22-01-2012 om 19:14 geschreven door Marie-Gabrielle

Van een dragonder, het dominante wezen 
is vooral ook de kwetsbare mens
zeer bevreesd
bang voor de harde oordelen en de talloze lesjes
die ze je willen lezen
vaak dien je ze niet eens van antwoord,
perplex en bedeesd
vernietigend komen de beschuldigingen aan
je vraagt je dan wel eens af
waarom wenden ze die energie niet aan
voor meer begrip
en erkenning van datgene wat zij niet zijn
en knijpen ze je nog
veel liever fijn?

©Marie-Gabrielle

21-01-2012 om 12:44 geschreven door Marie-Gabrielle

Eén lichtje op zeven dagen
en soms niet eens,
dààr doe je het voor..!
Daarom blijf je vechten
en ga je ondanks
een groeiende berg
(psychische) slagen en verwondingen
nog altijd door.

Soms lijkt het een wonder,
een toeval
als een vastgrijpen
en wiebelen
aan de rand van een ravijn
wanneer je er
na absurde gebeurtenissen
nog altijd kan zijn.

Je verzet getuigt van moed en van kracht
wanneer ze je leven
uit handen wilden nemen
wat hebben ze macht
om nare houdingen te verdonkeremanen
ze moesten zich schamen.

©Marie-Gabrielle

21-01-2012 om 12:38 geschreven door Marie-Gabrielle

belang van goede hulp
dan kruip je zo uit je schulp
belang van een bekwame hulpverlener
geen zoetzappige flemer
belang van zijn/haar empathie
dan denk je niet aan zelfmoord of euthanasie
belang van zijn/haar begrip
tuimel je niet over de klip
belang van een goede feedback
en geen zelfgenoegzame kak
belang van ook zijn/haar oprechtheid en moed
dan doet een therapie het goed
belang van het kunnen bekennen van zijn/haar mogelijke fout
anders is het op de wonde een vernietigend pak zout
belang dus van een psychiater zoals die ik bezoek
heldere en vertrouwenswekkende, voor je psychisch welbevinden
 gezonde koek
kan je herstellen van wonden
zonder dat vage doekjes worden gebonden
je de mond wordt gesnoerd
door iemand die niets doet maar door dat niets doen
toch goed heeft geboerd.

©Marie-Gabrielle

20-01-2012 om 00:00 geschreven door Marie-Gabrielle

plots werd het me teveel
ik ben al verkaveld
voel me al zo lang niet meer
één geheel

plots werd het me teveel
het getater
het gekweel
want ik ben er niet meer
ik ben niet eens een perceel
neen, niets meer, niet één deel

plots werd het me teveel
kon ik schreeuwen
ik schreeuwde me terug heel
maar ik werd door mijn reddingsmiddel
niet opnieuw het bekende geheel
maar gelukkig toch één minuscuul deel

©Marie-Gabrielle

18-01-2012 om 18:52 geschreven door Marie-Gabrielle

Er zit een koude in je wezen
een koude in je hart
een koude in je huid
hoe kom je ooit die ijsblok uit

zwart, donker, somber
 is je zicht
nu al zo lang
't gedoofde innerlijke licht
maakt je soms bang

huilen doe je alleen nog maar van binnen
zonder tranen
maar wel een onhoorbaar
onbegrijpeljjk, innerlijk
gillen.

voor de wereld ben je verstomd
geen woord komt nog uit je mond
door zwijgen heb je je omgeven
om dié veiligheid die het vergiftigde onbegrip
je, wat dacht je dan, niet kon geven.

©Marie-Gabrielle

18-01-2012 om 13:15 geschreven door Marie-Gabrielle

Ik merk hoe ik heel af en toe gevoelens voel en toelaten kan
een bizarre ervaring
en fijn bovendien
ik laat het  niemand zien
maar ik weet dat er bepaalde gevoelens zijn
en ik..
ik vind ze fijn.
Weer te voelen dat je kan houden van...
van een kind en van een man.
Wat is het fijn om weer af en toe de warmte te voelen in je hart
te weten dat het er niet allemaal dood is, verkild en verhard
genegenheid en houden van
ik ben verwonderd dat ik het nog voelen kan.
dankbaarheid zo groot
ik was zo lang levenloos en dood.
Morgen kan alles weer verdwenen zijn
bedolven door verdriet, lethargie en pijn
maar wat ik kan voelen af en toe
niemand neemt het van me af
en nu verdwijn ik van dit toneel
want ik ben weer weg, en bovendien
doodmoe.
Als ik niet oppas, ga ik weer naar 'af'

©Marie-Gabrielle

17-01-2012 om 19:35 geschreven door Marie-Gabrielle

veilig op afstand
en nu die er niet meer zal zijn
voel je angst en pijn
terwijl je net zo goed blij kon voelen en kon zijn

veilig op afstand
en nu die vervalt
zou je willen gaan lopen
terwijl je hier ooit zo op liep te hopen

maar nu niet meer
nu doet de vrees, de onzekerheid, je zeer
je bent er niet meer
je weet het niet meer
je hoopt op nu en tegelijkertijd
een andere keer.

De pijn tovert tranen in je ogen
wat denk je dat ze je niet mogen?
wat maakt dit alles zo naar
wat maakt jou zo angstig
dat gebeurt toch niet maar 'zomaar'?

Je wil er verder niet over praten
je wezen laat lucht door
't zit zo onnoemelijk vol gaten.

©Marie-Gabrielle

16-01-2012 om 10:54 geschreven door Marie-Gabrielle