het gebruik van een zwaaiende wierookvat in de kathedraal van Santiago de Compostela begon in de 11e eeuw.
Aangekomen pelgrims waren moe en ongewassen en het systeem diende om de geurtjes te verdrijven uit de kerk.
Men geloofde ook dat wierook rook een profylactisch effect had in de tijd van plagen en epidemieën.
Wierook branden is ook een belangrijk onderdeel van de liturgie, als een 'rede tot God ", of de vorm van gebed.

In de 13e eeuw werd een katrol systeem aangebracht met een reeks coaxiale vaten met verschillende Ø.

In de 15e eeuw doneerde de Franse koning Lodewijk XI de middelen om het middeleeuwse zilveren wierookvat te vervangen.
Het nieuwe zilveren wierookvat werd in gebruik genomen in 1554.
Helaas werd dit sierlijke ornament gestolen door Napoleon's troepen in april 1809, tijdens een episode in de Spaanse Onafhankelijkheidsoorlog (1808-1814).
Daarna is het Lodewijk XI wierookvat werd vervangen door het huidige minder opzichtig Losada wierookvat in 1851.

Na 155 jaar van gebruik, werd de Botafumeiro gerestaureerd in het begin van 2006, door kunstenaars en ambachtslieden die werkten onder Luis Molina Acedo.
Ze herstelden de deuken en scheuren in de Botafumeiro en werd vervolgens opnieuw bedekt met een laag van 20 micrometer zilver.

De Botafumeiro is opgehangen aan een katrol mechanisme in de koepel op het dak van de kerk.
Het huidige katrol mechanisme werd geïnstalleerd in 1604.

De huidige Botafumeiro is gemaakt van een legering van koper en brons en is bedekt door een zeer dunne 20 micrometer laagje zilver.
De huidige Botafumeiro is gemaakt door de goud-en zilversmid Jose Losada in 1851.
Het heeft een gouden glans.

Het vat is 1,60 meter hoog en weegt ca. 80 kg.
Het wordt voor de viering gevuld met houtskool en wierook en hangt aan een lang touw.
Na de communie wordt de wierook ontstoken en wordt het vat door acht kerkdienaren (tiraboleiros) in beweging gebracht.
Daarbij slingert de botafumeiro op spectaculaire wijze van links naar rechts door de ruime dwarsbeuk.
Hij bereikt daarmee een hoogte van twintig meter, nauwelijks één meter lager dan het gewelf, en één slingerboog bedraagt vijfenzestig meter.

Normaal is de Botafumeiro te bezichtigen op de tentoonstelling in de bibliotheek van de kathedraal, maar tijdens bepaalde belangrijke religieuze gelegenheden wordt deze opgesteld op de vloer van de kathedraal en bevestigd aan het katrol mechanisme.

De Botafumeiro wordt dan in beweging gebracht door acht mannen in rode gewaden, de tiraboleiros.
De term "tiraboleiro" is een Galisische afleiding van het Latijnse woord "turifer", wat "wierook drager" betekend.
"Turifer" komt van het Latijnse "thus" (wierook) en "fero" (drager).

De Botafumeiro wordt gevuld met ongeveer 40kg houtskool en wierook en aangestoken.
In eerste instantie wordt de Botafumeiro geduwd in een startbeweging en daarna wordt het vat opgetrokken, waarbij het steeds grotere zwaaibeweginghen maakt.
Uiteindelijk wordt een zwaaiboog van 65 meter bereikt tussen de Azabacheria en de Praterias deuren aan het uiteinde van het dwarsschip.
Er wordt een maximale hoek bereikt van 82°, deze kan al worden bereikt na 17 cycli en dit na ongeveer 80 seconden zwaaien.

Het wierookvat kan snelheden bereiken van 68 km/h tewijl hij dikke wolken van wierook achterlaat.

De viering met de Botafumeiro vindt plaats op vaste feestdagen (Kerst, Allerheiligen, Maria Hemelvaart en de feestdag van St Jacob), bij speciale gelegenheden, en op verzoek na betaling van € 300 (prijspeil 2010).
Volgens overlevering dient de Botafumeiro om de lucht in de kathedraal te zuiveren van onreinheden en onwelriekende geuren van de pelgrims, maar in de praktijk geldt het wierookvat als een belangrijke toeristische attractie.
Het is voor bezoekers altijd een verrassing of ze de botafumeiro in bedrijf zien, want van tevoren wordt niet bekend gemaakt of de viering al dan niet plaats zal vinden.

In het verleden werden soortgelijke apparaten gebruikt in de grote kerken in Galicië, soms wordt er nog één gebruikt in de kathedraal van Tui.
Door de jaren heen is dit echter in onbruik geraakt.
In de praktijk geldt het wierookvat als een belangrijke toeristische attractie voor Santiago de Compostella.

In de souvenirwinkeltjes van Santiago zijn kleine en grotere replica's te koop.

Er hebben zich een aantal ongevallen voorgedaan tijdens het slingeren van de Botafumeiro door de jaren heen.
Een van de meest bekende ongevallen vond plaats tijdens een bezoek van prinses Catherina van Aragon in 1499.
Meestal door slecht gemaakte knopen, soms ook door een doorgebrand touw.
Vroeger werden de touwen gemaakt van hennep of esparto(een grassoort).
Sinds 2004 wordt een touw gebruikt van synthetisch materiaal.

De huidige procedure is om het touw te hechten aan de Botafumeiro met een set van "zeeman's knopen".

Het Bosman-molentje is een kleine poldermolen die in 1929 door Bas Bosman in de Nederlandse plaats Piershil is ontwikkeld en daarna overal in de wereld toegepast.
Ze worden nog steeds gemaakt in Piershil.

De molen wordt voornamelijk toegepast voor het verpompen van grote hoeveelheden water met slechts een kleine opvoerhoogte.
De startwindsnelheid is ongeveer 3 m/s bij een opvoerhoogte van circa 0,3 meter.
Het molentje is geschikt voor het bemalen van een gebied van 20 tot 25 ha in vlakke, open polders.

Behalve voor het ontwateren van een gebied kan de molen ook worden toegepast voor het rondpompen (t.b.v. verversing) en bevloeiing van natuurgebieden.
Het is een milieuvriendelijke manier, omdat er geen elektriciteit aan te pas komt en bovendien is de wind gratis.

Bij de eerste types windmolens werd de haakse overbrenging vervaardigd uit de cardan van een T-Ford.
Deze molen werkte maar half automatisch.
Hij draaide zich automatisch op de wind door middel van het staartblad als windvaan, maar moest handmatig in en uit de wind worden gezet door deze vaan met de hand een kwart slag te draaien, tot hij plat lag en geen wind meer ving.
De werking is daarna geautomatiseerd t.o.v. van het waterpeil in de sloot door de toevoeging van de vlotter en de hulp- of bijvaan, die haaks op de hoofdvaan staat.
Latere types werkten met een cardan uit de A-Ford (tot ca. 1960) en weer later die uit de Ford V8 (tot 1977).
Na de oorlog werden de cardanassen uit legerdumps verkregen.
Vanaf 1977 maakt Bosman de overbrengingen zelf.

In 2006 is het nieuwste model op de markt gebracht.
Hierin zijn vele verbeteringen doorgevoerd.

Aan de werking ervan komt geen mens te pas.
Er drijft een vlotter op het water, die via een stang de stand van beide vanen instelt.
Van de hoofdvaan, die recht achter de wieken zit en van de hulp- of bijvaan, die opzij staat.
Als het water hoog in de sloot staat, staat de hoofdvaan verticaal en de hulpvaan ligt plat.
Daarmee draait de molen vanzelf in de wind.
Zakt het water, dan verstelt de vlotter de vanen, totdat in de laagste stand de hoofdvaan plat ligt en de hulpvaan verticaal staat.
Daarmee draait de molen uit de wind.

De draaiende wieken drijven een centrifugaalpomp aan, die het water uit de sloot maalt.
Als het water genoeg is gezakt, heeft de vlotter inmiddels de vanen zover gedraaid, dat de wieken uit de wind draaien en de bemaling stopt.
De pomp biedt voldoende weerstand om bij storm het op hol slaan van de molen te voorkomen.
Het grootste gevaar is vuil, dat in de pomp wordt gezogen of de vlotterbeweging blokkeert.
Daarom staan er altijd vuilroosters in de sloot, vlak voor de molen.

De windmolens zijn altijd geleverd met prefab putten.
De eerste van Bottenberg, daarna van Bodegom, totdat Bosman deze zelf is gaan produceren.
Doordat de molens compleet met fundering werden geleverd konden ze snel worden geplaatst.

Tot 1977 kon de firma Bosman de Ford assen niet aangesleept krijgen.
Het was op een gegeven moment zo dat de achterassen vanuit de Scandinavische landen naar Nederland kwamen.
Slopers uit die landen verzamelden de assen en kwamen met vrachtwagenladingen naar Piershil.
De reden van het uitsluitend gebruik van Ford overbrengingen lag in het feit dat deze verticaal deelbaar waren, (z.g. splitas) en dus het meest geschikt.
De Bosman molens zijn wereldwijd verkocht, op veel plaatsen in Nederland zijn de molens met de A-Ford overbrenging nog in gebruik.

Bosglas is de benaming van glas dat in Noordwestelijk Europa werd gemaakt van ongeveer het jaar 1000 tot het begin van de 18de eeuw.
De voornaamste grondstoffen waren hout en zand.
De kleur van het glas was geelachtig en bruinachtig groen.

Al in de Romeinse tijd werd glas gemaakt, vooral in Venetië.
De stad monopoliseerde de handel en verbood zelfs om buiten Venetië glas te maken.
Ten Noorden van de Alpen werd toen gezocht naar een eigen product.
Vandaar dat glas in Noordwestelijk Europa in de periode verschillend van kleur en kwaliteit is.
De Romeinen waren zo kundig dat zij dun en ook kleurloos glas maakten, elders werd geëxperimenteerd met as van hout, zand, kwarts, kiezelzuur en andere chemicaliën.
Het glas was groenachtig gekleurd en had vaak luchtbellen.

De kleur van het bosglas werd o.a. beïnvloed door het soort hout waarvan de as werd gebruikt.
In 1670 deed George Ravencroft loodoxide erbij om het glas mooi helder te maken.
In Engeland begon men eind 17de eeuw ook verschillende glazen voor verschillend gebruik te maken, de kelk, de steel en de voet kregen een eigen vorm.
In de 18de eeuw ontstonden de slingerglazen, waarvan het glas helder van kleur was en soms nog kleine luchtbubbels had.
Binnen in de steel werd een gekleurde slinger gemaakt, soms meerkleurig.
Die glazen werden in Engeland gemaakt maar in Nederland gegraveerd.

Pas tegen het einde van de Middeleeuwen wordt glas ook als vensterglas gebruikt.

Een borsalino is een dames- of herenhoed gemaakt van vilt, op zijn beurt gemaakt van het haar van konijn of haas.

De borsalino werd een belangrijk icoon in de toneel- en filmwereld.
Zo wordt de borsalino ook wel eens Fedora genoemd.
Verwijzend naar een toneelstuk geschreven in 1882 door Victorien Sardou met in de hoofdrol Sarah Bernhardt.
Ook Bogart genoemd, verwijzend naar Humphrey Bogart.
De release van de film Borsalino in 1970 maakte de hoed toen terug populair.

De borsalino werd de eerste maal gefabriceerd door de Italiaan Giuseppe Borsalino op 4 april 1857.
Borsalino is een gedeponeerd merk en mag officieel enkel die naam dragen wanneer hij werd aangemaakt in Alessandria, de thuisbasis van Giuseppe Borsalino.
Borsalino wordt ondertussen niet alleen gebruikt als merknaam, maar ook in de volksmond als soortnaam.

Ondertussen werden er reeds 2.700 verschillende modellen op de markt gebracht.
Op het hoogtepunt - in de jaren '20 - werkten er meer dan 3.000 personen in het bedrijf en maakte men er jaarlijks 2 miljoen exemplaren.
De hoed behaalde onderscheidingen op de Exposition Universelle in 1900, in Brussel in 1910, Turijn in 1911 en nogmaals in Parijs in 1931.

Enkele bekende dragers van een Borsalino (model Fedora) waren Winston Churchill, Theodore Roosevelt en Al Capone.

Ondertussen maakt het bedrijf ook dassen, kledij, horloges parfums en zelfs fietsen "oude stijl".

Onlangs werd er ook gestart met het produceren van helmen.

Boris ( ? - juni 1998) is voor zover bekend de enige hond (een bobtail) die ooit voorzitter was van een politieke partij en directeur van een Theatergezelschap.
Boris was de hond van de Vlaamse acteur Bert Verhoye van het Antwerpse theater De Zwarte Komedie.

Door een wijziging in het Vlaamse theaterdecreet in 1992 werden theatergezelschappen verplicht een directeur te hebben.
De Zwarte Komedie vond het aanstellen van een directeur weggesmeten geld en stelde Boris aan die de functie uitoefende tot zijn dood in 1998.

In een interview met de krant De Morgen verdedigde Verhoye Boris' competentie :

Hij kan opzitten, pootjes geven en de minister likken. Hij kan ook blaffen naar het personeel. Hij kent het theater minstens evenveel als de andere theaterdirecteurs; hij is nl. al acht jaar bij ons en gaat regelmatig mee op reizende voorstellingen.
Tijdens de voorstelling slaapt hij meestal, maar dat doen de andere directeurs ook.

Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 9 oktober 1994 kwam Boris in Antwerpen op met "Boris, partij van de hond".
De lijst had een 69-puntenprogramma waarvan het belangrijkste strijdpunt "Een begeleide terugkeer van alle West-Vlamingen naar hun provincie" was.
Een verwijzing naar Bruggeling Filip Dewinter van het Vlaams Blok, een partij die toen ook opkwam met een 69-puntenprogramma.

Boris haalde 1152 stemmen, waarmee Boris 11e van de 18 opgekomen partijen werd en bijvoorbeeld UNIE achter zich liet.

Boris kandideerde later, na het aftreden van Walter Tillemans, ook naar het intendantschap bij de KNS maar beschikte niet over het juiste diploma en Frans Redant werd aangesteld.

Met borgtochtgeldschieter wordt gerefereerd aan een bailbondsman uit het Amerikaanse strafrecht.
Borgtochtgeldschieters zorgen ervoor dat verdachte personen weer op vrije voeten kunnen komen door hun geld voor de borgtocht voor te schieten.
Er bestaat geen direct equivalent van het begrip bailbondsman in het Nederlands, maar borgtochtgeldschieter komt het meest in de buurt.

Wanneer borgtochtgeldschieters een verdachte helpen de benodigde borgtocht te betalen hoeft de verdachte maar een klein percentage van het totaal bedrag van de borgtocht op te brengen (vaak 10%, maar dit hangt af van de deelstaat) en vervolgens betaalt de geldschieter de rest.
Soms wordt er ook onderpand geëist in de vorm van een hypotheekoverdracht of familiejuwelen.

Er bestaan drie soorten borgtocht in de Verenigde Staten: personal recognizance, cash bail, en surety bail.
De eerste is een soort 'vrijlating onder zelfbewustzijn' waarmee geen geld is gemoeid, de tweede betekent dat de verdachte zelf de hele rekening mag betalen met eigen geld, en de derde stelt de verdachte in staat de diensten te gebruiken van een geldschieter.
Amerikaanse rechters zullen dan ook specifieke termen zoals "cash or surety" gebruiken in hun borgtocht-uitspraak.

Het Amerikaanse strafrecht houdt alleen rekening met de ernst van het vermeende misdrijf en de bijbehorende aanklachten bij het bepalen van de hoogte van de borgtocht.
Er wordt niet gekeken naar de persoonlijke omstandigheden of financiële toestanden van de verdachte.

Hierdoor zijn vooral de armen en mensen uit de middenklasse benadeeld die het bedrag niet kunnen opbrengen.
De diensten van de geldschieter stellen de verdachte in staat alsnog vrij te komen zonder last van geldgebrek.

De geldschieter verleent zijn diensten in ruil voor de belofte van de verdachte om op te komen dagen tijdens zijn proces.
Vaak gaat de dienstverlening gepaard met speciale voorwaarden die door de geldschieter zelf worden opgelegd.
Dit kan bijvoorbeeld toezicht zijn maar ook dat de verdachte regelmatig verschijnt in het kantoor van de geldschieter of telefonisch inbelt om te bewijzen dat hij van plan is zijn rechtsproces bij te wonen.

Een van de ideeën achter dit systeem van geldschieten is dat verdachte personen hun proces beter doorstaan als ze op vrije voeten blijven.
Niet alleen de jury, maar ook de rechter en de openbaar aanklager beoordelen een verdachte positiever als hij vrij weet te blijven voorafgaand aan zijn strafproces.
Vrijlating maakt het ook gemakkelijker het gedrag van de verdachte na het begaan van het ten laste gelegde strafbare feit te observeren.
Als deze zich in die periode niet bezig houdt met strafbare feiten zou de openbaar aanklager sneller geneigd zijn de strafeis te verlagen.

De betrokken beroepsbeoefenaren zullen echter nooit openlijk toegeven dat het al dan niet op vrije voeten zijn van de verdachte meespeelt bij de uiteindelijke rechtzaak.
Het officieel mee laten wegen hiervan zou in strijd zou zijn met de Amerikaanse principes omtrent een eerlijk proces.

Borduren is het maken van versieringen met naald en garen op textiel.
Het is een kunst die al bestaat sinds de mensheid stoffen gebruikt.
Over de hele wereld wordt naar schatting vanaf 3000 v.Chr. borduursels aangebracht op weefsels.

Borduursel wordt zowel als wandversiering, versiering van kleding, kussens en tafelkleden toegepast.

Over de hele wereld zijn verschillende borduurstijlen ontstaan.
Dit had vooral te maken met het soort materiaal dat er op die plaats beschikbaar was.
Zijdeborduurwerk is ontstaan in China, doordat daar als eerste de zijderups werd gekweekt.
In de Noord-Europese landen werd vlas gekweekt, wat een sterke vezel heeft en geschikt is voor ajourwerk.
Crewelborduren is ontstaan in Engeland door de bloeiende Britse wolhandel.
Katoen groeit in een warmer klimaat, dus dat werd vooral gebruikt in Egypte, India en de zuidelijke staten van Noord-Amerika.

Door de handel kwamen er meer materialen beschikbaar, zodat er meer variaties kwamen in de borduurstijlen van de verschillende landen.

Een bijzondere vorm van borduurwerk is de gobelin, die geheel in petit point wordt uitgevoerd.

De oudste geborduurde stoffen die men heeft ontdekt, dateren uit 850.
In de Middeleeuwen werd er in Europa kleding geborduurd voor gebruik in een kerkelijke omgeving (de zogenoemde paramenten).
Dit gebeurde meestal met een zijden draad op een zijden of linnen ondergrond.
Een groot aantal van deze paramenten is bewaard gebleven, zowel in musea als in een aantal kerken.
Daarnaast werd er in deze periode ook borduurwerk gemaakt dat gebruikt werd in een burgerlijke omgeving.
Een beperkt aantal van deze borduurwerken is bewaard gebleven (b.v. aalmoestasjes).
Het feit dat de zijdeproductie in de 15e eeuw in Italië opkwam, heeft de productie van luxe geborduurde goederen in het noordelijke deel van Europa aanzienlijk doen toenemen.
De motieven die op de verschillende voorwerpen werden aangebracht waren vaak gecompliceerd en voorzien van veel details.

Tijdens de Renaissance werd het borduren steeds meer gebruikt voor wereldse doeleinden.
Leden van het koninklijk huis en mensen van adel droegen rijkversierde kleding.
Ook werden stukken stof naar het oosten gestuurd om geborduurd te worden; China is nog steeds internationaal geroemd om het zeer fijne borduurwerk.

In de zeventiende eeuw werd het bekleden van meubilair met borduurwerk populair.
Door de handel met het Verre Oosten kwamen de oosterse motieven naar Europa, zoals exotische vogels en bloemen.

Rond 1850 werd de borduurmachine uitgevonden.
Dit betekende het einde van de glorietijd van de borduurkunst.
Kerken blijven een belangrijke opdrachtgever, zoals in Spanje, daar worden nog steeds mantels geborduurd voor processiebeelden uit de semana santa op de oude manier.
Ook kazuifels worden nog steeds met de hand geborduurd.

Veel oude stoffen werden in reliëf geborduurd om zo een duidelijk beeld te creëren; dit was zeer zwaar omdat onder het borduurwerk vulsels van karton, papier en wol zaten.
Vaak werden deze motieven dan ook geborduurd door mannen met veel kracht.

Tegenwoordig zijn er bedrijven gespecialiseerd in het borduren van logo's, namen etc.
Dit wordt gedaan met behulp van een computergestuurde borduurmachine.

Vrijwel alle stoffen kunnen gebruikt worden om op te borduren.
Welke stof er gebruikt wordt, hangt af van de techniek en de toepassing van het borduurwerk.

• Stramien is een grof weefsel dat geschikt is om op te borduren met wol. Stramien is vaak voorbedrukt.
• Linnen is een weefsel dat van vlas- of hennepgaren is gemaakt. De dikte van de draden kan verschillen. Kaaslinnen is losser geweven en heeft een dunnere draad. Linnen is geschikt voor het borduren van aftelbare patronen met splijtgaren.
• Aïda heeft een speciale weefbinding, waardoor er weefselbosjes ontstaan in plaats van weefseldraden. Het is een gemakkelijk aftelbare stof die geschikt is voor kruissteekborduurwerk met splijtgaren.
• Hardangerstof is fijner dan aïda en is dubbeldradig. Het is speciaal ontworpen voor de traditionele Noorse borduurtechniek Hardanger.

Alle borduurstoffen zijn in verschillende dichtheden te krijgen, hierbij is het aantal draden per centimeter verschillend.
Borduurstoffen zijn in allerlei kleuren verkrijgbaar, maar de kleuren wit, ivoor en crème zijn standaard.

Borduurgarens

Wollen garens :

• Crewelwol is een sterk en fijn garen dat wordt gebruikt voor crewelborduren.
• Perzische wol is een garen van gemiddelde dikte. Het bestaat uit drie splijtbare draden. Het kan gebruikt worden voor gobelins en fijn borduurwerk.
• Tapisseriewol is een dik en mat garen dat bestaat uit vier splijtbare draden die stevig zijn getwijnd. Het wordt meestal als één draad gebruikt voor tapisserieën en gobelins.

Katoenen garens:

• Borduurkatoen heeft een stevige getwijnde draad met een mat uiterlijk. Het lijkt op wol en is geschikt voor zwaardere borduurstoffen.
• Perlé-garen (of koordzijde) is een glanzend, tweedraads garen dat een koordachtig uiterlijk heeft. Het kan niet gespleten worden en is in twee diktes verkrijgbaar. Perlé-garen wordt voornamelijk gebruikt voor Hardanger borduurwerk.
• Splijtgaren (of mouliné) is gemaakt van glanzend katoen. Een draad bestaat uit zes afzonderlijke draden die redelijk makkelijk van elkaar gescheiden (gespleten) kunnen worden. Borduren kan met één of meerdere draden, afhankelijk van de borduurstof.

Bij het borduren worden bepaalde steken gebruikt, zoals:

• halve kruissteek of petit point
• kettingsteek
• kruissteek
• steelsteek
• stiksteek

De booromslag of slingerboor is een handboor zoals die voor de komst van de elektrische boormachine door de timmerman gebruikt werd om gaten te boren.

Volgens onderzoek zou zijn uitgewezen dat de booromslag is uitgevonden in de Zuidelijke Nederlanden.

De booromslag is in de praktijk verdrongen door elektrische en accu- schroefboormachines.

De booromslag is reeds te zien op 15^e eeuwse schilderijen.

De booromslag is een stuk gereedschap waar in de houder voor de boor diverse boren met vierkante kolf kunnen worden geklemd, zoals slangeboren, centerboren, verzink- of soevereinboren, kwastenboren.
Ook is het mogelijk om de booromslag schroeven in en uit te draaien met een omslagschroevendraaier.

Met de booromslag kan een grote kracht worden uitgeoefend en boren worden gebruikt tot wel 30 millimeter of meer diameter.
De werking van de booromslag gebeurt door met de ene hand op de ronde knop te steunen, terwijl de andere hand de booromslag aan het handgreep ronddraait.
Het is ook mogelijk om druk op de knop uit te oefenen met de borst of de buik naargelang de omstandigheden aangeven.
De knop kan een kogellager bevatten.
Er zijn booromslagen met- en zonder een ratel.
Boren met alleen een ronde schacht zijn moeilijk goed vast te klemmen in de boorhouder, daarom hebben veel hulpstukken een vierkant-conisch uiteinde waar deze in de boorkop moet, voor een goede grip.

De ratel heeft een vertanding met een stelring om de draaiing in te kunnen stellen.
Hiermee wordt bereikt dat ook in kleine hoekjes kan worden geboord, door bijvoorbeeld maar een beweging van 90 graden te maken.
Ook vlak bij een opgaande wand of dicht bij het plafond kan men hiermee gaten boren, door de handgreep van de omslag steeds een halve slag te draaien.

Boordgeld (ook wel: Scheepsgeld) zijn munten of biljetten die gemaakt zijn om te betalen aan boord van internationale scheepvaart.

Het ontstaan van het boordgeld is het directe gevolg van de geldzuivering vlak na het beëindigen van de Tweede Wereldoorlog.

Door de geldzuivering na de Tweede Wereldoorlog werd het niet toegestaan geld uit te voeren.

Voor betalingen aan boord van internationale scheepvaart werd daarom boordgeld uitgegeven door onder andere de firma's Stoomvaart Maatschappij Nederland en de Holland-Amerika Lijn.

Na de bevrijding was er een enorme hoeveelheid van het zogenoemde oorlogsgeld in omloop, ook de hoeveelheid aan zwart geld was enorm.

Uiteraard stond er geen enkele bankgarantie tegenover al dat foute geld.

Het verbod tot uitvoer van Nederlands geld zou voor de internationale scheepvaart voor een groot probleem gaan zorgen, want juist in deze periode voeren veel schepen op Nederlands Indië voor het transporteren van grote aantallen militairen, emigranten en repatrianten.

Tijdens deze reizen was het wel van groot belang dat er een betaalmiddel voor handen zou zijn, zodat men aan boord de nodige inkopen kon doen bij de CADI en/of de scheepswinkel, ook moest er betaald kunnen worden voor bepaalde diensten zoals bijvoorbeeld de kapper en de fotograaf.
Er werd dan ook een “Noodbetaalmiddel” in het leven geroepen en dit nieuwe geld werd heel toepasselijk boordgeld, of ook wel scheepsgeld genoemd.

Dit nieuw ontworpen noodgeld werd zowel in de vorm van biljetjes als munten uitgegeven.
De biljetjes kregen het principe van een waardebon, dat wil zeggen dat men ze na afloop van de reis weer kon inwisselen voor de gangbare valuta, dit gold natuurlijk ook voor de munten.
De Koninklijke Rotterdamsche Lloyd was echter de enige maatschappij die geen munten heeft uitgebracht.

De uitvoering van de biljetjes was simpel van opzet en de waarde van de coupures liep op van 1 cent tot 25 gulden.
De lagere coupures van 5 cent, 10 cent, 25 cent en 1 gulden waren het meest voorkomend in het scheepsbetalingsverkeer.

Van de Stoomvaart Maatschappij Nederland zijn in 1947 munten geslagen van 5, 10, 25 (rond), 25 (vierkant), 50 cent, 1, 2½ gulden, en in 1948 van 5 gulden.

De munt van 5 gulden was de eerste Nederlandse bimetalen munt.

Van de Holland-Amerika Lijn zijn munten bekend van 5, 10 en 25 cent.

Ook op een aantal Duitse schepen heeft boordgeld gecirkuleerd.

Boonanza is een kaartspel voor 3 tot 5 spelers waarbij je bonen moet zaaien en verkopen/oogsten.
Het spel is ontworpen door Uwe Rosenberg onder de (Duitse) naam Bohnanza, wat een samentrekking is van de woorden "bonanza" en "Bohne" - het Duitse woord voor boon.

De spelers verzamelen goud door het beplanten en oogsten van bonenvelden.
Alleen door handig ruilen en vooruitzien maak je kans op de overwinning.

Auteur van het spel is Uwe Rosenberg en de eerste editie van het spel werd uitgebracht in 1997.

Er bestaan verschillende uitbreidingen (niet altijd in het Nederlands beschikbaar) waarmee de complexiteit of het aantal spelers aangepast kan worden.

Het is de bedoeling zoveel mogelijk thalers (spelmunten) te verkrijgen.
Dit doet men door zo efficiënt en strategisch mogelijk bonen te verbouwen.
Al deze bonen verschillen in waarde en in aantal.
De meest kenmerkende spelregel is dat de volgorde van de handkaarten niet mag gewijzigd worden.

Het op de juiste volgorde houden van de kaarten in je hand is een essentieel onderdeel van het spel.
Je moet er maar op vertrouwen dat je medespelers niet stiekem vals spelen!

Je moet goed vooruit denken om kaarten die je niet kunt gebruiken, te ruilen voordat ze vooraan komen te liggen.
Om kaarten te verkrijgen die je wel kunt gebruiken is snel reageren gewenst.
Je bent gedurende het hele spel actief.

De kaarten hebben humor, zoals bijvoorbeeld de 'Blaue Bohne'!

Wanneer je als meer ervaren spelers met een beginneling speelt, heb je het voordeel dat je kunt inschatten wat de waarde van een kaart in dit stadium van het spel is.
Niet onbelangrijk bij het ruilen!
Als je het spel vaak met dezelfde club mensen speelt, ontstaat een soort vaste ruilwaarde voor bepaalde kaarten.

De lol van het spel en de weg naar winst ligt in het handig ruilen: kaarten kwijtraken die je niet kunt aanplanten en kaarten verkrijgen die je wilt oogsten, en dat voor een voor jou gunstige koers.
Probeer daarom een beetje bij te houden hoeveel goud je medespelers (en jijzelf natuurlijk) binnen halen.

Het spel eindigt als de dichte stapel drie maal is doorgewerkt.
Iedereen telt zijn goud en degene met het meeste goud is de winnaar.

Variant:
Volgens de regels mag een kaart in een beurt slechts 1 keer van eigenaar wisselen.
Als variant hierop kunnen ook driehoeksruilen plaatsvinden, dus het doorruilen van net verworven kaarten naar een andere medespeler.

Naast het basis spel zijn er ook nog 2 uitbreidingen:

•Boonanza: De Uitbreiding (3-7 spelers)
•Boonanza: La Isla Boonita (2-7 spelers)
en een apart spel voor 1 of 2 spelers:
•Boonanza: Al Caboon

De Noordse kosmogonie had een heilige boom, de wereldboom Yggdrasil, die echter niet op een aanwijsbare plaats staat.
In de Germaanse mythologie is de Irminsul bekend.
In de Kanaän was Asherah de levensboom, ze wordt ook in de bijbel genoemd.
Het christendom kent de boom van kennis van goed en kwaad en de boom des levens.
De bantoe-mythologie kent een levensboom die de godin van vruchtbaarheid achtervolgt.
In India is de Asvattha-boom geworteld in de hoogste hemel en reikt omlaag door de ruimte met zijn takken door de bestaande werelden.

Vele goden en mythologische wezens worden in verband gebracht met een (bepaalde soort) boom.

Enkele mythologische figuren worden in verband gebracht met vele soorten bomen.

- Alseïden, nimfen van kleine groepjes van bomen in het algemeen. Alseïde is afgeleid van het Griekse woord alsea dat "bosje" betekent.
- Auloniaden, beschermsters van kleine groepjes bomen en valleien.
- Bacchus, wijnstok en fruitbomen in het algemeen.
- Daphniaden, beschermsters van bomen (laurier, zwarte populier, wijnstok, hazelaar, kersenboom, moerbeiboom, iep of vijgenboom).
- Dryaden, boomnimfen
- Epimeliaden, beschermsters van de appelboom en fruitbomen in het algemeen.
- Kabouters leven soms in (holle) bomen.
- Napaea, dit zijn juist de beschermsters van de open plekken in het bos, en de gezelschapsdames van de godin Artemis.
- Pomoda, beschermster van de boomvruchten - pomonal betekent heilig bos - en later van de appels (Frans pomme)

Nog enkele weetjes:

- De pelgrimsstaven van kluizenaar Gummarus van Lier en de heilige Rumoldus van Mechelen zouden in eiken zijn veranderd bij Lier
- In Laren staat de dikste eik van Nederland, de Dikke Boom. Het is een enorme boom, een volwassene kan in de holte komen.
- De Major Oak, een oude eik, in Sherwood Forest wordt gezien als het hoofdkwartier van Robin Hood (hij bracht het geld van de rijken naar de armen). De boom trekt vele belangstellenden en kan gezien worden als heiligdom.
- Er werden in het verleden huwelijken gesloten onder een lindeboom.
- Ook in sprookjes spelen bomen een belangrijke rol, het is soms de woonplaats van een mythologisch wezen zoals een kabouter of nimf. Ook spelen bomen andere symbolische rollen, bijvoorbeeld in De kikkerkoning en Van de wachtelboom (de jeneverbesboom).
- In het heilige bos van de Semnonen mocht men alleen geboeid naar binnen, als men viel moest men verder kruipen.
- De Terpentijnboom wordt in het Oude Testament als heilige boom omschreven.
- De meiboom was oorspronkelijk een berk.
- Het woord eik is verwant aan het Indische igja dat verering betekent.
- De namen van Gallische stammen laten boomverering zien: de Eburones waren de Taxusstam en de Lemovices waren het Volk van de Iep.
- In Ierse mythologie zijn alle bomen heilig, in het bijzonder de eik, taxus en hazelaar. Een heilige boom wordt in Ierland bile genoemd. Een boomgroep noemt men in Ierland fidnemed en in Gallië en Bretagne nemeton.
- Het woord 'druïde' is verwant met het Keltische woord voor 'eik', zo was de verzamelplaats van de Galaten bekend als Drunemeton ("eikheiligdom").
- Eiken waren de Germanen heilig en in het Derde Rijk werd een Germaans ritueel herhaald waarbij een eikenkrans op de zomerzonnewende in een vuur werd verbrand. Daarbij werd de "Rütlischwur" uitgesproken.

In de Indiculus superstitionum et paganiarum uit de achtste eeuw werd de verering bij heilige plaatsen (zoals bij bomen en in bossen), net als andere heidense gebruiken, verboden.
Toen de christelijke kerk in de vroege middeleeuwen begon met de kerstening (het historische bekeren, vaak massaal, van niet-christelijke (veelal heidense) volkeren tot het christendom) van Nederland en België werden vele heilige bomen omgehakt.
Het hout werd vaak gebruikt voor de bouw van de kerk of kapel, ook werden er beelden van gemaakt (vaak Maria-beelden of kruisen).
Eén van de bekendste boomheiligdommen is de Donareik, deze werd gerooid in opdracht van Bonifatius.

Soms bleef de boom zelf behouden, dan plaatste men vaak een kruis, beeld of kapelletje bij (of in) de boom om op die manier de bevolking te kerstenen.
Later werden opnieuw pogingen gedaan de verering bij het boomheiligdom tegen te gaan, door het beeldje te verplaatsen naar een kerk in de omgeving.
Dit had meestal niet het gewenste effect.

Er zijn nog enkele tientallen heilige bomen overgebleven vooral in de zuidelijke delen van Nederland en België, enkele opvallende exemplaren zijn:

- Heilige eik van Den Hout, bij Oosterhout
- Lapjesboom te Overasselt (koortsboom)
- Spijkerbomen van Yde (breukenbomen)
- Koortsboom te Breda, in het Liesbos
- Heilige Eik van Heusden in België
- Lieve Heerboom op de grens van Kortessem en Wellen, een zomereik uit 1200 met ooit stamomtrek van 9,58 m tot hij in een storm werd geveld en er enkel een linker scheut van overbleef.
- Achtzalighedenboom bij Lille, deze grove den had oorspronkelijk 8 stammen en wordt de opmerkelijkste boom van België genoemd.
- Duizendjarige eik in de omgeving van Lummen.
- Onze-Lieve-Vrouwe ter Eik, Meerveldhoven, hier is de kapel over de boom (met Maria-beeld) heen gebouwd.
- Heksenboom, Sint Anthonis

Er zijn vele volksverhalen over de wonderbaarlijke verschijning van Maria-beelden, die in de boom werden geplaatst.
Wanneer de beelden verplaatst werden, kwamen ze op mysterieuze wijze weer naar de oorspronkelijke plek terug.
De plaatsen werden vaak een bedevaartplaats, nog altijd trekken de boomheiligdommen vele belangstellenden.

Zomereik uit de 9e eeuw, Allouville-Bellefosse, dit is de beroemdste boom van Frankrijk, er zijn twee kapellen gemaakt - de bovenste is bereikbaar via een wenteltrap rond de boom.

Ook als het boomheiligdom inmiddels verdwenen is, kun je vaak aan namen herleiden dat er ooit sprake was van een heilige boom.

- Kapel van de Beukenboom, Lummen , eerder was er een Maria-beeld in de holte van een beuk aanwezig, nu is er alleen nog een (bewoonde) kluis en kapel op deze plek te vinden (het hoogste punt in de gemeente). De Duizendjarige eik staat hier niet ver vandaan.
- Kapel van de Heilige Eik, landgoed Baest vlakbij Oirschot, eerder was er een Maria-beeld in de eik geplaatst, het was volgens de verhalen een koortsboom. In de huidige kapel staat een kopie van dit beeld. Het originele beeld staat in 's-Hertogenbosch. De eik staat op de vlag en het wapen van de gemeente Oirschot.
- Bergeijk, Echa (1137), Eik of Eikelberge.
- Jezus-Eik in Overijse
- Esdonk met de Spijkerkapel
- Mariabeeld Onze Lieve Vrouw van Eiteren, Eiteren, een kopie van Onze Lieve Vrouw van Eiteren is bij de reconstructie van de fundering van de kapel geplaatst.
- Mariakapel op de Speelberg in Linden, hier hing eerder een Mariabeeld aan een boom.
- Kapel Onze Lieve Vrouw ter Eecken bij Hulst
- Scherpenheuvel, tegenwoordig staat er een basiliek op de plek van de eik
- Onze Lieve Vrouwe van Schilbergkapel, Schilberg
- Onze Lieve Vrouw van Handel, Handel, dit beeld werd gevonden aan een doornstok
- Gerlachus van Houthem, leefde als kluizenaar in een holle boom in Houthem. Tegenwoordig is er een kerk op deze plek, het gebeente van de kluizenaar is in de reliekschrijn opgeborgen.
- De bedevaartsplek Heiloo (Heilig bos) met Onze Lieve Vrouwe ter Nood
- Holywood (Heilig bos) in Noord-Ierland